artak.am De gustibus et coloribus non est disputandum.
Չգիտեմ ավելի շատ օրինակ են, թե հակաօրինակ, բայց 2 դեպք իմ մանկությունից:
Փոքր ժամանակ մի կես տարի Ռուսաստանում էինք: Ես 3 տարեկան նոր էի դարձել: Փոքր քեռիս, 4-5-րդ դասարան հետաքրքիր սխեմա էր հավաքել ակնոցի տուփի մեջ, երբ տուփը բացում էիր լույսերն ու ձայնը միանում էին, փակում էիր անջատվում էին: Էն վախտվա համար ահագին բան էր, էն էլ իմ համար, ինձ սովորացնում էր որը ինչ ա անում, ես էլ մի քանի օր ուշադիր նայում էի, խաղում էի, ճտտիկները քանդում հետ էի հավաքում: Մի օր թե ինչ խելքս փչեց, վերցրեցի, տարա մեր տուն: Ինքը ընկած ման էր գալիս մի քանի օր, ես էլ չէի ասում, որ վերցրել եմ. դե ինչի՞ ասեմ, ինձ դուր էր եկել, ուզում էի մոտս մնար: Մի քանի օրից հերթական անգամ քանդելուց հետո էլ չաշխատեց, չէի կարում հավաքեի: Տվեցի տատիին, տարանք, հետ տվեցինք: Վրես էլ չխոսացին: Խնդացին, թե բա հետաքրքրասեր երեխա ա, հլա նայի քանդում ա ուսումնասիրի, բան:
Դրանից հետո Երևանում մի բարեկամի տնից կարմիր մետաղից մեքենա եմ վերցրել: Ընդ որում էդ տղեն քիչ ա արդեն մեծ էր, մի հատ էլ էդ մեքենան ուշադրության չէր արժանացնում, դրած էր կոշիկների դարակում ու մենակ ես էի իրանով խաղում երբ իրանց տանն էի: Այ էդ անգամը պատերազմ էր, մաման խոսաց, պապան խոսաց, տատին խոսաց, մորքուրը խոսաց ^_^ : Դրանից հետո ոնց որ ոչ մի բան վերցրած չկամ
Alphaone (09.06.2018), Cassiopeia (09.06.2018), Life (09.06.2018), Նիկեա (17.06.2018)
Էս որ գրել էի, ուզում էի ասել, որ երեխեն ամեն դեպքում գող չի լինում: Իրա համար վերցնելը սովորական բան ա: Լավ չի պատկերացնում ինչն ա կարելի ինչը չէ: Ու ըտեղ ծնողների կամ էդ երեխու համար հեղինակություն ունեցող մարդկանց դերը ահագին մեծ ա, եթե հանդիմանեն ինձ թվում ա էլ չի անի:
Խաղալիքը եթե մանրուք լինի՝ չեմ դիմի, ավել էլ կնվիրեմ, բայց կբացատրեմ, որ վատ բան ա թաքուն տանելը, եթե մանրուք չլինի, ծնողն էլ խրախուսի գողանալը՝ հաստատ ոստիկանություն կկանչեմ: Մի բան էլ՝ երեխային նման դեպքերում պատիժ չի հասնում, բայց նման դաստիարակության դեպքում իրավական երկրում ծնողին կարան ծնողական իրավունքներից զրկեն ու էդ ճիշտ ա:
Cassiopeia (10.06.2018), Աթեիստ (09.06.2018)
Mr. Annoying (09.06.2018)
Ճշտի սահմանը իմ ու քո սուբյեկտիվ կարծիքով չի սահմամվում:
Դու շատ անարդար բանավեճի մեջ ես մտել, որտև արդեն սկսեցիր մանրից մեղադրել ծնողերին, ինչը որ ես էի անում)
Եթե իմ ասածների հետ չես համաձայմվում ապա խնդրեմ, բայց եթե լուրջ տոնով պիտի բանավիճես ու նույն միտքն արտահայտես ապա արի վերջ տանք:
Ուրեմն 3 տարեկանի համար մի կիլո ոսկին էլ ա խաղալիք, մի հատ դոմինոի քարն էլ ա խաղալիք ու երևույթը արժեքի հետ արի չխառնենք: Եթե դու մտածում ես երեխայի դաստիարակության մասին ապա կապ չունի, թե թաքուն ինչ կվերձնի, իսկ եթե քո համար կապ ունի, թե ինչ ա վերձրել ապա դու քո իրերի մասին ես մտածում, հետևաբար դու ընդունակ չես ուրիշի երեխային լավը սովորացնես:
Վերջին խմբագրող՝ Gayl: 09.06.2018, 02:09:
2 զուգահեռ պատմություն իմ մանկությունից:
Երկու դեպքում էլ ինձնից խաղալիք են գողացել:
Առաջինի դեպքում մենք չէինք նկատել: Այսինքն տեսել էինք որ խաղալիքը չկա, բայց ուր ու ոնց, չգիտեինք: Մի շաբաթ հետո հետ ստացանք: Հենց էդ երեխեն ինձ տվեց, իրա ծնողների ներկայությամբ: Ծնողներն էլ մերոնցից ներողություն էին խնդրել: Էդ երեխեն հիմա լուրջ մարդ ա, լավ աշխատանք ունի, մեծ շրջապատ: Մեր հետաքրքրությունների տիրույթը տարբեր ա, բայց որ հանդիպում ենք, շատ ջերմ ենք:
Երկրորդ դեպքում գիտեի, թե ով ա տանողը: Երբ մերոնք երեխու մորն ասեցին, հայտարարեց, որ նման բան չկա: Չփորձեց երեխուց ճշտել, ոչ մի բան: Ուղղակի հայտարարեց որ նման բան չկա: Իրանց տանն էինք: Աչքիս ընկավ էդ խաղալիքը: Տարա մերոնց տվի: Մերոնք բան չհասցրին ասել, մերը սկանդալ սարքեց, հայտարարեց, որ գլխներին սարքում ենք: Որ եթե նույնիսկ երեխեն վերցրել ա, լավ ա արել: Հերը ոչ մի բառ չասեց: Հերը մի տարի հետո ուղեղի քաղցկեղից մահացավ, ցավոք: Իսկ էդ երեխեքից վերջին տեղեկությունս էն ա, որ աղջիկը մարմնավաճառությամբ ա զբաղվում, իսկ տղեն նստած ա:
Չգիտեմ, իհարկե երկու դեպքի վրա ընդհանրացնելը սխալ ա:
Բայց ես վստահ եմ, որ առաջին երեխեն էլ խրախուսման դեպքում կարար տականք դառնար, իսկ երկրորդը, սաստվելու դեպքում, նորմալ մարդ:
Վերջին խմբագրող՝ Chuk: 09.06.2018, 02:48:
Քայլ առ քայլ՝ դարից դար
Խենթ եմ
Alphaone (09.06.2018), Cassiopeia (10.06.2018), Mr. Annoying (09.06.2018), StrangeLittleGirl (09.06.2018), Աթեիստ (09.06.2018), Գաղթական (09.06.2018), Ուլուանա (09.06.2018), Վիշապ (09.06.2018)
Եթե երեխան արդեն էնքան գիտակցություն ունի, որ կարողանում է գողություն պլանավորել ու իրականացնել, դա նշանակում է, վաղուց արդեն դաստիարակության ու կարևորագույն հասկացություների մասին բացատրական աշխատանքների ժամանակն է: Էն մարդիկ, որ պնդում են «երեխան փոքր է, դեռ բան չի հասկանում», երեխային դնում են բանականությունից զուրկ կենդանու տեղ ու զբաղվում են ինքնախաբեությամբ, կամ առնվազն արդարացնում են իրենց անտարբերությունը կամ անգործությունը: Նահանգներում, ամենաառաջին բանը, որ գիտակցության հասնող երեխաների գլխում մտցնում են, դա սեփականության իրավունքն է և ընդհանրապես սահամադրության մեջ մտած մնացած կարևորագույն նորմերը: Ես բազմաթիվ «սիրո ու քնքշության» մեջ մեծացածների դեպքեր գիտեմ՝ անդաստիարակ երեխաներին գրեթե միշտ ծանր ապագա է սպասվում, ու չափազանց թոլերանտությունը ծնողի կողմից խոսում է խոհեմության ու ինտելեկտի պակասի մասին:
Si vis pacem, para bellum
Alphaone (09.06.2018), Cassiopeia (10.06.2018), Աթեիստ (09.06.2018), Ուլուանա (09.06.2018)
2տ ի՞նչա..
Մերոնք շատ ավելի վաղ են սկսել ինքնուրույն չիշիկ անել:
Սեփական պամպերսի մեջ..
Տիեզերքում բանականության առկայության ամենավառ ապացույցն այն է, որ ոչ-ոք չի ցանկանում մեզ հետ կապի մեջ մտնել..
Գաղթական (09.06.2018)
խնդալու ա, քանի որ էս քննարկումը մասնավոր պնդումներից/օրինակներից եկավ ու մի մտքի շուրջ անցավ համահարթեցման, որ հեչ կապ չուներ իմ ասածի հետ:
Կետ 1
ի սկզբանե ես գրել էի, որ քաղաքակիրթ երկրում ոստիկանություն են կանչում ու ոստիկանությունը ծնողի հետ ա խոսում
Կետ 2
Երբ խոսքը հայաստանյան իրականության մասին ա(մեզ մոտ վերևում նշված պրակտիկան չկա), ապա Վեռան նման ընտանիքի երեխայից, ով նման դաստիարակություն ա ստանում, պետք ա իր երեխային մեկուսացնի ու եթե պետությունը ծնողի հանդեպ հարկադրանքի միջոց չի կիրառում, ապա գոնե երեխային ցույց տա, որ իր ընտանիքից դուրս իր նման արարքը չի խրախուսվում:
Կետ 3
Ինչ վերաբերում ա խաղալիք լինելուն, հավատա, երեք տարեկանում մեր ժամանակների երեխան կարողանում ա մանրուքն արժեքավոր իրից տարբերել:
Կետ 4
Մի բան ա մեր տուն ելումուտ ունեցող երեխան, ում ես հաստատ էլի եմ ասում՝ կբացատրեի, որ գողությունը վատ բան ա, հետո նոր կտայի խաղալիքը (նման դեպք եղել էլ ա, հաջորդ անգամ էդ էրեխեն հարցրել ա՝ կարելի ա էսինչը վերցնեմ, տվել եմ), ուրիշ բան ա, երբ ինչ-որ երեխա մտներ բակ ու թեկուզ էն կարգի անկապություն տաներ, ոնց կատվի գնդակն ա: Հաստատ չէի նվիրի ու կբացատրեի, որ թաքուն ուրիշի բակ մտնել, իր տանելը վատ բան ա, մի հատ էլ ծնողի հետ կխոսեի: Ադեկվատ ռեակցիայի դեպքում հետո ոնց էլ լիներ, մի առիթով էրեխուն ավելի լավ գնդակ կնվիրեի կամ մի ուրիշ բան, որ էդ նվերն իր գողության փորձի հետ չկապեր, ոչ ադեկվատ ռեակցիայի դեպքում ծնողը չսաստեր, գոնե ես կսաստեի:
Վերջին խմբագրող՝ Alphaone: 09.06.2018, 22:43:
Աթեիստ (10.06.2018)
Ծնողների հետ կապված հակառակը չեմ էլ ասել: Դե արեն իր ա որոշելիքն ա, իմ կարծիքն արդեն ասել եմ:
Ճիշտ ա 3 տարեկանը կարողանում ա իրերի արժեքավորությունը տարբերակել, համաձայն եմ:
Alphaone (09.06.2018)
Ամենաառաջնայինը՝ փորձել չչարանալ։
Ծնողին չփորձել իր երեխային դաստիարակելու դասեր տալ․ դա երբեք էլ լավ չի ընդունվում ու բերում է էլ ավելի մեծ կոնֆլիկտների ու փոխադարձ չարացման։ Մանվանդ երեխաների ներկայությամբ․․․
Ինչ կանեի ես․ ծնողին կբացատրեի, որ իր գործն է՝ ուզում է իր երեխան գող մեծանա, թե բոլորի կողմից սիրված ու հարգված ու բոլորին հասնող մարդ, բայց իր իսկ ապահովության համար, արժի սովորեցնել, որ ուրիշի բակեր առանց հարցնելու մտնելը կարող է վտանգավոր հետևանքներ ունենալ։ Օրինակ թե բակում շուն պահելուց լինեինք, ու սամոկատը վերցնելուց շունը հարձակվեր երեխայիդ վրա և հաշմանդամությանը տանող վնասվածքներ հասցներ, ո՞ւմ մեղքն էր դա լինելու՝ երեխայի՞դ, որ երեխա է, թե՞ քո, որ չես էլ փորձել սովորեցնել ուրիշի սեփականության հանդեպ հարգանք։ Ու սա անել ոչ թե որպես սպառնալիք, այլ որպես իր երեխայի մասին անկեղծ անհանգստություն։ Այստեղ այդ երեխան նույնքան զոհ է, ինչքան սամոկատը․․․ հա, երեխաները փոքր ժամանակ կարող է և գողություն անեն, կարող է և վատ ազդեցության տակ ընկնեն, ու ծնողը չհավատա էլ, որ իրենց երեխան նենգ նպատակներով քայլերի է ընդունակ։ Բայց ծնողի դեմքին թռնելը կարող է բերել հակադարձ պաշտպանական մեխանիզմների, ու դրանից երեխան էլ ավելի բացասական ուղերձ է ստանում, որ տոտան չարն ա, իսկ պապաս իմ արարքը այնքան լավն ա համարում, որ տոտայի դիմաց ինձ պաշտպանում ա։ Այսինքն ստացվեց ճիշտ հակառակը նրան, թե ինչին ուզում էինք հասնել։
Երեխաներին դաստիարակելուց բացի սիրել է պետք, ու պատմածից կարծես երևում է, որ այդ երեխաներին տանը չեն սիրում (թե չէ գոնե այդ երեխաների ապահովության մասին կհոգային, էլ չասած՝ դաստիարակության), իսկ հավելյալ չարությունը իրենց նկատմամբ բերելու է էլ ավելի մեծ սիրված չլինելու զգացողությանն ու դրանից բխող բոլոր հետևանքների․․․
ԱԼֆ,սամակատի հետ չես համեմատի,բայց գոնե ծաղիկի հետ կհամեմատես,իսկ ես չեմ գրել,որ կոնկրետ Վեռայի գրառումը կարդալով եկա էդ եզրահանգմանը :Դ
Իսկ թեմայի մասով ասեմ.
Ըստ իս ամբողջ խնդիրը կայաում է վերնագրի ու էդ երեխաներին իրենց հասակակիցներից մեկուսացնելու մեջ:
3տարեկան երախաներին գող պիտակավորումը տալով,մենք տալիս ենք նրա դերը հասրակաության մեջ,պարզ է,որ գողից պետք է գողություն սպասել,իսկ մի հասրակությունում,որտեղ վ պրիցիպե գողը էդքան էլ վատ բան չի,ապա մեր արածը աբսուրդի ժանրից է:Մի խոսքով,մենք տալով նման պիտակավորում նպաստում ենք,որ հետագայում ինքը շարունաի գողություն անել:
Ծնողների մասով. Էս շատ ավելի բարդ հարց է:Ես որ փոքր էի,ինչ անեի չանեի,իմ ծնողները ինձ էին մեղադրում ու էդ ինձ ավելի էր փակում,դառնում էի ավելի կոմպլեքսավորված,քանի որ չէի զգում ծնողներիս աջակցությունը:Եթե անգամ սխալիս համար ուրիշի մոտ ինձ պաշտպանեին,կամ գոնե չմեղադրեին ու հետո,երբ արդեն առանձին կմնայինք ինձ բացատրեին,որ սխալ էի,էս դեպքում իմ կյանքը մի քանի անգամ ավելի հեշտ կլիներ ու հաստատ էլ էդ սխալը չէի անի:
Կոնկրետ էս դեպքում,տեսանք որ ծնողները նմանատիպ խոսակցություն չեն ունեցել երեխայի հետ ու ստեղ արդեն պետք է ծնողի հետ որոշակի աշխատանքներ տանել:
Ցանկացած դեպքում պիտակավորումը ու մեկուսացումը,ոչ մի դրական բանի չի բերի:
Հ.Գ. Հա,մոռացա ասեմ. Իմ գրածը նորմա,եթե դու ուզում ես,որ հասրակաության մեջ գողության նման արատավոր երևույթը մեծ ընդգրկումներ չունենա,իսկ եթե էդ մեր պետքը չի,ուրեմն թարս նայելը,մեկուսացնելը ու պիտակավորելը քիչա,լրիվ լուրջ:
Հ.Գ 1 իմ պետքը չի
Վերջին խմբագրող՝ Յոհաննես: 11.06.2018, 17:13:
Smokie (27.06.2018)
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Էջանիշներ