ՔՐԱՅՈՆ
ՆՐԱՆՑ ՀԱՄԱՐ, ՈՎ ՀԱՐՑՆՈՒՄ ԷՐ...
Ինձ համար ամենադժվար հարցերից է. "Ի՞նչ եք դուք զգում, երբ նստած եք բազկաթոռին": Իրականում,
եթե ես ձեզ ասեմ, դուք չեք հավատա: Սովորաբար ես այդպես էի պատասխանում: Դրանք չափազանց անձնական ապրումներ են եղել,
ինձ համար միշտ դժվար էր խոսել կամ գրել այդ մասին: Իսկ հիմա կասեմ: Ժամանական է ազատ արձակել գիտակցության այդ ամբողջ
հոսքն ու պատմել ձեզ: Դա շատ լուրջ ընթերցում կլինի: Պատրաստվեք:
Լի Քերոլ
ԳԼՈՒԽ 3
ՀԱՂՈՐԴԱՏՎՈՒԹՅԱՆ
ՓՈՐՁԸ
Լի Քերոլ
Ես նստում եմ բազկաթոռին և լռում եմ: Կարևոր չէ, թե որքան բազմաքանակ է իմ լսարանը: Ես արել եմ դա մարդկանցով լեցուն հսկայական դահլիճներում, և բնության գրկում, շրջապատված ընդամենը մի քանի մարդով: Տպավորությունն այնպիսին է, ասես թե ես պետք է անցնեմ կամուրջի վրայով, և դրա հետ մեկտեղ անվերջ տատանվում եմ:
Ես պատրաստվում եմ մտնել իրականության մշուշի մեջ, որը նկարագրության ենթակա չէ: Կարելի է սովորել հաղորդատվության, բայց ոչ ոք ձեզ չի սովորեցնի նրան, ինչ հիմա ես կզգամ ու կտեսնեմ: Մշուշն այնտեղ է, որտեղ սերն է ապրում, և այնտեղ ցանկանում ես մնալ: Երեքտարածքային գիտակցությունը նման բանի պատրաստ չի, և ինձ պահանջվեց տասնամյակից ավելի, որպեսզի մտնեմ այդ հաճախականության մեջ, այդ տեղը, որտեղ ես կախվում-մնում եմ իմ երեքտարածքային աշխարհի մասին գիտելիքների և այն բանի միջև, ինչ ինձ "հայտնի է" որպես Աստծո զավակի:
Ինչպե՞ս կարելի է բացատրել տարածքային տեղաշարժն ամեն մի բջջի, որը շշնջոց է լսում: Քանի ես հաղորդատվություն եմ կատարում, իմ բջջային համակարգը փոխվում է՝ ա՜հ, ինչ զգացմունք է դա: Իմ աչքերը փակ են, բայց հանկարծ ես դադարում եմ նրանք զգալ: Ուրիշները կարող են հաղորդատվություն կատարել բաց աչքերով: Ես չեմ կարողանում:
Հոգին ոչնչացնում է երեքտարածքային զտիչները և ինձ տանում է իմ իրականությունից, բայց ես մնում եմ իմ մարմնում: Ոչ ոք դրան սովորեցնել չի կարող: Անհնար է սովորեցնել նրան, թե ինչպես մաքրվել ու մոռանալ ամենն, ինչ գիտես: Անհնար է սովորեցնել նրան, թե ինչպես հետ նայել և տեսնել իրականության մեկ կողմը միայն: Ասես լքել ես ափը և հետադարձ հայացք ես գցում մարդկային գոյատևության բուն էության վրա, որի հետ այլևս ոչ մի կապ չունես:
Կարդալով այս, հանդարտություն զգացեք:
Այնտեղ, որտեղ գտնվում եմ ես, ձայներ չկան: Ես զգում եմ թեթևակի զեփյուռի, քամու շշնջոցի նման ինչ-որ բան: Այն ուղերձ ունի ինձ համար, որը վերծանել ես չեմ կարող, և այնուհանդերձ կարող եմ: Դա ծանոթ ձայն է, խոսող մի լեզվով, որը ես այնքա՜ն լավ գիտեմ, բայց ինչպես հարկն է հիշել չեմ կարողանում: Դա դեռևս հաղորդատվություն չէ՞, թե՞ արդեն հաղորդատվություն է: Այնտեղ ժամանակ գոյություն չունի, և ես զգում եմ ինչ-որ մեծ բանի վեհությունը: Ի՞նչ է դա: Իմ ո՞ր մասի հետ եմ ես պատրաստվում հանդիպել:
"Ո՞վ է այստեղ":
Ուղերձը տեղ է հասցվում միանգամից իմ բոլոր բջիջներին, բայց ոչ թե ձայնի օգնությամբ: Ես արդեն, բազկաթոռին նստած, խոսու՞մ եմ: Ունի՞ արդյոք դա նշանակություն: Ես իմ իրականություն կվերադառնա՞մ: Արդյոք դա նշանակություն ունի՞: Հանկարծ ես լսում եմ ձայն: Այն ինձ չի պատկանում, բայց դա Լիի ձայնն է: Հնչում է տարօրինակ, չէ՞ որ դա այն բազմաթիվ ձայներից մեկն է միայն, որոնք կան իմ մեջ: Իմ Ակաշան արձագանքում է տեղի ունեցածի ճշմարտությանը, և շշունջն ավելի բարձր է դառնում:
"Ողջույն, թանկագիններս, ես Քրայոնն եմ, Մագնիսական Ծառայությունից:"
Ես ինչ է, դեռ նո՞ր եմ սկսում: Բայց ես այդ մշուշի մեջ էի արդեն այնքա՜ն երկար ժամանակ: Ես գիտե՛մ, թե որտեղ եմ ես: Շա՜տ ու շատ անգամներ ես այստեղ եմ եղել: Արժե՞ արդյոք վախենալ: Դա այն ուղին է, որով վերջիվերջո մենք բոլորս դեպի լու՛յսն ենք գնալու:
Ուրիշ տեղ գնալու ճանապարհին շատերը եղել են այստեղ: Ես այդ գիտեմ: Վերջին հոգոցը հանելուց հետո մենք այստեղ ենք ճանապարհվում: Ամենն, ինչ իրական է կամ երբևիցէ իրական է եղել, կանգ է առնում, և քամու շշունջը մեզ տանում է լույսի ուղղությամբ: Բայց իմ դեպքում այդպիսի ճանապարհ չկա, չէ՞ որ ես համաձայնվել եմ մտնել և դուրս գալ: Բայց իրականում ճանապարհի պես մի բան այնուամենայնիվ կա՝ այնտեղ ես կանգ եմ առնում և սպասում եմ:
Ես զգում եմ մարդկությունը դահլիճում իմ առջև, բայց ես զգում եմ նրանց Ակաշաները, այլ ոչ ֆիզիկական մարմինները: Լին խոսում է: Ես լսում և հիշում եմ՝ Քրայոնի հետ մենք այդպես ենք պայմանավորվել: Ոչ մի տեղ չեմ գնում: Ես այստեղ եմ Լիի հետ: Բայց այդ շշնջացող ձա՜յնը: Ես չեմ ցանկանում հեռանալ այստեղից երբեք:
Ուրիշ տեղ գնալու ճանապարհին շատերն են այս տեղը եկել: Ոմանք այդ իրականությունը հերքում են: Ոմանք համարում են, որ մահացել են: Ոմանք վախենում են, բայց մեծամասնությունը նշանակալի հանդարտություն է զգում:
Ճանապարհը տանում է միայն մեկ ուղղությամբ, և զեփյուռը հետևում է դեպի լույսը: Ոմանք մոտենում են լուսի ամենաեզրին և հետ են վերադառնում: Բայց, լսելով քամու ձայնը, դուք այլևս երբեք նախկինը չեք լինի:
Ի՞նչ է կատարվում Մարդու հետ, որը ճամփորդություն է կատարում դեպի մի իրականություն, որն ավելի ուժեղ է իրականությունից, որտեղ նա գոյատևում է որպես Մարդ իր ըմբռնմամբ: Ինչպե՞ս նման բան կարող է լինել: Բանն այն է, որ նույնիսկ հետ վերադառնալով մարմին, նա ծարավի է հայտնվել այդ "իրականության" մեջ: Ոչ ոք չի կարող ձեր կարծիքը փոխել տալ, չէ՞ որ դուք ապրել եք այդ և գիտեք, որ այնտեղ ինչ-որ տեղ նման վայր գոյություն ունի: Դուք զգացել եք ձեր իրական տեղն ամբողջ Տիեզերքում, և Մարդկային կյանքը հիմա ձեզ զարտուղի ճանապարհ է թվում:
Տարիներ շարունակ ես դիպել եմ քամու դեմքին, բայց միայն վերջին չորս տարիների ընթացքում Քրայոնն ինձ թույլ տվեց մնալ նրա մեջ, զգալ նրան, լսել և տրվել նրան: Մառախուղը խտանում է, բայց ես չեմ վախենում: Ես զբաղված եմ դրանով երկու տասնյակ տարի և գիտեմ, որ կարող եմ հետ վերադառնալ: Ես երբեք վախ չեմ զգում: Երբեք: Լին շարունակում է խոսել, և ինչ-որ կերպ ես այդ ամենը գիտակցում եմ:
Մարդկանց փոխանցվող ուղերձը շատ պարզ է: Դրանք անվերջանալի քվանտային այբուբենի առաջին երեքտարածքային դասընթացներն են: Ինչպե՞ս դա նկարագրել: Լեզուն ինչ-որ ավելի մեծ բան է դառնում: Այն դառնում է Աստծո բուն շնչառությունը, ինձ աջակցող ուժը, ամենայն գոյի էությունը: Ես ցանկանում եմ մնալ այստեղ: Այստեղ ամեն ինչ լավ է:
Քրայոնը գիտի, թե երբ է պետք կանգ առնել: Շատերը կարող են ժամերով հաղորդատվություն կատարել, բայց ես չեմ կարող: Քրայոնի հաղորդատվությունների մեծամասնությունը մեկ ժամից քիչ են տևում, հակառակ դեպքում ես կտրվեմ նրա շշունջին, որն ասում է ինձ, որ ես Տանն եմ:
Իմ նախնիներն այստեղ են: Որքան ավելի երկար եմ ես մնում այստեղ, մառախուղն այնքան ավելի է ցրվում: Ես տեսնում եմ, թե ով եմ և ով եմ եղել: Իմ ԴՆԹ լայնանում է, ցուցադրելով ինձ հսկայական ճամփորդություն: Հայտնվում են նրանք, ովքեր այդ սերմերը ցանել են իմ մեջ:
Լին շարունակում է խոսել, բայց հիմա դա նշանակություն չունի: Շշունջը երաժշտություն է դառնում: Ա՜խ, խնդրում եմ, թույլ տվեք լսել և ճանաչել այդ երգը: Ես գիտե՛մ այդ երգը: Ես ուրիշ մոլորակի վրա եմ, բայց դա այդպես չէ: Ես ամենուր եմ, բայց դա այդպես չէ: Երգն աներևակայելի գեղեցիկ է: Դա Տունն է: Այն սքանչելի է:
Բջիջների մասնատումը կանգ է առել: Ծերացումը կանգ է առել: Ո՞վ գիտե, թե էլ ինչ է կանգ առել: Ի՞նչ տարբերություն: Ես կամուրջի վրա եմ, բայց ես կապված եմ: Զգում եմ, որ ամրագոտին քաշում է ինձ, և նրա արծաթե փայլը ձգում է իմ սիրտը: Ինչու՞ հետ վերադառնամ: Դեռ երկա՞ր է այս ամրագոտին կաշկանդելու ինձ, որպեսզի ես մնամ Մարդ:
Երաժշտությունը դառնում է քիչ ավելի բարձր, ես նոր միայն սկսում եմ լսել, թե ինչպիսին այն կարող է լինել: Ինչպե՞ս լույսը կարող է լինել երաժշտություն: Ինչպե՞ս ես կարող եմ լսել լույսը: Ախ, ո՜չ:
"Եվ դա իրոք այդպես է":
Ես վերադարձա: Նստած եմ բազկաթոռին: Ամեն ինչ վերջացել է, և հաճախ ես թախիծ եմ զգում, որը ոչ ոքու ցույց տալ չեմ կարող:
* * *
Էջանիշներ