Բժիշկների հանդեպ վստահություն ունե՞ք։ Ու ինչո՞վ է արտահայտվում վստահության առկայությունը կամ դրա բացակայությունը։
Մտածում էի` երկար-բարակ իմ վերաբերմունքի մասին էլ գրել, բայց հետո հասկացա, որ ավելի շատ ուրիշների կարծիքն է հետաքրքիր։
Բժիշկների հանդեպ վստահություն ունե՞ք։ Ու ինչո՞վ է արտահայտվում վստահության առկայությունը կամ դրա բացակայությունը։
Մտածում էի` երկար-բարակ իմ վերաբերմունքի մասին էլ գրել, բայց հետո հասկացա, որ ավելի շատ ուրիշների կարծիքն է հետաքրքիր։
Լավ թեմայա։
Բնականաբար ՈՉ։
Կան բժիշկներ ովքեր հզոր են, չէ շատ հզոր են ու կան կիսագրագետ և անգրագետ չգիտեմ ինչեր, ովքեր առանց մի վայրկյան մտածելու մարդու կյանքի հետ խաղ են անում։
Բժիշկ ով ընդունակ ա մահացած մարդու սրտի ստենդը հանի և մեկ այլ մարդու վրա տեղադրի և բժիշկ ով ընդունակ է 8 ժամ սրտի վիրահատություն անել և փրկել կյանքը(Հրայրը)։ Կենդանի ով ծննդաբերությունը հատուկ դեղի միջոցով մեկ օրով երկարացնում է ինչ ա թե օրը կիրակի ա ու ծննդաբերությունից հետո մոր մարմինը ամբողջությամբ պարալիզացվում է ու շատ էսպիսի իրական դեպքեր, որի հետևանքով մարդիկ չեն վստահում ու բժշկին դիմելուց առաջ փորձում են իմանալ ինչ կարգի մասնագետ է։
2 անգամ եմ բժշկի դիմել։ Առաջինի դեպքում անտիբյոտիկ նշանակեց, հետո հարցրեց ալերգիա ունես անտիբյոտիկից? Ասացի չգիտեմ երբևէ չեմ փորձել ու մարդն ասաց բան չկա կօգտագործես, սենյակից դուրս հելա ու թուղթը ճղեցի։
Այ երկրորդ անգամ վապշե կայֆի կտոր էր բժիշկը։ճճճճ դեղեր նշանակեց ու ասաց, որ դաժե մեկ հատ սիգարետ չի կարելի, բնականաբար մոտս խուճապ սկսվեց ու պարզվեց աշխարհի ամենալավ ատամնաբուժը ընկերոջս ընկերն ա, զանգեցի ասաց, եթե չծխես վիճակդ ո...ի կլինի, 2 ամսում լրիվ բուժեց ու հետո իմացա, որի էդպիսի բաներ հազարից մեկ բժիշկն ա կարողանում անի։
Ոպշմ Հայաստանում շատ ընտիր բժիշկներ կան ու շատ վատ չգիտեմ ինչեր, հետևաբար բժշկին դիմելուց առաջ պարտադիր պիտի իմանաս ինքը ինչ մասնագետ ա?։
Օրենքը պիտի խստացվի ու հետևողական լինեն, որ ամեն դեգեներատ ռիսկ չանի էդ մասնագիտությունն ընտրի։
Նայած ոլորտ։ Որպես կանոն, նեղ ոլորտի բժիշկներին վստահում եմ (ատամ, աչք, և այլն): Իսկ այ ընդհանուր առողջության հարցերում (գլխացավ, վատ տրամադրություն, մարսողության խնդիրներ) չեմ վստահում։
Մենակ անհետաձգելի օգնության համար, այսինքն՝ ճարահատյալ
Ինձ թվում է, ջարդվածքների, վերքերի, ուժեղ ցավի նոպաների դեպքում միջին վիճակագրական մարդը վայթե ուրիշ ճար չունի էլ, բացառությամբ եթե էն կինոների միջի ՏՂԵՆ չի, որ առանց նարկոզի ինքն իր մարմնի մեջից ճղում փամփուշտներ ա հանում, հետո կրակվառիչով ախտահանում ու սվիտերով կապում ա :Ճ Կամ էլ երբ ինչ-որ վարակ ու չոռ ա կպնում, որի դեմ օրգանիզմը ինքնուրույն պայքարելու ուժ չունի (ուշ է իմունիտետի կամ պաշտպանական միջոցների մասին մտածելը):
Իմ կարծիքով, շանսերը մեծ են, որ մարմնական վնասվածքների դեպքում բժիշկները ադեկվատ կօգնեն, մանավանդ եթե խնդիրը վերաբերում է արտաքին հյուսվածքներին կամ համեմատաբար պարզ ոսկորներին, որտեղ օգնություն տրամադրելու մեխանիզմները քչից շատից ակնառու են ու տրիվիալ:
Իսկ ասենք տևական կամ կյանքի համար ոչ վտանգավոր թվացող խնդիրների համար, որտեղ արմատական խնդիրներն ու լուծումները ակնառու չեն, ապա իմ կարծիքով կարելի է առնվազն հետազոտվել, ասենք անալիզներ տալ կամ սկաներով անցնել, ժամանակակից տեխնոլոգիաները լիքը բոմբ հնարավորություններ ունեն…
Իսկ այ եթե բուժման եղանակների ընտրության հարցեր կան, ու լուծումը տրիվիալ չի, ապա կյանքը լիքը բարդանում է, շատ ժամանակ բժիշկների կողմից տված օգնության էֆեկտիվությունը մանրից հավասարվում է ինքնաբուժության էֆեկտիվությանը ու շատ դեպքրում դրանից էլ ցածր:
Ընդհանուր դեպքում ահագին բան կախված է բժշկի ֆինանսական հետաքրքրություններից:
Օրինակ: Ես մինչև վերջերս օգտվում էի մի ապահովագրությունից, որը թույլ էր տալիս լայն սպեկտրի բժշկական հաստատություններից ու տարբեր ցանցերի բժիշկներից օգտվել (ապահովագրությունից կախված բժիշկների ու հաստատությունների ընտրությունը տարբեր է ու սահմանափակ): Արդյունքում իմ ուղղակի պրեվենտիվ այցելությունը վերածվում էր «պրոբլեմների» շարքի, դրանցից բխող լրացուցիչ հետազոտությունների ու անիմաստ նոր այցելությունների նշանակման, որից իմ առողջությունը առանձնապես չէր բարելավվում, եթե չհաշվենք անտեղի ծախսած ժամանակն ու այցելությունից ստացած ստրեսները, իսկ բժիշկները վայելում էին ապահովագրությունից քերթած գումարները, ասենք մի երկու տարի առաջ մի պրևենտիվ հետազոտությունը իմ ապահովագրության ու գործատուի վրա մոտ մի $3000 նստեց :Ճ
Վերջերս փոխեցի ապահովագրությունս Kaiser, որն ինքը թե ապահովագրական և թե բժշկական հաստատություն է, այսինքն խնդիրների դեպքում մենակ իրենց պիտի դիմես: Իրավիճակը լրիվ ինվերսվեց: Անցյալ տարի էլի գնացի պրևենտիվ հետազոտության, որտեղ մի երկու անալիզներիս արդյունքները սահմանների վրա էին, բայց ասեցին առողջ ես, դու պրոբլեմ չունես, ամեն ինչ նորմայի մեջ է, հաջողություն, չնայած ընթացքում հաջողացրին շնչելու ապարատ վրես ծախել :Ճ
Իմ կարծիքով բժշկությանը պետք է վերաբերվել ոնց բիզնեսին՝ եթե չկա հստակություն, չկա վստահություն: Պետք է հնարավորինս ինֆորմացվել, որ «չքցեն», ինտերնետն ու ողջամտությունը ձեզ պահապան :Ճ
Si vis pacem, para bellum
Ո՞ր բժշկին կոնկրետ։
Ես անչափ հարգում և վստահում եմ մի քանի բժիշկների։
Ու կան նաև բժիշկներ, որոնց, իմ կարծիքով, պետք է դատի տալ ու նստացնել։
Իրականում բժիշկների վիճակը նախանձելի չէ։
Էդքան ուսում։
Մեծ պատասխանատվություն։
Ու վերջում ապերախտ վերաբերմունք։
Դա շատ նման է իմ ոլորտին որտեղ ես եմ աշխատում։ Նկատի ունեմ էդ վերևում նշված հատվածով։ Ոնց որ արդեն սկզբից ատված ու չսիրված գործ ես ընտրում։
Ընդհանուր առմամբ ես չեմ վստահում բժշկական համակարգին, բժշկությանը ու գիտությանը։ Ու բժիշկների դիմում եմ հազվադեպ, որովհետև հիմա ամեն ինչ բիզնեսիա վերածվել։ Խնդրում եմ ասածներս բառացի մի ընդունեք։ Հուսով եմ միտքս հասկանալի է։
Վերջերս էլ կարդում էի հոդված քաղծկեղով հիվանդների մասին, որոնք հենց իրենք բժիշկներ են և հրաժարվել են ստանալ որևէ բժշկական օգնություն, քանի որ հասկացել են, որ իրենց մոտ էն ստադիան է, որ բուժում չկա, իսկ տանջամահ լինելու մտադրություն իրենք չունեն։ Ես ավելի շատ էդ տեսակետին հետևող մարդ եմ։
GriFFin (28.02.2018), StrangeLittleGirl (02.02.2018)
Ընդհանուր առմամբ չեմ վստահում: Ընդհանրապես ակադեմիական բժշկությանը շատ դեպքերում չեմ վստահում: Ինչպես Վիշապն ասեց, կվստահեմ միայն շտապ ու ճարահատյալ դեպքերում, երբ այլ տարբերակ ուղղակի չկա: Խոսքն անալիզներին ու ստանդարտ ստուգումներին չի վերաբերում: Հայաստանում ընդհանրապես հազարից մեկին կվստահեմ: Թող չնեղանան Հայաստանում ապրող ու աշխատող լավ բժիշկները, բայց կարծում եմ` Հայաստանում առանց նախապես հետաքրքրվելու, պատահական բժշկի մոտ գնալն ու նրան ի սկզբանե վստահելը շատ դեպքերում կյանքի հետ խաղալուն համարժեք բան ա: Իսկ թե ինչքան դեպքեր են եղել և լինում թե՛ սխալ ախտորոշման, թե՛ սխալ բուժման, էլ չեմ ասում անփութության ու հիվանդի վրա թքած ունենալու, բոլորս էլ գիտենք, էնպես որ էդ չվստահելը լուրջ հիմքեր ունի, օդից չի: ԱՄՆ-ում էլ շատ չեմ վստահում, ուղղակի էստեղ քիչ թե շատ վերահսկողություն կա Հայաստանի համեմատ: Լավ բժիշկների էլ եմ հանդիպել ԱՄՆ-ում, վատերի էլ, բայց անպատասխանատվության էն աստիճանը, որ Հայաստանում եմ հաճախ տեսել, էստեղ չեմ հիշում, որ տեսած լինեմ: Կոնկրետ մի համատարած մոտեցում կա ԱՄՆ-ում, որի պատճառով բժշկի նկատմամբ վստահությունս զգալի չափով կորցնում եմ, եթե նկատում եմ, որ տվյալ բժիշկը կառչած ա էդ մոտեցումից: Ուղղակի դա ավելի շատ ընդհանուր համակարգային խնդիր ա, կարծում եմ, դրա համար կոնկրետ բժիշկների էնքան չեմ մեղադրում դրա համար: Խոսքը ցանկացած առողջական խնդիր միայն դեղերի միջոցով բուժելու մոտեցման մասին ա: Ասենք, կոնկրետ խնդիր կա, թեկուզ բոլորովին ոչ լուրջ, հիմնականում միանգամից ուզում են քեզ նստեցնել դեղերի վրա. ոչ մի առաջարկ ապրելակերպի, սննդի ու նման ձևերով խնդիրը լուծելու մասին, նույնիսկ եթե հանրահայտ փորձված բնական միջոցներ կան կոնկրետ էդ խնդիրը լուծելու համար, չէ, միանգամից` գնա, էսինչ դեղերը խմի, ինչ ուզում ես` արա, նույնիսկ նեղություն մի քաշի էսինչ կամ էնինչ բաներն ուտելու կամ չուտելու, խմելու կամ չխմելու, անելու կամ չանելու, դու ուզածիդ պես ապրի, թեկուզ ամենավնասակար ձևով, մենակ էդ դեղերը խմի, կդզվես: Իհարկե, դզվելը սովորաբար շատ պայմանական բառ ա էս դեպքում. պարզ ա, շատ դեպքերում, եթե ապրելակերպդ ու սննդակարգդ չես փոխում, պիտի անընդհատ խմես էդ դեղերը, որ միշտ «դզված» մնաս: Եթե համ բնական ձևերն ասեն, համ դեղերը, ու թողնեն քո ընտրությանը, թեկուզ ասելով, որ ավելի արագ ու հեշտ ձևը դեղերն են, բայց սենց ձև էլ կա, եթե ուզում ես, փորձի, էլի կհասկանամ, բայց չէ, ես համարյա ոչ մի բժշկից տենց բան չեմ լսել էստեղ. մենակ դեղեր են առաջարկում: Չգիտեմ, կամ զահլա չունեն լրացուցիչ ինֆորմացիա տալու, կամ քո մասին էնքան վատ կարծիքի են, որ ի սկզբանե համոզված են, որ, մեկ ա, էդքան կամքի ուժ ու զահլա չես ունենա բնական միջոցներով բուժվելու (սրա պատճառն էլ գուցե էն ա, որ իրականում շատ քչերն են հակված թեկուզ մի քիչ իրանց ապրելակերպը փոխելու, որ ազատվեն էս կամ էն առողջական խնդրից, ու ճնշող մեծամասնությունն առանց երկմտելու նախընտրում ա դեղերը), կամ էլ ուղղակի գիտելիքներն ու տեղեկացվածության աստիճանը չի բավարարում, որ էդ տարբերակն էլ ասեն:
Վերջին խմբագրող՝ Ուլուանա: 02.02.2018, 03:25:
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
boooooooom (02.02.2018), One_Way_Ticket (02.02.2018)
Ինքնաբուժությունը մի քիչ ծանր է հնչում, քանի որ ինքնագլուխ դեղեր չեմ խմում։ Ավելի շուտ հնարավորություն եմ տալիս օրգանիզմին ինքնուրույն վերականգնվել։
Բժիշկները մոտավորապես այս սխեմայով են աշխատում․ նկարագրածդ սիմպտոմները իմ գիտեցած հիվանդություններից ամենաշատը X-ին են նման, արի Y դեղը փորձենք, տեսնենք կօգնի։ Եթե չօգնեց, Z-ը կփորձենք։
boooooooom (02.02.2018), Գաղթական (02.02.2018), Ուլուանա (02.02.2018)
Իհարկե վստահում եմ, մինչև որևե սխալ բան չանի։
artak.am De gustibus et coloribus non est disputandum.
Jarre (02.02.2018), StrangeLittleGirl (01.02.2018), Մուշու (06.02.2018)
Վերջին 20 տարում՝ չէ, համենայնդեպս իմ պահով։
Ես, անկեղծ ասած, գրեթե ոչ մեկին չեմ վստահում։
Ես չեմ վստահում վաճառողներին, ում միակ բանը, որ հետաքրքիր ա, էդ վաճառելն ա, կապ չունի ուրիշ ոչ մի բան։ Չեմ վստահում ուսուցիչներին, ովքեր պատասխանատու են մեր մեծացող ապագայի համար, չեմ վստահում կրթության հետ կապված ոչ մեկին։ Չեմ վստահում բանկի աշխատողներին, իրավաբաններին։ Իրանց մեջ նենց մարդիկ կան, որ ժպտում են, սառը դող եմ ունենանում։ Չեմ վստահում ոստիկաներին ու ՊՆ-ի հետ կապված ոչ մեկին։ Արդյունքում ստացվում ա, որ ես պաշտպանվում եմ էն մարդկանցից, ովքեր պետք ա պաշտպանեն ինձ։ Ու էլի լիքը-լիքը մասնագետներին, ում հետ ես կամա թե ակամա առնչվում եմ ամեն օր, չեմ վստահում։
Քանի որ թեման դրա մասին չի, անցնեմ բուն թեմային։
Ես որպես պացիենտ չեմ վստահում ոչ մի բժիշկի ում աշխատանքին ծանոթանում եմ առաջին անգամ։ Առաջինը չեմ վստահում իրա գիտելիքներին։ Ի տարբերություն մեր ժողովդի 90%-ի, չեմ շտապում ասել` էս ով էր էս դեբիլը, որտև գիտեմ թե ինչ ա պետք, որպես մասնագետ գիտելիք ունենալու համար։ Էդ բժիշկը կարա շատ խելացի լինի, բայց, եթե ինքը իրա վրա թեկուզ 1 օր չաշխատի, ինքը սկսում ա տուժել։ Ամենապրիմիտիվը, էդ կարդալն ա, նորություններին ծանոթանալն ա։ Էդ անում են, տարբեր ձևերով՝ լիքը ՎՃԱՐՈՎԻ և որոշ անվճար նյուրթեր, գրքեր կարդալով և վերապատրաստվելով։ Վերապատրաստումները, անկախ նրանից մեր մոտ են թե արտերկրում, դա վճարովի ա։ Պարզապես թվերն են փոխվում։ Ու ոչ մի միջին վիճակագրական բժիշկ ֆինանսապես դա իրան թույլ տալ չի կարա։ Հայաստանում հլա կարա, բայց արտերկիր գնալու մասին՝ բացառվում ա։ Մի քանի տարին 1 անգամ՝ Վրաստան կամ Թուրքիա, որը շատ քիչ ա։ Մյուսը, էդ, ինչ խոսք, կամքի հարց ա, որտև կոնկրետ ես, ժամը 20։00 հասնում եմ տուն, երթուղայինում 1 ժամ ֆիզկիապես տանջվելուց հետո ու միակ բանը, որ ուզում եմ էդ քնելն ա։ Բյաց ես մեռնելով ու 100 լիտր կոֆե խմելով, նստում կարդում եմ էն ինչ էդ պահին ինձ պետք ա։ Պլուս, կան դեպքեր, որ անելով մինիմալ ստանում ես մաքսիմալ։ Իմաստ չկա ավելի շատ ինքնդ քո վրա աշխատելու, օրինակ տեղամասային բժիշկներին։ Իրանք, մեծ մասը բան չեն անում ու ստանում են աշխատավարձ ու ամբողջ բեռը ընկում ա հիվանդանոցների վրա։ Ցավալի ա, բայց փաստ ա։ Մյուսը, պրիմիտիվ, որ ինքը իրոք դեբիլ ա։ Ատված գիտի (ծանոթություն, հարուստ պապա, փող-կաշառք-մաշառք ու լիքը վատ բաներ) ոնց ա հասել էն պաշտոնին, որ ինքը ունի։ Մանկականում էս էդքան էլ շատ չի հանդիպում, բայց դե կա ու կա։ Մյուսը, ես չեմ վստահում էդ մարդու փորձին։ Ես, մինչև կլինիկա մտնելը, համարում էի, որ փորձի էկվիվալենտը դա տարիքն ա։ Բայց էդ, բնավ կապ չունի։ Երիտասարդ, բայց քաղաքի Շվեյցարիայի կողմից հովանավորվող հիվանդանուցում աշխատողը ավելի շատ փորձ ունի, քանի պոլիկլինիկայի բժիշկը։ Ռայոնի բժիշկը մինիմալ ռեսուրսներով ու սուղ պայմաններով աշխատելով, կարա լիքը հարցերում ավելի շատ փորձ ունենա, քան քաղաքի բժիշկը։ Մյուսը, չգիտեմ այլ ոլորտներում ոնց ա, բայց մեր ոլորտում, երիտասարդներին չեն սիրում։ Չեն ուզում սովորացնել, չեն ուզում առաջ տանել։ Ու էդ շատ դժվար ա։ Եթե մարդ ծանոթ չունի,կամ բախտը չի բերել ու ինքը օրդինատուրան լավ տեղ չի անցնում՝ ինքը ավարտելուց հետո, նոր-նոր սկսում առաջ գնալ։ Բակալավրի ու մագիստրատուրայի մասին էլ չեմ խոսում։ Չհաշված մեր երկրի պայմանները, որոնք շատ են ձեռք ու ոտք կապում։ Էս փորձի հետ կապված մի բան էլ ասեմ։ Կան հազվադեպ հանդիպող հիվանդություններ, որոնք մեր պոպուլացիայում բուժելը բարդ ա։ Ասենք, ֆրանսիացի հիվանդին ասել, գնա Գերմանիա, էնտեղ ավելի փորձառու մասնագետ կա, ավելի հեշտ ա, իսկ հային ու՞ր ուղարկես։ Օֆ աման։ Մյուսը, ես չեմ վստահում իմ օրգանիզմին, որտև մեկին տիկ-տակը ցավազրկում ա, իսկ ինձ Իբուպրոֆենը չի օգնում։ Բայց էս բարդ թեմա ա, չեմ ուզում խորանալ։
Էս պահին էսքանը, որ էլի բան հիշեմ՝ կավելացնեմ։
Մյուսը, որ թեմային չի վերաբերում, բայց ուզում եմ գրել։
Ես իմ հիվանդների ոչ մի ծնողին չեմ վստահում։ Ինձ ժամանակ ա պետք, որ ես վտսահ լինեմ էդ ծնողի մեջ։ Ես միշտ մտածում էի, որ ծնողից շատ երեխու համար ոչ մեկ չի մտածում, բայց պարզվում ա, որ չէ։ Ծնողներ կան, որ կարան նենց ցածր իտելեկտ ունենան, որ չհասկանան թե ոնց են վնասում, անգամ դանդաղ սպանում իրանց երեխեքին։ Վիրուսի ժամանակ հակաբակտերիալ տվող ծնողները դա մի այլ տիպի սարսափ են։ Իրանք դեռ չեն տեսնի թե ինչ են անում իրանց երեխեքին, մի քանի տարի անց կերևա։ Բայց կան ծնողներ, որ չեն տալիս, որտև չեն հասկանում կարևորույունը։ Մի հատ մամա ունեինք, երեխուն Կոլխիցինը չէր տալիս, որտև իրա սկեսուրը ծեծում էր և իրան, և երեխուն ու չէր թողում դեղը տալ։ Իմ հիվանդի մաման Իմուրանը չէր տալիս, որտև իրա երեխեն իրան ջղայնացնում էր։ Մոռացա ասեմ, էդ նշածս դեղերը կյանքի ցուցումով են, եթե չտան՝ մի քանի տարուց կմահանան էդ երեխեքը։ Ասթմայով հիվանդ տղաներին դեղերը չեն տալիս, որ իրանք բանակ չգնան։ Սարսափելի ա։ 1 ամիս բրոնխիոլիտով տառապած կրծքի հասակի երեխեքի պապաներից 1 բան ա պահանջվում՝ չծխել, բայց իրանք էդ չեն անում։ Վաբշե, թոքաբանական խնդիրներով երեխեքի(անկախ տարիքից) ծնողներին միակ բանը, որ խնդրում ենք էդ չծխելն ա, բայց իրանք շարունակում են։ Ո՞նց ա կարելի։ Իմ աշխատանքը, էդ երեխեքի ու իրանց մամաների տառապանքը տան տղամարդիկ՝ պապա, պապի, հոպարախառը մարդիկ քանդակում են։ Կամաց-կամաց սպանում են երեխեքին։ Ասում ես՝ խորխաբեր մի տուր, կարագ ու յոդ մի քսի, սոդա ու կաթ մի խմացրա, բայց մեկ ա անում են։ Իսկ կան ծնողներ, որ լիքը հարց են տալիս ու շատ հոգատար են, այ իրանց ես վստահում եմ։ Որտև ես ամեն օր չեմ զլանում ու բացատրում եմ ու գիտեմ, որ էդ մարդը ինչքան կարում ա հասկանում ու անում ա իմ ասածները, վստահում ա ինձ։
Մի հատ էլ դեպք պատմեմ։ Ընդունարանում էի։ Տղա երեխու հետ, մոտ 3-4 տարեկան, ծնողներ եկան։ Բա մեզ ասել են, որ կոկորդում ստրեպտոկոկ կա, պետք ա ստուգել։ Նայում ենք երեխուն, ակնհայտ վիրուս ա ու կոկորդում փառ/ժողովրդի լեզվով ասած՝ թարախ/ չկա։ Դե, որ տենց պնդում էին, բնական ա՝ չես մերժում։ Կոկորդից քսուքը հանձնեցին։ Բնականաբար բացասական էր, այսինքն հ/բ ստանալու կարիք չկար։ Երեխեն լավ, ակտիվ, ուրախ ճուտ։ Կարմիր դրոշակները բացատրեցինք, ջերմիջեցնողները գրեցինք, մնացած խորհուրդները տվեցինք։ Ստանդարտ դեպք։ Հետո մի պահ դուրս եկա սենյակից, մեկ էլ էդ մաման վազելով եկավ ու շատ հուզված, դողացնելով ու կամաց ձայնով ասում ա՝ հիմա սրանից ավել բան չեք անելու՞։ Ասեցի՝ չէ։ Ասում ա՝ դուք չեք հասկանում, երբ երեխեն ջերմում ա ինքը տալիս մեզ սպանում ա, երեխուն ու ինձ ծեծում ա։ Չեք պատկերացնում ինչ կատաչվեց հետս։ Ուզում էի ինչ որ բան ասել, մեկ էլ էդ կնոջ ամուսինը եկավ ու սենց՝ աղջի, արի, գնացինք։ Նայեց ինձ էդ պապան, գլխով արեց ու գնաց։ Սարսափելի էր։ Ու ես նենց վախեցա իրանց համար։
Եվ վերջում։ Ես վստահում եմ մենակ էն մասնագետներին, հատկապես բժիշկներին, ովքեր անկեղծ են հետս։ Որ ասում են՝ ծանր ա վիճակը, լավը չեն անալիզները, լավ չեմ հասնակում ինչ ա, նման բան առաջին անգամ եմ տեսնում, փորձ չունեմ, գնա ուրիշի մոտ, ես քեզ օգնել չեմ կարա։ Ավելի լավ ա ես ավելորդ գումար ծախսեմ, ավել ժամանակ ծախսեմ ու գնամ էդ իրավիճակի համար ավելի լավի մոտ, քան էսպես փող գռփեն ու գռփեն, անիմաստ հույսեր տան ու չբուժեն։
Էսքանը․․․
Vitam regit fortuna, non sapientia.
Arpine (13.03.2018), boooooooom (28.02.2018), Cassiopeia (01.03.2018), matlev (28.02.2018), Rammstein (28.02.2018), StrangeLittleGirl (28.02.2018), Աթեիստ (28.02.2018), Արէա (01.03.2018), Գաղթական (28.02.2018), Ձայնալար (02.03.2018), Նաիրուհի (03.03.2018), Ուլուանա (28.02.2018)
Հարց բժիշկներին, իսկ դու ինքներդ ձեզ վստահո՞ւմ եք, որպես մասնագետի։
SWTS
Gayl (05.03.2018)
Երեկ մի 2 ժամ ծննդատանն եմ գտնվել: Էնպես ստացվեց, որ բժշկի սենյակում հայտնվեցի:
Արա, բայց էդքան փսլնքոտ կարելիա լինել? Մոտս էն տպավորությունն էր, որ մի երկու կոպեկ էլ ավելացնեի կգար մեքենայիս դուռը կբացեր, որ նստեի:
Աններելի սխալներ միշտ էլ ու ամենուր էլ լինում են:
Օրինակ երեխեն դպրոցում սղարանից ընկել էր ու նենց էր լացում, որ դպրոցից զանգել կանչել էին:
Տարանք շտապ օգնություն, նկարեցին (!!!), ասեցին թեթև ցավա առել, կապեցին, ցավազրկող նշանակեցին ու ուղարկեցին տուն:
Բայց, քանի որ ցավը ոչ մի կերպ չէր մեղմանում, մի երկու օրից էլի տարանք հիվանդանոց, նորից նկարեցին (!!!) ու պարզվեց ուսը կոտրվել էր ու սխալ կապելուց արդեն ծուռ էր սկսել կպնել:
ՈՒ էլի շատ դեպքեր կան, ընդհուպ մինչև էս մեր ընկերոջ երեխան Հոլանդիայի հիվանդանոցում մահացել էր սխալ բուժումից:
Բայց ամենաուժեղը էս մի ծանոթիս դեմքի արտահայտությունն էր, երբ պատմում էր, թե մազաթափության դեմ ընտանեկան բժիշկն իրեն քսուք էր նշանակել, հետո էլ կինն էր գնացել նույն բժիշկի մոտ՝ կրծքերի տակ քրտնխաշության գանգատով ու նույն քսուքն էր ստացել ))
Մի խոսքով՝ մարդ բժիշկի ու ոստիկանի ձեռք չընկնի, մնացածը լուծվողա ))
Տիեզերքում բանականության առկայության ամենավառ ապացույցն այն է, որ ոչ-ոք չի ցանկանում մեզ հետ կապի մեջ մտնել..
Ցանկացած բժիշկ իրավունք ունի սխալվելու, բայց պիտի պատասխան տա էդ սխալի համար, թե մենակ փող վերձնելու տերն ա? Բժիշկներ կան ովքեր պիտի ցմահ նստեն, այ դրանց ներում բեկում չկա։
Մեր զորամասերում էլ էր տենց, մի անալգինը տալիս ասում էր խմի գլխացավդ կանցնի, էն մի կոճակն էլ տալիս ա, որ ջերմությունդ իջնի, զինվորները կոնկրետ անալգինի վրա են նստած։ճճճ
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Էջանիշներ