Բժիշկների նկատմամբ կանխակալ վերաբերմունք ունեմ, բայց ինչ մենակ եմ ապրում՝ չնչին անհանգստացնող բանի դեպքում դիմում եմ բժշկի: Շատ ժամանակ հանգստացնում են, ճամփում, բայց ավելի լավ ա՝ ամեն չնչին առիթով գնամ, զրուցեմ, քան հետո եսիմինչ ուշ լինի: Ծիծաղալու կարա հնչի, բայց դեռ Հսայաստանից ոտքիս բութ մատի եղունգը լրիվ վարի էր գնացել, բայց չէր էլ ընկնում, ապտեկից էլ ինչ քսուկ ասես չառա, որ տաշում ես, քսում ես, և այլն, վերջը գնացի բժշկի, դեղ նշանակեց, երեք ամիս խմեցի, լրիվ անցավ, տարիներով ներվերիս վրա ազդող բան էր:
Նոր տարուց առաջ պապայիս ոտքը անհանգստացնում էր, մերոնք զոռով տարան բժշկի, պարզվեց թրոմբ ունի, սրսկումներ, թե հաբեր չգիտեմ, երկու ամսվա ընթացքում ներծծվեց, անցավ, էստեղ ընկերներիցս մեկի հայրը էդպես անհանսգտացել են, որ թրոմբ կլինի, գնացել են, հիվանդանոցում դեռ բժշկի սենյակ չհասած մահացել ա, մի բան, որի բուժումը իրականում պարզվում ա ահագին հեշտ ա: Էլի մարդ գիտեմ, բրոնխների բարդություն, ուրբաթ մտածել ա երկուշաբթի կգնամ բժշկի, շաբաթ մահացել ա: Որ էլի եթե ժամանակին գնար, հաստատ կենաց-մահու հիվանդություն չէր:
Ես ինքս շատ եմ առնչվել անբարեխիղճ բժիշկների, բայց ամեն դեպքում հիվանդությունների դեմ առնող միակ ստուգված հաստատությունը բժշկությունն ա, հեքիմ-աղոթք-մաղոթք՝ եսիմ, հաստատ ավելի քիչ եմ վստահում: Հաստատ ահագին մանթո կլինեմ դժոխքում, եթե նենց մի բանից մահանամ, որի դեմը ժամանակին տեր կագնելու դեպքում հնարավոր էր առնել:
Մեջբերել
Էջանիշներ