2018 թիվ ենք մտել, որոշ մարդիկ դեռ թեյին "թեյի գույն" են ասում
2018 թիվ ենք մտել, որոշ մարդիկ դեռ թեյին "թեյի գույն" են ասում
Գայլն արդեն էս մասին պատասխանեց, մենակ ավելացնեմ` բժիշկն ունի ինֆորմացիա, էդ ինֆորմացիան տալիս ա քեզ։
Թե ինքը ոնց ա վարվում դրա հետ` էդ արդեն քո գործը չի, թե դու ինչ կանես էդ ինֆորմացիայի հետ` էդ էլ քո գործն ա, ցանկացած պահի կարաս բուժումից հրաժարվես, լավ գիտակցելով, թե ինչ ես անում, գնաս ծլես,, խմես, շնանաս ։դ ինչքան աշխարհայացք ու եթե մարդը ուզում ա ծխի, հաշվում ա դրանից եկող բացասական կողմերը ու մտածում ա, որ էդ թողելու պատճառ չի, չի նշանակում, որ ինքը կամքի ուժ չունի։
Տենց չի, Էս ԱՀԿ-ի կողմից "առողջություն" տերմինի սահմանումն ա, ոնց տեսնում ես` դասական բժշկության մեջ մարդը լավ էլ մարդ ա, ոչ թե սարքավորում։
Դե կներես, որ մարդկության ռեսուրսները սահմանափակ են ։դ Երևի անվերջ քանակով դեղ ու հիվանդանոցային մահճակալներ ունենք, իսկ էդ ստոր բժիշկները հաց էլ չեն ուտում ու մարդկանցից հավայի տեղը փող են քամում, ու երևի ոչ մեկ անվճար բուժօգնության չի ստանում։Health is the level of functional and metabolic efficiency of a living organism. The World Health Organization (WHO) defined human health in its broader sense in its 1948 constitution as "a state of complete physical, mental, and social well-being and not merely the absence of disease or infirmity.
The cake is a lie.
Ես ընթացքի մասին ոչինչ չգիտեմ, իսկ այլ խանգարող հանգամանքները չխառնենք էս հանգամանքի հետ, որովհետև ծխող մարդու մոտ հենց սկսեց սիգարետի պահանջ զգացվել էդ շատ ահավոր երևույթ ա, լարված ու պատասխանատու վիճակում դու չպիտի մտածես սիգարետի մասին ու կապ չունի, թե ընթացքում ինչ առաջադրնքներ ու խնդիրներ են առաջանում, էդ խնդիրները լուծելու համար ուղեղդ պիտի հանգիստ լինի։
Այ եթե էդպիսի բժիշկները ընթացքում կարողանում են արանք ճղեն ու ծխեն դա արդեն այլ հարց է ու իմ հարցի մասնակի պատասխանն է։
Հեսա գնամ ու պանիկա անեմ։ճճճճ նորմալ երևույթա, որ ուսանողներին ինչ որ բաներ վստահում են, շատ ողջունելի է։
Վերջին խմբագրող՝ Gayl: 07.02.2018, 18:14:
Ապեր, իմ կարծիքով օրինակ Հայաստանի առողջապահության նախարարությունը եթե ուզենա, մինիմում 20-30 տոկոսով կպակասեցնի Հայաստանում հիվանդների թիվը, ծախսերը ուղղելով սպորտային միջոցառումներ, առողջ սննդի կազմակերպում ու պոզիտիվ պրոպագանդա: Բայց դա ձեռ չի տալիս կարճաժամկետ շահերի տեսակետից: Դու ինքան ուզում ես սահմանումներ բեր, բայց բիզնես շահերը սահմանումներով չեն որոշվում, այլ՝ եկամտի աղբյուրներով:
Si vis pacem, para bellum
Ուլուանա (26.02.2018)
Իսկ գոնե բժշկության հետ կապ ունի՞, ես դրանց... :Ճ
Հ.Գ. Իսկ Այվին չի ասու՞մ, թե ինչը իրեն դրդեց սույն թեման բացելու, ու որն ա իր վերաբերմունքը:
Si vis pacem, para bellum
mzet (24.02.2018)
Վերջին 20 տարում՝ չէ, համենայնդեպս իմ պահով։
Ես, անկեղծ ասած, գրեթե ոչ մեկին չեմ վստահում։
Ես չեմ վստահում վաճառողներին, ում միակ բանը, որ հետաքրքիր ա, էդ վաճառելն ա, կապ չունի ուրիշ ոչ մի բան։ Չեմ վստահում ուսուցիչներին, ովքեր պատասխանատու են մեր մեծացող ապագայի համար, չեմ վստահում կրթության հետ կապված ոչ մեկին։ Չեմ վստահում բանկի աշխատողներին, իրավաբաններին։ Իրանց մեջ նենց մարդիկ կան, որ ժպտում են, սառը դող եմ ունենանում։ Չեմ վստահում ոստիկաներին ու ՊՆ-ի հետ կապված ոչ մեկին։ Արդյունքում ստացվում ա, որ ես պաշտպանվում եմ էն մարդկանցից, ովքեր պետք ա պաշտպանեն ինձ։ Ու էլի լիքը-լիքը մասնագետներին, ում հետ ես կամա թե ակամա առնչվում եմ ամեն օր, չեմ վստահում։
Քանի որ թեման դրա մասին չի, անցնեմ բուն թեմային։
Ես որպես պացիենտ չեմ վստահում ոչ մի բժիշկի ում աշխատանքին ծանոթանում եմ առաջին անգամ։ Առաջինը չեմ վստահում իրա գիտելիքներին։ Ի տարբերություն մեր ժողովդի 90%-ի, չեմ շտապում ասել` էս ով էր էս դեբիլը, որտև գիտեմ թե ինչ ա պետք, որպես մասնագետ գիտելիք ունենալու համար։ Էդ բժիշկը կարա շատ խելացի լինի, բայց, եթե ինքը իրա վրա թեկուզ 1 օր չաշխատի, ինքը սկսում ա տուժել։ Ամենապրիմիտիվը, էդ կարդալն ա, նորություններին ծանոթանալն ա։ Էդ անում են, տարբեր ձևերով՝ լիքը ՎՃԱՐՈՎԻ և որոշ անվճար նյուրթեր, գրքեր կարդալով և վերապատրաստվելով։ Վերապատրաստումները, անկախ նրանից մեր մոտ են թե արտերկրում, դա վճարովի ա։ Պարզապես թվերն են փոխվում։ Ու ոչ մի միջին վիճակագրական բժիշկ ֆինանսապես դա իրան թույլ տալ չի կարա։ Հայաստանում հլա կարա, բայց արտերկիր գնալու մասին՝ բացառվում ա։ Մի քանի տարին 1 անգամ՝ Վրաստան կամ Թուրքիա, որը շատ քիչ ա։ Մյուսը, էդ, ինչ խոսք, կամքի հարց ա, որտև կոնկրետ ես, ժամը 20։00 հասնում եմ տուն, երթուղայինում 1 ժամ ֆիզկիապես տանջվելուց հետո ու միակ բանը, որ ուզում եմ էդ քնելն ա։ Բյաց ես մեռնելով ու 100 լիտր կոֆե խմելով, նստում կարդում եմ էն ինչ էդ պահին ինձ պետք ա։ Պլուս, կան դեպքեր, որ անելով մինիմալ ստանում ես մաքսիմալ։ Իմաստ չկա ավելի շատ ինքնդ քո վրա աշխատելու, օրինակ տեղամասային բժիշկներին։ Իրանք, մեծ մասը բան չեն անում ու ստանում են աշխատավարձ ու ամբողջ բեռը ընկում ա հիվանդանոցների վրա։ Ցավալի ա, բայց փաստ ա։ Մյուսը, պրիմիտիվ, որ ինքը իրոք դեբիլ ա։ Ատված գիտի (ծանոթություն, հարուստ պապա, փող-կաշառք-մաշառք ու լիքը վատ բաներ) ոնց ա հասել էն պաշտոնին, որ ինքը ունի։ Մանկականում էս էդքան էլ շատ չի հանդիպում, բայց դե կա ու կա։ Մյուսը, ես չեմ վստահում էդ մարդու փորձին։ Ես, մինչև կլինիկա մտնելը, համարում էի, որ փորձի էկվիվալենտը դա տարիքն ա։ Բայց էդ, բնավ կապ չունի։ Երիտասարդ, բայց քաղաքի Շվեյցարիայի կողմից հովանավորվող հիվանդանուցում աշխատողը ավելի շատ փորձ ունի, քանի պոլիկլինիկայի բժիշկը։ Ռայոնի բժիշկը մինիմալ ռեսուրսներով ու սուղ պայմաններով աշխատելով, կարա լիքը հարցերում ավելի շատ փորձ ունենա, քան քաղաքի բժիշկը։ Մյուսը, չգիտեմ այլ ոլորտներում ոնց ա, բայց մեր ոլորտում, երիտասարդներին չեն սիրում։ Չեն ուզում սովորացնել, չեն ուզում առաջ տանել։ Ու էդ շատ դժվար ա։ Եթե մարդ ծանոթ չունի,կամ բախտը չի բերել ու ինքը օրդինատուրան լավ տեղ չի անցնում՝ ինքը ավարտելուց հետո, նոր-նոր սկսում առաջ գնալ։ Բակալավրի ու մագիստրատուրայի մասին էլ չեմ խոսում։ Չհաշված մեր երկրի պայմանները, որոնք շատ են ձեռք ու ոտք կապում։ Էս փորձի հետ կապված մի բան էլ ասեմ։ Կան հազվադեպ հանդիպող հիվանդություններ, որոնք մեր պոպուլացիայում բուժելը բարդ ա։ Ասենք, ֆրանսիացի հիվանդին ասել, գնա Գերմանիա, էնտեղ ավելի փորձառու մասնագետ կա, ավելի հեշտ ա, իսկ հային ու՞ր ուղարկես։ Օֆ աման։ Մյուսը, ես չեմ վստահում իմ օրգանիզմին, որտև մեկին տիկ-տակը ցավազրկում ա, իսկ ինձ Իբուպրոֆենը չի օգնում։ Բայց էս բարդ թեմա ա, չեմ ուզում խորանալ։
Էս պահին էսքանը, որ էլի բան հիշեմ՝ կավելացնեմ։
Մյուսը, որ թեմային չի վերաբերում, բայց ուզում եմ գրել։
Ես իմ հիվանդների ոչ մի ծնողին չեմ վստահում։ Ինձ ժամանակ ա պետք, որ ես վտսահ լինեմ էդ ծնողի մեջ։ Ես միշտ մտածում էի, որ ծնողից շատ երեխու համար ոչ մեկ չի մտածում, բայց պարզվում ա, որ չէ։ Ծնողներ կան, որ կարան նենց ցածր իտելեկտ ունենան, որ չհասկանան թե ոնց են վնասում, անգամ դանդաղ սպանում իրանց երեխեքին։ Վիրուսի ժամանակ հակաբակտերիալ տվող ծնողները դա մի այլ տիպի սարսափ են։ Իրանք դեռ չեն տեսնի թե ինչ են անում իրանց երեխեքին, մի քանի տարի անց կերևա։ Բայց կան ծնողներ, որ չեն տալիս, որտև չեն հասկանում կարևորույունը։ Մի հատ մամա ունեինք, երեխուն Կոլխիցինը չէր տալիս, որտև իրա սկեսուրը ծեծում էր և իրան, և երեխուն ու չէր թողում դեղը տալ։ Իմ հիվանդի մաման Իմուրանը չէր տալիս, որտև իրա երեխեն իրան ջղայնացնում էր։ Մոռացա ասեմ, էդ նշածս դեղերը կյանքի ցուցումով են, եթե չտան՝ մի քանի տարուց կմահանան էդ երեխեքը։ Ասթմայով հիվանդ տղաներին դեղերը չեն տալիս, որ իրանք բանակ չգնան։ Սարսափելի ա։ 1 ամիս բրոնխիոլիտով տառապած կրծքի հասակի երեխեքի պապաներից 1 բան ա պահանջվում՝ չծխել, բայց իրանք էդ չեն անում։ Վաբշե, թոքաբանական խնդիրներով երեխեքի(անկախ տարիքից) ծնողներին միակ բանը, որ խնդրում ենք էդ չծխելն ա, բայց իրանք շարունակում են։ Ո՞նց ա կարելի։ Իմ աշխատանքը, էդ երեխեքի ու իրանց մամաների տառապանքը տան տղամարդիկ՝ պապա, պապի, հոպարախառը մարդիկ քանդակում են։ Կամաց-կամաց սպանում են երեխեքին։ Ասում ես՝ խորխաբեր մի տուր, կարագ ու յոդ մի քսի, սոդա ու կաթ մի խմացրա, բայց մեկ ա անում են։ Իսկ կան ծնողներ, որ լիքը հարց են տալիս ու շատ հոգատար են, այ իրանց ես վստահում եմ։ Որտև ես ամեն օր չեմ զլանում ու բացատրում եմ ու գիտեմ, որ էդ մարդը ինչքան կարում ա հասկանում ու անում ա իմ ասածները, վստահում ա ինձ։
Մի հատ էլ դեպք պատմեմ։ Ընդունարանում էի։ Տղա երեխու հետ, մոտ 3-4 տարեկան, ծնողներ եկան։ Բա մեզ ասել են, որ կոկորդում ստրեպտոկոկ կա, պետք ա ստուգել։ Նայում ենք երեխուն, ակնհայտ վիրուս ա ու կոկորդում փառ/ժողովրդի լեզվով ասած՝ թարախ/ չկա։ Դե, որ տենց պնդում էին, բնական ա՝ չես մերժում։ Կոկորդից քսուքը հանձնեցին։ Բնականաբար բացասական էր, այսինքն հ/բ ստանալու կարիք չկար։ Երեխեն լավ, ակտիվ, ուրախ ճուտ։ Կարմիր դրոշակները բացատրեցինք, ջերմիջեցնողները գրեցինք, մնացած խորհուրդները տվեցինք։ Ստանդարտ դեպք։ Հետո մի պահ դուրս եկա սենյակից, մեկ էլ էդ մաման վազելով եկավ ու շատ հուզված, դողացնելով ու կամաց ձայնով ասում ա՝ հիմա սրանից ավել բան չեք անելու՞։ Ասեցի՝ չէ։ Ասում ա՝ դուք չեք հասկանում, երբ երեխեն ջերմում ա ինքը տալիս մեզ սպանում ա, երեխուն ու ինձ ծեծում ա։ Չեք պատկերացնում ինչ կատաչվեց հետս։ Ուզում էի ինչ որ բան ասել, մեկ էլ էդ կնոջ ամուսինը եկավ ու սենց՝ աղջի, արի, գնացինք։ Նայեց ինձ էդ պապան, գլխով արեց ու գնաց։ Սարսափելի էր։ Ու ես նենց վախեցա իրանց համար։
Եվ վերջում։ Ես վստահում եմ մենակ էն մասնագետներին, հատկապես բժիշկներին, ովքեր անկեղծ են հետս։ Որ ասում են՝ ծանր ա վիճակը, լավը չեն անալիզները, լավ չեմ հասնակում ինչ ա, նման բան առաջին անգամ եմ տեսնում, փորձ չունեմ, գնա ուրիշի մոտ, ես քեզ օգնել չեմ կարա։ Ավելի լավ ա ես ավելորդ գումար ծախսեմ, ավել ժամանակ ծախսեմ ու գնամ էդ իրավիճակի համար ավելի լավի մոտ, քան էսպես փող գռփեն ու գռփեն, անիմաստ հույսեր տան ու չբուժեն։
Էսքանը․․․
Vitam regit fortuna, non sapientia.
Arpine (13.03.2018), boooooooom (28.02.2018), Cassiopeia (01.03.2018), matlev (28.02.2018), Rammstein (28.02.2018), StrangeLittleGirl (28.02.2018), Աթեիստ (28.02.2018), Արէա (01.03.2018), Գաղթական (28.02.2018), Ձայնալար (02.03.2018), Նաիրուհի (03.03.2018), Ուլուանա (28.02.2018)
Հարց բժիշկներին, իսկ դու ինքներդ ձեզ վստահո՞ւմ եք, որպես մասնագետի։
SWTS
Gayl (05.03.2018)
Երեկ մի 2 ժամ ծննդատանն եմ գտնվել: Էնպես ստացվեց, որ բժշկի սենյակում հայտնվեցի:
Արա, բայց էդքան փսլնքոտ կարելիա լինել? Մոտս էն տպավորությունն էր, որ մի երկու կոպեկ էլ ավելացնեի կգար մեքենայիս դուռը կբացեր, որ նստեի:
Այս պահին թեմայում են 2 հոգի. (0 անդամ և 2 հյուր)
Էջանիշներ