Երրորդ դասարանում մաթեմատիկայիս ուսուցչուհին՝ ընկեր Աթանյանը, որը շապակլյակի գլխարկով ու վերարկուով, մանրիկ, կկոցած աչքերով և մշտապես բազմանշանակ սեղմած բարակ շուրթերով միջին տարիքի մի կին էր, ինձ հանձնարարեց պատրաստել ալբոմ մաթեմատիկայի դասարանի համար։
Հանձնարարեց ինձ, որովհետև դասարանի ամենալավ սովորողն էի։
Ալբոմը ծանր ու հաստ, թավշյա, մուգ մանուշակագույն կազմով մի պատկառելի զանգված էր, ներսի մոխրագույն, մազմզոտ թերթերը՝ նույնքան հաստ, որ բացելիս շրջվում էին, ոչ թե թերթվում: Աթանյանը հանդիսավոր հանձնեց ինձ ալբոմը՝ պատվիրելով, որ զգույշ լինեմ, չփչացնեմ։ Հետո երկրաչափության դասագրքի մեջ նշեց-առանձնացրեց այն օրենքներն իրենց գծագրերով, որոնք պիտի սիրուն, գունավոր մատիտներով արտագրեի-արտանկարեի ալբոմի մեջ։ Երկու շաբաթվա մեջ կվերջացնես, կարգադրեց Աթանյանը։
Տուն հասնելուն պես անցա գործի։ Դողացող ձեռքերով (վախենում էի սխալվել) սկսեցի առաջին էջը, ապա ավելի վստահ անցա երկրորդին, երրորդին, չորրորդին․․․ Կեսգիշերին մոտ էր, մնացել էր մի թերթ։ Հոգնել էի։ Շատ։ Գլխիս կափարիչը կարծես ժայթքող հրաբխի ծածկ լիներ․ տակից բլթբլթում էր, հիմա կպայթի։ Ուժեղ սրտխառնոց ունեի (երևի գլխացավից)։ Պապաս ձեռքս բռնած հանեց ինձ պատշգամբ․ ափով շոյում էր ճակատս ու բացատրում, թե ինչպես շնչեմ ու արտաշնչեմ՝ խորը ու դանդաղ։ Օդը սառն էր, գիշերային։ Անում էի, ինչպես պապաս էր ասում, բայց չէր օգնում առանձնապես․ նույն պայթող գլխացավն ու սրտխառնոցը։
- Էդ վա՞ղն ա ուզել, - հարցրեց պապաս կիսաբարկացած-կիսավրդովված՝ ուղղված ուսուցչուհուն։
- Չէ, երկու շաբաթից։
- Բա ինչի ես էդքան նստե՞՛լ․․․, - պապայիս զայրույթն արդեն ինձ էր ուղղված։ - Գնա քնելու՛։
Առավոտյան ալբոմն, ավարտած, տարա դպրոց։ Աթանյանն աչքերը մի պահ կկոցեց վրաս՝ անվստահությամբ, ապա բացեց ալբոմը և սկսեց լուռ ու դանդաղ թերթել։ Կանգ առավ այն թերթի վրա, որտեղ․․․ սխալվել էի ու վրայից փորձել ուղղել ավելի մուգ գույնով․ անճոռնի մի բան էր ստացվել, իմ հոգնած խայտառակությունը, որի համար վախենում ու վատ էի զգում այնքան։ Աթանյանն աչքերը նորից կկոցեց վրաս, այս անգամ թարս, ապա շարունակեց թերթել՝ մեղադրական ճոճելով գլուխը, բարակ շուրթերն է՛լ ավելի պինդ սեղմած։ Հետո այդպես էլ լուռ, առանց մի բառ արտասանելու տարավ ու դրեց ալբոմը դասարանի ծայրի պահարանին, բաց վիճակում (ոչ սխալված էջի մասում, իհարկե)։
Այդ ալբոմը ես ատում էի։ Քանի այնտեղ էր։ Քանի այնտեղ էինք։ Ատում էի այն հոգնած-սխալված էջի համար, որը թեև ոչ մեկ այդպես էլ երբևէ չբացեց ու չնկատեց, բայց ես գիտեի, որ այնտեղ է։ Ոչ մի հատիկ գնահատանքի համար։ Բայց ամենից շատ ատում էի անհամբեր պարտաճանաչության և/կամ պարտաճանաչ անհամբերույթանս համար․ ավարտել շուտ, չթողնել ոչինչ ինչ-որ պահ անավարտ։
Մեջբերել
Էջանիշներ