Դա տեղի ունեցավ անցած ապրիլին, կամ մայիսն էր։
Մի քանի շաբաթ անց, երբ զգացմունքներս քիչ սպիացան, և ի վիճակի էի պատմելու, որոշեցի, որ մինչև բուն պատմությանն անցնելն արժեր մի-փոքր ներածություն տալ։ "Մի-փոքր" ներածությունս փաստորեն ձգվեց այսպես համարյա մի տարի, ու հիմա նոր վերջապես հասա բուն պատմությանս օրվան։
Այդ օրերին սիրաթռչնակներիս վանդակը համալրվել էր ձագուկների հերթական քառյակով։ Երեքն արագ վաճառվեցին, մնացել էր մեկը, որի հաճախորդն ուշանում էր, մոր հալածանքը սակայն՝ չէր նվազում, բայց ես, ինչպես առաջներում էր, հավատացած էի, որ բան չմնաց, շուտով այս փոքրիկն էլ իր նոր տունը կգտնի։ Փոքրիկ ասելով, ի դեպ, միայն տարիքը նկատի ունեմ՝ հազիվ երկու ամսական, որովհետև արտաքինից նորմալ, հասուն թռչնակ էր, գույնն էլ՝ կապույտ, նմանապես և անունը՝ Բլու (աղջիկս բոլոր ձագուկներին միշտ անվանակոչում էր՝ անկախ, թե ինչքան երկար էին մնում մեզ մոտ), և միակ տարբերող ձագուկային հատկանիշը կտուցի վրայի մուգ հետքն էր, որ տարիքի հետ աստիճանաբար անհետանում է։
Մի առավոտ, երբ արթնացանք, Բլուին գտանք տարօրինակ։ Մի անկյունում կուչ էր եկել, աչքերը կիսախուփ, ինքն էլ՝ մի տեսակ իներտ, անշարժունակ։ Երբ ձեռքս մտցրեցի վանդակի մեջ, թռչնակը, ինչպես սովորաբար էր անում, չփախավ՝ ճաղեճաղ խփվելով, ընդամենը թույլ փորձ կատարեց փախչելու։ Վերցրեցի ձեռքերիս մեջ, գլխի մասում կարծեմ թեթև վնասվածք նկատեցի։ Բայց ոչինչ այնպես սարսափելի արյունլվիկ չէր, ինչպես նախկինում պատահել էր իր քույր-եղբայրներից մի երկուսին, թեև անվտանգ ելքով բարեբախտաբար։
Մտածեցի՝ երևի քաղցած է մնացել թռչնակը, թուլացել, քանի որ մայրն ագրեսիվանում էր հատկապես, երբ ձագերն ուզում էին կերամանից օգտվել։
Մի կարգին բարկացա մոր վրա, և Բլուին տեղափոխեցի մեր փոքրիկ կրիչ-վանդակի մեջ՝ իր կերամանով ու ջրով։ Թռչնակը մի երկու կտուց թույլ կտտացրեց ամանի մեջ ու հոգնած փակեց աչքերը։ Հետո կուտի, կվերականգնի ուժերը, մտածեցի ես, և քանի որ բոլորս էլ շտապում էինք տնից դուրս գալու՝ աշխատանքի և դպրոց, թողեցինք Բլուին այդպես, կարևորը՝ առանձին ու ապահով։
Ժամը չորսին աղջիկս, որ նոր էր վերադարձել տուն, զանգահարում է, ու՝ մաաա՛մ, լսում եմ տագնապահար ձայնը հեռախոսի մեջ, մա՛մ, Բլուն չի շարժվում․․․ Սիրտս կանգ է առնում։ Աչքերը փա՞կ են։ Հա։ Կարող ա քնած ա, մի մատիտ վերցրու, բրդի։ Մինչ աղջիկս, բարձրաձայն լացելով, մատիտ էր վերցնում ու բրդում ու արցունքների հետ գլորվում էին բառերը՝ դեռ չի շարժվուուու՜մ, բրդում եմ, չի շարժվուու՜մ, տղաս վերադարձավ դպրոցից, ստուգեց ու հաստատեց․ Բլուն կենդանի չէր։
Երեկոյան, երբ վերադարձա տուն, չկարողացա մոտենալ վանդակին, ի վիճակի չէի տեսնել թռչունին անշարժ։ Մեղքի ու խղճի նման ուժգին խայթ երբևէ չէի ունեցել, սիրտս անմխիթար մղկտում էր։ Բլուն կապրեր, եթե ես ժամանակին տեղափոխեի նրան առանձին վանդակի մեջ, չանտեսեի մոր հալածանքները՝ հույս ունենալով, որ ոչինչ չի պատահի։ Չէ՞ որ ծերունի թռչնավաճառը դեռ առաջին ձագուկների ժամանակ զգուշացրել էր՝ she will kill them։ Բայց լուրջ չէի ընդունել, ախր հետագա 37 ձագուկները դիմացան ու ապրեցին, որքան էլ որ բմբլաշաղ ճղճղոց էր տիրում վանդակի մեջ մինչ նրանց հեռանալը։
Մութ, ուշ երեկո էր, երբ վերցրինք Բլուին ու տարանք մոտակա պուրակը։ Ես դեռ չէի կարողանում նայել թռչունի անկենդան մարմնին, տանում էր աղջիկս։ Մի ծառի տակ տղաս փորեց հողը և թռչունին գցեց փոսի մեջ։ Աղջիկս ձեռքերով նուրբ ուղղեց թռչունին՝ ասես հարմար դիրքի, և խնամքով ծածկեց նրան փափուկ հողով, որը կուլ էր տալիս այտերից գլորվող արցունքները։ Հետո մի քար գտավ, վրան գրեց՝ "Բլու․ հանգչիր խաղաղությամբ․ ամսաթիվ", և ծածկեց նրանով Բլուի վերջին կացարանը։
Առավոտյան այցելեց Բլուին, արևի լույսով։ Հետո քայլում էր դպրոց, դեմքին՝ աննկարագրելի տխրություն՝ ամփոփ, անհաղորդ։
Ես ինձ մինչև հիմա չեմ ներել։
Շարունակելի /հետգրությամբ/
Մեջբերել
Էջանիշներ