Համեցեք, դուռը բաց է

[Գաղթական]

Գիտես, Գաղթական ջան, հարցին այդպիսի մոտեցմամբ պատկերասրահի պետք էլ չունես: Կարելի է ուղղակի կանգնել կայարանում ու ոչ մի գնացք չնստել: Էհ, ուրիշ գնացք միշտ էլ հարկավոր է: Բայց եթե առաջին գնացքի արժեքն այդպես էլ չիմացար, գնացքդ փոխելը ո՞րն է...

Պետք չի գերագնահատել առաջին գնացքի արժեքը, եթե դա կյանքի ու մահի հարց չէ:

Մարդիկ հակում ունեն կյանքի փորձ հավաքելով իմաստանալու:
Իհարկե սա չի վերաբերվում բոլորին, բայց խոսքս նրանց մասին է, ում որ վերաբերվում է:

Հիմա պատկերացրու, որ մարդ ինքն իր առջև նպատակ է դնում լավ ոստիկան դառնա ու օրենք պաշտպանի:
ՈՒ, սրա համար, որոշում է գնա սկզբից իրավաբանություն սովորի, որ օրենքից ավելի տեղյակ լինի (այսինքն՝ նշածդ լաբիրինթոսյան 7 ճանապարհներից այլ տեղ տանողնա ընտրում):
Բայց իր ուսուցման տարիների ընթացքում նա հասկանում է, որ որպես իրավապաշտպան նա շատ ավելի պիտանի գործունեություն կարող է ծավալել, քան որպես ոստիկան:

Հիմա՝ քո բնորոշմամբ նա չհասկացավ առաջին գնացքի, ասել է թե՝ ոստիկան դառնալու արժեքը:
Իսկ ես համարում եմ, որ նա վերաիմաստավորեց իր կյանքն ու նպատակները ու հասկացավ, որ, քո ասած, առաջին գնացքն այն արժեքը չունի, որ հետևից վազի ու նրան նոր գնացք է հարկավոր:

Կներես, սրա մասին բան չեմ կարող ասել, հեչ չհասկացա...

Սամ ջան, երբ ասում կամ գրում են «+1», սա ասել կուզի, թե համաձայնվում են քո հետ, զորակցում են քո էդ մտքին:
Ես էլ յանի չափազանցրեցի էլի՝ գրելով «100 հատ +1»