Երևան տեղափոխվելու առաջին տարին իմ համար էլ է բավականին ծանր էղել։ Ծաղրի փորձից ավել չի անցել, որտև ֆիզիկապես ուժեղ էի ու ոչ մի վիրավորանք կուլ չեմ տվել. ում-երբ-ոնց հասնում էր՝ խփում էի։ Իհարկե խմբակային հաշվեհարդարների դեպքեր էղել են, բայց էն գիտակցումը, որ էդ ճղճիմ գյադեքին հատիկ-հատիկ կամ զույգ-զույգ տփել եմ վախտին՝ ահագին օգնել են թեթև տանել էդ դեպքերը :Դ որպես իրական լուծում, կարծում եմ, սպորտով զբաղվելն է, ֆիզիկապես պնդանալը։ Ցանկալի է արևելյան ինքնապաշտպանական մարտարվեստներ, մանավանդ որ տենց խմբակներում նաև հոգեբանական կայունությանն ուղղված աշխատանքներ են տանում։ Թե չէ հույսը (մանավանդ հայաստանյան) ուսուցիչների վրա դնելը մեղմ ասած միամտություն է:
Մեջբերել
Էջանիշներ