Մերկությունն ու երեխաները

[Գաղթական]

Երեխեքին տարել էինք լողի ու նստած սպասում էինք մինչև դուրս գային:

Հանդերձարանները սպասասրահից ապակե դռներով էին բաժանված ու հենց դիմացներս կանգնած էր մոտ 10-12տ տղա՝ լրիվ մերկ, ու դանդաղ հագնվում էր՝ ականջ դնելով կողքին կանգնած մոր ու նրա ընկերուհու զրույցին:
Տղան չէր քաշվում ո՛չ միայն մոր ու ընկերուհու ներկայությունից, այլև՝ թափանցիկ դռներից այն կողմ սպասասրահում հավաքված մարդկանցից:

ՈՒ բոլորի համար սա կարծես լրիվ նորմալ երևույթ էր: Ոչ ոք ոչ մի ուշադրություն չէր դարձնում:

Սրան հակառակ՝ մենք էինք ստիպված կրկնակի երկար սպասել՝ պարսիկ ընկերոջ հետ, քանի որ մեր կանայք երեխեքին հերթով էին փոխում՝ ելնելով նրանց հակառակ սեռի լինելու պարագայից:

Էստեղից հարց առաջացավ՝ վերոնշյալ տղայի ծնողներն էի՞ն ամոթն աչքաթող արել, թե՞ մենք էինք շատ չափազանցնում:

Չէ՞ որ շատ ծնողներ էլ տանն են ներքնազգեստով ման գալիս՝ երեխաների ներկայությամբ:

Որտե՞ղ է նորմալի սահմանը:

Ի՞նչ կարծիքներ կան:

[ARMbrain]

Իմ կարծիքով 10-12 տարեկան երեխան բավականին մեծ ա, որ հասկանա ամոթը ինչ ա։ Ծնողները պետք ա մինիմում 5 տարեկանից երեխային սովորացնեն էտ ամեն ինչը։ Եթե երեխան 12 տարեկանում չհհասկացավ, դրանից հետո դժվար էլ հասկանա։

[Արամ]

Իմ կարծիքով 10-12 տարեկան երեխան բավականին մեծ ա, որ հասկանա ամոթը ինչ ա։ Ծնողները պետք ա մինիմում 5 տարեկանից երեխային սովորացնեն էտ ամեն ինչը։ Եթե երեխան 12 տարեկանում չհհասկացավ, դրանից հետո դժվար էլ հասկանա։

Ինչ ա նշանակում սովորեցնեն։ Էդ սովորեցնոլու հետ մեկտեղ էլ մի հարուր գլխանի կոմպլեքսներ էլ նվիրեն ու վերջ։ 10 տարեկան երեխա ա էլի, պուպուլ ա, ինչ ա լինում։ Ինչ սովորեցնել, տենց սովորեցնում են, դրա համար հետո մեծանում եմ հարուր տեսակ սեռական կոմպլեքս են ունենում։

[Գաղթական]

Ինչ ա նշանակում սովորեցնեն։ Էդ սովորեցնոլու հետ մեկտեղ էլ մի հարուր գլխանի կոմպլեքսներ էլ նվիրեն ու վերջ։ 10 տարեկան երեխա ա էլի, պուպուլ ա, ինչ ա լինում։ Ինչ սովորեցնել, տենց սովորեցնում են, դրա համար հետո մեծանում եմ հարուր տեսակ սեռական կոմպլեքս են ունենում։

Այսինքն, ըստ քեզ, ամոթի զգացումը կոմպլեքս ա՞:

Կամ եթե տղային ու աղջկան փոքրուց սովորեցնում են միմյանց անձնական տարածք չներխուժել՝ մասնավորապես կողքը չկանգնել հանվել/փոխվելուց՝ դրանով երեխուն փչացնում ե՞ն:

[Աթեիստ]

Այսինքն, ըստ քեզ, ամոթի զգացումը կոմպլեքս ա՞:

Կամ եթե տղային ու աղջկան փոքրուց սովորեցնում են միմյանց անձնական տարածք չներխուժել՝ մասնավորապես կողքը չկանգնել հանվել/փոխվելուց՝ դրանով երեխուն փչացնում ե՞ն:

Եթե սեռը նշում ես, ուրեմն կարևորում ես ոչ թե անձնական տարածքը, այլ հենց սեռը։

[Գաղթական]

Եթե սեռը նշում ես, ուրեմն կարևորում ես ոչ թե անձնական տարածքը, այլ հենց սեռը։

Դե տարբեր սեռերի դեպքում էդ օրինակն ավելի ցայտունա երևում:

Թե չէ ասենք, կոնկրետ լողավազանի դեպքում, չնայած, որ տարիքով տղամարդկանց ու կանանց հանդերձարաններն ընդհանուր են ամեն սեռի համար, մեկը ինձ հեչ դուր չի գա, որ հանվելուցս կողքից կանգնած նայեն:

[Արամ]

Այսինքն, ըստ քեզ, ամոթի զգացումը կոմպլեքս ա՞:

Նայած ինչ դրսևորմամբ։ Մեծամասամբ կարծում եմ, որ ամոթի զգացումը անպետք բան ա, ոչ մի բանի չծառայող։ Մարդ պիտի չամաչի ինչ որ բան անելուց։ Այսինքն ամոթը չի որ պետք ա մարդուն հետ պահի ինչ որ արարքներից։

Կամ եթե տղային ու աղջկան փոքրուց սովորեցնում են միմյանց անձնական տարածք չներխուժել՝ մասնավորապես կողքը չկանգնել հանվել/փոխվելուց՝ դրանով երեխուն փչացնում ե՞ն:

Չեմ հասկանում, դա ի՞նչ սովոերցնելու բան է որ։ Ինչի ա պետք նման բան սովորեցնել կամ չսովորեցնել։ Ես չեմ պնդում որ փչացնում են, բայց նման բաներ սովորեցնելը, կարծում եմ, ոչ մի լավ արդյունքի չի բերի։ Ինչի պիտի 10 տարեկան երեխան մտածի իրան տկլոր ով ա տեսնում։ Վաղը մյուս օր էդ երեխան կսկի ամաչել ուրիշին բարևելուց, խոսելուց, ու արդյունքում կունենանք ինտրովերտ, պարփակված երեխա, ու կասենք որ մեր Գագուլիկն էլ սենց ա ծնվել։

Ու ընդհանրապես կարծում եմ, որ ծնողները պետք չի չափուց դուրս շատ բաներ իրենց պատասխանատվության տակ վերցնեն։

[Գաղթական]

Նայած ինչ դրսևորմամբ։ Մեծամասամբ կարծում եմ, որ ամոթի զգացումը անպետք բան ա, ոչ մի բանի չծառայող։ Մարդ պիտի չամաչի ինչ որ բան անելուց։ Այսինքն ամոթը չի որ պետք ա մարդուն հետ պահի ինչ որ արարքներից։

Բոլորի մոտ հանվելու դեպքում անունը դնում ենք ամոթ, առանց հարցնելու ուրիշի ապրանքը վերցնելունը՝ գողություն:

Ընդհանուր առմամբ՝ ամեն ինչ հանգումա «կարելի ա»/«չի կարելի»-ին, որի չափանիշները, տարբեր մարդկանց մոտ, տարբեր կարող են լինել՝ կախված նրա աշխարհահայացքից ու բնավորությունից:
Վերջինն էլ սկսում է ձևավորվել հենց վաղ տարիքից:

Չեմ հասկանում, դա ի՞նչ սովոերցնելու բան է որ։ Ինչի ա պետք նման բան սովորեցնել կամ չսովորեցնել։

Քո աշխարհահայացքով քո երեխեքին դաստիարակելու համար:

Ինչի պիտի 10 տարեկան երեխան մտածի իրան տկլոր ով ա տեսնում։

Բա ո՞ր տարիքից սկսած պիտի մտածի:
Թե՞ ընդհանրապես պետք չի դրա մասին անհանգստանալ:

Ու ընդհանրապես կարծում եմ, որ ծնողները պետք չի չափուց դուրս շատ բաներ իրենց պատասխանատվության տակ վերցնեն։

Որտե՞ղ ես տեսնում սահմանը դաստիարակության ընթացքում՝ թե ինչն է պետք սովորեցնել ու ինչը ոչ:

[Գաղթական]

Սամ ջան, համաձայն լինելով հետդ, որ ոչ մի ծնող էլ պետք չի, որ տանը մերկ ման գա, լավ չհասկացա քո դրա բացատրությունը:

Այսինքն որտե՞ղ է տրամաբանությունը, որ ծնողը չպիտի իր «հիմարությունները» ցուցադրի, իսկ երեխան (էլի գալիս ենք տարիքի սահմանին) թող անի:

[Sambitbaba]

Սամ ջան, համաձայն լինելով հետդ, որ ոչ մի ծնող էլ պետք չի, որ տանը մերկ ման գա, լավ չհասկացա քո դրա բացատրությունը:

Այսինքն, եղիր բնական: Իզուր տեղն ավելորդ պրոբլեմներ մի սարքիր քո և երեխայիդ շուրջ:
Չէ՞, որ, ըստ էության, թե մերկությունը և թե հագնված լինելը լրիվ բնական բաներ են, ճի՞շտ է: Ուրեմն ավելի լավ է ոչ թե դրանց վրա առանձնահատուկ ուշադրություն ֆիքսել, այլ թողնել, որ դա բնականորեն հոսի երեխայի կյանքով:
Հեչ բնական բան չի, ճի՞շտ է, մերկ սեղան նստելը... (Չնայած հորս իմաստուն խոսքերից էր. "Եթե այդքան փնթի ես, սեղան նստելուց առաջ վարտիքդ հանիր...")
Բայց բնական չէ նաև վերարկույով անկողին մտնելն էլ: (Դա, ցավոք, բնական էր Հայաստանում իննսունականներին: Բայց ոչ, փառք Աստծո, այսօր: )

Ինձ թվում է, որ երբ մարդուն ասում են, որ մի բան չի կարելի, նա հենց այդ էլ անում է: Առավել ևս երեխային: Եվ հարցը ոչ միայն մերկ լինել-չլինելն է:

Երբ որոշում ես նիհարել, հաց չես ուտում: Բայց մտքումդ մի բան է միայն՝ համեղ ուտելիքները: Սկսում ես վերհիշել, թե ինչպես էիր ընկերներիդ հետ անմահական քյաբաբ ուտում "Արագիլ" ռեստորանում, թե անցած Զատիկին ինչ համով քյուֆտա էր գցել զոքանչդ և այլն:
Այդպես քեզ տանջում ես մի քանի օր կամ շաբաթ, իսկ հենց դիետադ ավարտեցիր, սկսում ես չկերածիդ տեղը հանել ավելի շատ ուտելով:
Իսկ ո՞վ է քեզ խանգարում, օրինակ, մտքիդ մեջ ֆիքսել ոչ թե սոված լինելդ և ուղեղդ դարձնել խոհարարական գիրք, այլ ֆիքսել, որ սոված չես, հագեցած ես, և ուղեղդ լցնել դատարկությամբ ու մտածել... դատարկության մասին: Չէ՞ որ երբեք չես մտածում ուտելիքի մասին, երբ կուշտ ես:

Գաղթական ջան, մարդուն ուղեղը տրված է միշտ լիքը լինելու համար: Ու նրա մեջ միշտ պետք է լինի հագեցվածություն: Իսկ եթե դու մեկին արգելում ես մի բան, բնականաբար քաղցի զգացում ես առաջացնում հենց այդ բանի նկատմամբ:

Այսինքն որտե՞ղ է տրամաբանությունը, որ ծնողը չպիտի իր «հիմարությունները» ցուցադրի, իսկ երեխան (էլի գալիս ենք տարիքի սահմանին) թող անի:

Ես չասացի, որ ծնողին չի կարելի, իսկ երեխային կարելի է: Ընդհակառակը. ծնողն իր օրինակով պետք է ցուցադրի, թե որտեղ է կարելի, իսկ որտեղ՝ ոչ:

Ամբողջ հարցն այն է, թե կոնկրետ պահի համար որքանո՞վ է բնական ցուցադրելը կամ թաքցնելը:

Եթե դու ցույց ես տալիս երեխայիդ, որ սեղանի շուրջ կամ հեռուստացույցի առջև բնական է հագնված լինելը, իսկ անկողնում բնական է մերկ լինելը, - ուրեմն երեխադ էլ հանդերձարանում կհանվի առանց ամոթի զգացման, իսկ դասարանում էլ իր "հիմարությունները" ոչ ոքու ցույց չի տա:

Պետք չէ տաբու դնել ոչ մի բանի վրա: Պետք չէ երեխայի մեջ կոմպլեքսներ առաջացնել: Ամենակարևորը նրա ներդաշնակ զարգացումն է:

Կարևորը, երեխային օգնել հաստատուն ոտքի կանգնել, առանց ավելորդ վախերի: Իսկ երեխան, ինչպես Արամն է շատ ճիշտ ասում, ինքն արդեն գիտի, թե ինչ անի:

[Գաղթական]

Այսինքն, եղիր բնական: Իզուր տեղն ավելորդ պրոբլեմներ մի սարքիր քո և երեխայիդ շուրջ:
Չէ՞, որ, ըստ էության, թե մերկությունը և թե հագնված լինելը լրիվ բնական բաներ են, ճի՞շտ է: Ուրեմն ավելի լավ է ոչ թե դրանց վրա առանձնահատուկ ուշադրություն ֆիքսել, այլ թողնել, որ դա բնականորեն հոսի երեխայի կյանքով:
Հեչ բնական բան չի, ճի՞շտ է, մերկ սեղան նստելը... (Չնայած հորս իմաստուն խոսքերից էր. "Եթե այդքան փնթի ես, սեղան նստելուց առաջ վարտիքդ հանիր...")
Բայց բնական չէ նաև վերարկույով անկողին մտնելն էլ: (Դա, ցավոք, բնական էր Հայաստանում իննսունականներին: Բայց ոչ, փառք Աստծո, այսօր: )

Ինձ թվում է, որ երբ մարդուն ասում են, որ մի բան չի կարելի, նա հենց այդ էլ անում է: Առավել ևս երեխային: Եվ հարցը ոչ միայն մերկ լինել-չլինելն է:

Երբ որոշում ես նիհարել, հաց չես ուտում: Բայց մտքումդ մի բան է միայն՝ համեղ ուտելիքները: Սկսում ես վերհիշել, թե ինչպես էիր ընկերներիդ հետ անմահական քյաբաբ ուտում "Արագիլ" ռեստորանում, թե անցած Զատիկին ինչ համով քյուֆտա էր գցել զոքանչդ և այլն:
Այդպես քեզ տանջում ես մի քանի օր կամ շաբաթ, իսկ հենց դիետադ ավարտեցիր, սկսում ես չկերածիդ տեղը հանել ավելի շատ ուտելով:
Իսկ ո՞վ է քեզ խանգարում, օրինակ, մտքիդ մեջ ֆիքսել ոչ թե սոված լինելդ և ուղեղդ դարձնել խոհարարական գիրք, այլ ֆիքսել, որ սոված չես, հագեցած ես, և ուղեղդ լցնել դատարկությամբ ու մտածել... դատարկության մասին: Չէ՞ որ երբեք չես մտածում ուտելիքի մասին, երբ կուշտ ես:

Գաղթական ջան, մարդուն ուղեղը տրված է միշտ լիքը լինելու համար: Ու նրա մեջ միշտ պետք է լինի հագեցվածություն: Իսկ եթե դու մեկին արգելում ես մի բան, բնականաբար քաղցի զգացում ես առաջացնում հենց այդ բանի նկատմամբ:



Ես չասացի, որ ծնողին չի կարելի, իսկ երեխային կարելի է: Ընդհակառակը. ծնողն իր օրինակով պետք է ցուցադրի, թե որտեղ է կարելի, իսկ որտեղ՝ ոչ:

Ամբողջ հարցն այն է, թե կոնկրետ պահի համար որքանո՞վ է բնական ցուցադրելը կամ թաքցնելը:

Եթե դու ցույց ես տալիս երեխայիդ, որ սեղանի շուրջ կամ հեռուստացույցի առջև բնական է հագնված լինելը, իսկ անկողնում բնական է մերկ լինելը, - ուրեմն երեխադ էլ հանդերձարանում կհանվի առանց ամոթի զգացման, իսկ դասարանում էլ իր "հիմարությունները" ոչ ոքու ցույց չի տա:

Պետք չէ տաբու դնել ոչ մի բանի վրա: Պետք չէ երեխայի մեջ կոմպլեքսներ առաջացնել: Ամենակարևորը նրա ներդաշնակ զարգացումն է:

Կարևորը, երեխային օգնել հաստատուն ոտքի կանգնել, առանց ավելորդ վախերի: Իսկ երեխան, ինչպես Արամն է շատ ճիշտ ասում, ինքն արդեն գիտի, թե ինչ անի:

Ընդհանուր փիլիսոփայության հետ համամիտ եմ:
Մյուս կողմից էլ՝ ուզենք մենք դա թե չուզենք, երեխան շատ բաներ ինքն է կրկնօրինակում մեր վարքից: ՈՒ աբսուրդ է երեխային արգելել մի բան, ինչ ինքդ ես անընդհատ կամ պարբերաբար անում նրա աչքի առաջ:

Բայց լինում են շատ դեպքեր, երբ երեխան ավտոմատ չի կրկնօրինակում քեզ ու անպայման պետք է կողքից հուշել (անմեղ օրինակ՝ ասենք ծանոթ մարդկանց տեսնելիս չի բարևում), կամ, քննարկվող երևույթի օրինակով, ինքը մենակ է լողի գնում ու քո օրինակը չունի՝ ուրիշների մոտ հանվել թե ոչ:

Ինչ վերաբերում է «չի կարելի»-ով երեխային շեղելուն՝ Արէան արդեն շատ լավ պատասխանեց, որ շեղել/շփոթեցնել/կոմպլեքսավորել կարող է ոչ թե ինքնին «չի կարելի»-ն, այլ՝ դրա մատուցման եղանակը:

Ես ինքս միշտ շարժվել եմ այն փիլիսոփայությամբ, որ ինձ ոչ թե հլու հնազանդ ռոբոտ է պետք մեծացնել, այլ՝ ուժեղ մարդ, ով լավ գիտի, թե ինչն ինչի համար է անում:
Դրա համար էլ ցանկացած «չի կարելի» քննարկվում է ու բացատրվում:
Եթե մի բան էլ մոռանանք բացատրել, ինքն է արգելքի պատճառը պարզաբանել պահանջում՝ լինելով մի քիչ ըմբոստ (խոսքը ավագիս մասին է՝ 8տ, իսկ փոքրն էլ՝ 6տ, համարյա բոլոր հարցերում ավագին է կրկնօրինակում):

[Sambitbaba]

Ընդհանուր փիլիսոփայության հետ համամիտ եմ:
Մյուս կողմից էլ՝ ուզենք մենք դա թե չուզենք, երեխան շատ բաներ ինքն է կրկնօրինակում մեր վարքից: ՈՒ աբսուրդ է երեխային արգելել մի բան, ինչ ինքդ ես անընդհատ կամ պարբերաբար անում նրա աչքի առաջ:

Բայց լինում են շատ դեպքեր, երբ երեխան ավտոմատ չի կրկնօրինակում քեզ ու անպայման պետք է կողքից հուշել (անմեղ օրինակ՝ ասենք ծանոթ մարդկանց տեսնելիս չի բարևում), կամ, քննարկվող երևույթի օրինակով, ինքը մենակ է լողի գնում ու քո օրինակը չունի՝ ուրիշների մոտ հանվել թե ոչ:

Ինչ վերաբերում է «չի կարելի»-ով երեխային շեղելուն՝ Արէան արդեն շատ լավ պատասխանեց, որ շեղել/շփոթեցնել/կոմպլեքսավորել կարող է ոչ թե ինքնին «չի կարելի»-ն, այլ՝ դրա մատուցման եղանակը:

Ես ինքս միշտ շարժվել եմ այն փիլիսոփայությամբ, որ ինձ ոչ թե հլու հնազանդ ռոբոտ է պետք մեծացնել, այլ՝ ուժեղ մարդ, ով լավ գիտի, թե ինչն ինչի համար է անում:
Դրա համար էլ ցանկացած «չի կարելի» քննարկվում է ու բացատրվում:
Եթե մի բան էլ մոռանանք բացատրել, ինքն է արգելքի պատճառը պարզաբանել պահանջում՝ լինելով մի քիչ ըմբոստ (խոսքը ավագիս մասին է՝ 8տ, իսկ փոքրն էլ՝ 6տ, համարյա բոլոր հարցերում ավագին է կրկնօրինակում):

Ինձ թվում է, որ ծնողի համար ամենակարևոր բանն է՝ վստահություն ներշնչել իր հանդեպ: Շատ կարևոր է, որ քո երեխան քեզ վստահի, գիտենա, որ իր հարցերի համար դու միշտ էլ, թող երբեմն ոչ իր սրտով, բայց արդարացի պատասխաններ ես գտնում: Որ ժամանակի ընթացքում նա փորձով էլ տեսնի քո ճշմարտությունը նույնիսկ այն հարցերում, որոնց հետ համաձայն չի եղել:

Եվ այդ ժամանակ, եթե դրսում էլ հարցեր առաջանան, նա ոչ մի իմաստ չի գտնի նրանում, որ ոչ թե դու, այլ ինչ-որ մեկը լինի իրեն անհասկանալի հարցերը պարզաբանողը և միևնույն է, կգա քեզ մոտ:
Ընդ որում ասեմ, որ նման դեպքում դու ինքդ հաճախ կարող ես կանգնել փաստի առաջև, որ նրա հարցի պատասխանը չունես: Խորհուրդ կտայի չխորամանկել ու գիտուն չձևանալ. համոզված եմ, սեփական փորձով գիտես, որ դա նրանց մոտ չի անցնում: Այսօրվա երեխաներին անհնար է խաբել, իսկ ծնողների սուտը նրանք հիվանդագինորեն տանել չեն կարողանում:
Խոստովանիր, որ չգիտես: Խնդրիր սպասել, իսկ դու կփորձես այդ մասին մտածել, իսկ նրա համաձայնվելու դեպքում էլ երբեք մի մոռացիր խոստումդ՝ վերադառնալ այդ հարցին: Իսկ ավելի լավ է՝ նրան էլ ներգրավես հարցը պարզելու գործին... հարցրու նրա կարծիքը, ինչ է նա մտածում այդ մասին, ինչպես է իրեն թվում... Դրանով դու ցույց կտաս, որ քեզ համար նա էլ է մարդահաշիվ, լուրջ մարդ...

Մի խոսքով, ինձ թվում է, որ լիքը տարբերակներ կան: Ամենակարևորը, որ երեխան չկոմպլեքսավորվի...

Բայց շեղվեցինք թեմայից...

[Ռուֆուս]

Մի քանի անգամ առաջին գրառումը կարդացի ու չհասկացա, թե որն էր ստեղ խնդիրը, էն որ 10-12 տարեկան տղան հանդերձարանում շոր էր փոխում, թե որ հանդերձարանի դռները թափանցիկ էին:

Բայց ամենամեծ խնդիրը սա էր.

Սրան հակառակ՝ մենք էինք ստիպված կրկնակի երկար սպասել՝ պարսիկ ընկերոջ հետ, քանի որ մեր կանայք երեխեքին հերթով էին փոխում՝ ելնելով նրանց հակառակ սեռի լինելու պարագայից:

Իսկ ինչու՞ էին ձեր կանայք փոխում ձեր երեխաների շորերը:

[Գաղթական]

Մի քանի անգամ առաջին գրառումը կարդացի ու չհասկացա, թե որն էր ստեղ խնդիրը, էն որ 10-12 տարեկան տղան հանդերձարանում շոր էր փոխում, թե որ հանդերձարանի դռները թափանցիկ էին:

Ո՛չ մեկը, ո՛չ էլ մյուսը:

Ներկայացված էին երևույթին երկու մոտեցում ու հարց էր առաջ քաշված, թե որքանով է նորմալ երեխայի* մերկությունը ցուցադրելը:

*Երեխայի ո՞ր տարիքից սկսած դա արդեն նորմալ չի կարող համարվել:

Բայց ամենամեծ խնդիրը սա էր.

Իսկ ինչու՞ էին ձեր կանայք փոխում ձեր երեխաների շորերը:

Ամենամեծ խնդիրը՞...

Համարում ես, որ մորը չի կարելի երեխայի շորերը փոխել, թե՞ լողավազանում շոր փոխելու մեջ ես տարօրինակ բան գտնում:

[Ռուֆուս]

Ամենամեծ խնդիրը՞...

Համարում ես, որ մորը չի կարելի երեխայի շորերը փոխել, թե՞ լողավազանում շոր փոխելու մեջ ես տարօրինակ բան գտնում:

Ոնց հասկացա երեխան տղա ա, էդ դեպքում ինչու՞ երեխան մենակով չի փոխվում ու եթե օգնության կարիք ունի, ինչու՞ հայրիկը չի օգնում: