Գրական մրցույթ՝ նկարի հիման վրա

[ivy]

Փորձենք համատեղ ուժերով մի նկարագրություն անել։
Էսպիսի մի պատկեր․




Առաջադրանքը հետևյալն է։
Գրել արձակ ստեղծագործություն՝ ներկայացված նկարի հիման վրա։ Ծավալը, սյուժեն ու ժանրը մնում են հեղինակի ընտրությանը։ Ներկայացված պատկերը պիտի ինչ-որ ձևով արտացոլվի ստեղծագործության մեջ։ Թե ինչպես՝ ամեն մեկն ինքն է որոշում։
Աշխատանքները պետք է վերնագրված լինեն։
Պատրաստի ստեղծագործությունները կարող եք ուղարկել ինձ ակումբային նամակագրության միջոցով կամ էլ ի-մեյլով՝ iparika(at)gmail(dot)com հասցեին։
Վերջնաժամկետը դեկտեմբերի 4-ն է՝ մինչև օրվա ավարտը։
Քվեարկությունը կբացվի հաջորդ օրը․ աշխատանքները կդրվեն՝ առանց հեղինակների անունների։

Մաղթում եմ բոլորին հաճելի ստեղծագործական օրեր։

[Գաղթական]

4273

Բավականին հետաքրքիր ու շատ բան խոստացող սկիզբ ուներ:
Շարադրանքն էլ շատ դուրս եկավ:
ՈՒ, ի միջի այլոց, սա միակ գործն էր, որը պահպանել էր բնանկարի իրական տարեթիվը՝ 1912:

Միայն աչք ծակեց կավիճով 4270 գրելը, քանի որ դժվար է պատկերացնել, թե նկարի վրայի թիվը ձեռքով է գրված:
Կամ էլ՝
Սատի ու Խարի հորից առնվազն մի 10-15 րոպե էր պահանջվելու էդ շրիֆտով գրելու ու մի էդքան էլ՝ «ինչ որ տախտակի կտորը» էդ դիրքով զամբյուղին ամրացնելու համար:
Իսկ պատմությունը տպավորություն չի ստեղծում, թե նրանք այդքան ժամանակ են լուսանկարչատանն անցկացրել՝ «մի քիչ կանգնեցինք ու դուրս եկանք»..

Բայց էս կավիճի պահն էնքան սուր հակասական չէր, որքան վերջնամասը:

Վերջնամասից պարզ է դառնում, որ ամբողջ պատմությունը փաստորեն մի մեծ ստի մասին է՝ Մաք Կլասի մասնակցությամբ:

Անկեղծ ասած՝ կարդալիս հույս ունեյի, թե երևան կգա ինչ-որ ժամանակի մեքենա, կամ, չգիտեմ, գուցե պարանորմալ ինչ-որ երևույթ..
Բայց բանից պարզվեց, որ Կլասը կա՛մ ինքն է բոլորին շփոթմունքի մեջ գցել, կա՛մ էլ՝ իրենց ինստիտուտի հնէաբանների խնդրանքով (չէ՞ որ ինչ-որ մեկն իրեն հորդորել էր էշի ոտքերին տոպրակ հագցնել, որ չկեղտոտվի.. ընդ որում՝ տոպրակ, որը, Սատի կարծիքով, կոշիկ էր):

ՈՒ էս մեծ սուտը երկու երեխաների կողմից բացահայտելը հորը փաստորեն էնքան չանհանգստացրեց, որքան էդ էշի ոտքերի տոպրակները..

Մի խոսքով՝ վերջաբանն էր, որ հեչ դուրս չեկավ:

[Գաղթական]

Փղերն ու դեղերը

Սկզբից ենթադրեցի, թե հեղինակը Տրիբունն է:

Բայց հիմա արդեն խիստ կասկածում եմ:
Գուցե և նա լինի, որ էս վերջերս հայտարարեց, թե իր կյանքի կրեդոն ցինիզմն է՝ չգիտեմ..

Ամեն դեպքում՝ ոճն ակնարկում էր տրիբունյան փղերին ու նրա սուր հումորին: Չի բացառվում, որ դա հատուկ էր արված՝ շփոթության մեջ գցելու ու սլաքները դեպի Տրիբունն ուղղելու համար:

Ինչևէ: Նախ՝ ի՞նչ կապ ուներ վերնագրի դեղերը պատմության հետ:

Զգացվեց, որ պատմությունը գրված է մի շնչով ու քիչ հավանական է, որ հետագայում հղկվել է:

Սկզբի հումորը շատ դուրս եկավ, ինչպես և մեծ սպասելիքներ առաջացրեց:

Բայց վերջաբանն ինձ էնքան անհեթեթ թվաց, որ փոշմանեցի սկզբում ունեցած տրամադրությանս համար:

Ինչպես նաև ինձ մի քիչ ավելորդ թվաց պատմությունից կտրված հեղինակի խոսքի պահերը, ասենք փակագծերի՝ «ջոկում ե՞ք էս պահի լիրիկան..»:

[Գաղթական]

Մեծ պատգամ

Սկսենք սկզբից.
Պատմությունն էդպես էլ չբացատրեց, թե ինչո՞ւ էր որպես առաջին նկարի տարեթիվ ընտրվել 1080-ը (ուշադրություն՝ 1080թ-ին լուսանկարվելու հնարավորության մասին էր խոսքը):

Հետո՝ Ծերունիկը սկսում է պատմել իր կյանքի ամենակարևոր գաղափարի մասին՝ մի պահ պատմելն ընդհատելով ու ծոռանը նախատելով, թե «սո՜ւս, էլի չասես էդ որնա»:
Էս պատմությունն ընդհատելուց ու թոռանը նախատելուց տպավորությունա, թե կյանքի ամենակարևոր գաղափարի պահն ուղղակի լիրիկական շեղում էր ու ծերունին չի պատրաստվում, հիմնական պատմությունից շեղվելով, կենտրոնանալ դրա վրա ու
էդ նպատակով էլ՝ նախատում էր ծոռանը:
Բայց արի ու տես, որ էս նախատինքից անմիջապես հետո էլ շարունակվում է խոսքը հենց էդ ամենակարևոր պատգամի վերաբերյալ:

Մեկ այլ անհասկանալի դրվագ.

«
- էս նկարի վրա դու ես, չէ՞
- չէէէ: ավելի ճիշտ՝ հա, բայց քո մտածածը չէ: ես երեխան եմ
»

ինչո՞ւ չէ, հետո՝ հա..
կամ ինչո՞ւ պիտի ծոռը մտածեր, թե ծերունին նկարի վրա գտնվող 3 պերսոնաժներից մյուս երկուսից մեկն է..

«
Բայց ո՞նց: Ախր բոլորինա հայտնի էդ պատմությունը՝ լեգենդա դառել: Բոլորը գիտեն, որ Հոջ...
»
..Անհասկանալի դրվագի անհասկանալի շարունակություն..

Հոջա Նասրեդդինը վերջը էշին գրկումա, երեխին էլ էշի վրայա նստացնում:
..Այ բալամ, էդ Նասրեդդինը հո Տերմինատորը չէ՞ր..

Հասանք պատմության ամենագլխավոր պատգամին..
Մարդը հասկանումա, որ էշը իրանց տոհմի փորձանքնա ու որոշումա, որ էլ իրանց տոհմում ոչ ոք էշ չպիտի պահի, որ ոչ ոք իրենց էդ գործին էլ չտեսնի ու էլ ոչ մի բան չասի..
Հետաքրքիրա չէ՞..
Այսինքն՝ մարդն ուզումա վերջապես ազատվել այլոց իրենց մասին խոսակցություններից՝ էշապահությանը վերջ դնելով:
Բայց միաժամանակ՝
թող ժողովուրդը չիմանա իրենց էշապահությանը վերջ դնելու մասին ու թող որ բոլորը շարունակեն համարել, թե իրենք դեռ էշ են պահում՝ որպես դրա վառ ապացույց տեսնելով խնդրահարույց նկարը..

Իմմմաաաստտտը՞՞...

Իսկ սրա իմաստին մի անբացատրելի բացատրությունա ներկայացվում.
«Հետո հասկացա, որ ոչ մի ինչու չունի իրա պատասխանը: Էդպեսա որոշված, էդպեսա պետք ու վերջ:»

ՈՒ, որպես վերջաբան, ինձ համար օրինակ գաղտնիք մնաց թվաբանությունը, թե ինչ մեթոդովա հաշվարկվել ապուպապից ծոռանն անցնող 3-րդ (թե՞ ֆսյո-ժը 4-րդ) հերթափոխի տևողության 270 տարին:

[Գաղթական]

Անվերնագիր

Սա, երևի թե, ներկայացվածներից ամենահետաքրքիր սյուժեն ուներ:
Մանրակրկիտ մտածված էր ամեն բան ու պատմության մեջ առկա էին բազմաթիվ դետալներ, որոնք, թվում է թե, ինչ-որ բան հուշելու ու պատմության տարբեր դրվագներն իրար կապելու համար էին, բայց դրանցից շատերն ուղղակի ամեն ինչ ավելի խճճելու նպատակ էին հետապնդում:
Էս վերջին հանգամանքը պատմության արժեքն ավելի էր բարձրացնում՝ ըստ իս:

Հետաքրքիր կլինի հեղինակի անունը հրապարակելուց հետո նրա տարբեր դետալների բացատրությունն իմանալ:

Պատմության ավարտին հասնելիս արդեն, համարյա թե, վստահ էի, որ հենց սրա օգտին եմ քվեարկելու:
ՈՒղղակի վերջաբանն ինձ համար բավական անհասկանալի ու խնդրահարույց մնաց:

Ո՞վ էր 7 ֆուտանոց ուռուցիկությունը:
Մա՞րդ, թե՞ հոգի («դուռն ինքն իրեն բացվեց»..):
Վենդետտայից մազապուրծ եղած Սելի՞ց էին վրեժխնդիր լինում՝ իր ընտանիքի հաշվին:
Ի՞նչ որոշում պիտի կայացներ Քեթրինն ու ինչո՞ւ էր նա անհետացել:
Ինչո՞ւ էր ծրարն ուղարկողը խնդրում այն այրել ու ինչո՞ւ պետք է հասցեատերը կատարեր այդ խնդրանքը:

Եվ, վերջապես, պենսեներով մարդը հատո՞ւկ էր Մերիին թունավորել իր սառցեկոնֆետով, թե՞ ուղղակի զուգադիպություն էր կոնֆետն ուտելուց հետո հիվանդության սկիզբը:

[LisBeth]

Ինձ թվաց թե անվերնագիրը ինչ որ նախապատմություն պետք ա ունենա, քանի որ լիքը հղումներ կան իրական իրադարձությունների, որոնցով սակայն գնալուց ոչ մի էական կապ չկարողացա հայնաբերվեմ պատմության հետ։ Կամ բորոլր հղումները չէ որ տեսել եմ, ասենք կարող ա մի սպեցիֆիկ սիցիլիական լեգենդի վրա ա հիմնված, որ լայն մասսաներին էդքան էլ հայտնի չի։ Էս պահը իրոք պարզաբանում ա պահանջում։

Չնայած հնարավոր ա, որ ես հերթական աբսեսսիայի մեջ եմ ու հեղինակը զուտ էդ իրականության հետ կապը պահելու կամ առանց որևէ պատճառի ա դրանք դրել պատմության մեջ։ Ամեն դեպքում ուզում եմ հավատալ որ զուտ շարադրանք ու կառուցվածք չի, ու այլ պարունակույթուն էլ կա, դեռևս անհայտ։ Ոլոր մոլոր սյուժետը դե կարելի ա դասավորել, անհասկանալի պահերին որոշակի բացատրություններ տալ, ըստ տեղեկացվածության կամ երևակայության։ Դժվար թե քվեարկեմ էս գործի օգտին, բայց խնամքով ա գրված, կոնցենտրացիա ուզող գործ ա, կարդալուց առաջ պետք ա մի հատ մեդիտացիա անես, մտքերդ մաքրես։

Նյու Յորք, էմիգրացիա, վենդետա, մայրը փոխեց իրա կյանքը երխայինի հետ, չգիտեմ ինչքանով ա սա վենդետայի կանոնների մեջ մտնում, ու ինչո՞ւ էր սևամորթ կինը քաջատեղյակ դրանից։ Թե որ կույր ա ուրեմն միտքը աներևակայելի սրության ունի, էքստրասենսորիկայի մակարդակի։ Ոբշըմ։

ձեռքից գցեց կոնֆետը, որն ընկավ անձրևահեռացման անցքի մեջ։

էս պահը նենց մի տեսակ Քինգոտ էր, չգիտեմ հատուկ ա արված թե չէ, բայց դուրս եկավ։

[Գաղթական]

Բայց «շան տղա» հայ հոր «նորմալ» արտահայտությունա, դուք էլ՝ խոժոռ մարդ, ընդհանուր մթնոլորտ.. )))

Համ էլ՝ շնորհավոր Սամին ու Սմոքին (հեռախոսով չի երևում, բայց ոնց որ երկուսն էլ հաղթեցին):
Սամին՝ կրկնակի, որ միայն ինքն էր հեղինակներից մեկին ճիշտ կռահել

[ivy]

Բայց «շան տղա» հայ հոր «նորմալ» արտահայտությունա, դուք էլ՝ խոժոռ մարդ, ընդհանուր մթնոլորտ.. )))

Համ էլ՝ շնորհավոր Սամին ու Սմոքին (հեռախոսով չի երևում, բայց ոնց որ երկուսն էլ հաղթեցին):
Սամին՝ կրկնակի, որ միայն ինքն էր հեղինակներից մեկին ճիշտ կռահել

Հա, հենց հայ հոր արտահայտություն էր, բայց կերպարները ոնց որ թե հայ չէին, դրա համար էլ չէր սազում։

[Գաղթական]

Հա, հենց հայ հոր արտահայտություն էր, բայց կերպարները ոնց որ թե հայ չէին, դրա համար էլ չէր սազում։

օքեյ լավ,
չեմ վիճում, քանզի ոչ մի փաստացի ապացույց չունենք, թե 2000 տարուց սաղ հայերը «կլաս»-նի ազգանուններ են կրելու ))

[Skeptic]

Շնորհակալություն Այվիին և մասնակիցներին ։) «Կոշկավոր էշը» շատ թեթև կարդացվեց, ու էշի տեսանկյունից պատմելու միտքը դուրս եկավ։
Իմ տարբերակը գրել եմ հենց մրցույթի համար, նկարը միանգամից առաջացրեց նկարագրածս ասոցիացաները։ Պետք ա ասեմ, որ ավելի խորը կոնտենտի մասին չեմ հասցրել (կամ չեմ կարողացել) մտածել։ Ինչ-որ ընդհանուր պատկեր կար, իհարկե։ Փորձեմ պատասխանել հարցերին․

Ո՞վ էր 7 ֆուտանոց ուռուցիկությունը:
Մա՞րդ, թե՞ հոգի («դուռն ինքն իրեն բացվեց»..):

- երեխու անկողնում կիսագալարվողը՝ ֆոտոգրա՞ֆն էր... նրա է՞շը... կամ ի՞նչ;

Կամ ինչ )) Հոգի էր, բայց ես էլ չեմ կողմնորոշվել՝ մարդկային ծագում ունեցող ուրվական, թե՝ դեմոն։

Վենդետտայից մազապուրծ եղած Սելի՞ց էին վրեժխնդիր լինում՝ իր ընտանիքի հաշվին:

- թե՞ այս ամենն ուղղակի սիցիլական վենդետտա էր, ու մեզ համար ինչ-որ անհասկանալի կերպով, Կատաժինան Սալվատուրիից վրեժ լուծեց ինչ-որ բանի համար ու ինչ-որ կերպ...

Ոչ։

Ի՞նչ որոշում պիտի կայացներ Քեթրինն ու ինչո՞ւ էր նա անհետացել:

Կամ ինքը, կամ Մերին։

- ֆոտոգրաֆը Քեթրինին փախցրե՞ց;

«Հոգին»։

Ինչո՞ւ էր ծրարն ուղարկողը խնդրում այն այրել ու ինչո՞ւ պետք է հասցեատերը կատարեր այդ խնդրանքը:

Մոտավորապես էսպես․ լուսանկարի վրա, բազմաթիվ անհաջող փորձերից հետո, լուսանկարչին հաջողվել էր երևակել իրեն haunting անող «հոգուն», ու դա վերջինիս վրա որոշակի իշխանության հնարավորություն էր տվել նկարի տիրոջը։ Դարակում գտնվող տուփի վրայի Պ․Մ․ հապավումը բացվում ա որպես «պոստ մորտեմ»։ Լուսանկարն այրելը, հնարավոր ա, անեծքի շղթայի վերջը տար։

Եվ, վերջապես, պենսեներով մարդը հատո՞ւկ էր Մերիին թունավորել իր սառցեկոնֆետով, թե՞ ուղղակի զուգադիպություն էր կոնֆետն ուտելուց հետո հիվանդության սկիզբը:

- ֆոտոգրաֆը երեխային կոնֆետով թունավորե՞ց;

Այո։

էս պահը նենց մի տեսակ Քինգոտ էր, չգիտեմ հատուկ ա արված թե չէ...

Այո

[Cassiopeia]

Ստեղծագործողներին մի անհամեստ հարց տամ, էլի։ Ինչի՞ ձեր հերոսների անունները պարզ անուններ չեն, միշտ արտասահմանյան, խուճուճ անուններ են։

[Գաղթական]

Համ էլ՝ շնորհավոր Սամին ու Սմոքին (հեռախոսով չի երևում, բայց ոնց որ երկուսն էլ հաղթեցին):

Ես ներողություն՝ Սամին ու Սկեպտիկին շնորհավոր:

Մնացածին էլ մերսիներ

[Արէա]

Լիզ ջան, փաստը մնում ա փաստ, որ գործող ֆիզիկան թույլ չի տալիս շարժվել լույսից արագ, անցնել վորմհոլի միջով, ու տեղաշարժվել ժամանակի մեջ բացասական ուղղությամբ։
Երազանքներն ու ֆանտազիան իրենց տեղն ունեն, բայց իրականությունը սա ա։
Ինչ որ մեկը նախօրոք հոգացել ա, որ մենք շատ հեռու չգնանք տարածության ու ժամանակի էն կետից, որտեղ հայտնվել ենք

[LisBeth]

Լիզ ջան, փաստը մնում ա փաստ, որ գործող ֆիզիկան թույլ չի տալիս շարժվել լույսից արագ, անցնել վորմհոլի միջով, ու տեղաշարժվել ժամանակի մեջ բացասական ուղղությամբ։
Երազանքներն ու ֆանտազիան իրենց տեղն ունեն, բայց իրականությունը սա ա։
Ինչ որ մեկը նախօրոք հոգացել ա, որ մենք շատ հեռու չգնանք տարածության ու ժամանակի էն կետից, որտեղ հայտնվել ենք

էս գրեցի հետո մտածեցի, որ գոյություն ունեն թեորիաներ, ըստ որի երկիրը տափակ ա ու գմբեթի տակ սրանք ավելի հեշտ հերքվելիք բաներ են բայց դե էլի միֆերի շարքից։ Իմ ասածը սենց աբսուրդ բաների չի վերաբերվում։ Ես սյո տըկի սթափ մտքի կողմնակից եմ, նենց որ ճիշտ ես առայժմ կա էն ինչ կա։ Մեկն ա հոգացել, թե ոնց, դա արդեն ուրիշ հարց ա։

[Վիշապ]

Լիզ ջան, փաստը մնում ա փաստ, որ գործող ֆիզիկան թույլ չի տալիս շարժվել լույսից արագ, անցնել վորմհոլի միջով, ու տեղաշարժվել ժամանակի մեջ բացասական ուղղությամբ։
Երազանքներն ու ֆանտազիան իրենց տեղն ունեն, բայց իրականությունը սա ա։
Ինչ որ մեկը նախօրոք հոգացել ա, որ մենք շատ հեռու չգնանք տարածության ու ժամանակի էն կետից, որտեղ հայտնվել ենք

Վորմհոլի հիպոթետիկ գոյությունը, ինչքան հասկանում եմ, գալիս է հենց գործող ֆիզիկայի օրենքներից, ու որմհոլի միջով անցնելու սահմանափակումները զուտ տեխնիկական են, բայց ոչ տեսական:
Ու ձևերն էլ կան՝ անհրաժեշտ է բացասական էներգիայի խտությամբ ու բացասական մեծ ճնշմամբ էկզոտիկ նյութ, ու ասում են էս նյութը նկատվել ա ինչ-որ տեղ, վակուումային վիճակներում, քվանտային դաշտերի տեսության շրջանակներում :Ճ
Էնպես որ, այո, լույսի արագությունից մեծ արագություն ըստ գործող ֆիզիկայի հնարավոր չի (պարզվում ա, տիեզերքի ընդարձակման արագությունը կապ չունի մատերիայի արագության հետ, էդի տարածությունն ա ընդարձակվում, որը մատերիա չի :Ճ), բայց որմհոլի միջով անցնել, հը-հը-հը-հընարավոր ա: