Պապիչուլլօ

[Գաղթական]

Ամոթ չի,
Խոստովանում եմ..
Էս երգի տակ, առաջին անգամ, աչքս արցունք ա քամել 2003-ին..
Գիշերվա կեսին` Ցյուրիխի Տեխնիկական Համալսարանի ուսանողական սրահում նստած...




Էսքան տարվա մեջ, համարյա ամեն գիշեր, այցելել եմ ծննդավայրս...

..սաղ հեչ` բայց ինչքան ԶԳՈՒՅՇ ա երգում..




Ինչքան անգամ եմ Երանի տվել մարդկանց, ովքեր ծնվում, մեծանում, ու շարունակում են ապրել իրենց երկրում` հարազատների ու ընկերների հետ մեկտեղ...




Ես իմ անուշ Հայաստանի արևահամ բարն եմ սիրում,
Մեր հին սազի ողբանվագ, լացակումած լարն եմ սիրում,
Արնանման ծաղիկների ու վարդերի բույրը վառման,
Ու նաիրյան աղջիկների հեզաճկուն պա՛րն եմ սիրում։

Սիրում եմ մեր երկինքը մուգ, ջրերը ջինջ, լիճը լուսե,
Արևն ամռան ու ձմեռվա վիշապաձայն բուքը վսեմ,
Մթում կորած խրճիթների անհյուրընկալ պատերը սև,
Ու հնամյա քաղաքների հազարամյա քա՛րն եմ սիրում։

Ո՛ւր էլ լինեմ - չե՛մ մոռանա ես ողբաձայն երգերը մեր,
Չե՜մ մոռանա աղոթք դարձած երկաթագիր գրքերը մեր,
Ինչքան էլ սո՜ւր սիրտս խոցեն արյունաքամ վերքերը մեր -
Էլի՛ ես որբ ու արնավառ իմ Հայաստան - յա՛րն եմ սիրում։

Իմ կարոտած սրտի համար ո՛չ մի ուրիշ հեքիաթ չկա․
Նարեկացու, Քուչակի պես լուսապսակ ճակատ չկա․
Աշխա՛րհ անցի՛ր, Արարատի նման ճերմակ գագաթ չկա․
Ինչպես անհաս փառքի ճամփա՝ ես իմ Մասիս սա՛րն եմ սիրում։




..Էն վերջին բաժակն աչքիս ավելորդ էր, ախպեր..




Հ.Գ. ՈՒր կորաք, ախր ուր աշխարհով մեկ ցրիվ եկաք տղեեերք...

[Գաղթական]

Մինչև հիմա եղածներից՝ ինքն իրոք որակապես տարբերվում ա որպես ատամնաբույժ:
Հա ինչ անենք՝ թե ազգանունն «աթոռ» չի..

Սրա նախորդն էլ «ձուկ» էր:
Բայց էդ ձկան աչքը հա՛մ փինաչի էր, հա՛մ էլ՝ ոնց-որ կյանքի նպատակը լիներ հասցնել մշտապես միացված ռադիոյի հաղորդավարից րոպեում ավելի շատ բառ արտասանել..

Աթոռը լրիվ Ձկան հակապատկերն ա:
Հա՛մ գործն ավելի արագ ա անում (ես կասեի՝ մեկ-մեկ էլ անհարկի արագ), համ էլ՝ մինչև չբզաս չի խոսա..
Բայց հենց բզացիր՝ ինչ գիտի կասի:
Հետն էլ՝ նենց ջիգյարով կասի..
Տեղը տեղին
Ամեն ինչն իր անուններով կոչելով բան..
Ընդ որում՝ լատիներեն տերմին-անուններով:
Նենց, որ յանի բան հասկանաս, բայց իտոգում մեծ մասը չհասկանաս..

Հետո՝ Աթոռի մոտ համարյա միշտ դասական երաժշտություն ա միացրած:
Շատերն են ասում, որ դասականը մարդու նյարդերը հանգստացնում ա:
Աթոռը, փաստորեն, մի կրակոցով երկու նապաստակի գլուխ ա ուտում:
Հա՛մ իր դասականը ցավազրկողի հետ փայ ա մտած, համ էլ՝ օգնում ա մարդուն խաղաղվել փոթորկից առաջ..
Փոթորկի, որ, շնորհիվ Աթոռի ռեակտիվ աշխատաոճի, իրեն երկար սպասացնել չի տալիս ու նետվում է գիրկդ՝ թանգաբազար չեկի տեսքով:

Էս վերջին ամիսներին Աթոռը սաղիս ատամնաշարերի վրայով անցավ՝ հանուն, ընդհանուր առմամբ, €2000-ի:

Էսօր նախավերջին հանդիպումն էր:
Երեխու ատամը պիտի քաշեր.

- Վա՛յ, - մի քիչ տխուր ձայնեց Աթոռը - ատամն արդեն ինքն իրեն ընկել է..
- Վա՜յ, - ահագին ուրախ բացականչեց երեխեն - էս ի՜նչ լավ պրծա...
Վա՛յ, մտքումս քմծիծաղ տվի ես՝ Աթոռի €90-անոց մուրազը փորում մնաց.....

Բայց Աթոռը միս իրեն միհավաքեց.
- Դե լավ, քանի որ ոչ մի բան չեմ արել, կոնտրոլի համար էլ գումար չեմ վերցնի: ՈՒղղակի՝ այցի համար կինդերտարիֆով Ընդամենը €24:


Ախր՝ ոնց գցում բռնում ես, միշտ «ոչ մի բան չանողները» շատ ավելի բարձր են վարձատրվում, քան սաղ օրը ո*ահան լինողները...

Խելքի աշեցեք )))

[Գաղթական]

Պաթոսով տարված պոետը կասեր՝
Հիրավի անցողիկ ենք բոլորս էս անցողիկ աշխարհքեն:
Բայց ոչ բոլորս կկորչենք անհետ,
այլ կշարունակենք ապրել նրանց հուշերում, ով կհիշե մեզ ու մեր գործերը...

Էն տատին էլ մահացավ..
Բայց ես նրան միշտ կհիշեմ:
Կհիշեմ մի պարզ պատճառով, որ նա մեզ մի էնպիսի յուրահատուկ նվեր ա արել, որ դրանից դեռ երբեք չէինք ստացել ու կասկածում եմ, թե երբևէ ինչ-որ մեկի մտքով էլ կանցնի նման բան անել...

Տոչնի չգիտեմ էլ, թե կնոջս պապու թե տատու կողմից ինչ բարեկամ էր գալիս, բայց իրան էլ էին հրավիրել մեր հարսանիքին:
Էդ օրն իրան առաջին ու վերջին անգամ եմ տեսել:
Անունն էլ չիդեմ, ոչ էլ կինս ա հիշում:

Բայց ինքը չէր ալարել ու մեզ համար ընտրել բերել էր արհեստական ծաղիկների թող որ պուճուր, բայց իրոք անմոռանալի մի բուկետ, գինն էլ՝ վրան կպցրած:
Հետն էլ մի փոքրիկ ու անսպասելի տուփ՝ մեջն անհայտ օծանելիքների 7 պռոբնիկներով ու 3 հատ ծծովի կոնֆետով:


Ասենք ողորմի այս սյուռ տատիին...

[Գաղթական]

Նոր հասկացա, թե ինչի էր երեկ էդքան վազվզում, կոմպն ուսումնասիրում...

[Գաղթական]

Ֆիլիպը նենց ջիգյարով մարդ ա:
ՈՒ միշտ ջիգյարով ա պատմում իր պատմությունները:
ՈՒ, եթե անգամ 10 հոգի էլ ծխարանում նստած լինեն, ու կողքս ազատ տեղ չլինի, Ֆիլիպը՝ հեռու նստելով, միշտ ինձ ա նայում իր ջիգյարով պատմությունները ոգևորված լուսաբանելուց:
Երևի նրանից ա, որ, իր խոսելու ընթացքում, հիմնականում իր հարուստ ու հետաքրքիր միմիկային եմ հետևում՝ ծիծաղաշարժ ժեստիկուլյացիայով ուղեկցվող:

Միակ խնդիրը նրանում ա, որ Ֆիլիպը Կոկսայդից ա, որը Վեստ-Ֆլանդրիայի ամենածայրում ա գտնվում:

Սկզբից ջանասիրաբար փորձում էի Ֆիլիպին բացատրել, որ ես դեռ Օստ-Ֆլանդրիայի բոլոր բարբառները չեմ սկսել իրարից զանազանել, ուր մնաց թե Վեստինը..
Այսինքն՝ եթե ուզում ա, որ իրեն նորմալ հասկանամ՝ ստեղից-էնտեղից պատահական բառ բռնացնելով իր ասելիքը մոտավոր պատկերացնելու փոխարեն, ուրեմն պիտի գրական մաքուր լեզվով փորձի շարադրել իր ջիգյարով արկածները:
Բայց հետո հասկացա, որ բոլոր փորձերս ապարդյուն են ու Ֆիլիպը նույն եռանդով շարունակում ա պատմել ու քահ-քահ ծիծաղել՝ ինքն իրենից գոհ..

ՈՒրախ ու ջիգյարով մարդ ա Ֆիլիպը, ով հավանաբար շատ հետաքրքիր բաներ ա ինձ պատմում...

[Գաղթական]

Մեզ դեմդիմաց 12-րդ մասնաշենքն ա, որի 9-րդ հարկի մեջտեղներում գտնվող մի պատուհանում կեսօրին ինչ-որ սիլուետ էր ձեռքերը գլխավերևում թափահարում:
Ինձ թվաց, թե սիլուետը կնոջ էր պատկանում:
Լավ չէր հասկացվում՝ նման եղանակով ինքն իր էմոցիաներից է ազատվո՞ւմ, թե՞ մեկ ուրիշի հետ է խոսում, ով չկա պատուհանում:

2-րդ օրն է, ինչ էս հիվանդանոցում ենք անցկացնում:
Ընդհանուր մթնոլորտը չափից ավել է հագեցած ծանրությամբ:
Չնայած, որ բուժաշխատակազմն ամեն ինչ է անում՝ թեթև ու անհոգ միջավայր ստեղծելու համար:
Ասենք օրինակ երեկ արքայադստեր հագուստով մեկն էր եկել՝ խաղալիքներ նվիրելու, իսկ էսօրվանը՝ 2 ծաղրածու էին..
Այս կերպ էլ են փորձում մարդիկ գոնե մի թեթև ժպիտ բերել երեխաների օնկոլոգիայի բաժանմունք...

Արդեն կեսգիշերն անց է, բայց դիմացի 12-րդ մասնաշենքի 9-րդ հարկի մեջտեղներում գտնվող սիլուետը դեռ պատուհանի առջև է:
Կուչ է եկած..
Լավ չի հասկացվում՝ քնա՞ծ է, թե՞ լաց է լինում...

[Գաղթական]

Ժողովուրդ ջան, ում հետ որ պայմանավորվել էինք հանդիպել, ստիպված եմ տեղեկացնել, որ գալներս քանսըլ ենք անում..

[Գաղթական]

Օր 14

Նախաճաշի բաղադրությունը.
2 շերտ հաց, 1 տուփ կարագ, 1 տուփ ջեմ, 1.5 շերտ պանիր, 1 յոգուրտ ու 1 տարա կաթ

Ամեն օր նույն մեկանգամյա մենյուն ա:
Միայն յոգուրտի համն ա փոխվում ու մեկ-մեկ կաթի փոխարեն՝ հյութ:

Բլին...
Էսօր պատահական բուժքույրից իմացա, որ սրա համար վրես օրական €12 են հաշվում..
Ես էլ միամտաբար կարծում էի, թե դա պալատի ծախսի մեջ է մտնում:

[Գաղթական]

Մի տեսակ այլընտրանքային զգացումներով տոգորվեցի՝ զգալով, որ էն երեսնամյա փարթամ աղջիկն ինձ ի նկատի ունի՝ միջանցքի ծերից «պապա» գոռալով...

Էն որ հո սաղի անունները չե՞ն հիշի հաճախ փոփոխվող քույրերը (մարդա ամեն օր ուրիշ հարկում ա հերթափոխում):
Տենց գալիս են պալատ ու քեզ ստանդարտ «պապա»-ով դիմում:
Դրան մի կերպ ընտելացել էի..

Բայց որ սենց հանպատրաստից ու մարդաշատ միջանցքում «պապա» գոռալով դեպի քեզ վազի՝ ինչ-որ թղթեր թափահարելով...
Անսպասելի էր..

- Ասա բալես..
I mean:
ասա «բալա» ջան )))))

[Գաղթական]

Օր 23.

Խոսքի մեջ իմացա, որ երկար մնացողներն իրավունք ունեն 2 շաբաթից փարքինգի ձրի տոմս ստանալ:
Ես փաստորեն էս 9 օրն անկապ ավել եմ մուծել: Օրական էլ՝ €8:


Հենց սկզբից, սոցիալական բաժանմունքի աշխատողի հետ խոսելիս, ասեց թուղթ կտանք, որ փորձեք ինքնաթիռի տոմսերի գինը հետ ստանալ:
Հարցրեցի՝ ե՞րբ կտաք, ասեց՝ վաղը կգամ կխոսենք:
Էդ «վաղը» էնքան ձգձգվեց, որ մի շաբաթից ես սկսեցի բոլոր քույրերին ասել, թե էդ սոցիալի աղջկան եմ ուզում տեսնել, ասեք թող գա..

Վերջապես 2 շաբաթից էդ թուղթը բերեցին...
Ասեցի մերսի, գնացին..
Իրիկունը ծրարը բացեմ տեսնեմ...
Հա դե բա հո չէ՞ին կարող մի բանը մարդավարի անել...
ՈՒկրաինական Ավիաուղիներին նամակ են գրել...
Հոլանդերեն...

Նորից ամեն օր բոլորից էդ աղջկա տեղը հարցնել ու խաբար ուղարկել, որ գա...
Եվս 1 շաբաթ...
Էսօր բարեհաճեց...
Ասում եմ՝ աղջիկ ջան, դու հասկանում ե՞ս, որ ամեն օրը հաշված ա մինչև չվերթը:
Խոսքն էլ €1400-ի մասին ա...
Ասում ա՝ ինձ թվաց կարող ա ուկրաինացիք անգլերեն չհասկանային...
Էդ էր էլի փաստորեն պատճառը, որը հոլանդերեն էր գրել...

Տեսնենք, թե անգլերեն տարբերակը երբ տեղ կհասնի..
Օֆ աման...

[Գաղթական]

Օր 28.

Երեկվանից սաղ խառնված են իրար՝ էսօրվա ստուգիչ հանձնաժողովի գալու կապակցությամբ:
Բոլոր կիսատ-պռատ թղթերն արագի մեջ լրացնում ու դասավորում են:

Նենց հետաքրքիր ա էս սաղ պրոցեսը, որին արդեն մի քանի ինստիտուտում ականատես եմ եղել:
Սովորաբար առոգանտ ու, առաջին հայացքից, խիստ կարգապահ մարդիկ՝ հանկարծ կերպարանափոխվում են ու սկսում են հապճեպորեն, առանց կողքինների վրա ուշադրություն դարձնելու, մարդա իր բացերը կարգի բերել՝ նենց առօրյա, կարծես դա հենց էդպես էլ պիտի լիներ..

Նորմալի մեջ՝ հո պիտի ողջ թղթաբանությունը կարգին լիներ:
Բայց երբ պարզվում ա, որ դա էդպես չի ու էդպես չի միանգամից շատերի (համարյա բոլորի) մոտ՝ մարդիկ շատ չեն խոսում դրա մասին բարձրաձայն:
ՈՒղղակի բոլորն իրար հետ միասին լռելյայն շտապողականությամբ իրենց թղթերն են դասավորում:

- Հնարավոր է տարբեր պալատներ էլ մտնեն, պարոն, Դուք էլ կարող եք ասել, թե ամեն ինչից գոհ եք:
- (Յա, իրո՞ք) Կարծում եք արժի՞ միանգամից ստեմ, թե՞ սկզբից մի քիչ ճիշտը պատմեմ, հետո..
- Ի՞նչ ի նկատի ունեք
- Դե, օրինակ էն, որ 2 շաբաթ կորտիզոն բերելուց հետո պարզվեց, որ դա կարող է ստամոքսը վրա ազդել ու դրա համար պարտադիր պիտի ուղեկցվի մեկ այլ՝ պաշտպանիչ սիռոպով: Կամ ասենք, որ նախորդ վիքենդին քույրերից մեկը մոռացել էր սիստեմային քիմիա միացնել:
- Բայց էդ մոռանալու համար Ձեզանից ներողություն խնդրեցի՞ն:
- Էդ մինչև էն երկուշաբթին էր, երբ պարզվեց, որ բժիշկն էլ էդ օրվա քիմիայից տեղյակ չէր: ՈՒ միայն այն բանից հետո, երբ ցույց տվեցի թերապիայի սխեման, գունատ դուրս եկավ՝ հրահանգելով շտապ միացնել..

Պատրվակ բռնելով, թե այլ տեղից կանչ ստացավ, արագ դուրս եկավ սենյակից:

Մի կես ժամ չանցած՝ հետազոտությունների լաբից մեկը եկավ՝ թղթապանակը թևի տակ:
Պարզվում ա՝ էսքան ժամանակ օրական 4մլ էքստրա արյուն են վերցրել իրենց հետազոտությունների համար՝ առանց դրա համար պարտադիր գրավոր թույլտվություն ունենալու...
Հիմա էլ սրան ուղարկել են ինձնից էդ գրավոր թույլտվությունը ստանալու... հետին ամսաթվով...

[Գաղթական]

Էն որ վայթե մի հատ թեմա կար է՝ ստացածս ամենալավ կոմպլիմենտը, թե ինչ..

Նենց չի, որ կոմպլիմենտ ա, ուղղակի հետաքրքիր էր՝ էս հուշամատյանումս գրեմ թող մնա ))

Ընկերներիցս էր Երևանից գրել.
«Ո՞նց ես եվրոերևանցի հընգեր»
ՃՃՃ

Հ.Գ. Ստորագրությունը փոխելու մասին չեմ մոռացել ))

[Գաղթական]

Սովորաբար էդքան էլ հեշտ չի ինձ հունից հանելը:
Բայց եթե գժվեցի՝ գժվեցի..

Էս անգամ էլ գլխիս կափարիչը թռավ երեխու հետ դպրոցում պատահածից:
Իրենց դասատուի հիվանդության պատճառով դասարանը բաժանում են 2 այլ զուգահեռների միջև:
Տղուս՝ բաժին հասած դասարանում, ուսուցիչը կանչում ա գրատախտակի մոտ ու թե՝ «անցած շաբաթ մի երեխու ծնունդ ա եղել, մենք էլ մոռացել ենք երգելով շնորհավորել: Հիմա դո՛ւ պիտի երգես»:
Ընդ որում՝ նա ում ծնունդն անցել էր, նույնիսկ տղուս դասարանից չէր, այլ զուգահեռ:
Երեխեն հրաժարվել էր երգել անգամ 3-րդ պահանջից հետո:
Դրանից փրփրած դասատուն վրա էր տվել, թե բա՝ ոչ երգել ես կարողանում, ոչ շնուռոկներդ կոճկել գիտես, ոչ էլ՝ կարդալ կարող ես...

Էս աբսուրդն էլի շարունակություն էր ունեցել, բայց սա էլ էր հերիք, որ բժիշկի հետ կարևոր հանդիպումը հետաձգելով՝ գնայի էդ ոչխարին բռնելու:
Էնքան կատաղած էի, որ պատրաստվում էի միանգամից դոշերից հավաքելով պատերին տալ, բայց միայն կնոջս ներկայությունը ստիպեց՝ մարտավարությունը փոխելով, էդ անասունին բռնելու հենց սկզբից պահանջել, թե՝ «անցած ամիս երեխու ծնունդն ա եղել ու մենք մոռացել էինք երգել: Հիմա եկել ենք ստեղ, որ դո՛ւ երգես, լսենք..»:

Չգիտեմ, թե իմ ծայրահեղ ագրեսիվ վիճա՞կն էր պատճառը, թե՞ իր ոչնչություն լինելու աստիճանը, որ, միանգամից զգաստ դիրք ընդունելով, սկսեց դայլայլել..
Սրան երգացնելուց մի քիչ փուքսս թողեց, բայց վերջնական հանդարտվեցի ահագին գոռգռալուց ու դրա տասնյակի հասնող ներողություններից հետո:

Դրանից հետո էլ դեռ մի կես ժամ տնօրենի կաբինետում գոռգռալով պահանջեցի ի վերջո կողմնորոշվել՝ իրենց ավելի շատ նացի՞ստ ուսուցիչներ են պետք, թե՞ խեղկատակ:

---
Այժմ խնդիրն այլ ա..
ՈՒ ես միշտ եմ էս պրոբլեմն ունեցել..
Քանի դեռ հակառակորդը ոտքի վրա ա ու իր հարվածի վտանգը կա՝ չեմ վարանում ինքս էնքան հարվածել մինչև ընկնի:
Բայց հենց ծնկի եկավ՝ խիղճս սկսում է տանջել վերջնական ֆատալ հարվածն անելուց..
ՈՒ մի անգամ չի եղել, որ ատողներիս՝ ընկնելուց հետո, վերջին հարվածը չանեմ, մնան ուժ հավաքեն, հետո նոր թափով դեմս դուրս գան..

Հիմա էլ էս լակոտն ա..
Հարվածներիս տակ ծնկի ա եկել ու մեղադրվել թե՜ կոլեգաների կողմից ու թե՛ տնօրինության..
Մնում ա մի վերջին հարված՝ համապատասխան ինստանցիա դիմելու ձևով, որ դրան շատ երկար ժամանակով կամ գուցե հավերժ, զրկեն ուսուցչի կոչումից..

Ինքն ամեն կերպ ցույց ա տալիս կամ սրա-նրա հետ խաբար ուղարկում, իբր իր սխալը հասկացել ա ու մեղանչել..
ՈՒ խիղճս նորից սկսել ա պահանջել բողոքը կիսատ թողնելով դրան նոր շանս տալ..
Բլին...

[Գաղթական]

Դեկտեմբերի 15.
Որքան երկար էի սպասում էս օրվան..
Վերջապես հետ էի գալու Հայաստան:
Շատ նշանավոր հաղթանակ էր էդ հետ գալը, որովհետև 16 տարի շարունակ սպասում էի արդարության հաստատմանն ու, ի վերջո, հաղթել էի:
Հետդարձի ճամփեքն այլևս բաց էին:

Մեծ պլաններով էի հետ գալիս..
Համ էլ ռազվեդկի էի գալիս՝ 20թ. ամռանը Երևանում բնակություն վերահաստատելուց առաջ:

Թեև, մեծ արտադրամաս հիմնելու նպատակով, մի շարք գործնական հանդիպումներով հագեցրել էի էդ գալուս 3 շաբաթը, բայց, էդ ամենից զատ, բոլոր հարազատներին ու ընկերներին տեսնելուց էլ զատ, երևի ամենաշատը գերեզմաններ այցելությանն էի սպասում...

Բայց դե էս բոլորն իմ պլաններն էին:
Աստծու պլանների հետ դրանց անհամատեղելիությունը, հերթական անգամ, սաղ քարտերս խառնեցին իրար:

Այլանդակ տհաճ էր իհարկե տոմսերը հետ տալն ու բոլոր ծրագրերն անորոշ ժամանակով հետաձգելը, բայց դե կյանք ա հիմա՝ ինչ անես..

Ընկճախտով տառապելու ոչ ժամանակ կա, ոչ էլ՝ հավես..
Կալոդը կիսված է ու նոր խաղաքարտերը բաժանված:
Խաղը շարունակվում է..

[Գաղթական]

Դրսում մառախուղ ա, մշուշ:
Հեռուն լավ չի երևում:
Պատուհանի կողքին եմ տեղավորվել:
Ինչ-որ տեղ հրավառություն ա..
ձենն ա լսվում..
Դիմացի փողոցով մեքենա ա անցնում.
Տենաս ուշանում ա՞, թե՞ շտապելու տեղ չունի..
Դուրսը ուղիղ կեսգիշեր ա, Նոր Տարի..
Հրեն՝ հետևից էլ տաքսի ա սլանում..
Սրա ուղևորը հաստատ ինչ-որ տեղ սպասված կլինի..

Տանն ուրախ էին երևում,
վիդեոչաթով խոսացինք:
Ես էի խնդրել, որ ուրախանան նենց՝ ոնց միշտ ա եղել..
Կարծես ոչ մի բան էլ չի եղել:
Համենայն դեպս՝ ի սրտե փորձում էին ուրախ երևալ..

Ձեռքիս բաժակը պըրծնելու վրա ա,
թարմացնելու հավես չկա..
Բրուտ ա՞, թե՞ կավա..
Արդեն չեմ հիշում:
Կարևոր էլ չի..

Յութուբում «Ամանորյա երգեր» էի ընտրել,
խառը գնում ա..
Էնքան խառը, որ նոր Թաթան պըրծավ ու Սինատրան սկսեց..

Դե բարև քեզ կռիսի տարի..
Դեռ չսկսած արդեն կռիսականը կոխել ես..
Բայց դե մերն էլ նենց հեշտ կուլ գնացող կորիզներից չի:
Համ պարել ենք, համ խնդացել:
Բա դու գիտեիր ի՞նչ՝ սաղ օրը լոմկված նստենք պիտի՞..
Մերն ուրիշ ա,
Մեր չորեքշաբթին շաբաթից ուշ ա գալու.
Կենացները բոլոր դեռ ասված չեն,
նվերներն էլ բոլոր դեռ բացված չեն:
Նոր Տարվա հինը չէ, նորը դեռ նորովի էլի կնշենք:
Հետո..
երբ դուրս գրվելու պահը գա հիվանդանոցից..

Սինատրային էլ ինչ-որ աղջիկ հաջորդեց,
ում չէի ճանաչում..
Հիմա էլ Ռուբոն ա,
Իրա հին երգերից ա երգում..

Էս փլեյլիստն ինձնից ավելի խառն ա այ մարդ..
Հելնեմ.. հելնեմ բաժակս նորից լցնեմ..
Լավ տի լլի: