Պապիչուլլօ

[Գաղթական]

Մի հին խոսք կա, թե՝ ծնունդին մարդ չեն հրավիրում, հիշողը գալիսա..

Հավանաբար էս խոսքն էն ժամանակներումա ծնվել, երբ մարդիկ ավելի սրտաբաց էին ու գերդաստաններն էլ՝ մեծ:
Կամ էլ՝ էն ժամանակ, երբ ուղղակի հեռախոս չկար..

Բայց հիմա՝ երբ տիեզերական նավերը ճեղքում են երկնային անծայրությունը...
Խաբարբզիկ սոցիալական ցանցերով մեր կյանքի հագեցվածության պայմաններում իսկի պարտադիր էլ չի մարդկանց հատուկ տեղյակ պահել, թե ծնուննդդա:
Մեկա՝ բոլորը կիմանան..

ՈՒ էս կոնտեքստում ահագին հետաքրքիրա ուսումնասիրել տարբեր մարդկանց վարքագիծն ու մոտեցումները:

Օրինակ մարդ կա, որ իր ծննդյան իրական ամսաթիվը խեղաթյուրումա, մարդ էլ կա՝ էդ օրերին ընդհանրապես իր պրոֆիլը դիսակտիվացնումա:
Մարդ կա, որ պարտադիր բոլորին շնորհավորումա, մարդ էլ կա՝ մի քանի օր սպասում, հետո ա շնորհավորում՝ իբր թե հիշում էր:
Մարդ կա, որ չշնորհավորողներին ընկերներից հեռացնումա, մարդ էլ կա՝ շնորհավորանքներին իսկի չի էլ պատասխանում:
Մարդ կա, որ բոլորին առանձին-առանձինա մերսի գրում, մարդ էլ կա՝ վերջում գրումա «սաղից մերսի»:
Մարդ կա, որ ամեն մարդու ու ամեն ծնունդի համար նոր բարեմաղթանքներա հղում կամ բացիկներ ընտրում, մարդ էլ կա՝ իր համար #Շնորհավորանքի նոր մոդուլ են մտցրել, որ նեղություն չքաշի:

Բայց, բացի էս ամեն ինչից, դեռ «հին» մարդիկ էլ կան, որ ծնունդիդ կհիշեն ու կգան կամ էլ գոնե կզանգեն:

ՈՒ, ի դեպ, էս «հնաոճ» շնորհավորելու կուլտուրան էլ իր առանձնահատկություններն ունի:
Էլ չեմ ասում՝ նվեր ընտրելու տարբեր մարդկանց սովորույթները:

Հա՜, նվերները...
Ծննդյան արարողակարգի շատերի ամենասիրելի պահը..

Ինչքա՜ն նորմալա, որ մարդն իրա ծննդյան օրը նվեր ստանա:
Նորմալա չէ՞..
Հա, դե բա տարվա մեջ իրա միակ անվանական տոննա: Ինչի՞ պիտի ինքը, բոլորի ուշադրության կենտրոն լինելուց բացի, նաև նվերներ չստանա:

Բայց բանից պարզվումա, որ տարբեր մշակույթներում էս հարցին տարբեր տեսանկյուններից են նայում:

Օրինակ ֆլամանացիները, թե ծնունդիդ կգան, հա՝ ինչ-որ նվեր կբերեն:
Բա եթե չգա՞ն..

ՈՒրեմն երեխեքին, սկսած դպրոցային տարիքից, սովորեցնում են, որ քո ծննդյան կապակցությամբ դու պիտի ուրիշներին նվերներ բաժանես:
Իրենց դասարանի երեխեքի քանակով հատուկ տոպրակներ են պատրաստվում ու լցվում տարատեսակ քաղցրավենիքներով, փուչիկներով, խաղալիքներով և այլն, որոնք հոբելյարը տանում բաժանումա դասընկերներին:
Դե կողքից կարող է և տորթ ու հյութեր էլ տանել՝ միասին նշելու:

Հետագայում էլ՝ էս սովորույթից մնումա կյանքիդ ամեն մի նշանավոր առիթով կոլեգաներիդ տարատեսակ քաղցրավենիքներով հյուրասիրելը:
Էս վերջինը թերևս մի քիչ տեղավորվեր մեր հայկական «աչքալուսանքի» սահմանման մեջ, եթե չլիներ մի զգալի տարբերություն.
դու ոչ թե դա տանում ես ուրիշներին պատվելով միասին նշելու, այլ՝ ուղղակի լցնում ես մի տոպրակի կամ ամանի մեջ (կամ էլ համարյա ամենուր կա հատուկ դրա համար նախատեսված զամբյուղիկ) ու դնում ես բոլորին հասանելի ընդհանուր մի վայրում (որ հիմնականում հանգստի անկյունումա լինում):

Էդ էլ՝ մարդ կա, որ ուղղակի վերցնում ուտումա, մարդ էլ կա՝ համտեսելուց հետո գալիս շնորհավորումա:
Մարդ կա, որ, զուտ շնորհավորանքից հետո, ոտքը կախա գցում ու իրադարձությանդ հանդեպ հետաքրքրվածություն ցուցաբերում, մարդ էլ կա՝ սկսումա բերածիդ պատրաստման տեխնոլոգիան քննարկել ու դրա տարբերությունները՝ ուրիշների բերածների հետ:
Մարդ կա, որ սկսումա բերածդ տեսականին տնտղել, որ իր ուզած կտորը գտնի մարդ էլ կա՝ նայումա կողքերը մարդ չկա ու մի ամբողջ բուռա գրպանը լցնում:

Հա՜, էդ բերածի հետ էլ մարդիկ գրություն են թողնում, թե ով ա բերել ու ինչ առիթով:
ՈՒ էս էլա ահագին հետաքրքիր, որ մարդ կա՝ գրումա ասենք «Գագո 26», մարդ էլ կա՝ եքա շարադրությունա թողնում:

Էս գրությունների տեսականուց հատկապես մեջս տպավորվելա կոլեգաներիցս մեկի՝ իր թոշակի գնալու կապակցությամբ հյուրասիրությանը կից «հայտարարությունը».
«Franky Game Over»:

Հա, ի միջի այլոց, թոշակի գնալու արարողությունն էլ իր սպեցիֆիկան ունի ու նախօրոք բոլորը, ըստ ցանկության, գումար են հավաքում՝ էդ թոշակի գնացողի հետ ճամփու դնելու:
Բայց դա արդեն լրիվ ուրիշ պատմություն ա...