Պապիչուլլօ

[Գաղթական]

Մի քանի տարվա նկար կա, որտեղ 2 ախպեր մարտի 1-ին ծաղիկներ նվիրելուց՝ մորը գրկել են:

Էդ նկարը ցույց տալով ոգևորված ինձ ինչ-որ բանա պատմում, մեկ էլ.
- Էն ժամանակ Լեռնան մամայի փորիկի մեջ էր...
- Արա չէ, Լեռնան էն ժամանակ հըլը մամայի փորիկի մեջ չէր..
- Ծնվել է՞ր արդեն
- Չէ
- Ըհը՝ ուրեմն հըլը մամայի փորիկի մեջ էր...

Քարկապ ընկա...

[Գաղթական]

Մի նոր հայի հետ էի ծանոթացել, հարցրեց.
- Ձեր քաղաքում մի տղա կա՝ Աբդել անունով, թունիսացի արաբ ա, կարողա՞ ճանաչես:
- Հա, ո՞նց չէ: Կակ ռազ ես էլ իրեն համոզել եմ, տարել եմ մեր մոտ աշխատանքի:
- Ընտիր տղայա, կբարևես:

Բերեցի բարևը փոխանցելու, էդ ինչքա՜ն գովաց Աբդելը հայերին, էդ ի՜նչ բարձր կարծիքի էր ինքն իր ճանաչած բոլոր հայերի մասին:
Էնքան գովաց, որ ես էլ մի պահ սկսեցի հավատալ, թե մեզնից էն կողմ աշխարհ չկա ))

Հաճելիա, երբ օտարից սենց բաներ ես լսում..

[Գաղթական]

Ֆրանկֆուրտում եմ երեկ նկարել:

Դժվարանում եմ պատկերացնել, թե ինչի՞ մասին էր մտածում վարորդը՝ Էյփլի տիպը մեքենային կպցնելիս ))

[Գաղթական]

Աղջիկս նոր բառա սովորել՝ «տաք ա»:

Դուրսն էլ ամառա, արևի տակ ինչ ասես, որ չի տաքանում:
Գալիս ձեռք ա տալիս ու հեղինակավոր հայտարարում՝ «տաք ա՛, տաք ա՛..»:

Էդ գազօջախի դուռը վերջը տեղից դուրս գցեց:
Աչքդ թարթում էիր՝ դուռը թափով բացում էր ու փորձում գլխախառը մտնել մեջը:
Ինչքան սովորացնում էինք, թե չի կարելի՝ չէր անցնում:

Էն օրը փորձում էի լազանյան գազօջախից հանել, վազելով եկավ ու վախեցած՝ «տա՜ք ա, տա՜ք ա»...
Աչքիս վառվելա ու աչքը վախեցած շտապում էր ինձ էլ նախազգուշացնել, որ տաք ա:


Երեկ էլ կինս ամանով սառույցի կտորներ էր բերել դրել սեղանին:
Կրակի կտորը եկավ շոշափեց, վերցրեց շուռ ու մուռ տվեց, հետո տեղը գցեց՝ «տաք ա՛, տաք ա՛»...

[Գաղթական]

Էս սանիկս զենք սիրող մարդա:
Չնայած իր տարերքը տաքերն են, բայց ծնունդին նվեր ես սառը զենք եմ պատրաստել:

Լիքը թրեր էի դուրս հանել ու գնելու համար բանակցություններ էի վարում, աճուրդներին հետևում և այլն:
Բայց վերջը ընտրությունս կանգ առավ մի խելքից դուրս նիզակի վրա:

Native American-Indian Fantasy նիզակ ա:
Հիմա բերել դրել եմ տանը ու ջանս խուտուտա ընկել իր համար ուրիշ բան ճարելու ))
Տանը փոքր երեխեք չլինեյին՝ հաստատ կպահեյի:
Առավել ևս, որ տղերքս էլ են շատ տպավորված:

Էս վերջերս էլ ռեինկարնացիայի մեջ էի թեթև խորացել:
Հեսա հայ-հայա Յան Սթիվենսոնի գրքերն եմ պատվիրելու ))

Աչքիս անցած կյանքերիցս առնվազն մեկում հաստատ ասպետ-մասպետ եմ եղել, որ մեկումեջ տենց դեժավյուներ եմ ունենում:

Չիդեմ, բայց մի բան հաստատա՝ որ մի օր դրա հնարավորությունն ունենամ, հաստատ մի մեծ սրահ եմ առանձնացնելու՝ տարատեսակ վաղ միջնադարյան սպառազինություններով լցված..

[Գաղթական]

Երևանից ոսկերիչը պատրաստի աշխատանքների նկարներն ուղարկեց:
ՈՒղղակի խոսքեր չունեմ: Մի քիչ կասկածներ ունեյի, թե արդյոք իմ ուզած բոլոր էֆեկտները կկարողանան ստանալ, բայց թե օղերն ու թե մատանիներն ուղղակի հիասքանչ են:
Կայֆ անակնկալա լինելու: Էդ մեր ամուսնության 10-ամյակի համարա:

Էս կնոջս ընկերուհին ասումա.
- Լսի, ասա թող քեզ տենց շուտ-շուտ նվերներ չտա, հա՞: Մարդկանց տունը կռիվներա գցում..

[Գաղթական]

Կատաղած եմ ահավոր:

Բայց մարդ ի՜նչ աստիճանի անասուն պիտի լինի, որ բացարձակապես ոչ մեկի հետ չկարողանա յոլա գնալ:
Մեր քաղաքում մի հատ ռուս կա ու ինքն էն աստիճանի անասունա, որ հայրենիքից արդեն 3-րդ կնոջնա բերել ու նա էլ հազիվա դիմանում ձեռքը:
ՈՒղղակի գլխուղեղի հերթական օպերացիայի ժամանակ բժշկի անփութության թե սխալի պատճառով հաշմանդամա դարձել խեղճ աղջիկը, դրա համարա ստիպված մոտը մնում:

Իսկ մյուս երկուսը՝ բառացի փախել են մոտից:
Ընդ որում՝ երկրորդը չգիտեմ թե ոնցա հարմարացրել, բայց վրեժ լուծելով էս ապուշին մահացածա ձևակերպել իրանց ռեգիոնում:
Հիմա սա Ռուսաստան էլ չի կարող մեկնել: Անձնագիրն անվավերա ու դեսպանատունը նորը չի տալիս, ասումա՝ դու մահացել ես ու ռեգիստրից դուրս եկել:

ՈՒ ես գաղափար անգամ չունեմ, թե էս կենդանին ինչիա ինձնից աբիժնիկ մնացել:

ՈՒ նենց խորնա, երևումա, նեղացել, որ բարև էլ իսկի չի տալիս:
Բայց հո ինքնասիրությունն իրան թույլա տալիս ռեժիմով հիվանդ կնոջը մեր տուն ուղարկել՝ նոր պարտք ուզելու:
Տո էդ բերած պարտքն էլ, երեխեքը տանը սոված, կնոջ ձեռքից վերցնում էր ու գնում իրա համար մի նոր զիզի-պիզի բան առնելու:

Դրանից հետո արդեն, պարտք տալու փոխարեն, կինս ուտելիք էր առնում տալիս, իսկ ինքն էլ հավեսով նստում ուտում էր:

Կամ էլ մեր հին շորերն ու ապրանքներն էլի իրանց էինք տալիս, մեծ ուրախությամբ ընդունում էր:

Բայց էդ էլ հերիք չի..
Զոքանչը տարին մեկ Ռուսաստանից գալիսա աղջկան այցելության ու օգնելու:
Էդ ոչխարը դաժը զոքանչի մոտ իրան մարդավարի չի կարողանում պահել ու էդ կնիկը միշտ գալիս էլի մեր տաննա նստում լացում:
Անցած անգամ էլ խնդրեց, որ ես իրան տանեմ օդանավակայան:
Դե մտածեցի երևի էդ անասունը տանը չի, որ տանի:
Էն էլ՝ ինքն իրա ձեռքով բերեց ճամպրուկները տեղավորեց բագաժնիկս:
Ասում եմ՝ էսի տանն է՞ր, ասումա՝ հա, ուղղակի ասեց հո բենզինի վրա փող չեմ ծախսի:
Տո օդանավակայանում էլ պարզվեց, որ տոմսի հետ ինչ-որ բան էն չէր:
Գնացինք Աէրոֆլոտի ստենդի մոտ, ասեցին պիտի էսքան ավելացնեք, որ նոր տոմս տանք..
Էս կնիկը սկսեց լացել:
Ասումա՝ խնդրում եմ, դու կտա՞ս: Հետիս սաղ բերածս փողը թաքուն տվել եմ աղջկաս, որ երեխեքին բան-ման առնի, երբ էտի տանը չլինի..

Դե ասենք լավություն արա, ջուրը գցի..
Մի քիչ անհարմար էլա էսքան մանրանալ, ուղղակի դա նրա համար, որ պարզ լինի ամբողջ պատկերը:

ՈՒ էսքան բանից հետո՝ տղես տունա գալիս արյունոտ քթով ու պատմում, որ էդ եթիմի լակոտնա իրա ընկերների հետ դպրոցում հարձակվել ծեծել:
Երբ էլ կանչել են պարզաբանելու, խոստովանելա, որ հերնա սովորացրել...

Բա հիմա ես գնամ, էդ ոչխարին տնից հանեմ, գցեմ քացու տակ՝ պիտի ասեն վայրենի հայերը, չէ՞...

[Գաղթական]

Ինչքա՜ն նոր բաներ կարելի է սովորել երեխաներից:

..էստեղ կարող էր լինել երեխեքի կենսախնդության ու անմեղության վերաբերյալ հատորներով տեքստ..

Բայց պատմելիքս ուրիշ բանի մասինա.
1.5տ աղջկանիցս 2 նոր ֆունկցիայի տեղ եմ սովորել սեփական հեռախոսիս վրա, որոնց գոյության մասին նխկինում չէի էլ կասկածում...

Մեկը՝ որ, հաշվիչի հավելվածը միացված վիճակում, հեռախոսը պառկեցնում ես ու հաշվիչի վրա լիքը ուրիշ կնոպկեք են ավելանում:
Մյուսն էլ՝ որ վիդեո նայելու ընթացքում կարելիա կադրը մատներով մեծացնել-փոքրացնել..

Հիմա պտի հեռախոսս տամ ձեռքը ու նայեմ, սովորեմ...

[Գաղթական]

Էն կայֆ պահը, երբ խանութում նոր հայկական ապրանք ես հայտնաբերում ))

[Գաղթական]

Էս հոլանդերենը մի գժական լեզու ա:
Ընդ որում՝ բառի բուն ու փոխաբերական իմաստով:

Ընդհանրապես ինքն արևմտա-գերմանական լեզուների դասինա պատկանում ու համարվումա 3-րդ ամենատարծված գերմանիկ լեզուն՝ անգլերենից ու գերմաներենից հետո:

Օգտագործվումա 23մլն մարդու կողմից ու համարվումա պետական լեզու Հոլանդիայում, Բելգիայում, Սուրինամում, Արուբայում, Կուրաչաոյում ու Սինտ-Մաարտենում:

Բայց այնուամենայնիվ լեզուն բավական հեռու ա գերազանց հղկված ու քերականական իմաստով կազմակերպված լինելուց:

ՈՒ ահագին շատ նրբություններ կան, որոնք չեն ենթարկվում և ոչ մի քերականական կանոնի ու ենթակա են պարզապես անգիր հիշվելու:
Այսպիսով՝ լիքը լեզվակիրներ էլ կան, որոնք շատ սխալներ են անում խոսելիս և/կամ գրելիս:

Իմ հոլանդերենը ես սկզբից սկսել եմ ուսումնասիրել ինքնուսույցների միջոցով ու բազան ինձ բավական հեշտ տրվեց՝ ելնելով անգլերենի ու գերմաներենի իմացությունիցս:
Հետո լեզուն ավելի խորացրեցի Լայդենի Համալսարանում ու Հոլանդիայում խնդիր չունեի խոսելու հետ:

Խնդիրները սկսվեցին Բելգիա տեղափոխվելուս հետ, քանի որ էստեղ համարյա ամեն մի գյուղ իր բարբառն ունի՝ միայն իր բարբառին հատուկ բառերով ու արտասանությամբ:

Մինչև հիմա էլ՝ շատերի հետ խոսելիս ստիպված եմ խնդրել մաքուր խոսալ, որ իրար հասկանանք:

Հայերենի հետ համեմատելով՝ պետք է պատկերացնել մեկին, ով այլազգի է ու Երևանի համալսարաններից մեկում գրական հայերեն ուսանելուց հետո տեղափսխվում է ասենք Արցախ՝ ապրելու:

Վիճակը երբեմն սրվում է նաև նրանով, որ, ինչպես իրենք են խոստովանում, համալսարանում չուսանած մարդն ուղղակի չի տիրապետում գրական լեզվին ու խոսում է միայն սեփական բարբառով: ՈՒ էդպիսիք իհարկե փոքր թիվ չեն կազմում:

Էլ չեմ ասում, որ Բելգիայում ֆլամանացիները բազմաթիվ ֆրանսերեն կամ հոլանդիզացված ֆրանսերեն բառեր են օգտագործում խոսակցական լեզվում, որոնք անհասկանալի են թե՛ հոլանդացիների ու թե՛ ֆրանսիացիների համար (ա լյա՝ դուխով):

Բայց ինչի էս ամենը հիշեցի..
Երեկ նոր բառ եմ սովորել ու էսօր առավոտից լեզվակիր ծանոթներիս դրա նշանակության իրենց տարբերակն եմ հարցնում՝ ստանալով ավելի քան իրարամերժ ու խելքից դուրս տարբերակներ:

Եվ այսպես՝ koekelen (կուկըլըն), տարբերակներ.

- աքլորի կանչ՝ ծուղրուղու
- երեխեքի համար բան գուգլել (հատուկ նշվում է երեխեքի պահը, քանի որ մեծերի համար դա կլինի՝ goegelen՝ գուգըլըն)
- իրար սիրել/գուրգուրել
- ձեռքերն իրար մեջ խրած՝ բութ մատները պտտեցնել
- փափուկ խաղալիքով խաղալ
- «անկեղծ կարծում էի, թե դա իմ հորինած բառն է...»
- ձանձրանալ
- «գաղափար անգամ չունեմ...»

...որոնումները շարունակվում են...
#VivaArmenia

[Գաղթական]

Էդ խանութից հաճախ եմ առևտուր անում ու երբ, հերթական անգամ մտա, տղերքիս հետ էի:
Վաճառողը բարեհամբույր ժպտաց երեխեքին ու, մի երկու բառ փոխանակելուց հետո, մարդա մի մինի սնիքերս նվիրեց:

Խանութից դուրս գալուն պես՝ ավագը միանգամից հայտարարեց, թե ինքն է քրոջ հետ կիսվելու:
Իսկ կրտսերը մի պահ հապաղեց.
- Բա պապա՞ն..
- Ես չեմ ուզում բալես, դու հանգիստ կեր:

Նկատեցի, որ զգույշ դրեց գրպանը, բայց բան չասացի:

Արդեն երբ մեքենա նստեցինք, հանեց գցեց նստատեղիս կողքի «բաժակադիրում» (էս ինչ բառ էր՝ մեղա-մեղա), թե.
- Ես էլ հիմա էդքան չեմ ուզում: Թող մնա՝ դու հետո կուտես..

Տենց մի երկու օր թողեցի էդ սնիքերսը էդտեղ մնա, մինչև երեխեն մոռանար դրա գոյության մասին:
Հետո հետս բարձրացրեցի տուն ու հաջորդ օրը՝ գործի գնալուց առաջ, երբ դեռ բոլորը քնած էին, զգույշ դրեցի իր բարձին:

Դե իսկ երեկոյան էլ էդ նույն սնիքերսը հայտնաբերեցի աշխատասեղանիս վրա՝ գրությամբ.
«Պապա դու ամենալավն ես»

Էլ մահն ո՞ւմ շունն է...

- Ի՞նչ կուզես քեզ ուղարկենք..
- Մի շիշ ջուր.. սովորական ջուր.. մեր տան կռանթից..

Տեղի ծորակից հոսող անդուր ու դեղնավուն ջո՞ւրն էր պատճառը, թե՞ անհուն Կարոտը` չգիտեմ..
Բայց սիրտս ջուր էր ուզում..
Մաքուր Գառնու ջուր...

- Գայանեյին կդիմավորես` բան ենք ուղարկում:
- Ո՞նց ճանաչեմ իրեն
- Հավատա` կճանաչես..

Անհամբեր սպասում էի էդ Գայանեյի գալուն, բայց, չգիտես ինչի, ուշացած եկա հանդիպմանը..
ՈՒշացած եկա ու, տեղ հասնելով, կայարանի ժխորի մեջ անհանգիստ փնտրում էի հայի ծանոթ դիմագծեր, երբ ուշադրությունս գրավեց անկյունից դեպի ինձ ուղղված կամերայով մարդը..
Հայրս էր..

- Էդ ես եմ քո փնտրած Գայանեն, այ տղա, անակնկալ էինք պատրաստել ու քեզ չէինք ասել, որ սիրտդ չպայթի...


Առաջին հանդիպումն էր հորս հետ օտար հողի վրա..
Ինքը Միջազգային կոնֆերանսի էր հրավիրվել ու, իր հաշվին, ճանապարհից շեղվել էր, որ ինձ հանդիպի:

Էդ ի՜նչ երանելի շաբաթ անցկացրինք միասին..
Արդեն մոտ երկու տարի էր, ինչ դարձել էի Գաղթական, ու փնտրում էի բախտիս ճամփան` օտար ամայի ճամփեքին..


Շուրջ բոլորը լուրեր էին տարածվում, թե Հայաստանից դոկտոր-պրոֆեսոր է եկել` իր տարագիր որդուն այցելության..
Մարդիկ գալիս էին դա իրենց աչքերով տեսնելու:
Քեֆի սեղաններ էին բացվում տարբեր տեղեր ու մինչև ուշ գիշեր երաժշտություն էր հնչում:

Անգամ ինձ համար էր անսպասելի, որ, բացի հայերից, նաև այլազգիներ` ռուսներ, հրեաներ, վրացիներ և այլոք, գալիս էին ուղղակի հորս ձեռքը սեղմելու ու քաջալերելու, թե` հալալ է քեզ, որ արժան սերունդ ունես քեզնից հետո ու հանգիստ եղիր` ամեն բան լավ ու ճիշտ կլինի...

Էդ մարդիկ, մինչ դա, իրենց վերաբերմունքը բնականաբար չէին բարձրաձայնել ու, ինձ համար, մեծ պատիվ էր դա լսել իրենց շուրթերից:


Հորս հրաժեշտ տալու նախավերջին օրը` առաջին անգամ կյանքումս, ինքս ինձ իրավունք վերապահեցի մտնել իր դրամապանակը..
Ընդամենը 50€ կարող էի ինձ թույլ տալ էնտեղ թաքցնել..

Հետո, երբ հորս արդեն ճամփու էի դրել, սմս գրեցի իրեն, թե` Կներես, որ ինձ իրավունք եմ վերապահել քո դրամապանակը մտնել ցնցուղ ընդունելուդ ընթացքում, բայց ուզում էի գոնե մի քիչ փոխհատուցել քո ճանապարհածախսը դեպի էստեղ...

Պատասխանը լակոնիկ էր.
- Շան տղա, չմոռանաս լափթոփիդ ներքին գրպանը ստուգել..

Իսկ լափթոփիս ներքին գրպանում մի ծրար էր..
Մեջը 50€-անոց էր ու մի երկտող.
- Ես քեզանով շատ հպարտ եմ տղես, բայց Կներես, որ ավել գումար չեմ կարող թողնել...

[Գաղթական]

Գնա մեռի, արի սիրեմ..

Ազնավուրի մասին ընկերներիցս մեկն էր շատ դիպուկ գրել.
«Մի տեսակ ինձ ապահով էի զգում, երբ ինքը կար...»

Մեր հայտնի ու մեզ անհայտ Ազնավուրը..
Գործի տեղն էի, երբ հեռախոսս պայթեց՝ իրար հետևից եկող բոթերով, ընդ որում՝ միանգամից մի քանի երկրների բոլոր լրատվամիջոցներից, որոնց հետևում եմ:
Հաջորդ պահին էլ՝ միացրած ռադիոն հաղորդումն ընդհատեց՝ շտապ հաղորդագրությունը հեռարձակելու համար.
Շառլը էլ չկար...

Դիմացիս գրասեղանի մոտ իր թղթերի մեջ խորասուզված ֆլամանուհի կոլեգաս էլ շանթահար եղավ.
- Ո՞նց թե Շառլը էլ չկա...
Հուզված էր..
Հետո նայեց ինձ.
- Ազնավուրն էլ էր չէ՞ հայ...

Օրերս մտածում էի, թե ինչպե՞ս էր նա կարողացել հայտնի դարձնել բոլորին իր հայ լինելն ու պատմել Հայաստանի մասին:
Լավ՝ եթե աշխատել էր էդ ուղղությամբ, ուրեմն դա կարևոր էր եղել նրա համար..
Բայց ինչպե՞ս..
Նրա երգերը, նրա հարցազրույցները..
մատների վրա կարելի է հաշվել դեպքերը, երբ խոսվում էր նրա ծագման մասին:
Երբ էլ խոսվում էր, նա շեշտում էր, որ միաժամանակ հա՛մ ֆրանսիացի է, հա՛մ էլ՝ հայ..

Իսկ ինչքանո՞վ էինք մենք ինքներս ճանաչում մեր Ազնավուրին..
Ի՞նչ գիտեինք նրա ապրած կյանքի կամ մասնագիտական գործունեության մասին:
Քանի՞ հեղինակային երգ կամ խաղացած դեր կնշենք մի շնչով՝ նրա երգացանկից ու ֆիլմացանկից...

Մեկը իմ երգադարանում՝ իր երգերի թիվը հազիվ հատում է 100-ի սահմանը:
Բայց չէ՞ որ դրանց քանակը 1200-ից ավելին էր...

Հիմա ազգս նորովի ու նոր-նոր է սկսել ինքն իր համար բացահայտել Ազնավուրին:
Երևի թե չկար աշխարհում գոնե մի հայ, ով չճանաչեր նրան՝ լսած չլիներ կամ հպարտացած չլիներ նրա անվամբ:
Բայց հիմա պարզվեց, որ ոչ ոքս էլ կարգին չէր ճանաչում Ազնավուրին:

Էդ Ազնավուրը..
Բա մնացա՞ծը..
Ազնավուրի հոգեհանգստից օրինակ պարզ դարձավ, որ մենք գաղափար անգամ չունեինք նաև մեր Դեն Ղարիբյանի մասին՝ էն դեպքում, երբ ամբողջ Ֆրանսիան է նրան որպես հայ ճանաչում ու ֆրանսիացի զինվորականն է կատարում նրա երգը՝ հայերեն լեզվով:

Ո՞Ւմ բացթողումն է սա՝ դժվարանում եմ պատասխան գտնել...
Մե՞ր, որ ահագին հետաքրքրված ենք այլևայլ մշակույթները լիարժեք ուսումնասիրելով, բայց բավարար կերպով տեղեկացված չենք ինքներս մեզանից,
թե՞ տվյալ մարդու, որ ջանք է գործադրել վեր բարձրանալու օտարների մեջ՝ չմոռանալով իր հետ վեր խոյացնել հայոց եռագույնը, բայց բավական ռեսուրս ու ժամանակ չի տրամադրել՝ ինքն իր մասին սեփական ազգին պատմելու համար...

[Գաղթական]

#MondayMorning

Նոր հայտնագործություններիցս )))
Մեջը միանգամից 3 բաժակ սուրճա տեղավորվում.

[Գաղթական]

Անունը Ռուսլան ա, ազգանունը՝ Դուդաև:
Ի՞նչ բարդ բան կա:

Իհարկե՝ բարդ բան չկա, եթե դու նախկին Սավոկից ես կամ գոնե թեթև ծանոթ ես էդ մշակույթների ամբողջությանը:

Նոր մոտեցումներ են առաջ քաշել, որոնց նոր կոդավորումներ է պետք սահմանել:
Նստած աշխատակիցների անձնական տվյալների բազան եմ թարմացնում:

Էդ Ռուսլանին հասնելով՝ ինձ-ինձ բարձրաձայն ասեցի՝ համ էլ անուն-ազգանունի տեղերը փոխեմ, թե չէ հա, էդ սխալին հանդիպելիս, մոտս կառոտկի ա տալիս..

Կոլեգաներս դեռ երկար շոկից չէին կարողանում դուրս գալ, որ էդ մարդն արդեն 6 տարիա իրենց մոտա աշխատում ու մինչև հիմա բոլոր պաշտոնական թղթերում ու իրեն էլ դիմելիս՝ անուն-ազգանվան շփոթմունք են օգտագործել:

Իսկ ինքը՞..
Դե ինչ ինքը.. էնքան դոդա, որ մինչև հիմա հոլանդերեն երկու բառ իրար հազիվա կապում..
Ինքն ըսկի կուրսի էլ չէր...

***

Հիշեցի Բեռնի Դավիթի պապու պատմությունը..

Ցեղասպանությունից հետո 3 ախպեր են փրկված լինում էդ գերդաստանից (հորոխպոր տղերք) ու մի կերպ են հասնում Շվեյցարիա..

ՈՒ նենցա ստացված լինում, որ, բացի ազգանունից, 3-ի անունն էլ նույննա լինում..
(ճիշտ տարբերակը մտիցս թռելա, բայց պայմանական անվանենք Գրիգորյան Արմեն):

Միգրացիոն օֆիցերը՝ փախստականների ընդունման կենտրոնում, հերթով լրացնում է թղթերը.
- Գրիգորյան Արմեն, գյուղ X, ծննդյան թիվ Y..
- Հաջորդը..
- Գրիգորյան Արմեն, գյուղ W, ծննդյան թիվ Z..
- Հաջորդը..
- Գրիգորյան Արմեն...
..էստեղ միգրացիոն օֆիցերն անհանգիստ շարժումներ է անում ու եղբայրներին անհասկանալի լեզվով ինչ-որ դժգոհություն հայտնում..

Միայն Արմենն էր, որ անգլերեն երկու բառ գիտեր ու էդ երկու բառի օգնությամբ էլ փորձում է բացատրել, թե ինչու են բոլորի ազգանունները նույնը..
դե անունն էլ՝ հիմա էդպեսա ստացվել..

Մատնանշելով երրորդ Արմենին.
- Քազին.. քազին..
- Cousin?
- Յես, յես՝ քազին..
- Օքեյ՝ Քազին...

ՈՒ տենց էլ, մնացած ողջ կյանքի ընթացքում, էդ մարդու բոլոր փաստաթղթերում նշված էր՝ Գրիգորյան Քազին...

[Գաղթական]

Եկել եմ գլուխ գովալու ))

Գրադարանիս հայկական հատվածն էսօր համալրվեց շատ գեղեցիկ նմուշներով:

Նորից Շնորհակալություն @Chuk ջանին.