Մի կում ռոմանԾիկա.. #2
Արդեն գիտեյի իր խումբն ու կուրսը ու իրենց դասացուցակն իմինից լավ էի հիշում:
Կանգնում էի երկար, հիանում իրենով, բայց մոտենալ չէի համարձակվում..
Ինքն էլ միշտ ընկերուհիների հետ էր ու իրենք միշտ ուրախ էին:
ՈՒնեյին ակադեմիայի 1-ին մասնաշենքի գլխավոր սրահում իրենց սիրելի անկյունը ու մեծ դասամիջոցները միշտ էնտեղ էին անցկացնում:
Արդեն չեմ հիշում, թե իր անունն ու ազգանունը ինչ կանալներով էի ճշտել, բայց մի օր էլ որոշեցի, որ ինձ իրենց տան տեղն է պետք իմանալ:
Հատուկ էդ նպատակով ընկերոջս էլ էի կանչել բերել ակադեմիա, որ առանձին-առանձին հետևենք ու, թե հարկ լինի, ինքը մենակ, որ ես շատ աչքի չընկնեմ:
Մեր բախտից՝ ինքը ոտքով էր սիրում տուն գնալ, բայց ոչ մենակ: Ընկերուհիներով միասին էին իջնում ու, ինչպես պարզվեց հետագայում, նույն շենքի կողք-կողքի մուտքերում էլ ապրում էին:
Երբ իրենց հետևելով հասանք Հրապարակ, ընկերս կատակեց, թե պատկերացրու ինչ ուժեղ կլինի, եթե մեր բակ մտնեն..
ՈՒ երկուսս էլ գունատվեցինք, երբ իրոք մեր բակ մտան...
3 հոգով էին..
Կանգ առան մեր կողքի շենքի մուտքի մոտ, ինչ-որ բան փսփսացին ու վեր բարձրացան..
Սենց է՞լ կրակ կլինի...
100% էս աղջիկները մեր բակից չեն..
Թե նոր են էդ շենքում տուն գնել՝ ո՞վ իմանա..
Թե բարեկամի տուն են եկել, բա մե՞նք հիմա ինչքան սպասենք էստեղ կանգնած..
Ես տեղավորվեցի դիմացի կանգառում, իսկ ընկերս գնաց էդ շենքից մարդ գտնի՝ հարցուփորձ անելու:
Արդեն 3 ժամից ավել անցել էր, ինչ բանից անտեղյակ կանգնած էինք կանգառում:
Վերջիվերջո մեր բակն էր ու հազար պատճառ հորինեցինք մարդկանց բացատրելու, թե ինչի ենք սենց սառած կանգնել ու անթարթ նայում դիմացի շենքի շքամուտքին:
Ընթացքում էլ հասցրեցինք փոխեփոխ տուն գնալ՝ հաց ուտելու..
Վերջապես աղջիկները դուրս եկան շենքից ու քայլերն ուղղեցին հետ՝ դեպի Հրապարակ..
Քաղաքում արդեն մթնշաղ էր, երբ՝ մեր մուրազին հասած, իրենց տան մոտից հետ էինք գալիս մեր բակ:
- Շուտով պիտի սկսեմ ծաղիկներ ուղարկել իրենց տուն..
Մտազբաղ լինելով՝ չէի նկատել, թե մինչ այդ ինչ էր աշխուժորեն պատմում ընկերս, բայց, վերջին նախադասությունս լսելով, մի պահ կանգ առավ ու լռեց..
ապա կիսաձայն զգուշորեն հարցրեց.
- Ո՞վ պիտի տանի..
- Կարա՞ս երեք անգամից միանգամից գլխի ընկնել...
(շարունակելի)
Էջանիշներ