Աշխատանքային դեպրեսիա

[Նիկեա]

Թեմայի վերնագիրը մի քիչ ուռչացված ա, բայց դե։

Շուտով կլրանա պաշտոնապես աշխատելուս մի տարին ու չնայած, որ ես սիրում եմ գործս, պարբերաբար մոտս գործից դուրս գալու ցանկություն ա առաջանում։ Հետո, մանավանդ հինգշաբթի օրերին, գնում եմ գործի, շփվում ամենասիրածս էրեխեքի հետ, հասկանում, թե ինչքան շատ եմ սիրում ես իմ գործը ու սկսում դեպրեսվել էն մտքից, որ մի օր էլ ստեղ չեմ աշխատելու։ Տուն եմ գալիս ու ինձ բռնացնում էն մտքի վրա, որ ես տուն եմ էկել, բայց գործս էլ հետս եմ տուն բերել։ Հետո մի քիչ էլ դրանից եմ սկսում դեպրեսվել։ Ախր ուզածս մեծ բան էլ չի․ ուզում եմ ընդամենը նենց, ոնց աշխատավայրում եմ մոռանում անձնական խնդիրներս ու մենակ գործ անում, աշխատանքից հետո էլ անջատեմ ուղեղս ու հանգիստ ապրեմ։
Ինձ թվում ա շատերն են նման խնդրի առնչվել։ Կիսվեք ձեր փորձով։ Ինչպե՞ս գործը թողնել գործի տեղը ու առանձնացնել գործնականը անձնականից էն դեպքում, երբ անձնականը գործնականից առանձնացնել ստացվում է։ Ո՞նց չթողնել աշխատանքին գրավել մնացած, իրեն չպատկանող տեղերը քո կյանում։ Թե՞ կարող ա պետք չի ոչ մի բան անել, ինչ լինում ա թող լինի։

[StrangeLittleGirl]

Լավ թեմա ես բացել
Իրականում դա ահագին բարդ բան ա։ Ես մի էսպիսի ստրատեգիա ունեմ․ աշխատանքի մարդկանց հետ աշխատանքից դուրս փորձում եմ չշփվել, այսինքն՝ իմ անձնական կյանքը, իմ սոցիալական կյանքն աշխատանքից առանձնացված են։ Երկրորդ կանոնը տանը չաշխատելն ա։ Եթե թեկուզ մի պուճուր գործ ունեմ անելու շաբաթ-կիրակի, հասնում եմ գրասենյակ, որ անեմ։ Երեկոյան կամ շաբաթ-կիրակի տանն աշխատելը բացաձված ա։

Ու էս բոլորն ահագին լավ ստացվում էր Դանիայում։ Բայց ինչ Ֆինլանդիայում եմ սկսել աշխատել, ամեն ինչ տակնուվրա ա էղել։ Նախ դասերիցս դուրս ահռելի ժամանակ եմ անցկացնում ուսանողներիս հետ (ինչից իրականում գերագույն հաճույք եմ ստանում), դե մտերիմ ընկերուհիներիցս մեկն էլ հանգամանքների բերումով դարձել ա աշխատանքիս մի մասը, երկրորդ ուղղակի քաղաքում ուրիշ մարդ չկա շփվելու։ Մեկ ա, ուր էլ գնում եմ, հանդիպածս մարդիկ վերջը կա՛մ կոլեգա են դուրս գալիս, կա՛մ ուսանող։ Դե էլ չասեմ, որ հաճախ երեկոյան ժամերին կամ շաբաթ-կիրակի տանն էլ եմ աշխատում։ Սենց մի տեսակ անձնական կյանքս աշխատանքայինին միահյուսված վիճակ ա։ Էս պայմաններում դա էնքան էլ վատ չի։ Բայց Կոպենհագենում առողջ չէր լինի։ Ու դրա համար էդ կանոնը կգործի նաև ապագա աշխատատեղերիս հետ․ աշխատանքն աշխատավայրում, անձնական կյանքը՝ տանը ու դրսում։

[enna]

Մինչև աշխատելս մտածում էի,որ գործը մարդու կյանքում մեծ դեր ունեցող բաներից ա, ու եթե դու գործ ունես, որը չես սիրում, էդ ազդում ա կյանքիդ բոլոր ոլորտների վրա: Երբ սկսեցի աշխատել, էդ միտքը ավելի խորացավ գլխումս, որովհետև ավելի սուր սկսեցի զգալ, որ օրվաս մեծ մասը անց եմ կացնում կոլեգաներիս հետ, էդ հլը հեչ նախկին գործիս տեղը խասյաթ կար, որ իրանք իրար հետ էին շփվում գործից դուրս էլ, նույնիսկ արձակուրդներին իրար հետ էին տեղ գնում, ես չէի գնում ու մի տեսակ իրանցից առանձնանում էի, կոլեգաներս իրանք իրար լավ էին հասկանում, որովհետև սաղ օրը իրար հետ են, իսկ ինձ չէին ճանաչում, իրանք իրար սիրած գրքերը, կինոները ու մնացած սիրելի բաները գիտեին, իմը` չէ: Իմ մասին համարյա բան չգիտեին ու ճիշտն ասած, ես էդ չէի էլ փորձում հաղթահարեի, որովհետև մտածում էի` էդ էլ ու պրծ, էդ էլ ու իմ աճը կկանգնի, որովհետև ոչ միայն օրվաս մեծ մասը, այլև ազատ ժամերս ստիպված կլինեմ նույն տիպի ու նույն մտքերով մարդկանց հետ շփվելու, կյանքիս կոնտրաստը կշեղվի և այլն: Գործ փոխելուց հետո կարևոր բան հասկացա` գործը չափից շատ կարևորելը ու գործի հանդեպ էմոցիաները շատ դեպքերում չեն թողում արդյունավետ գործ անես, ասենք սկզբի ժամանակներում մինչև ժամը գիշերվա 10-ը մնում էի, մեկ էլ զգացի, որ ինչքան էլ գործս սիրում եմ, կամացից սկսում եմ զզվանք զգալ դրա հանդեպ, էլ չեմ ասում, որ էդ ծանրանում ա նրանից էլ, որ էդ գործը,որը հիմա անում եմ, ապագայիս սաղ պլաններում կա ու հեչ լավ չեմ զգում, որ կյանքիս կարևոր ասպեկտը սկսումա զզվելի լինել: Հիմա տենց չեմ անում, գործում առաջացած խնդիրներին էմոցիոնալ արձագանքի ու լիքը ներվայնանալու փոխարեն, փորձում եմ պրոֆեսիոնալ լինեմ ու քայլեր անեմ, ոչ թե պանիկայի մեջ գնամ-գամ ու բողոքեմ: Էլ մինչև գիշերվա հազարը գործի տեղի չեմ լռվում ու դրանից առավոտը մի քանի անգամ հաճույքով եմ գնում գործի, ճիշտա գործիս հավես մթնոլորտը էլի չի թողում հենց 7-ին դուրս գամ :ճճճ մեկ էլ մի խնդիր կար,որ ընկերս էլ մեր գործի տեղից ա ու սկզբում ընդհանուր թեմաները գործի ու կոլեգաների մասին էին, բայց իր ջանքերով հիմա համարյա գործից չենք խոսում ու լիքը ուրիշ հաճելի թեմաներ ենք գտել:

[Smokie]

Ես պարբերաբար վախեցել եմ, որ եթե գնամ աշխատելու` լիքը ուրիշ բաներ չեմ հասցնի, լիքը հետաքրքրություններից հեռու կլինեմ, չեմ հասցնի այլ ինձ համար կարևոր գործեր անել: Դա կարող ա վերաբերվի և ինքնազարգացմանը և հանգստին:
Նույնիսկ հիմա` երբ չեմ աշխատում, չեմ կարողանում ժամանակս ճիշտ դասավորել ու շատ պլաններ իրագործել:

[Նիկեա]

Ես էլ եմ փորձում ազատ ժամանակս հնարավորինս ազատել աշխատանքից ու կոլեգաներիցս։ Ասենք, երբ խոսում են կիրակի օրը ինչ-որ տեղ գնալու, հանգստյան օրերը միասին անցկացնելու մասին, սկզբում մոտս հիստերիա ա սկսվում․ ո՞նց, իրանք պատրաստվու՞մ են միակ ազատ օրս էլ իրանցով լցնել։ Հետո քիչ-քիչ սթափվում եմ ու հասկանում, որ իրականում ինձ ոչ ոք չի ստիպում իրեն հետ գնալ ու ինչքան հնարավոր ա մնում եմ տանը։ Բայց էդ դեպքում էլ կծողական քոմենթներ եմ լսում, յանի մեր հետ ոչ մի տեղ չես գալիս, թիմի մեջ չես ինտեգրվում, բլա բլա բլա։

Հետո էսօր մտածում էի, որ համեմատաբար ավելի դժվար ա աշխատանքը հետը տուն չտանելը, երբ աշխատում ես երեխաների/աշակերտների/ուսանողների հետ։ Որ փողոցում էրեխեքիցս ինչ-որ մեկին եմ տեսնում (իսկ իրանք ամենուր են, հասարակական տրանսպորտում, գրադարաններում ու գրադարաններում, այգիներում, մի քիչ մեծերին նաև փաբերում կհանդիպես։ Այսնինքն համարյա հնարավոր չի դուրս գալ տնից ու գոնե մեկին չհանդիպել), ի՞նչ էի ասում։ Հա, երբ պատահմամբ հանդիպում եմ էրեխեքիցս ինչ-որ մեկին, հազվադեպ ա ստացվում ուղղակի իրար բարևել ու անցնելը, սկսում ենք խոսել մի քանի րոպե, հետո նոր բաժանվում։ Իհարկե շատ հաճելի է էդ ամեն ինչը, իրանք սովորաբար թույն դեմքեր են լինում կամ մարդիկ ովքեր մեծ պոտենցիալ ունեն, բայց հետո ինձանից ավելի երկար ժամանակ ա պահանջվում իրանց ու աշխատանքիս մասին մոռանալու ու ուղեղս անջատելու համար։

[StrangeLittleGirl]

Ես էլ եմ փորձում ազատ ժամանակս հնարավորինս ազատել աշխատանքից ու կոլեգաներիցս։ Ասենք, երբ խոսում են կիրակի օրը ինչ-որ տեղ գնալու, հանգստյան օրերը միասին անցկացնելու մասին, սկզբում մոտս հիստերիա ա սկսվում․ ո՞նց, իրանք պատրաստվու՞մ են միակ ազատ օրս էլ իրանցով լցնել։ Հետո քիչ-քիչ սթափվում եմ ու հասկանում, որ իրականում ինձ ոչ ոք չի ստիպում իրեն հետ գնալ ու ինչքան հնարավոր ա մնում եմ տանը։ Բայց էդ դեպքում էլ կծողական քոմենթներ եմ լսում, յանի մեր հետ ոչ մի տեղ չես գալիս, թիմի մեջ չես ինտեգրվում, բլա բլա բլա։

Հետո էսօր մտածում էի, որ համեմատաբար ավելի դժվար ա աշխատանքը հետը տուն չտանելը, երբ աշխատում ես երեխաների/աշակերտների/ուսանողների հետ։ Որ փողոցում էրեխեքիցս ինչ-որ մեկին եմ տեսնում (իսկ իրանք ամենուր են, հասարակական տրանսպորտում, գրադարաններում ու գրադարաններում, այգիներում, մի քիչ մեծերին նաև փաբերում կհանդիպես։ Այսնինքն համարյա հնարավոր չի դուրս գալ տնից ու գոնե մեկին չհանդիպել), ի՞նչ էի ասում։ Հա, երբ պատահմամբ հանդիպում եմ էրեխեքիցս ինչ-որ մեկին, հազվադեպ ա ստացվում ուղղակի իրար բարևել ու անցնելը, սկսում ենք խոսել մի քանի րոպե, հետո նոր բաժանվում։ Իհարկե շատ հաճելի է էդ ամեն ինչը, իրանք սովորաբար թույն դեմքեր են լինում կամ մարդիկ ովքեր մեծ պոտենցիալ ունեն, բայց հետո ինձանից ավելի երկար ժամանակ ա պահանջվում իրանց ու աշխատանքիս մասին մոռանալու ու ուղեղս անջատելու համար։

Լրիվ հասկանում եմ վիճակդ։ Էն որ բողոքի ցույցի ես գնում, մեկ էլ ուսանողներդ էնտեղ են Եսի՞մ, ինձ համար ուսանողների պահն էդքան կատաստրոֆիկ չի, ու իրանցով ապրելն իմ հոգեկան առողջության վրա չի ազդում: Մենակ ասենք էրեկ էի մի քիչ նեղվել, որ գնացի մի հատ սրճարան, երեք տարբեր սեղանների մոտ իրարից անկախ երեք տարբեր ուսանողներ էին նստած, մի տեսակ նեղվածք ոնց որ լիներ: Բայց դե սա էս քաղաքից ա, ասենք էդ կաֆեից եթե դուրս գայի, ուրիշ բաց տեղ չկար կիրակի օրով, մինչդեռ Երևանում հանգիստ հնարավոր ա ուրիշ տեղ գնալ, երբ ուզում ես պոկվել աշխարհից։ Ինձ համար ավելի անտանելին կոլեգաների հետ ժամանակ անցկացնելն ա։ Ու իրականում մենք ունեցել ենք հատուկ թիմ բիլդինգ, եսինչ գիտեմ ինչ զըրթ սոցիալիզացիայի ծրագրեր, երբ գործից դուրս հանդիպել ենք ժամանցային նպատակներով, ու ես գնացել եմ: Բայց դե դրանք ասենք տարին մի երկու անգամ հազիվ էին լինում: Մի քիչ կոլեգաներդ էլ են պրոբլեմատիկ, որ տենց հավեսով աշխատանքն ու անձնական կյանքը խառնում են իրար: