Թեմայի վերնագիրը մի քիչ ուռչացված ա, բայց դե։
Շուտով կլրանա պաշտոնապես աշխատելուս մի տարին ու չնայած, որ ես սիրում եմ գործս, պարբերաբար մոտս գործից դուրս գալու ցանկություն ա առաջանում։ Հետո, մանավանդ հինգշաբթի օրերին, գնում եմ գործի, շփվում ամենասիրածս էրեխեքի հետ, հասկանում, թե ինչքան շատ եմ սիրում ես իմ գործը ու սկսում դեպրեսվել էն մտքից, որ մի օր էլ ստեղ չեմ աշխատելու։ Տուն եմ գալիս ու ինձ բռնացնում էն մտքի վրա, որ ես տուն եմ էկել, բայց գործս էլ հետս եմ տուն բերել։ Հետո մի քիչ էլ դրանից եմ սկսում դեպրեսվել։ Ախր ուզածս մեծ բան էլ չի․ ուզում եմ ընդամենը նենց, ոնց աշխատավայրում եմ մոռանում անձնական խնդիրներս ու մենակ գործ անում, աշխատանքից հետո էլ անջատեմ ուղեղս ու հանգիստ ապրեմ։
Ինձ թվում ա շատերն են նման խնդրի առնչվել։ Կիսվեք ձեր փորձով։ Ինչպե՞ս գործը թողնել գործի տեղը ու առանձնացնել գործնականը անձնականից էն դեպքում, երբ անձնականը գործնականից առանձնացնել ստացվում է։ Ո՞նց չթողնել աշխատանքին գրավել մնացած, իրեն չպատկանող տեղերը քո կյանում։ Թե՞ կարող ա պետք չի ոչ մի բան անել, ինչ լինում ա թող լինի։
Մեջբերել
Էջանիշներ