Հունիս 1
Բազեն թռիչքի պահին թևը կախ չի գցի:
Վիհի վրայով թռչող եղնիկը երբեք չի հապաղի:
Այդպես, ժամանակի հետ ընթացողներն էլ՝ հետ չեն մնա:
Մակընթանությունը կամ տեղատվությունը չէ, որ տանում է նավակը,
այլ ոսկե հոսքը Տիեզերքի:
Եվ թող առագաստն էլ հավաքեն, բայց ափը նախասահմանված է:
Իմ Վահանը վառվում է, և ուսապահերից փայլում են հերոսության շողերը:
Իմ լույսը կբազմապատկեմ և թև կտամ ոտքերիս:
Ո՜վ դու, ճանապարհ երկարացնող, կայծակներ կգտնեմ և նրանց վրայով
կանցնեմ անդունդը:
Թևիս կփաթաթեմ հողմը թիկնոցի նման և կկանգնեմ բարձրունքին:
Որտե՞ղ է ճանապարհիս փոշին:
Ու՞ր մնաց տոթը լափող:
Ու՞ր է տեղատարափ անձրևը, ծիլը թաքցնող:
Ոտքերս անվնաս են, և Քո մատանին էլ ամուր է ձեռքիս:
Տես, Վեհապետ, հետևիցս հասնում է բազես:
Բերում եմ ձեզ, հղում Եմ անձրև հոգսերի:
Իմ հոգսերը ձեզ՝ ի հուրախություն:
- - - - - - -
Հունիս 2
Խոստանում եմ գիտակցության աճ, այն աստիճանաբար է գալիս,
աննկատ, ինչպես աճը խոտի:
Նախ հաստատենք մեր արհամարհանքն ուտելիքի հանդեպ:
Բայց ինչպես ընկած մրգերն են ընտրվում զամբյուղի մեջ դնելու համար,
այնպես էլ ավարտուն մտքերն են փոխառնվում:
Ճիշտ ինչպես մարդկանց անկատարյալության զգացմունքն է եղել միշտ,
բայց այժմ այդ պտուղն էլ ընկավ:
Նոր Աշխարհի դարպասների մոտ ամբոխներ են հավաքվել, բայց չեն ճանաչում Դարպասը:
Սակայն թեթև են ոգու աստիճանները, և միասնական ցանկությամբ
աշխարհի իրերն իրենց տեղն են գտնում:
Գեղեցկության ցանկություն կրողներ՝ Բարին ձեզ լինի:
Էջանիշներ