IV
1.
Աղոթքը՝ հավերժության գիտակցումն է: Աղոթքի մեջ են ամփոփված. գեղեցկությունը, սերը, խիզախումը, անվեհերությունը, անձնվիրությունը, համառությունը, նկրտումը: Բայց եթե աղոթքի մեջ սնապաշտությունն է ամփոփված, վախն ու կասկածը, - ուրեմն այդպիսի թախանձանքը վերաբերվում է կռապաշտության ժամանակներին: Ինչպե՞ս ուրեմն աղոթել: Կարելի է ժամեր անց կացնել ձգտումների մեջ, բայց գոյություն ունի նաև ակնթարթային աղոթք: Այդ ժամանակ մարդ առանց խոսք ակնթարթորեն իրեն ներդնում է Անսահմանության անընդհատական շղթայի մեջ:
Որոշելով միանալ Անսահմանությանը, մարդ ասես ներշնչում է եթերի արտահոսքերը և, առանց կրկնողությունների մեխանիկայի, հոսանքի լավագույն միացում է ստանում: Այդպես լռելյայն, առանց ժամանակ կորցնելու, կարելի է թարմացման շիթ ստանալ: Միայն զարգացած հոգևորը կարող է մի շնչով բարձրացնել մարդկային գիտակցությունը: Բայց մենք պետք է պնդենք աղոթքի մասին, քանզի նրա մասին հարցնելու են:
Պետք չեն հմայախոսքեր, պետք չեն խնդրանքներ, պետք չէ հնազանդության փոշին, պետք չեն սպառնալիքներ, քանզի մենք տանում ենք մեզ հեռավոր աշխարհներ, որտեղ հնարավորությունների և իմացության շտեմարաններն են: Զգում ենք, որ նրանք նախանշված են մեզ համար, և խիզախորեն դիպչում ենք նրանց:
Պատգամը հասկացեք այսպես. "Աղոթեք ոգով, այլ ոչ ինչպես պատահի":
- - - - - - -
2.
Եթե սկսենք մասնատել նյութը, կտեսնենք, թե ինչպես ազատագրված հյուլեները կսկսեն դասավորվել ըստ իրենց հիմնական երանգի և, մտնելով եթեր, կկազմեն մի ծիածան, որը կհնչի ոլորտների երաժշտությամբ:
Եթե մասնատվում է մի ամբողջ մոլորակ, ուրեմն, իհարկե, հետևանքը կլինի՝ ծիածանը: Այդ երևույթը կարելի է դիտարկել ամեն մի տեսանելի նյութի մասնատման վրա:
Մեր Ճառագայթը բյուրավոր մաքրված հյուլեներ է ուղարկում, որոնք համակում են մարդուն, եթե միայն այդ մարդու կողքին եթերային հողմեր չկան: Դա ոգու հանգստության հիմքն է, հակառակ դեպքում կարմայի մնացորդները խափանում են առաքման առարկան:
Եվ ցածրագույն ոգիները պատռում են ճառագայթը, ինչպես կապիկն առանց որևէ օգտի պատռում է թանկարժեք կտորը, քանզի նյութի հյուլեները պիտանի չեն խռովված պատյանների համար: Պետք է հիշել սա, երբ աղոթքի մեջ ոգին միահյուսյում ես Անսահմանության հետ:
Էջանիշներ