17.
Տեսնում ենք նախասահմանված իրադարձությունների առաջխաղացումը և ասես կյանքի կողքով անցնող լուռ մարմինների դրսևորումը, չնայած Մենք գնահատում ենք նրանց ըստ իրենց սխրանքի: Բայց նրանց կյանքը, թվալով ասես կայծ մթի մեջ, հոսում է ինչ-որ մեկնման և սխրանքի միջև:
Նախկին և հաջորդ իրադարձությունները բացարձակապես աննկատելի են անցնում: Գահը կամ մենաստանի խուցն ու կոշկակարի անկյունը նշանակություն չունեն, նախկինում կուտակած աուրան ուղեկցում է այդ վերջին ճանապարհին: Իհարկե, այն աճում և ծածկում է չտեսնված զգայունակությամբ, բայց նրա որակը փոխվում է այլևս, և վաղ տարիքից կարելի է տարբերել ոգու դրսևորման իրենց աշխարհը կրող այդ առանձնահատուկ երեխաներին:
Շատ հազվադեպ, համարյա երբեք նրանք չեն սահմանափակվում մեկ մասնագիտությամբ: Հենց մասնագիտության բացակայությունն է նրանց բնորոշ, ձեռքերն ասես ձգված են դեպի թասը: Վերանայելով անցած կյանքերը, կարելի է տեսնել կրոնի, արքայությունների, գիտության, արվեստի և մեխանիկայի ներկայացուցչի, որը սպասում և պատրաստվում է ճանապարհ ընկնել և պատրաստ է մեկնել ամեն ժամ առանց ափսոսանքի:
Նյութի գեղեցկության ճշմարիտ գնահատականի համակցությունը ոգու նվաճումների մեջ խորանալու պատրաստակամության հետ, սխրանքն ասես թե հասունացած է դարձնում: Կյանքի խառնաշփոթն այլևս չի հրապուրում, և, իհարկե, հասունանում է գիտակցությունը, որ այլևս չի կարող այդ կերպ շարունակվել:
Սխրանքը լինում է կամ համեմատաբար կարճաժամկետ, կամ ակնթարթային: Որոշակի գործողություն արտահայտելու անհրաժեշտության յուրացումը բերված է հնուց, և որքան հեշտորեն՝ կենսական քայլ է կատարվում:
Այսպիսով, ամենադժվարն է՝ համատեղել հիացումը նյութով և ոգու դրսևորումները: Եվ որքա՜ն սքանչելի որոնումներ են կասեցվել նյութի մասին ափսոսելով կամ ոգուն առանձնացնելով: Երբեմն ոգու հարազատությունը նյութի հետ պատկերանում է հեշտորեն, այդ դեպքում պատճառը պետք է փնտրել անցյալից ընտրած կյանքերում:
Աշխարհի գեղեցկությունն անիծող ամենանրբաճաշակ մենակյացն անգամ իր առջև ծածկում է Դարպասները: Նմանապես Սկզբնաղբյուրի մասին մոռացող գիտնականը զրկում է իրեն դեպի նվաճումների երկիր թռիչքներից: Երեխաները կհասկանան այդ հասարակ պայմանը, բայց մեծերը հերքում են դա որպես հիմարություն:
Միայն կապի հատուկ ճանապարհներով կարելի է ընթանալ սխրանքի գնացքում: Եվ սպասել նրան, թե ինչ է ոգին համարում և գիտի ըստ ժամի, այնքան ցավալի է լինում երբեմն, ասես ժամանակը կանգ է առել և ինչ-որ հրդեհ ոչնչացրել է կուտակած հարստությունը: Հիրավի Քրիստոս ասել է. "Չգիտեք ոչ օրը, ոչ ժամը": Նա էլ հենց բացահայտել է մեկ այլ ֆորմուլա, ասելով. "Ինչու՞ լքեցիր ինձ, իմ Տեր", նկատի ունենալով ոգու գիտելիքը, քանզի վերջին ակնթարթին մենք ասես սուզվում ենք անօդ տարածություն՝ այդպես լինում է երկրային շրջանի ավարտից առաջ, որպեսզի անմիջապես բռնկվի կուտակումների բոլոր կրակներով: Անցյալի գիտակցության կասեցման ճանապարհով, հնարավորություն է ստեղծվում թռչել անդունդի վրայով:
Մեջբերել
Էջանիշներ