3.
Ոգու աշխարհ անցնելու օրենքը բարդ չէ: Ոչ մի վիճակ չի կարելի հավասարեցնել մեկ ուրիշի հետ: Հրաբուխի փոշու պես անթիվ են հոգևոր աշխարհ վերադարձող ոգիները: Իհարկե, նյութը՝ ոգու վիճակ է, և արյունը կամ նրա համարժեքությունն այնքան են տարբերվում պրանայով սնվող ոգուց, որ բոլոր աշխարհների սահմանները կտրված են: Ոգին դժվարությամբ է գիտակցում նյութը թողնելը: Հողին կապված ոգին հագնում է եթերային մարմին, որը նրա համար երկրի պատրանք է ստեղծում այստեղ, տենչանքների և զղջումների օջախում: Բայց ոգին, որը դուրս է թռչում միայն դեպի վեր ձգտումով, կարող է շրջանցել եթերային ոլորտը, քանզի ընդամենն ավելորդ աղբ է եթերային մարմինը: Իսկ որքան քիչ է աղբը, այնքան մաքուր է գիտակցությունը: Երկրի վրա դժվար է հասկանալ, թե ինչպես կարելի է լքել նյութն առանց այն արհամարհելու, թողնելով այն միայն նոր փոխակերպման համար: Բայց ցանկացած իր թողնելիս ավելի լավ օրինակն ունեցեք: Որքան լավն է նվիրողը, այնքան լավ նվերներ կհորինի: Այդ պատճառով բարձր ոգի մարմնավորող նյութն ավելի մեծ օգուտ է տալիս, քանզի ոչինչ չի ցամաքում:
Իհարկե, գիտակից շփումը հասանելի է բարձր ոգիների համար, եթե խնդիրը բավականաչափ զուրկ է նյութի և արյան հարցերից: Պրանայով սնվող ոգին արյուն չի համատեղում; այդ պատճառով աշխարհը կարելի է բաժանել ըստ արյան մակարդակի, այլ սահմաններ չկան:
Ոգու սերմն անընդմեջ շարունակում է կյանքը, և նյարդային արտահոսքերի օդապարուկը ոգին իր ստեղծած բարձունքներն է տանում: Այդ պատճառոով, երբ խոսում եք անմահության՝ որպես միայն գիտական փաստի մասին, դուք խորինս ճիշտ եք: Նյութը լքելու պահին վերջին միտքը նման է նետի: Այդ պահն է, որ որոշում է թռիչքի ուղղությունը, մնացածը կցվում է ըստ ցանկության: Կարողանանք ցանկանալ: Ոգու վերելքի աստիճանները կապելու համար կառուցենք ծիածան:
Էջանիշներ