1960 թվական, մայիս, Թուրքիա, պետական հեղաշրջում։ Ինչ֊որ տեղից իրեն շատ լավ ծանոթ է այս ամենը։ Նույնիսկ գիտի, որ Իսմեթ փաշան օգտվելու է հարմար առիթից , որ նոր կառավարություն ստեղծի։ Էնքան պարզ է ամեն ինչ հիշում, կարծես ինքն էր "Գուստավ Բեկերը", որ կես դարից ավելի ծառայում էր Ինյոնյուին։ Տեսնես որտեղից է նրա խամրած գիտակցության մեջ հայտնվել այս ամենը։
0045֊ Ես սրանց մերը, Հանս։ (Հա՞նս, բա էս մեկն ո՞վ է, ոչ մի Հանսի չի հիշում։ Բա էն մեկը, էն պոզավորը՝ Սկիտ է, ինչ է։ Թե դրանք որտեղի՞ց հայտնվեցին իր ուղեղում)։
Չէ, էլ չի դիմանում, արդեն որերորդ առավոտն է լուսացնում խառը երազներով, ու քանի գնում՝ էնքան ավելի խճճված ու անհասկանալի են թվում այդ երազները... Հաաա, հիշեց։ Մուստաֆան։ Էն թուրք համակուրսեցին, որ սրան֊նրան կոկաին էր հյուրասիրում, մի երկու օր առաջ պատմում էր իր պապի հոր մասին, էնքան էլ պատկերավոր էր պատմում... Հաստատ ուղեղի մեջ դաջվել էին էտ պատմության մանրամասները, և արդեն երկրորդ գիշերն է՝ փաշայի ժամացույցը իր գլխի մեջ է թկթկում։
Հանս... տեսնես ով է էտ գրողի տարած Հանսը։
Արդեն որերորդ գեներացիան էր ինքնաոչնչանում, իսկ ինքը պոզավորի կողքին կանգնած ՝ ոչինչ չէր կարողանում անել...
Ու հանկարծ ինչ֊որ տեղից մի լար է գալիս, փաթաթվում իր վզին... աաաա՜, թո՜ղ, չէ... կարծես գամված լինի անկողնուն, չի կարողանում շարժվել, ձեռքերը չեն ենթարկվում, թվում է՝ ուր որ է՝ լարը մոտիկից կծանոթանա իր կոկորդի ներքին կառուցվածքին, բայց չէ, աչքերը կարողանում է բացել, և ամեն ինչ նորից անհետանում է։ Էտ սրիկան հաստատ ուզում էր իրեն թունավորել, ըստ երևույթին՝ սովորական կոկաինի փոխարեն ինչ֊որ անհայտ ծագման փոշի էր տվել։ Սպասիր, հենց էս պոզավորին քշի իր երազներից, հաշիվ է պահանջելու Մուստաֆայից։
Պատրաստի նեյրոցանցը լավ էր աշխատում, գրեթե խափանումներ չկային, բայց Հանսը մի տեղ սխալ էր թույլ տվել։ ֊Ա՜խ, էլի էտ անիծյալ Հանսը։ Գլուխը պայթում է, թվում է՝ ուղեղը դուրս է հոսում գանգատուփից, լցվում սենյակով մեկ, հետո նորից հավաքվում ու սկսում թկթկալ, մեկ էլ հանկարծ կկուն դուրս է թռչում և մարդկային լեզվով ասում՝ վեր կաց։
֊Մա՞մ, դու՞ ես։ Չէ, չէ, չէ, ին՞չ մամ, ախր մաման ուրիշ երկրում է, հանգիստ նստած սուրճ է խմում երևի, չի էլ կասկածում, թե իր որդին ինչ դժոխքի մեջ է ապրում։
Նորից է ամեն ինչ խավարով պարուրվում։ Աչքերը փակվում են։
֊Հանս, Հանս, լսու՞մ ես, վեր կաց, բացիր աչքերդ, դու իրավունք չունես մեռնելու, արդեն շտապօգնություն եմ կանչել, դիմացիր, խնդրում եմ։
Հաա, փաստորեն Հանսը ինքն էր։ Դե ինչ, մնաս բարով, Հանս, երևի էլ չտեսնվենք...
...Բայց հետաքրքիր է՝ ինչն էր այս գեներացիայի ինքնաոչնչացման պատճառը...
Մեջբերել
Էջանիշներ