Քույրը
Երբ գիշերվա երկուսին դռան զանգը հնչեց, Աշը գիտեր, թե ինչ սատանաներ են իրեն հիշել և արդեն պատրաստվել էր ընդունելությանը:
- Ողջույն, ներս արի,- ասաց նա արագ՝ ակնոցն ուղղելով քթի վրա ու միայն մի ակնթարթ նայելով հյուրին:
Իր առջև կանգնած լայն բաճկոնով ու չարաճճի մազերով աղջիկն ավելի շուտ դեռահաս տղա էր հիշեցնում:
- Ինչպիսի սառը ընդունելություն, ապերիկ, ես պայթող շամպայն ու ծաղիկներ էի սպասում:
Ու հանգիստ առաջ անցավ՝ հետևից քարշ տալով հնամաշ ճամպրուկը: Մի քիչ շուրջը զննեց և շարունակեց.
- Իսկ քեզ մոտ կարծես թե շատ բան չի փոխվել վերջին մեկուկես տարում:
Նախանցյալ տարի էլ էր մի երկու ամսով հանգրվանել եղբոր տանը, երբ հերթական անգամ կանգնել էր կոտրած տաշտակի առջև՝ առանց աշխատանքի, առանց բնակարանի, փչացած հարաբերություններով ու ամեն զիբիլով թունավորած օրգանիզմով: Աշն օգնել էր ուշքի գալ, նորից աշխատանքի տեղավորվել ու ընթացքում նաև թերապիայի գնալ: Բայց հիմա՝ ընդամենը հաշված ամիսներ անց, պատմությունը կրկնվում էր:
- Գնա քնելու, ուշ է արդեն, վաղը կխոսենք, երբ գործից տուն գամ,- ասաց Աշը՝ մոտենալով ննջասենյակին:
- Հա, դե դու շատ լուրջ ու զբաղված մարդ ես: Աշխատանքից հետո էլ երևի ֆիտնես ու թատրոն. իդեալական կյանքիդ պատկերն ամբողջացնենք:
Աշը չլսելու տվեց ձայնի հեգնանքը:
- Սառնարանում ահագին ուտելու բան կգտնես: Եթե ինչ-որ ուրիշ բան ուզես, ռադիոյի տակ փող կա, վերցրու, գնա խանութ: Անկողնուդ վրա սրբիչ եմ դրել, եթե հետդ չես վերցրել: Հա, սա էլ տան բանալին: Իսկ հիմա՝ մարշ սենյակ, մինչ վաղը:
- Եղավ, շեֆ: Թե՞ քեզ պապա ասեմ:
Տեղից շարժվել չէր պատրաստվում: Հերթական անգամ դասը չսովորած ու դրանից վաղուց արդեն չամաչող աշակերտի հանդուգն հայացքով նայում էր իր առջև կանգնած երիտասարդ տղամարդուն:
- Կգրկե՞ս գոնե:
Էս անգամ Աշն ամբողջովին ընդունեց քրոջ հայացքը՝ աչքերը չհեռացնելով:
- Արի մոտս,- ու երբ քույրն արդեն իր գրկում էր, կամաց հարցրեց,- ո՞նց ես, Ան:
Մեջբերել
Էջանիշներ