պայմանագրից տեղեակները մի հատ թող ասեն էլի, իրօք (:Mephistopheles-ի խոսքերից
աստծուն տրված խորհուրդն ի՞նչ կապ ունի, թող յաջորդ կեանքում դա մտածեն։
իսկ բարոյական նորմերն ինչի՞ համար են (:
եթէ տաս երկուսի սահմանումները, համեմատես, կտեսնես, որ երկուսն էլ կարգաւորում են հասարակութեան վարքը, մեկը ցանկալին է նշում, իսկ մյուսն այդ ցանկալին դարձնում պարտադիր։
մարդու ազատութիւնը բարոյական նորմ է, ու այն պարտադիր է դարձնում օրէնքը, օրէնքն է դառնում երաշխաւորը։
նա խելագարուել է յոգնելուց
ու յոգնել խելագարներից․
յետոյ յոգնել է
որ միայն մարդ է ինքը․
Չիլոն
դե քեզ ասեցի... հարևանի կնոջը դոմփելն անբարոյական արարք ա, բայց օրենքով պատժելի չի... կամ ինչո՞վ ա որոշվում տվյալ բանը բարոյական ա՞ թե ոչ... ո՞վ ա որոշում...
Քո տրամաբանութեամբ բարոյականութիւն կա՞յ, թէ՞ ոչ:
Ժամանակի ընթացքում հասարակութիւնը սահմանում է վարքի որոշակի նորմեր, ու տենց լիքը բաներ, որոնք փոփոխւում են, զարգացում ապրում...
նման Հարցերի պատասխանները պետք է արդեն գտած լինեիր (:
կայ...
իսկ քո կարծիքով կա՞յ... ու ի՞նչ բարոյական նորմ գիտես որ օրենք ա...
Աթեիստ (18.08.2017)
Օրինակ ազատութիւնը, հավասարութիւնը բարոյական նորմեր են, սրանց հիման վրայ մշակւում են օրէնքներ ու կարգաւորում են հասարակական կեանքը:
Ուղղակի բարոյական նորմերը «նիւթական» չեն: Օրէնքը, իրաւունքը դրանք նիւթական են դարձնում:
Հետաքրքիր է, ըստ քեզ օրէնքը ինչի՞ վրայ է հիմնւում
ազատությունն ու հավասարությունը նյութական են ու էն էլ ոնց են նյութական...
ես վերևները գրել եմ օրենքը իմ կարծիքով հիմնվում ա իրավունքի վրա... ու դրանից բխոխ բոլոր բաների վրա...
Որ իրավունքի տեսության լեկցիա չդարձնեմ թեման, էսպես ասեմ. իրավունքի տեսությունը չորս հիմնական դպրոց ունի.
Բնական իրավունք. համարում է, որ օրենքը ռացիոնալ օբյեկտիվ սահմաններ ունի: Տրամաբանորեն կարելի է վերլուծել բնության օրենքները, հասկանալ ըստ դրանց մարդու իրավունքներն ու պարտավորություններն ու համապատասխան օրենքներ ստեղծել: Մարդկային օրենքները պետք է բխեն բնական օրենքներից: Բարոյականությունն օրենքի մաս համարողները պատկանում են այս դպրոցին՝ համարելով այն մարդկային բնությանը հատուկ երևույթ:
Լեգալ պոզիտիվիզմ. պոզիտիվիստները չեն համարում, որ օրենքի ու բարոյականության միջև պետք է կապ լինի, ու օրենքը բխեցնում են պարզ սոցիալական փաստերից: Պոզիտիվիստների տարբեր ներկայացուցիչներ տարբեր փաստեր են հիմք վերցնում:
Լեգալ ռեալիզմ. ռեալիստները համարում են, որ օրենքն ինչպես իրականում կիրառվում է, այնպիսին էլ կա: Օրենքն իր ուժն ունի ոչ թե որովհետև հիմնավորված է բնական կամ սոցիալական գործոններով, այլ որովհետև օրենքի իրականացնողներն այն կիրառում են:
Քննադատական իրավական ուսումնասիրությունների դպրոցն էլ համարում է, որ օրենքը դոմինանտ հասարակական խմբի քաղաքական նպատակների իրականացման արտահայտում է: Բարև, նեոմարքսիզմ:
Մյուս կողմից, օրենքի նկատմամբ էլ տարբեր մոտեցումներ կան ըստ քաղաքական սպեկտրի. քաղաքական ձախը համարում է, որ օրենքը պիտի տնտեսական հավասարություն ստեղծի ու պահպանի, քաղաքական աջը՝ որ հիերարխիան անխուսափելի ու բնական է, ու օրենքը պիտի ստեղծի, կարգավորի ու պահպանի այդ հիերարխիան: Մյուս առանցքում, ավտորիտարները համարում են որ օրենքը պիտի կարգավորի մարդկանց անձնական ու սոցիալական կյանքի, ինչպես նաև իրավական այլ սուբյեկտների գործունեության հնարավորինս շատ տարրեր, լիբերտարիանները՝ որ օրենքը պիտի նվազագույն միջամտի դրանց: Ես, օրինակ, ցենտրիստ լիբերտարիան եմ, իմ ուղղությունը բացառում է բարոյականության, կրոնի կամ այլ նման բանի ներառումը օրենքի մեջ, որովհետև քաղաքական մտքի այս դպրոցը բավականին ուժեղ փաստարկ է բերում. հասարակության մեջ հնարավոր են մի քանի բարոյական պարադիգմեր, որոնք կարող են իրար հակասել: Բոլորը միաժամանակ կիրառել հնարավոր չի, հակառակ դեպքում օրենքն ինքն իրեն կհակասի, մեծամասնության պարադիգմը կիրառելն էլ բերում է բռնության փոքրամասնության նկատմամբ: Հետևաբար, պետք է բացառել բոլոր բայոյական համակարգերը՝ բարոյականությունը թողնելով մարդկանց հայեցողությանը, ոչ թե պարտադրելով օրենքով: Կյանքի, սեփականության, անձի անձեռնմխելիության, ազատ տեղաշարժի և այլ իրավունքներն այս տեսանկյունից մնում են բացարձակ ու պաշտպանվում են օրենքով: Մնացածը աբսուրդ օրենքների հալալ կեսի արմատն են (մյուս կեսի արմատը աբսուրդ նախադեպերն են):
Կարճ ասած, կախված է նրանից, ինչպես մոտենանք օրենքին: Օրենքների մի մասն ուղղված են մարդկանց իրավունքների ու ազատությունների պաշտպանությանը: Մյուս մասն ուղղված են մարդկանց իրավունքների ու ազատությունների սահմանափակմանը: Բարոյականության վրա հիմնված օրենքները երկրորդ խումբն են՝ իրենք սահմանափակում են մարդկանց իրավունքներն ու ազատությունները՝ կոնկրետ վարքային նորմեր իրենց պարտադրելու նպատակով: Բարոյականությունն օրենքում կիրառելը նույն չափով է արդարացված, ինչ կրոնը կիրառելը:
"Sir, do you have a moment to talk about our lords and saviors the Daleks?"
Voice of the Nightingale - իմ բլոգը
2015 թվականի դեկտեմբերի 6-ին մենք՝ ողջ Հայաստանաբնակ ժողովուրդս, մասնակցել ենք հանրաքվեի ու գրեթե միաձայն ընտրել ենք նոր սահմանադրություն: Այդ սահմանադրությունից կատարում եմ ընդամենը երկու հոդվածի մեջբերում, մնացածը թողնելով ձեր դատողությանը.
Հոդված 26. Յուրաքանչյուր ոք ունի մտքի, խղճի եւ կրոնի ազատության իրավունք։ Այս իրավունքը ներառում է կրոնը կամ համոզմունքները փոխելու ազատությունը եւ դրանք ինչպես միայնակ, այնպես էլ այլոց հետ համատեղ քարոզի, եկեղեցական արարողությունների եւ պաշտամունքի այլ ծիսակատարությունների միջոցով արտահայտելու ազատությունը։
Այս իրավունքի արտահայտումը կարող է սահմանափակվել միայն օրենքով, եթե դա անհրաժեշտ է հասարակական անվտանգության, առողջության, բարոյականության կամ այլոց իրավունքների եւ ազատությունների պաշտպանության համար:Հոդված 43. Մարդու եւ քաղաքացու՝ Սահմանադրության 23-25, 27, 28-30, 30.1-րդ հոդվածներով, 32-րդ հոդվածի երրորդ մասով ամրագրված հիմնական իրավունքները եւ ազատությունները կարող են սահմանափակվել միայն օրենքով, եթե դա անհրաժեշտ է ժողովրդավարական հասարակությունում պետական անվտանգության, հասարակական կարգի պահպանման, հանցագործությունների կանխման, հանրության առողջության ու բարոյականության, այլոց սահմանադրական իրավունքների եւ ազատությունների, պատվի եւ բարի համբավի պաշտպանության համար:
Մարդու եւ քաղաքացու հիմնական իրավունքների ու ազատությունների սահմանափակումները չեն կարող գերազանցել Հայաստանի Հանրապետության միջազգային պարտավորություններով սահմանված շրջանակները:
Քայլ առ քայլ՝ դարից դար
Խենթ եմ
Mr. Annoying (19.08.2017), Վիշապ (19.08.2017)
Օրինակիդ մեջ արդեն պատասխանը (խուլիգանություն) կարծես թե կար: Օրինակ էս վերջերս էլ չես հիշու՞մ, էն որ ամերիկացի ուսուցչուհուն 15 տարեկան աշակերտների հետ սեքսի համար 23 տարի էին տվել, մենք էլ ազգովի մանթո էինք :Ճ
Բարոյականությունը մարդուս դիտավորությունների, որոշումների ու գործողությունների ճշտի ու սխալի բաժանումն է, հետևաբար պիտի որ կապ ունենա մարդուս իրավունքների ու ազատությունների, ու հետևաբար օրենքի ու կարգի հետ, բայց կարող է և չունենա, ասենք սկզբունքորեն հնարավոր են անբարոյական օրենքներ կամ կարգ: Կարող է ասենք տեսականորեն մի երկրում օրենք լինել, որ տարվա մեջ մի օր թագավորին թույլատրվում է դոմփել իրեն դուր եկած կնոջը (ու եթե սաղ դրանից կայֆ են ստանում, փաստորեն դառնում ա բարոյական ու արդար :Ճ):
Անմիջական կամ ուղղակի վնաս չտալու առումով կարելի է թվել ասենք պոռնկությունը, կեղծարարությունը, կաշառք տալ-վեցնելը (որոնք ասենք կատարվում են բոլոր կողմերի փոխադարձ համաձայնությամբ, ասենք մենք ազգովի ընտրություններ ենք կեղծում :Ճ), գողությունը (ասենք մեկից մի բան թռցնելը, որը այդ մեկին պետք չի, բայց խնդրելու դեպքում չէր տա), և այլն: Օրինակ մենք ազգովի լևի հոսանքի «գործ» էինք վախտին անում, օրենքով թույլատրված չէր, տուժող կողմը անհասկանալի է, թե ով էր, կամ ինչ էր, բացարձակ առումով երևույթը անբարոյականություն կարելի է համարել (էլեկտրաէնեգրայի գողություն), բայց էդ ժամանակներում դրա անունը գոյապայքար էր, ինչը կարող է բարոյական է հնչում (կարող ա լավ օրինակ չէր, ուրիշ բան չհասցրի մտածել),
հետևաբար բարոյականությունն ու սկբունքները (իբր «սկզբունքներն» ինչի՞ խառնեցի :Ճ) իմ կարծիքով հնարավոր է, որ ավելի բարձր արժեք են, քան թե օրենքները:
Լավ է, եթե օրենքները հիմնված են բարոյականության վրա, իսկ այդ «բարոյականությունը» ընդհանուրի կողմից ընտրված է բարի կամքով և ողջամտությամբ, ի ձգտումն առ մարդկային համընդհանուր բարձր արժեքներ, ազատություն, ազնվություն, բարեկեցություն, հարմարավետություն, ֆլան ֆստան...
Օրինակ էս Ամերիկայում հաճախ որոշ իրավական (երաշխավորագիր, և այլն) ուժ ներկայացնող փաստաթղերում հաճախ նշվում է, որ փաստաթուղթը ստորագրողը դա անոում է «Good faith»-ով, այսինքն ազնիվ դիտավորություններով, բարոյական ելևէջներ կան այսինքն:
Երբեմն էլ թյուրիմացությունը սղցվում ա բարոյականության տեղ, բայց տենց էլ տեղ չի գտնում օրենքում, օրինակ ասենք կուսաթաղանթի պահպանությունը...
Si vis pacem, para bellum
Տրիբուն (19.08.2017)
Բառը պարտադիր չէ կիրառվի: Օրինակ, հասարակության մեջ տկլոր երևալու արգելված լինելը իմ կարծիքով բարոյականության պարտադրում է:
Ընդհանուր առմամբ, ես էլ եմ այդ տեսակետին, որ բարոյականությունը տեղ ունի օրենքում: Տեղը որոշում են ուժեղները (խոսքը ֆիզիկական ուժի մասին չէ, ոչ էլ անպայմանորեն մեծամասնության):
Հայկօյի ու Ռայադերի մոտեցումներն էլ են ինձ համար ընդունելի, երբ հետևողական են: Բայց այդտեղ ևս մի հարց է առաջանում: Որոշ արգելքներ դրված են գուցե հեռու գնացող անվտանգության նպատակով, իսկ անմիջական պահով բարոյականության պարտադրում են դառնում: Ասենք, Շվեդիայում սեքս գնելու արգելքը: Գուցե որոշ հետազոտություններ ցույց են տվել, որ թույլատրելը երկարատև հեռանկարում բերում է կանանց նկատմամբ բռնության, բայց տվյալ պահին բռնանում է երկու հոգու ազատ կամքի վրա, ովքեր ուրիշներին ոչ մի վնաս չեն տալիս: Ալկոհոլի նկատմամբ սահմանափակումները նույն օպերայից են: Ինչքանո՞վ են արդարացված նման օրենքները:
Օրենքները չես կարող բարոյականության վրա հիմնել որովհետև բարոյականությանը շատ հաճախ հիմնվում ա կրոնական, անձնական կամ փիլիսոփայական հիմքերի վրա, իսկ դրանք մի հասարակության մեջ կարան շատ տարբեր լինեն... նույն հասարակության մեջ էնքան տարբեր բարոյական կոդոքսներ կարան գոյություն ունենան որ հնարավոր չի բոլորին բավարարել... ու մեղմ ասած "անբարոյականություն" կլինի որոշ խմբի բարոյական կոդեքսներին օրենքի ուժ տալը...
օրինակ հղիության կանխարգելիչների տրամադրումը կաանանց... կաթոլիկ կամ ուրիշ կրոնական համայնքների համար դա անբարոյականություն ա, բայց առողջապահական տեսանկյունից անհրաժեշտություն ա. նույնը աբորտը ...
օրենսդիրները, իմ կարծիքով, շարժվում են ոչ թե բարոյական կոդոքսներով, այլ հասարակությունը կուռ, համահունչ պահելու նկատառումներով, որտեղ անհատի ազատությունն ու իրավունքները պահպանված են...
Այ ստեղ դու ոտքդ շատ սայթաքուն քարի վրա ես գնում: Ազատություն ինչի՞ց: Եթե օրենքով չարգելված ցանկացած բանից, ապա տաֆտոլոգիա է ստացվում. օրենքը սահմանել ըստ ազատության, իսկ ազատությունն ըստ օրենքի: Նույնը վերաբերվում է իրավունքին:
Տրիբուն (19.08.2017)
այ էս նշածս հարցերը որ տալիս ես, տաֆտալոգիան սկսում ա...
գործի բերումով ես շփվում եմ օրենքների, ստանդարտների ու regulation-նների հետ և ոնց են դրանք գրվում ինչի հիման վրա... building, safety, public welfare, accessibility and rights…
Եթե ուզում ես կոնկրետ խոսենք, խնդրեմ: Public welfare, ասում ես: Երբ հարկայինը իմ ձեռքից խլում է աշխատածս փողի մի մասն ու տալիս է գործազուրկին, ապա արյդո՞ք սա չեղավ բարոյականության պարտադրում: Ես կարող է չեմ ուզում կիսվել, համարում եմ, որ ամեն մարդ պիտի իր փողը սեփական քրտինքով վաստակի:
Իհարկե:
Հասարակական կարգը խախտելու արգելքները օրինակ հիմնականում հենց բարոյական նորմերից ելնելով են ձևավորվել:
Բայց սա չի նանակում, թե ամեն ինչ ինչ բարոյական է (առավել ևս, որ, ինչպես նշվեց, սա սուբյեկտիվ պատկերացում է), պիտի կարգավորվի օրենքով:
Ոչ միշտ:Կարո՞ղ է օրենքով արգելված լինել մի պահվածք, որի անմիջական հետևանքով ֆիզիկական վնաս չի հասցվում այլ մարդկանց և/կամ նրանց ունեցվացքին:
Անգամ անմիջական վնաս հասցնելու բոլոր դեպքերն է անհնար օրենքով կարգավորել:
Ասենք՝ Գագոն Արամից պարտքով գումար է վերցրել, բայց մուրհակ չկա՝ բանավոր համաձայնության են եկել:
Հիմա Գագոն գումարը վերադարձնելը հա ձգձգումա, բայց չի էլ ասում չեմ տա:
Այսպիսով Արամի ունեցվածքին անմիջական վնասա հասցվում, բայց ո՞նց սա կարգավորես օրենքսգրքով:
Մերկություն.Օրինակ, բավական ծայրահեղ դեպք. հասարակական վայրում տկլոր նստել, ուռել և բարձրաձայն հայհոյել:
Նուդիստների համար շատ երկրներում հատուկ լողափեր ու հասարակական սաունաներ են հատկացված:
Համարվում է, որ դա էլ նրանց ազատության իրավունքն է:
Ինչքան էլ որ ոմանց կարծիքով դա անբարոյականություն է:
Բայց էքսհիբիցիոնիստը, օրինակ, ի ցույց է դնում իր բարեմասնությունները առանց հաշվի առնելու, թե ով է ցանկանում դա տեսնել: Սրանով էլ նա չցանկացողների իրավունքն է ոտնահարում և ըստ այդմ արգելված է:
Թմրանյութ.
Թմրանյութ օգտագործած մարդն իրենից պոտենցյալ վտանգ է ներկայացնում, բացի սա էլ՝ վնասակար է առողջությանը: Դրա համար էլ շատ երկրներում արգելված է:
Բայց ոչ բոլորն են սա անբարոյականություն համարում: Օրինակ նույն Հայաստանում երևի ամեն երկրորդ տղամարդը կյանքում գոնե մեկ անգամ փորձած կա:
Իսկ Հոլանդիայում էլ ազատ կարող ես ուռել փողոցում, բայց լավ ուռած ժամանակ օրինակ մեքենա վարել չի կարելի (քիչ դոզան՝ ինչպես թմրանյութի, այնպես էլ՝ ալկոհոլի, թույլատրելի է):
Որոշ երկրներ էլ կան, որտեղ հենց ոստիկաններն էլ հնարավոր է աշխատանքի ժամին soft drugs օգտագործեն:
Հայհոյել բարձրաձայն.
Իհարկե սա հասարակական կարգի խախտում է ու բարոյական նորմից դուրս, բայց էլի նույն Հայաստանում ասենք շատերը սովորություն ունեն երեխաներին հայհոյանքներ սովորացնել ու սրան-նրան հայհոյել տալով ընդհանուր հրճվել: Բայց հազիվ թե ոստիկանը գա նրանց դրա համար տուգանի:
Օրենսդիր մարմինն ո՞վա ))Եթե տեղ ունի, ապա ով ու ինչ սկզբունքներից ելնելով է իրավասու որոշել. ինչն է կարելի, ինչը՝ ոչ:
Օրինա՞կ..Իսկ գուցե գրված օրենքներն ընդհանրապես հնացող ինստիտուտ է, ու տեղը կարելի է ավելի լավ բա՞ն հորինել:
Տիեզերքում բանականության առկայության ամենավառ ապացույցն այն է, որ ոչ-ոք չի ցանկանում մեզ հետ կապի մեջ մտնել..
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ