anslov, չեմ համաձայնի՝ որտեղ կա արդյունք պրոդուկտի կամ ծառայության տեսքով, պարազիտիզմը քիչ հավանական է: Նույն էնդեմիկ կրոնների դեպքում պարազիտիզմ սովորաբար չի լինում, քանի որ իրենք հատուկ են տեղի մշակույթին ու ծառայում են տեղի մշակույթի շահերին, տարածման կարիք չունեն: Ընդհուպ մինչև կրոնի սպասավորների՝ սեփականությունից հրաժարվելը (հինդուիզմի օրինակը), կամ կրոնի սպասավորների մինիմալ դերին՝ որպես ընտամենը ծեսերը հիշող ու իրականացնող (կաննուսին սինտոիզմում):

Իշխանության ու փառքի մեջ ոչ մի վատ բան չկա, ի վերջո, իրենք ամբիցիաներ են, ոչ թե կոմպլեքսներ: Ցանկացած մարդ ունի ընտրություն՝ գնալ աջ կամ ձախ ձեռքի ճանապարհով, միաձուլվել հասարակությանը, կամ առանձնանալ, բարձրանալ հասարակության վրա: Ուրիշ բան, թե ինչպես են մարդիկ ձգտում իշխանության ու փառքի: Պարազիտիզմը, ցավոք, միջակությունների ոլորտն է:

Ինչ վերաբերում է ձեր դրած դիագնոզներին, կներեք, բայց հոգեբանության մեջ բավականին կոնկրետ են սահմանված խանգարումները, ու ես պատասխանատվություն չէի վերցնի մարդկանց հիվանդ որակել միայն իրենց վարքի համար, որն իրենց ֆունկցիոնալության վրա չի ազդում:

Ես միգուցե քննադատում եմ պարազիտիզմը, բայց ես շատ կոնկրետ եմ դնում խնդիրը. նրանք, ովքեր չստեղծելով ոչինչ, չտալով ոչինչ, հորինում են խնդիրներ՝ որպեսզի հիմնավորեն իրենց անհրաժեշտ լինելը:

Նույն Հայաստանի նացիոնալիստներին/«նժդեհականներին» ես մեծ մասամբ դիտարկում եմ որպես պարազիտներ, նամանավանդ էն գալաջյանական զանգվածին: