Շանթ Հարությունյանը իմ կարծիքով առնվազն մեր ժամանակներում ամենաթերագնահատված քաղաքական գործիչներից մեկն է, թերևս այն եզակի մարդկանցից մեկը,
որը կենցաղային, տնտեսական, իրավական, քաղաքական, ռազմական խնդիրները առաջին հերթին դիտարկում է փիլիսոփայորեն՝ համամարդկային արժեքների տեսակետից,
որը կարելի է կարծել պիտի որ նորմա լիներ էդքան կարդացած ու սուպերինֆորմացված մեր հասարակությունում:
Այս մարդը իր կյանքի զգալի մասը անցկացրեց ու հիմա էլ անցկացնում է բանտում, ու ինձ թվում է այդպես էլ մնաց ոչ շատ հասկացված այն ժողովդրի կողմից,
որի զարգացման համար նա զոհաբերեց իր ազատությունը, կարող ա սխալվու՞մ եմ:
Մարդկանց մեծամասնությունը ըստ երևույթին նրան դնում են կիսագողական, կիսացնորյալ պարզամիտի տեղ:
Դու՞ք ինչ կարծիքի եք նրա գործունեության, խոսքերի, ընդհանրապես քաղաքականության մեջ փիլիսոփայության դերի, կամ ասենք՝ համամարդկային արժեքները քննարկելու մասին:
Արդյո՞ք վեհ գաղափարները կարող են միավորել մարդկանց, թե ամբոխների առաջնային կամ շոշափելի խնդիրը դեռ մնում է հացի խնդիրը, որից անդին մեծամասնությունը ի վիճակի չի այլ խնդիրներ տեսնել:
Վերջինս հաշվի առնելով, արդյո՞ք Շանթ Հարությունյանը պարզամիտ գաղափարական է, կամ ցնորված, թե՞ նա պարզապես սկզբունքային է ու բարոյական:
Ես դեռ չեմ հասցրել կարդալ իր Իմ ազգային իդեալը, կամ հայկական կայսրությունից մինչեվ հայկական ոչնչություն հոդվածները, համ ուզում եմ կարդալ, մյուս կողմից էլ էգոիստաբար մտածում եմ դեպրեսիաս չխորացնել:
Կարծիքնե՞ր:
Մեջբերել
Էջանիշներ