Վերջին խմբագրող՝ ivy: 05.08.2017, 14:24:
Alphaone (06.08.2017), Mr. Annoying (09.08.2017), Դեղին մուկիկ (06.08.2017)
Կարմիր գայլի հեքիաթը
Այն երեկոներից էր, երբ մայրամուտի խաղաղ ու ներդաշնակ մեղմությանը հաջորդում էր տագնապալի մի թրթիռ, գիշերը վար էր ընկնում տանիքներին, ծորում բաց պատուհաններից ներս ու լեռներում լուսնահար ոռնոցը գուժում էր սոված ոհմակի ներկայությունը:
Այն գիշերներից էր, երբ երևակայությունը հաղթում էր իրականությանն, ու սարսափը դիվական պատկերներ էր գծում առաստաղին, երբ պատերին ստվերվող ծառերի ճյուղերը ճիրաններ էին դառնում, ու քամին շնչառությունը լցնում էր տագնապի բույրով:
Այն լուսաբացներից էր, երբ մարդկանց հորինած քաջքերը նյութականանում էին…
…
Ավետիս պապը շատ հեքիաթներ գիտեր, բայց մեկն առանձնահատուկ էր:
- Պապի, ինձ կարմիր գելի հեքիաթը կպատմե՞ս:
- Այ բալամ, ի՞նչ հեքիաթ, - նեղանում էր ծերուկը, - ամենն էլ եղելություն ա, իմ հարազատ պապի հետ է պատահել, լուսնալույսի տակ, կեսգիշերին:
Թոռնիկի դեմքին հեգնալի ժպիտ էր սահում, որ պապի կիսակույր աչքերը չէին նկատում, ու ծերունական դողդոջ ձայնը սկսում էր պատմել: Ով ազատ րոպե էր գտնում, գալիս, նստում էր պապի կողքն ու նորից լսում արդեն անհաշիվ անգամներ լսած պատմությունը:
…
Այն օրերից էր, երբ զգում ես, որ ինչ-որ բան կատարվելու է: Սպասումով ու անորոշությամբ թոքերը սեղմող զգացումով սկսվող օրերից էր: Վաղորդյան կիսախավարը շշուկներով էր հագեցած, լեռները ծանր հառաչում էին, անտառում անսովոր խլրտում էր:
Ծառերը դողում էին, ծանր քայլերի հարվածներից ցողն անձրևում էր տերևներն ի վար: Մարդու կողքից քայլում էր շունը՝ սարսափած, պոչն իրեն քաշած, թրջված, փոքրացած:
...
- Վախից մեր սև Քոթոթը գույնը գցել էր:
Պատմում էր պապը միաժամանակ սոսկումի ու ժպիտի խառնուրդով. այդպես միայն Ավետիս պապը կարող էր պատմել:
boooooooom (09.08.2017), Cassiopeia (09.08.2017), GriFFin (10.08.2017), ivy (26.08.2017), Mr. Annoying (06.08.2017), reminilo (10.08.2017), Sambitbaba (06.08.2017), Smokie (12.08.2017), Աթեիստ (06.08.2017), Գաղթական (08.08.2017), Դեղին մուկիկ (06.08.2017), Մուշու (06.08.2017), Վոլտերա (06.08.2017)
- Վաղուց էր, շատ վաղուց, տարիների հաշիվը կորցրել եմ արդեն, բայց պարզ հիշում եմ էն չարագուշակ գիշերը: Ձեր տարիքին տղա էի, ձեզ պես նստում, լսում էի պապիս անվերջանալի պատմությունները: Ամենից շատ կարմիր գելի մասին առասպելներն էի սիրում, որ մանկական երևակայությունս սարսափազդու պատկերներով էր լցնում:
Մոտակա գյուղերում մեկը մյուսից մռայլ պատմություններ էին պտտվում կարմիր գելի մասին, բայց ոչ ոք նրան տեսած չկար իրականում: Մեկն ասում էր՝ գելը հայտնվում էր միայն լիալուսնի ժամանակ և դժոխային ոռնոցով ահաբեկում գիշերը ճանապարհին մնացած ճամփորդներին, որոնք այլևս երբեք չէին երևում լույս աշխարհում:
Մյուսներն ասում էին, որ գելի մորթու տակ թաքնված է տարիներ առաջ ավազակների ճանկերից փրկված մի անմեղ մանուկ, որը, տեսնելով իր ծնողների գազանային սպանությունը, ինքն էլ մի զարհուրելի գազան է դարձել՝ հրակարմիր մորթով ու ցավից ու կատաղությունից բոցկլտացող աչքերով: Ասում էին՝ մթին գիշերներին հոշոտում է անմեղ ճամփորդների առաջը կտրող անաստված ավազակներին:
Մի քանիսն էլ հավատում էին, որ գելը դժոխքի դռան պահապանն է, որ ամսվա մեջ մի գիշեր, երբ Սպանդարամետը հանգիստ է տալիս նրան, քաջքերի հետ դուրս է գալիս գետնի տակից և անտառը դարձնում էլ ավելի ահասարսուռ մի վայր, ու վայ նրան, ով կհամարձակվի այդ գիշեր անցնել անտառի խավար կածաններով:
Այդ գիշերն իրոք չարագույժ էր: Այն գիշերներից էր, որ, թվում է, երբեք չեն լուսանալու, խավարի անթափանց քողով ծածկելու են ողջ աշխարհը, սարերում ու անտառներում թափառող ոհմակը կուլ է տալու լուսաբացը:
Գիշերվա սարսափներին գումարվել էր մի նոր տագնապ. անհետացել էր գյուղի ամենասիրուն աղջիկը՝ ոսկեմազ Սոնան: Մեր գյուղի հպարտությունն էր լույսի պես շարմաղ, հրեշտակի ժպիտով ու աստվածամոր անմեղ աչքերով Սոնան, մեր պատիվն ու անգին գանձն էր, մեր արեգակն ու ուրախությունն էր թռչնակի պես զվարթ Սոնան:
Ողջ գյուղն իրար էր անցել, շների կաղկանձը, միանալով սարերից եկող ոհմակի մահագույժ ոռնոցին, արհավիրքի սպասումով էր լցրել բոլորիս սրտերը…
Պապս գյուղի մյուս քաջ տղամարդկանց հետ գնացել էր Սոնային գտնելու:
Alphaone (09.08.2017), boooooooom (09.08.2017), Cassiopeia (09.08.2017), GriFFin (10.08.2017), Mr. Annoying (09.08.2017), reminilo (10.08.2017), Sambitbaba (10.08.2017), Smokie (12.08.2017), Աթեիստ (09.08.2017), Գաղթական (16.08.2017)
Մեզ՝ երեխեքիս մի տեղ էին հավաքել ու անընդհատ կրկնում էին, որ չվախենանք։ Ես չէի վախենում, որտև լավ չէի ընկալում ինչ ա կատարվում։ Սոնայի տատիկը՝ տիկին Շուշանը, մեր հետ էր մնացել։ Լացում էր, ասում էր, որ գելը Սոնայի մամային է տարել, հիմա հերթը հասել էր աղջկան։ Ես ու փոքր ախպերս իրար ձեռք էինք բռնել ու լուռ նստած էինք։ Կարոն նայեց ինձ ու ասաց.
-Բա հիմա ի՞նչ ա լինելու։
Ես ավելի պինդ սեղմեցի իրա ձեռքը։ Հիշեցի ոնց էր մայրս ասում, որ հենց վախենամ սկսեմ աղոթել։ Աստված պապիկը մեծ է, ինքը միշտ օգնում է աղոթողներին։ Ես նույնը ասեցի Կարոյին ու սկսեցինք աղոթել։ Աղոթել չգիտեի։ Պարզապես մտքում ասում էի, որ լավ է լինելու ամեն ինչ, որ գտնելու են Սոնային։ Չի կարա իր նման աղջկան վատ բան պատահի։ Ու տենց հազար անգամ։ Աչքերս պինդ սեղմել էի, որ ավելի շուտ հասնեն աղոթքներս ու առավոտը շուտ գա։ Տիկին Շուշանը բոլորիս աղաջուր ու պեսոկաջուր էր տալիս։ Ասում էր, որ դա վախը բռնող ջուր է։ Ես ինչքան իրան համոզեցի, որ չեմ վախենում ու աղա-պեսոկային բանից սիրտս է խառնում՝ չհավատաց։ Ստիպեց, որ խմեմ։ Շատ վատ էի։ Կարոյի ձեռքը ամուր բռնել էի ու զգում էի, որ սենյակը պտտվում ա։ Տղամարդկանց ձայներ ու շների հաչոցներ լսեցի ու չգիտեմ ինչու սառը քրտինքով պատվեցի։ Սոնայի պապան ներս մտավ ու գրկեց տիկին Շուշանին։ Լավ չէի հասկանում ինչ է ասում։ Լացում էր։ Պապիս նայեց ինձ ու ասաց.
-Մեծ ողբերգություն ա եղել, մանչս։
-Մի ասա էդ երեխեքին։ Չհամարձակվես,-ասեց Սոնայի պապան։
-Բա հիմա ի՞նչ ենք անելու։ Էս ի՞նչ դժբախտություն ա։ Ու՞ր ա թոռս։ Գևոր, շան որդի, հետ բեր աղջկաս։ Լսում ե՞ս։ Չեմ հավատում քեզ։
Պարոն Գևորգը ավելի պինդ գրկեց թուլացած տատիկին։ Երկուսով անձայն լացում էին։ Սենյակը պտտվում էր։ Կանանց գոռգոռոց ու լաց էի լսում։ Ինձ թվում էր, որ ձայները հեռվից են գալիս, բայց այդ լացող ստվերները իմ դիմաց կանգնած էին։ Կարծես ամբողջ գյուղը այդ սենյակում էր հավաքվել։
Աչքերիս առջև սևացավ ու հետոն էլ չեմ հիշում։
Արցունքները աչքերիս արթնացա։ Մտածեցի, որ առավոտ է ու այդ ամեն ինչ երազ էր, բայց՝ չէ։ Դեռ գիշեր էր։ Սենյակից սուրճի, արյան, ծխախոտի ու քրտինքի հոտ էր գալիս։ Սենյակի մեջտեղում արյունոտ ու պատառոտված կանացի հագուստ էր դրած։
-Դիակը գտա՞ք,-հարցրեց մեկը։
-Չէ։ Ոսկորներ գտա, վրան դեռ միս կար։ Գևորը կողքս էր էդ վախտ։ Ձևացրեցի, որ բան չկա ու անցա։ Կյանքում ինքս ինձ չեմ ների,-շատ կամաց ձայնով պատասխանեց պապս։
-Ախր ո՞նց կարար սնեց բան լիներ։ Ի՞նչ գործ ուներ էդ աղջիկը անտառում,- համառորեն շարունակում էր ձայնը։
-Ա դե, սիկտիր եղի էլի։ Հիմա դրա վախտը չի։
Պապիս թեքվեց ու մոտեցավ ինձ։ Կարծում էր, որ քնած եմ։ Ես ուզում էի քնած լինեի։ Գլուխս շոյեց, վերմակս ուղեց ու գնաց։
Ավետիս պապը շատ հեքիաթներ գիտեր, բայց այլևս չէր պատմում դրանք:
Երբեք չեմ մոռանա այն գիշերը, երբ իրականությանն հաղթում էր երևակայությունը, ու սարսափը դիվական պատկերներ էր գծում առաստաղին, երբ պատերին ստվերվող ծառերի ճյուղերը ճիրաններ էին դառնում, ու քամին շնչառությունը լցնում էր մահվան բույրով:
Այն լուսաբացներից էր, երբ մարդկանց հորինած քաջքերը մարում էին…
Վերջին խմբագրող՝ GriFFin: 10.08.2017, 22:29:
Vitam regit fortuna, non sapientia.
Alphaone (11.08.2017), boooooooom (12.08.2017), Cassiopeia (10.08.2017), Mr. Annoying (10.08.2017), Progart (28.08.2017), reminilo (10.08.2017), Sambitbaba (10.08.2017), Smokie (12.08.2017), Աթեիստ (10.08.2017), Դեղին մուկիկ (11.08.2017), Մուշու (11.08.2017)
Գրֆֆին ջան, էս ինչ էս արել?)))) Ոչ մի ձև լուրջ չի ստացվում վերաբերվել գրածիդ։ Ես հասկանում եմ, որ ամենադժվարը վերջակետը դնելն էր, բայց Բրաաատ, նադրուգատսա էս արալ ։
Ալֆան շատ էր զարդարել հատուկ բառերով։ Մուկիկը լավ էր շարունակել։
Կարճ
Կոնկրետ
Vitam regit fortuna, non sapientia.
Աթեիստ (10.08.2017)
Պիտի որ վերջում Կարմիր գելի հեքիաթանման հետաքրքիր պատմությամբ ավարտվեր, իսկ ավարտվեց հասարակ դժբախտ պատահարի նկարագրությամբ:
Կարճ
Կոնկրետ
Alphaone (11.08.2017), Mr. Annoying (11.08.2017)
Ես մոտավորապես սենց մի բան էի պատկերացնում Մուկիկից հետո:
Երկու օր ու գիշեր որոնելուց հետո, շատերը հետ վերադարձան իրենց տները. թվում էր թե անհույս է: Եվ միայն պապս էր, որ չէր հանձնվում:
Գյուղը շրջապատված էր խիտ անտառներով, որոնք հայտնի էին իրենց վայրի ու վտանգավոր "տեր ու տիրականներով": Հաճախ էին գայլերը մտնում գյուղ իրենց քաղցը հագեցնելու: Շաբաթ չկար, որ չլսեինք, թե մեկի կովերին են հոշոտել, մյուսի ոչխարներին...Երբեմն գյուղացիներին հաջողվում էր հերթական անկոչ հյուրից վրեժ լուծել, կանխելով այդ օրվա որսը: Բայց որ մարդ անհետանար' առաջին անգամ էր:
Դեպքին հաջերդող մի քանի օրը պապս միայն կեսօրին էր կարճ ժամանակով գալիս տուն, մի կտոր հաց էր ուտում, մի ծխախոտ ծխում, հայացքը սառած պատահական մի կետի, որից հետո զենքը վերցնում էր ու էլի ճամփա ընկնում անտառի կողմ:
Արդեն յոթ օր էր անցել դեպքից, երբ հերթական կեսօրի հացը մնաց սեղանին. պապս չէր եկել: Սպասեցինք մինչև երեկո: Լուրը արագ տարածվեց գյուղով մեկ: Շուտով մեր տունն ու բակը լի էր այն խիզախներով, որոնք այս անգամ հավաքվել էին արդեն պապիս փնտրելու համար: Թեև այդ ժամանակ դեռ 16-ս էր նոր լրացել, այլևս չկարողանալով տանը սպասել, խնդրեցի, որ մի զենք էլ ինձն տան և տանեն իրենց հետ: Չկարողացան հետ պահել ինձ այդ մտքից. ճամփա ընկանք:
Մի քանի ժամ փնտրելուց հետո, հանկարծ խմբի անդամներից մեկի բղավոցը լսեցինք հեռվից: Ասես սատանա հանդիպած լիներ ճանապարհին: Բոլորս վազեցինք ձայնի ուղղությամբ և գտանք նրան: Նա գտել էր Սոնային ուշագնաց վիճակում և ժամանակ չկորցնելով սկսել էր անհապաղ առաջին օգնություն ցույց տալ: Նրանցից մոտ 10 մետր հեռավորության վրա նկատեցին պապիս անկենդան դին որն ամբողջությամբ պատված իր և գայլի արյունով: Կարմիր գայլը չկար, հավանաբար նոր արյամբ ներկվելով փախել էր անտառի գիրկը:
Մի քանի օր անց Սոնան աչքերը բացեց, բայց մինչև իր կյանքի վերջին վայրկյանը էդպես էլ չկարողացավ հիշել եղելությունը: Ենթադրում են, որ անողոք "Կարմիր գելը" սիրահարվել էր աղջկան և չէր հոշոտել...
Վերջին խմբագրող՝ boooooooom: 11.08.2017, 01:06:
Կարճ
Կոնկրետ
Sambitbaba (11.08.2017), Smokie (12.08.2017), Աթեիստ (11.08.2017), Դեղին մուկիկ (11.08.2017)
Բայց ով ա ասել, որ տենց բան անես? Լավ, ոբշեմ։ Թող ով ուզում ա գրի, արտահայտվի։ Վերջում իմ ընդհանուր կարծիքը կգրեմ։
Նենց կայֆ ա, որ իմ գրելու comfortzone-ից դուրս եմ գալիս։ Սկզբում մրցույթի մասնակցեցի, իսկ հիմա Ալֆայի նման մարդու գրածը շարունակեցի։ Հավես էր։ Դեղին, քո գրածները շատ չեմ կարդացել, բայց քո ստեղ շարունակածը դուրս եկավ։ Հետո, ուշոտ կգրեմ։ Ապրեք երկուսդ էլ։
Vitam regit fortuna, non sapientia.
Alphaone (24.08.2017), Sambitbaba (11.08.2017), Դեղին մուկիկ (11.08.2017)
Ալֆան էնքան սիրուն էր սկսել, գիշերվա տագնապների շունչը լրիվ զգացվում էր իրականում: Տրամադրություն էր ստեղծում: Շատ-շատ հավանեցի սկիզբը: Ավելի լավ չէի էլ կարող պատկերացնել: Բա լեզվական հնարքները...
Գրիֆֆինի ավարտը ևս հետաքրքիր էր: Ճիշտ է՝ ոճը մի քիչ արդեն փոխել էր, բայց հետաքրքիր լուծում էր առաջարկել: Ես, իհարկե, ավելի ֆենտեզիոտ բան էի պատկերացնում՝ որպես ավարտ, ասենք՝ պարզվեր, որ Սոնան էր գայլը, կամ Սոնային վատ մտադրությամբ ինչ-որ մարդիկ փախցրել էին, ու գայլը, տեսնելով դա, դրանց հոշոտել էր ու Սոնային փրկել: Կամ էլ գայլը սիրահարվել էր ու ինքն էր փախցրել (գեղեցկուհու ու հրեշի նման մի բան (իմ սիրած թեման))))) Բայց Գրիֆֆինի տարբերակը ավելի իրատեսական էր ու դրանով իսկ անսպասելի, ինչը բավականին լավ է: Ուղղակի եթե ոճն էլ պահպանվեր, շատ ավելի լավ կլիներ, կարծում եմ:
Կարծում եմ, որ համատեղ պատմվածքի հավես պահերից մեկն էլ հենց այն է, որ մեկի գրածը մյուսի համար անսպասելի լինի:
Ալֆայի սկզբում լավն էր տագնապի, խորհրդավորության, կախարդանքի շունչը, բայց լեզուն շատ էր վերամբարձ: Անընդհատ ավելորդ ուժ էր պետք գործադրել մտքի թելը չկորցնելու համար:
Բայց հնարավոր է, որ սխալ է կարծիքս, քանզի չէ՞ որ Մուկիկը դրա մեջ լավ հումք տեսավ իր շատ սիրուն շարունակությունը գրելու համար:
Դեղինի մասը ինձ շատ դուր եկավ. մի երկու տողի մեջ ահագին իմպուլսներ կային ու պատմությունը կարելի էր ահագին տաբեր ու հետաքրքիր ուղիներով տանել:
Ցավոք, Գրիֆն ընտրեց ամենամութ ու սմուռ ճանապարհը: Բայց դե, դա էլ ճանապարհ է, դեմ չեմ: Ամեն ինչ ընդունելի է:
Մի բան չհասկացա. որքանո՞վ էր պարտադիր էն ձայնին սիկտիր անելը...
Հ.Գ. Բումի տարբերակն էլ բավական հաջող էր...
Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267
Alphaone (24.08.2017), boooooooom (11.08.2017), Smokie (12.08.2017), Դեղին մուկիկ (13.08.2017)
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Էջանիշներ