Ես մոտավորապես սենց մի բան էի պատկերացնում Մուկիկից հետո:
Երկու օր ու գիշեր որոնելուց հետո, շատերը հետ վերադարձան իրենց տները. թվում էր թե անհույս է: Եվ միայն պապս էր, որ չէր հանձնվում:
Գյուղը շրջապատված էր խիտ անտառներով, որոնք հայտնի էին իրենց վայրի ու վտանգավոր "տեր ու տիրականներով": Հաճախ էին գայլերը մտնում գյուղ իրենց քաղցը հագեցնելու: Շաբաթ չկար, որ չլսեինք, թե մեկի կովերին են հոշոտել, մյուսի ոչխարներին...Երբեմն գյուղացիներին հաջողվում էր հերթական անկոչ հյուրից վրեժ լուծել, կանխելով այդ օրվա որսը: Բայց որ մարդ անհետանար' առաջին անգամ էր:
Դեպքին հաջերդող մի քանի օրը պապս միայն կեսօրին էր կարճ ժամանակով գալիս տուն, մի կտոր հաց էր ուտում, մի ծխախոտ ծխում, հայացքը սառած պատահական մի կետի, որից հետո զենքը վերցնում էր ու էլի ճամփա ընկնում անտառի կողմ:
Արդեն յոթ օր էր անցել դեպքից, երբ հերթական կեսօրի հացը մնաց սեղանին. պապս չէր եկել: Սպասեցինք մինչև երեկո: Լուրը արագ տարածվեց գյուղով մեկ: Շուտով մեր տունն ու բակը լի էր այն խիզախներով, որոնք այս անգամ հավաքվել էին արդեն պապիս փնտրելու համար: Թեև այդ ժամանակ դեռ 16-ս էր նոր լրացել, այլևս չկարողանալով տանը սպասել, խնդրեցի, որ մի զենք էլ ինձն տան և տանեն իրենց հետ: Չկարողացան հետ պահել ինձ այդ մտքից. ճամփա ընկանք:
Մի քանի ժամ փնտրելուց հետո, հանկարծ խմբի անդամներից մեկի բղավոցը լսեցինք հեռվից: Ասես սատանա հանդիպած լիներ ճանապարհին: Բոլորս վազեցինք ձայնի ուղղությամբ և գտանք նրան: Նա գտել էր Սոնային ուշագնաց վիճակում և ժամանակ չկորցնելով սկսել էր անհապաղ առաջին օգնություն ցույց տալ: Նրանցից մոտ 10 մետր հեռավորության վրա նկատեցին պապիս անկենդան դին որն ամբողջությամբ պատված իր և գայլի արյունով: Կարմիր գայլը չկար, հավանաբար նոր արյամբ ներկվելով փախել էր անտառի գիրկը:
Մի քանի օր անց Սոնան աչքերը բացեց, բայց մինչև իր կյանքի վերջին վայրկյանը էդպես էլ չկարողացավ հիշել եղելությունը: Ենթադրում են, որ անողոք "Կարմիր գելը" սիրահարվել էր աղջկան և չէր հոշոտել...
Մեջբերել
Էջանիշներ