Պարտադիր-չպարտադիր չգիտեմ։ Ինձ տենց էր հաճելի գրելը։ Իմ կերպարներին տենց եմ պատկերացրել։ Հատկապես իմ ընտրած "ճանապարհին" ։Sambitbaba-ի խոսքերից
Ալֆայի սկզբում լավն էր տագնապի, խորհրդավորության, կախարդանքի շունչը, բայց լեզուն շատ էր վերամբարձ: Անընդհատ ավելորդ ուժ էր պետք գործադրել մտքի թելը չկորցնելու համար:
Բայց հնարավոր է, որ սխալ է կարծիքս, քանզի չէ՞ որ Մուկիկը դրա մեջ լավ հումք տեսավ իր շատ սիրուն շարունակությունը գրելու համար:
Դեղինի մասը ինձ շատ դուր եկավ. մի երկու տողի մեջ ահագին իմպուլսներ կային ու պատմությունը կարելի էր ահագին տաբեր ու հետաքրքիր ուղիներով տանել:
Ցավոք, Գրիֆն ընտրեց ամենամութ ու սմուռ ճանապարհը: Բայց դե, դա էլ ճանապարհ է, դեմ չեմ: Ամեն ինչ ընդունելի է:
Մի բան չհասկացա. որքանո՞վ էր պարտադիր էն ձայնին սիկտիր անելը...
Հ.Գ. Բումի տարբերակն էլ բավական հաջող էր...
Sent from my Nexus 5 using Tapatalk
Մեջբերել
Էջանիշներ