Alphaone-ի, Դեղին մուկիկի և GriFFin-ի համատեղ պատմվածքը

[ivy]

Մեկնարկում է նոր համատեղ պատմվածք. Ալֆան սկսում է, Դեղին մկնիկը՝ շարունակում, Գրիֆինը՝ ավարտում:

Նախագիծը քննարկելու համար մտեք այստեղ, նոր համատեղ պատմվածք գրելուն մասնակցելու համար գրանցվեք այստեղ:

Էս թեմայում քննարկումները կարող ենք սկսել, երբ պատմվածքի երեք հատվածն էլ տեղադրված լինի:

[Alphaone]

Կարմիր գայլի հեքիաթը

Այն երեկոներից էր, երբ մայրամուտի խաղաղ ու ներդաշնակ մեղմությանը հաջորդում էր տագնապալի մի թրթիռ, գիշերը վար էր ընկնում տանիքներին, ծորում բաց պատուհաններից ներս ու լեռներում լուսնահար ոռնոցը գուժում էր սոված ոհմակի ներկայությունը:
Այն գիշերներից էր, երբ երևակայությունը հաղթում էր իրականությանն, ու սարսափը դիվական պատկերներ էր գծում առաստաղին, երբ պատերին ստվերվող ծառերի ճյուղերը ճիրաններ էին դառնում, ու քամին շնչառությունը լցնում էր տագնապի բույրով:
Այն լուսաբացներից էր, երբ մարդկանց հորինած քաջքերը նյութականանում էին…
…
Ավետիս պապը շատ հեքիաթներ գիտեր, բայց մեկն առանձնահատուկ էր:
- Պապի, ինձ կարմիր գելի հեքիաթը կպատմե՞ս:
- Այ բալամ, ի՞նչ հեքիաթ, - նեղանում էր ծերուկը, - ամենն էլ եղելություն ա, իմ հարազատ պապի հետ է պատահել, լուսնալույսի տակ, կեսգիշերին:
Թոռնիկի դեմքին հեգնալի ժպիտ էր սահում, որ պապի կիսակույր աչքերը չէին նկատում, ու ծերունական դողդոջ ձայնը սկսում էր պատմել: Ով ազատ րոպե էր գտնում, գալիս, նստում էր պապի կողքն ու նորից լսում արդեն անհաշիվ անգամներ լսած պատմությունը:
…
Այն օրերից էր, երբ զգում ես, որ ինչ-որ բան կատարվելու է: Սպասումով ու անորոշությամբ թոքերը սեղմող զգացումով սկսվող օրերից էր: Վաղորդյան կիսախավարը շշուկներով էր հագեցած, լեռները ծանր հառաչում էին, անտառում անսովոր խլրտում էր:
Ծառերը դողում էին, ծանր քայլերի հարվածներից ցողն անձրևում էր տերևներն ի վար: Մարդու կողքից քայլում էր շունը՝ սարսափած, պոչն իրեն քաշած, թրջված, փոքրացած:
...
- Վախից մեր սև Քոթոթը գույնը գցել էր:
Պատմում էր պապը միաժամանակ սոսկումի ու ժպիտի խառնուրդով. այդպես միայն Ավետիս պապը կարող էր պատմել:

[Դեղին մուկիկ]

- Վաղուց էր, շատ վաղուց, տարիների հաշիվը կորցրել եմ արդեն, բայց պարզ հիշում եմ էն չարագուշակ գիշերը: Ձեր տարիքին տղա էի, ձեզ պես նստում, լսում էի պապիս անվերջանալի պատմությունները: Ամենից շատ կարմիր գելի մասին առասպելներն էի սիրում, որ մանկական երևակայությունս սարսափազդու պատկերներով էր լցնում:
Մոտակա գյուղերում մեկը մյուսից մռայլ պատմություններ էին պտտվում կարմիր գելի մասին, բայց ոչ ոք նրան տեսած չկար իրականում: Մեկն ասում էր՝ գելը հայտնվում էր միայն լիալուսնի ժամանակ և դժոխային ոռնոցով ահաբեկում գիշերը ճանապարհին մնացած ճամփորդներին, որոնք այլևս երբեք չէին երևում լույս աշխարհում:
Մյուսներն ասում էին, որ գելի մորթու տակ թաքնված է տարիներ առաջ ավազակների ճանկերից փրկված մի անմեղ մանուկ, որը, տեսնելով իր ծնողների գազանային սպանությունը, ինքն էլ մի զարհուրելի գազան է դարձել՝ հրակարմիր մորթով ու ցավից ու կատաղությունից բոցկլտացող աչքերով: Ասում էին՝ մթին գիշերներին հոշոտում է անմեղ ճամփորդների առաջը կտրող անաստված ավազակներին:
Մի քանիսն էլ հավատում էին, որ գելը դժոխքի դռան պահապանն է, որ ամսվա մեջ մի գիշեր, երբ Սպանդարամետը հանգիստ է տալիս նրան, քաջքերի հետ դուրս է գալիս գետնի տակից և անտառը դարձնում էլ ավելի ահասարսուռ մի վայր, ու վայ նրան, ով կհամարձակվի այդ գիշեր անցնել անտառի խավար կածաններով:
Այդ գիշերն իրոք չարագույժ էր: Այն գիշերներից էր, որ, թվում է, երբեք չեն լուսանալու, խավարի անթափանց քողով ծածկելու են ողջ աշխարհը, սարերում ու անտառներում թափառող ոհմակը կուլ է տալու լուսաբացը:
Գիշերվա սարսափներին գումարվել էր մի նոր տագնապ. անհետացել էր գյուղի ամենասիրուն աղջիկը՝ ոսկեմազ Սոնան: Մեր գյուղի հպարտությունն էր լույսի պես շարմաղ, հրեշտակի ժպիտով ու աստվածամոր անմեղ աչքերով Սոնան, մեր պատիվն ու անգին գանձն էր, մեր արեգակն ու ուրախությունն էր թռչնակի պես զվարթ Սոնան:
Ողջ գյուղն իրար էր անցել, շների կաղկանձը, միանալով սարերից եկող ոհմակի մահագույժ ոռնոցին, արհավիրքի սպասումով էր լցրել բոլորիս սրտերը…
Պապս գյուղի մյուս քաջ տղամարդկանց հետ գնացել էր Սոնային գտնելու:

[GriFFin]

Մեզ՝ երեխեքիս մի տեղ էին հավաքել ու անընդհատ կրկնում էին, որ չվախենանք։ Ես չէի վախենում, որտև լավ չէի ընկալում ինչ ա կատարվում։ Սոնայի տատիկը՝ տիկին Շուշանը, մեր հետ էր մնացել։ Լացում էր, ասում էր, որ գելը Սոնայի մամային է տարել, հիմա հերթը հասել էր աղջկան։ Ես ու փոքր ախպերս իրար ձեռք էինք բռնել ու լուռ նստած էինք։ Կարոն նայեց ինձ ու ասաց.
-Բա հիմա ի՞նչ ա լինելու։
Ես ավելի պինդ սեղմեցի իրա ձեռքը։ Հիշեցի ոնց էր մայրս ասում, որ հենց վախենամ սկսեմ աղոթել։ Աստված պապիկը մեծ է, ինքը միշտ օգնում է աղոթողներին։ Ես նույնը ասեցի Կարոյին ու սկսեցինք աղոթել։ Աղոթել չգիտեի։ Պարզապես մտքում ասում էի, որ լավ է լինելու ամեն ինչ, որ գտնելու են Սոնային։ Չի կարա իր նման աղջկան վատ բան պատահի։ Ու տենց հազար անգամ։ Աչքերս պինդ սեղմել էի, որ ավելի շուտ հասնեն աղոթքներս ու առավոտը շուտ գա։ Տիկին Շուշանը բոլորիս աղաջուր ու պեսոկաջուր էր տալիս։ Ասում էր, որ դա վախը բռնող ջուր է։ Ես ինչքան իրան համոզեցի, որ չեմ վախենում ու աղա-պեսոկային բանից սիրտս է խառնում՝ չհավատաց։ Ստիպեց, որ խմեմ։ Շատ վատ էի։ Կարոյի ձեռքը ամուր բռնել էի ու զգում էի, որ սենյակը պտտվում ա։ Տղամարդկանց ձայներ ու շների հաչոցներ լսեցի ու չգիտեմ ինչու սառը քրտինքով պատվեցի։ Սոնայի պապան ներս մտավ ու գրկեց տիկին Շուշանին։ Լավ չէի հասկանում ինչ է ասում։ Լացում էր։ Պապիս նայեց ինձ ու ասաց.
-Մեծ ողբերգություն ա եղել, մանչս։
-Մի ասա էդ երեխեքին։ Չհամարձակվես,-ասեց Սոնայի պապան։
-Բա հիմա ի՞նչ ենք անելու։ Էս ի՞նչ դժբախտություն ա։ Ու՞ր ա թոռս։ Գևոր, շան որդի, հետ բեր աղջկաս։ Լսում ե՞ս։ Չեմ հավատում քեզ։
Պարոն Գևորգը ավելի պինդ գրկեց թուլացած տատիկին։ Երկուսով անձայն լացում էին։ Սենյակը պտտվում էր։ Կանանց գոռգոռոց ու լաց էի լսում։ Ինձ թվում էր, որ ձայները հեռվից են գալիս, բայց այդ լացող ստվերները իմ դիմաց կանգնած էին։ Կարծես ամբողջ գյուղը այդ սենյակում էր հավաքվել։
Աչքերիս առջև սևացավ ու հետոն էլ չեմ հիշում։
Արցունքները աչքերիս արթնացա։ Մտածեցի, որ առավոտ է ու այդ ամեն ինչ երազ էր, բայց՝ չէ։ Դեռ գիշեր էր։ Սենյակից սուրճի, արյան, ծխախոտի ու քրտինքի հոտ էր գալիս։ Սենյակի մեջտեղում արյունոտ ու պատառոտված կանացի հագուստ էր դրած։
-Դիակը գտա՞ք,-հարցրեց մեկը։
-Չէ։ Ոսկորներ գտա, վրան դեռ միս կար։ Գևորը կողքս էր էդ վախտ։ Ձևացրեցի, որ բան չկա ու անցա։ Կյանքում ինքս ինձ չեմ ների,-շատ կամաց ձայնով պատասխանեց պապս։
-Ախր ո՞նց կարար սնեց բան լիներ։ Ի՞նչ գործ ուներ էդ աղջիկը անտառում,- համառորեն շարունակում էր ձայնը։
-Ա դե, սիկտիր եղի էլի։ Հիմա դրա վախտը չի։
Պապիս թեքվեց ու մոտեցավ ինձ։ Կարծում էր, որ քնած եմ։ Ես ուզում էի քնած լինեի։ Գլուխս շոյեց, վերմակս ուղեց ու գնաց։
Ավետիս պապը շատ հեքիաթներ գիտեր, բայց այլևս չէր պատմում դրանք:
Երբեք չեմ մոռանա այն գիշերը, երբ իրականությանն հաղթում էր երևակայությունը, ու սարսափը դիվական պատկերներ էր գծում առաստաղին, երբ պատերին ստվերվող ծառերի ճյուղերը ճիրաններ էին դառնում, ու քամին շնչառությունը լցնում էր մահվան բույրով:
Այն լուսաբացներից էր, երբ մարդկանց հորինած քաջքերը մարում էին…

[boooooooom]

Գրֆֆին ջան, էս ինչ էս արել?)))) Ոչ մի ձև լուրջ չի ստացվում վերաբերվել գրածիդ։ Ես հասկանում եմ, որ ամենադժվարը վերջակետը դնելն էր, բայց Բրաաատ, նադրուգատսա էս արալ ։
Ալֆան շատ էր զարդարել հատուկ բառերով։ Մուկիկը լավ էր շարունակել։

[GriFFin]

Գրֆֆին ջան, էս ինչ էս արել?)))) Ոչ մի ձև լուրջ չի ստացվում վերաբերվել գրածիդ։ Ես հասկանում եմ, որ ամենադժվարը վերջակետը դնելն էր, բայց Բրաաատ, նադրուգատսա էս արալ ։
Ալֆան շատ էր զարդարել հատուկ բառերով։ Մուկիկը լավ էր շարունակել։

Չհասկացա դիտողությունդ։ Կոնկրետ ասա, որ պահը չես հավանել, որտև ես ինքնս ինձանից գոհ եմ։ Մենակ կուզենայի հայերեն ավելի լավ իմանալ, որ Ալֆայից ու Դեղինից հետո ավելի գրագետ շարունակեի։ Միտք ամեն դեպքում չէի փոխելու, պարզապես ավելի սիրուն բառերով ու ճիշտ կետադրությամբ էի գրելու։