Էսթրելլան շատ աշխույժ մի աղջնակ էր`վարակիչ անմիջականությամբ։ Դեռ երկու օր էր ինչ Տորեմոլիսում էր, բայց արդեն հասցրել էր մոտակա ծովափները ոտնատակ անել և արանքում էլ ընկերներ ձեռք բերել։ Իսկ հիմա էլ մի սպիտակ փիսո ծոցում դրած եկել էր մոր մոտ, բայց տեսնելով Գևին՝ ոգևորվեց, փիսոյին ծոցից հանեց, գլուխը շոյելով պարծեցավ.
- Մի տես ում եմ գտել։ Լավիկն է, չէ՞։
- Շա՜տ... ասում էի, չէ՞, որ ուրիշ գույնի էլ են պատահում։ Որտեղի՞ց գտար։
- Ընկերներիցս մեկինն է, խնդրեցի թողեց, որ մի քանի ժամով մոտս մնա։
- Ի դեպ էսօր կեսօրին այնքան արագ չքվեցիր, որ չհասցրի հետդ ծանոթանալ։ Ես Գևն եմ, իսկ դու՞ ...
- Խև հա՞ երևի, - ճշտեց աղջնակը։
Պիլարը քթի տակ ծիծաղեց, բայց ոչինչ չասաց։
-
Էսթելինան եմ, իսկ կարճ՝ Էս։
Մեջբերել
ivy-ի խոսքերից
կառուցվածքատեքստաբանական տեսանկյունից կարող ա, իսկ մնացածը բավականին կանխագուշակելի էր, ասել է թե անսպասելի ավարտ մը չէր, որ զարմանքահիացական բացականչությունների տեղիք տա։ Ծովափ, իսպանական պարեր, մենակ խարույկն ու գիթառն էին պակաս։ Ու նրանք սլացան դեպի․․․ մայրամուտ, կամ էլ մի ուրիշ տեղ, որտեղ նույնպես ոչիչ չի փոխվում։ Բա էս նախադասությունը 
լավ մի հատ դրական բան էլ ասեմ, շատ հեշտ կարդացվեց։
Էջանիշներ