Ես էն նյութը հենց կարդացի, մտքովս անցավ, որ ընդհանրապես երեխաների դաստիարակության մեջ ինչ-որ շատ առանցքային սխալ կա։ Երեխաների բացարձակ մեծամասնությունը, եթե թեկուզ Մանուի գրածի պես իրավիճակում հայտնվի, էլ չասեմ ավելի վատ վիճակներում, չի գնա հանգիստ ծնողներին պատմի, որտեւ թեկուզ ենթագիտակցորեն կհասկանա, որ դա ինչ-որ շատ ամոթալի մի բան ա, մտքով չի անցնի, որ էդ դեպքում ամոթը կապ չունի, պետք ա ասել։ Անգամ կարող ա վախենա, որ ծնողները հենց իրան ինչ-որ բաներում մեղադրեն։ Իմ հետ որ եղած լիներ, ես էլ կարող ա ռիսկ չանեի ասել։
Ինձ թվում ա էդ հարցին երեխաների դաստիարակության մեջ պիտի էական ուշադրություն դարձվի, ու առանց շատ փակագծեր բացելու երեխան տեղեկացված լինի որոշ բաներից, որ եթե նման իրավիճակ ստեղծվի, իմանա՝ ոնց վարվել։
Մեջբերել
Էջանիշներ