Պեդոֆիլիան Հայաստանում

[StrangeLittleGirl]

Տարիներ առաջ ակումբում քննարկվում էր Նուբարաշենի գիշերօթիկի պեդոֆիլի դեպքը։ Ուսուցչին պատժել հաջողվեց միայն էն բանից հետո, երբ գործը հասարակական հնչեղություն ստացավ։ Բայց նույնիսկ էդ դեպքում առավելագույն պատիժ չհասավ, եթե չեմ սխալվում։

Էս վերջերս մեկ այլ դեպք հրապարկվեց, որի մասին պատմում է անմիջապես պեդոֆիլիայի զոհը:
Մաս 1
Մաս 2

Ինչ խոսք, պեդոֆիլիան ահավոր ու դատապարտելի երևույթ ա։ Բայց էս պատմության մեջ ավելի սարսափելի ա ոստիկանության ու կողքից այլ մարդկանց վերաբերմունքը։ Էս պատմությունից եզրակացնում եմ, որ Հայաստանում լիքը պեդոֆիլներ անպատիժ են մնում։ Ավելին՝ հասարակությունը նման վարքը նորմալ ու ընդունելի ա համարում, ինչը շատ տարօրինակ ա, որովհետև հայ ազգն անընդհատ ինքն իրեն գովազդում ա որպես երեխա սիրող ազգ։ Երբ կինը բռնաբարության համար դիմում ա ոստիկանություն ու նման վերաբերմունքի արժանանում, գիտես, որ պատրիարխալ հասարակություն ա, ու կանանց իրավունքները ոնց կարողանում, ոտնահարում են։ Երբ բռնության ենթարկված նույնասեռականները դիմում են ոստիկանություն ու արհամարհանքի արժանանում, գիտես, որ հոմոֆոբ հասարակություն ա, ու նույնասեռականների իրավունքները ով հասցնում, ոտնահարում ա։ Բայց պեդոֆիլիան ինչու՞ չեն դատապարտում։

Իսկ դուք ի՞նչ կարծիքի եք։

[Rammstein]

Իրոք, էս դեպքում ամենասարսափելին տեսնելն ա, որ ո՛չ «իրավապահ» մարմնին ա հուզում սենց հարցը, ո՛չ էլ շատ ուրիշներին, ինչպիսին ա նյութում նշված համայնքային խնամակալաության և հոգաբարձության մարմինը։

Պատճառների մասին միանշանակ դատողություններ անելը հեշտ չի։ Միգուցե չեն ուզում հնչեղություն ստանա տենց գործը, չգիտեմ։ Ամեն դեպքում ոչ մի նորմալ հասարակություն ապահովագրված չի իր ներսում պեդոֆիլների առկայությունից, բայց ոչ մի նորմալ հասարակություն սենց անտարբերություն ու արհամարհանք չի կարա ցուցաբերի էդ խնդրի նկատմամբ։
Էս առումով Հայաստանի հասարակությունը, որտեղ նման գործին բանի տեղ չեն դնում, մի կերպ հարուցված գործը կարճում են, տուժողներին էլ կիսահեգնական վերաբերմունք են ցույց տալիս, շատ ավելի տականք ա, քան առանձին վերցրած մի պեդոֆիլը։

[Աթեիստ]

հայ ազգն անընդհատ ինքն իրեն գովազդում ա որպես երեխա սիրող ազգ։

Բառացիորեն են սիրում։

Ես գիտեմ, որ մեր ավադապաշտ երկրում ընդունված ա եղել նույնիսկ 12 տարեկան աղջկան ամուսնացնել։
Ենթադրում եմ, որ էս պեդոֆիլիայի դեպքերում էլ իրանք արդեն որպես անչափահաս չեն ընկալվում։ Հոդվածում ոնց որ էդ էլ կար, որ լսողները աղջիկներին էին քննադատում, թե բա չեք ամաչում պատմում եք։ Դրանց «ուղեղը» չի ընկալում, որ երեխա են։ Անչափահաս են, հեշտ մանիպուլացվող են։

[StrangeLittleGirl]

Ես վատ եմ իսկականից։ Էս հղումները չգիտեմ ոնց հայտնվեցին նաև ծնողների խմբում ու սկսվե՜ց։ Մեկը գրում ա, որ մայրն ա մեղավոր, որ ուշադիր չի էղել աղջիկների նկատմամբ։ Էս նույնն ա, որ ասում են՝ աղջիկն ա մեղավոր, որ բռնաբարվել ա, թող կարճ չհագներ։ Ուրեմն բազմափորձ պեդոֆիլը հեչ, ոստիկանությունն ու մյուսները հեչ, էս ամենի մեջ մայրն ա մեղավոր։ Սարսափ։

[մարդագայլուկ]

Մի բան պատմեմ։

Տենց մի 8-9 տարեկան կլինեի, մամայիս ու մորքուրիս հետ մարշրուտկա նստեցինք։ Իրենք երկուսով նստեցին, ես էլ իրենց հետևի ազատ նստարանին։ Հետո մի ձյաձ եկավ նստեց կողքս, բարձրահասակ, սենց մեծ փորով, ինձ էդ ժամանակ լրիվ աժդահա թվաց։ Մեկ էլ զգացի, որ էդ մարդը ձեռքը մեջքիս ա դրել։ Նայեցի իրան, աչքով արեց ու սկսեց շատ անդուր ձևի ժպտալ ու նորից աչքով անել։ Հետո շորս բարձրացրեց ու սկսեց ինձ ձեռ տալ։ Հիշում եմ, որ վախից լրիվ պապանձվեցի, սառել նստել էի տեղս։ Մամաս ու մորքուրս իրանց համար ուրախ-ուրախ եսիմ ինչ էին քննարկում, իսկ ես վախենում էի ձեն ծպտուն հանել (հիմա որ մտածում եմ թե ինչից էի վախենում, չեմ հասկանում)։ Իսկ էդ մարդը հա աչքի տակով ինձ էր նայում ու շարունակում էր նույն անդուր ձևի ժպտալ ու ձեռքը ստեղ ընդեղ սահեցնել։ Էդ տասը րոպեն էն աստիճան տրավմատիկ էր ինձ համար, որ մինչև հիմա ամեն անգամ հիշելուց մարմնովս սարսուռ ա անցնում։ Թարսի պես էլ բոլոր մանրամասներով հիշում եմ ամեն ինչ, նույնիսկ էդ մարդուն կճանաչեի, եթե պատահաբար նորից տեսնեի։ Ու վախենում եմ մտածել, թե ինչ տեսակ հոգեբանական տրավմա են տանում էն երեխեքը, ում մոտ սենց մի տասը րոպե մարշրուտկայի մեջով չի սահմանափակվում։

Ինքնագրի նյութն էր էս երկու օրը ֆբ-ում ֆռռում, բայց զարմանալիորեն ոչ մի բուռն արձագանք չստացավ։ Այսինքն ինչ բուռն, վաբշե արձագանք չստացավ։ Մի երկու հոգի շեյրեցին, անցավ գնաց։ Երևի պիտի վերևում հոմոսեքսուալության պրոպագանդա կամ գեյ պառադ գրված լիներ, որ մարդիկ իրենց նեղություն տային գոնե վերնագիրը կարդային։

[StrangeLittleGirl]

Մի բան պատմեմ։

Տենց մի 8-9 տարեկան կլինեի, մամայիս ու մորքուրիս հետ մարշրուտկա նստեցինք։ Իրենք երկուսով նստեցին, ես էլ իրենց հետևի ազատ նստարանին։ Հետո մի ձյաձ եկավ նստեց կողքս, բարձրահասակ, սենց մեծ փորով, ինձ էդ ժամանակ լրիվ աժդահա թվաց։ Մեկ էլ զգացի, որ էդ մարդը ձեռքը մեջքիս ա դրել։ Նայեցի իրան, աչքով արեց ու սկսեց շատ անդուր ձևի ժպտալ ու նորից աչքով անել։ Հետո շորս բարձրացրեց ու սկսեց ինձ ձեռ տալ։ Հիշում եմ, որ վախից լրիվ պապանձվեցի, սառել նստել էի տեղս։ Մամաս ու մորքուրս իրանց համար ուրախ-ուրախ եսիմ ինչ էին քննարկում, իսկ ես վախենում էի ձեն ծպտուն հանել (հիմա որ մտածում եմ թե ինչից էի վախենում, չեմ հասկանում)։ Իսկ էդ մարդը հա աչքի տակով ինձ էր նայում ու շարունակում էր նույն անդուր ձևի ժպտալ ու ձեռքը ստեղ ընդեղ սահեցնել։ Էդ տասը րոպեն էն աստիճան տրավմատիկ էր ինձ համար, որ մինչև հիմա ամեն անգամ հիշելուց մարմնովս սարսուռ ա անցնում։ Թարսի պես էլ բոլոր մանրամասներով հիշում եմ ամեն ինչ, նույնիսկ էդ մարդուն կճանաչեի, եթե պատահաբար նորից տեսնեի։ Ու վախենում եմ մտածել, թե ինչ տեսակ հոգեբանական տրավմա են տանում էն երեխեքը, ում մոտ սենց մի տասը րոպե մարշրուտկայի մեջով չի սահմանափակվում։

Ինքնագրի նյութն էր էս երկու օրը ֆբ-ում ֆռռում, բայց զարմանալիորեն ոչ մի բուռն արձագանք չստացավ։ Այսինքն ինչ բուռն, վաբշե արձագանք չստացավ։ Մի երկու հոգի շեյրեցին, անցավ գնաց։ Երևի պիտի վերևում հոմոսեքսուալության պրոպագանդա կամ գեյ պառադ գրված լիներ, որ մարդիկ իրենց նեղություն տային գոնե վերնագիրը կարդային։

Ահավոր պատմություն ա Ամբողջ հարցն էն ա, որ սենց բաներն ավելի տարածված են, քան մենք կարծում ենք: Մի դեպք էլ ինձ հետ ա եղել տասներեք-տասնչորս տարեկանում: Մարդաշատ տեղ էր: Կարծեմ Օպերայում ռոք համերգ: Մեկ էլ զգացի՝ մեկը հետույքս ձեռքերով պինդ սեղմեց: Շուռ եկա, հետևումս մի սարսափելի դեմքով տղամարդ էր, սկի նեղություն չէր քաշել ձեռքը հեռու տանել: Ահավոր վախեցել էի, ու չնայած ահավոր մարդաշատ տեղ էր, շարժվելը՝ դժվար, մի կերպ ինձ հրելով մի քանի մետր անցա: Ու սա ահավոր մանր դեպք ա մնացածների կողքին:

Արձագանքի պահով ասեմ, որ ինչ մամաների խմբում հայտնվել ա, մեծ շուխուռ ա: Բայց ինձ զարմացնում ա, որ ոչ մի ՀԿ հայտարարություն չի անում, ոչ մեկ առաջ չի գալիս, ասում՝ էս գործով կզբաղվեմ: Դրած մորն են մեղադրում: Բայց ահագին մարդ շեյրել ա:

[Շինարար]

Ինքնագրի նյութն էր էս երկու օրը ֆբ-ում ֆռռում, բայց զարմանալիորեն ոչ մի բուռն արձագանք չստացավ։ Այսինքն ինչ բուռն, վաբշե արձագանք չստացավ։ Մի երկու հոգի շեյրեցին, անցավ գնաց։ Երևի պիտի վերևում հոմոսեքսուալության պրոպագանդա կամ գեյ պառադ գրված լիներ, որ մարդիկ իրենց նեղություն տային գոնե վերնագիրը կարդային։

Ինձ թվում ա՝ Ինքնագիրը մարդիկ որպես լրատվամիջոց չեն ընկալում, ինքն էլ վերնագրից սկսած գեղարվեստականոտ ա գրված, էդ ազդեցությունը չի ունենում, ինչ ասենք ունեցավ Ախթալայի մանկապիղծի մասին հրապարակումը Հետքում: Ոչ անուն ա գրել, ոչ բան, Լուսանկարիչը, ո՞վ ա էդ Լուսանկարիչը: Պետք ա կոնկրետ մանկապիղծի մասին անուն ազգանունով գրեր, որ մարդիկ կարողանային ավելի առարկայնորեն տեսենել էդ մարդուն:

[StrangeLittleGirl]

Ինձ թվում ա՝ Ինքնագիրը մարդիկ որպես լրատվամիջոց չեն ընկալում, ինքն էլ վերնագրից սկսած գեղարվեստականոտ ա գրված, էդ ազդեցությունը չի ունենում, ինչ ասենք ունեցավ Ախթալայի մանկապիղծի մասին հրապարակումը Հետքում: Ոչ անուն ա գրել, ոչ բան, Լուսանկարիչը, ո՞վ ա էդ Լուսանկարիչը: Պետք ա կոնկրետ մանկապիղծի մասին անուն ազգանունով գրեր, որ մարդիկ կարողանային ավելի առարկայնորեն տեսենել էդ մարդուն:

Շին, ճիշտ ա արել, որ անունը չի հրապարակել, որովհետև հրապարակելու պահից զրպարտության գործ կսարքեն, ոնց որ էղավ Մարիամ Սուխուդյանի դեպքում, երբ Նուբարաշենի պեդոֆիլին էր ջրի էրես հանել:

[Շինարար]

Շին, ճիշտ ա արել, որ անունը չի հրապարակել, որովհետև հրապարակելու պահից զրպարտության գործ կսարքեն, ոնց որ էղավ Մարիամ Սուխուդյանի դեպքում, երբ Նուբարաշենի պեդոֆիլին էր ջրի էրես հանել:

բան չասի, գուցե իր ապահովության համար ճիշտ ա արել, բայց դա բնականաբար ազդեցիկությունը պակասացնում ա:

[Rammstein]

Ես էն նյութը հենց կարդացի, մտքովս անցավ, որ ընդհանրապես երեխաների դաստիարակության մեջ ինչ-որ շատ առանցքային սխալ կա։ Երեխաների բացարձակ մեծամասնությունը, եթե թեկուզ Մանուի գրածի պես իրավիճակում հայտնվի, էլ չասեմ ավելի վատ վիճակներում, չի գնա հանգիստ ծնողներին պատմի, որտեւ թեկուզ ենթագիտակցորեն կհասկանա, որ դա ինչ-որ շատ ամոթալի մի բան ա, մտքով չի անցնի, որ էդ դեպքում ամոթը կապ չունի, պետք ա ասել։ Անգամ կարող ա վախենա, որ ծնողները հենց իրան ինչ-որ բաներում մեղադրեն։ Իմ հետ որ եղած լիներ, ես էլ կարող ա ռիսկ չանեի ասել։

Ինձ թվում ա էդ հարցին երեխաների դաստիարակության մեջ պիտի էական ուշադրություն դարձվի, ու առանց շատ փակագծեր բացելու երեխան տեղեկացված լինի որոշ բաներից, որ եթե նման իրավիճակ ստեղծվի, իմանա՝ ոնց վարվել։

[StrangeLittleGirl]

Ես էն նյութը հենց կարդացի, մտքովս անցավ, որ ընդհանրապես երեխաների դաստիարակության մեջ ինչ-որ շատ առանցքային սխալ կա։ Երեխաների բացարձակ մեծամասնությունը, եթե թեկուզ Մանուի գրածի պես իրավիճակում հայտնվի, էլ չասեմ ավելի վատ վիճակներում, չի գնա հանգիստ ծնողներին պատմի, որտեւ թեկուզ ենթագիտակցորեն կհասկանա, որ դա ինչ-որ շատ ամոթալի մի բան ա, մտքով չի անցնի, որ էդ դեպքում ամոթը կապ չունի, պետք ա ասել։ Անգամ կարող ա վախենա, որ ծնողները հենց իրան ինչ-որ բաներում մեղադրեն։ Իմ հետ որ եղած լիներ, ես էլ կարող ա ռիսկ չանեի ասել։

Ինձ թվում ա էդ հարցին երեխաների դաստիարակության մեջ պիտի էական ուշադրություն դարձվի, ու առանց շատ փակագծեր բացելու երեխան տեղեկացված լինի որոշ բաներից, որ եթե նման իրավիճակ ստեղծվի, իմանա՝ ոնց վարվել։

Ռամշ, կարծում եմ՝ երեխաներն էստեղ կապ չունեն: Այսինքն, եթե նույնիսկ ամենալավ ձևով բացատրես, որ ծնողին վստահի ու պատմի, մեկ ա, կան բաներ, որ ծնողներից թաքցնելու են: Որպես անալոգ վերցնենք բռնաբարությունը, որը կատարվում ա հասուն կանանց նկատմամբ: Անգամ ամենազարգացած հասարակություններում, որտեղ ինտիմ պատմություններ պատմելն ամոթ չի, մարդիկ դժվարանում են դիմել ոստիկանություն ու պատմել, որ բռնաբարվել են: Դրա համար էս աղջիկն իսկական հերոս ա, որ սենց բաց ամբողջ պատմությունը պատմել ա:

[Rammstein]

Ռամշ, կարծում եմ՝ երեխաներն էստեղ կապ չունեն: Այսինքն, եթե նույնիսկ ամենալավ ձևով բացատրես, որ ծնողին վստահի ու պատմի, մեկ ա, կան բաներ, որ ծնողներից թաքցնելու են: Որպես անալոգ վերցնենք բռնաբարությունը, որը կատարվում ա հասուն կանանց նկատմամբ: Անգամ ամենազարգացած հասարակություններում, որտեղ ինտիմ պատմություններ պատմելն ամոթ չի, մարդիկ դժվարանում են դիմել ոստիկանություն ու պատմել, որ բռնաբարվել են: Դրա համար էս աղջիկն իսկական հերոս ա, որ սենց բաց ամբողջ պատմությունը պատմել ա:

Բյուր, բայց ինչքանո՞վ ա ճիշտ համեմատելը հասուն, արդեն ձեւավորված մարդուն երեխայի հետ, ում մտածելակերպը նոր ա ձեւավորվում ու դաստիարակությունից ա սովորում, թե ինչն ա ամոթ, ինչի մասին խոսել պետք չի եւ այլն, առավել եւս, որ ոստիկանը ինչքան էլ լավը լինի, օտար մարդ ա, իսկ ծնողը՝ հարազատ։
Երեխան ինչի՞ ա մտածում, որ դա ամոթ ա։ Ինչ-որ տեղից լսել, իմացել ա, չէ՞, որ տենց ա ենթադրում ու բան չի ասում իրա հարազատ ծնողին։

[Rhayader]

Ինչպես ես սիրում եմ ասել, երբ դու մուրճ ես, աչքիդ ամեն ինչ մեխ է երևում:

Թեման եկեք չպրիմիտիվացնենք:

Նախ՝ տարանջատենք իրարից պեդոֆիլիան (մանկապղծությունը) որպես ակտ ու որպես հակում՝ սեռական հասունացման տարիքի չհասած երեխաների նկատմամբ սեռական հակումը շեղում է, բայց դա կոնկրետ մարդու անձնական խնդիրն է, որն ինքը կարող է լուծել կամ չլուծել: Իր հակումից ոչ ոք, բացի իրենից, չի տուժում: Ակտը լրիվ ուրիշ պատմություն է, ու դատապարտվում է քրեորեն:

Տարանջատենք նաև պեդոֆիլիան էֆեբոֆիլիայից (սեռական հասունացման հասածների նկատմամբ սեռական հակումը կամ ակտը): Էֆեբոֆիլիան որոշ դեպքերում նույնպես քրեորեն դատապարտելի է, բայց ինձ համար հանդիսանում է մոխրագույն տարածք. կախված կոնկրետ միջադեպի հանգամանքներից, կարող է թե՛ լրիվ նորմալ դեպք լինել, թե՛ դատապարտելի: Դրա համար նորմալ երկրներում կա sexual predator հասկացությունը՝ երբ հասուն մարդը, օգտվելով երիտասարդ տղայի կամ աղջկա անփորձությունից ու միամտությունից, օգտագործում է նրան ու վնաս հասցնում:

Ներեցեք, բայց ես չեմ կարող դատապարտել Վիլյամ Սարոյանին, Էդգար Պոյին, Չարլի Չապլինին որոշ վերապահումներով իրենց էֆեբոֆիլիայի համար: Մասնավորապես, Վիրջինիա Էլզա Կլեմն ու Էդգար Ալան Պոն այնքան էին սիրում իրար, որ հենց Վիրջինիայի մահը ջարդեց Պոյին ( "Each time I felt all the agonies of her death—and at each accession of the disorder I loved her more dearly & clung to her life with more desperate pertinacity. But I am constitutionally sensitive—nervous in a very unusual degree. I became insane, with long intervals of horrible sanity." Meyers, Jeffrey. Edgar Allan Poe: His Life and Legacy. Cooper Square Press, 1992.):

Մյուս կողմից, պետք է ընդունենք նաև, որ պեդոֆիլիայի կեղծ մեղադրանքը հանգիստ կարող է կործանել մարդու կյանքն ու հեղինակությունը:

Կոնկրետ այս դեպքում, մեր Լուսանկարչի անունը կշրջի PM-ներով, ու ինքը զրկված կլինի հնարավորությունից վիճարկել մեղադրանքները: Մարդկանց մի փոքր մասը զոհին կդատապարտի, մյուս, ավելի մեծ մասը կխոսի victim-blaming-ի մասին ու կդատապարտի Լուսանկարչին, իսկ երրորդ, ամենամեծ խումբն անտարբեր կանցնի:

Ես չեմ կարող վստահորեն պնդել, թե ինչ է եղել իրականում: Ու խնդիրն այնքան լուրջ է, որ ես ուզում եմ իմանալ, բայց չեմ կարող, մինչև կողմերը դա չցանկանան: Ես ցանկանում եմ, որ դատական գործ լինի, ու մեղավորները պատժվեն: Ես ցանկանում եմ, որ երեխաների ու անչափահասների ու թեկուզ չափահասների նկատմամբ սեռական ոտնձգություններ անողները պատժվեն: Իմ ցանկությունը քիչ է, որ սա իրականություն դառնա:

Հայաստանում կա սեռական բռնության սարսափելի խնդիր: Եթե ես սկսեմ հիշատակել բոլոր անձամբ իմ ճանաչած կանանց ու աղջիկներին, ովքեր սեռական բռնության են ենթարկվել ժամանակի այս կամ այն պահին (ու սեռական բռնություն ասելով նկատի ունեմ բռնությամբ, մարդու կամքին դեմ իրականացված սեռական ակտ), դուք բոլորդ շոկի մեջ կլինեք: Բայց ես դրա իրավունքը չունեմ: Եթե զոհը չի ցանկանում բարձրաձայնել, ես իր փոխարեն դա անելու իրավունքը չունեմ:

Հայաստանում չկա սեռական էթիկա, չկա consent-ի գաղափար, ու կանանց սեռական էմանցիպացիայի բացակայության պայմաններում լիքը մարդիկ խարխափում են մոխրագույն տարածքներում («իրոք չէ՞, թե՞ ուզում ես, որ համոզեմ» կարգի), ու դրանից սահել դեպի սև, նողկալի տեղեր, նամանավանդ երբ մարդն իր էությամբ թույլ ու ողորմելի է, հնարավոր է:

Մյուս կողմից, այս հարցում պետք է մասնագիտական, համակարգային մոտեցում, ոչ թե ինքնագործունեություն ու հասարակական հիստերիա՝ մարդկանց լինչելով ու «աստված վերևում կջոկի մեղավորներին անմեղներից» դատողությամբ:

Պարզ օրինակ՝

https://en.wikipedia.org/wiki/Satanic_ritual_abuse

Լիքը անմեղ մարդու կյանք է կոտրել:

[Տրիբուն]

..
Իսկ դուք ի՞նչ կարծիքի եք։

Մենք մենակ հոմոֆոբ չենք, մենք օբշի բռի հասարակություն են, ու սա բռի հասարակության ֆենոմեն ա - թույլը մեղավոր ա, զոհը մեղավոր ա՝ անկախ սեռից, տարիքից, սեռական կողմնորոշումից, առողջական վիճակից։

Ես ավելի քան համոզված եմ, որ մանկապղծության ենթարկված երեխայի ծնողը, եթե իմանա, որ տենց բան ա եղել, ավելի շուտ կթաքցնի, որ տնովի խայտառակ չլինեն, քան կդիմի ոստիկանություն։ Նախ ինքն ա բռի, չի ուզում, որ մարդիկ իմանան, որ իրա երեխու նկատմամ ոտնձգություն ա եղել, երկրորդ՝ գիտի որ ոստիկանն էլ իրանից բռի ա, մի բան էլ կարող ա քթների տակ խնդմնդան, կայֆեր վառեն։

Ու վաբշե, մենք մեր երեխեքին չենք սիրում․ էտ մուտիտ ա, որ մենք երեխա սիրող ազգ ենք։ Էն սութի պուսի-մուսիները, պապան ուտի պուպուլը, մաման մեռնի մազինկերը, չեմ հաշվում։ Մենք որ մեր երեխեքին սիրեինք, չէինք թողնի սենց անասուն երկրում ապրեին։

[Նաիրուհի]

Կոնկրետ էս դեպքում չգիտեմ ինչ կարելի է անել, ինչ օղակներով ճնշում գործադրել ոստիկանության վրա, բայց որ պեդոֆիլիան Հայաստանում ահավոր չափերի է, դրանում վստահ եմ։ Անգամ Ակումբում մի քանի հոգի (այդ թվում՝ ես) ակնարկել կամ բարձրաձայնել են հենց իրենց հետ տեղի ունեցածի մասին, պատկերացնում եմ՝ քանիսն էլ լռում են, իսկ իմ անձնական բազմաթիվ խոսակցությունները ցույց են տվել, որ գրեթե բոլոր աղջիկները գոնե մի անգամ պեդոֆիլի հետ առնչվել են։ Տղաների մասին համեմատաբար ավելի քիչ գիտեմ՝ 2-3 հոգի են հետս էդ մասին խոսել. դե նրանք ավելի դժվար են խոստովանում։ Ընդ որում՝ բավական հաճախ պեդոֆիլը ընտանիքին մոտ, վստահություն վայելող տղամարդ է լինում, նենց որ ծնողներին էլ չես կարող մեղադրել կասկածելի ձյաձյաների հետ երեխեքին մենակ թողնելու համար։

Հ.Գ. Բյուր, ինձ էլ գրի անունը։