Պեդոֆիլիան Հայաստանում

[Նաիրուհի]

Կոնկրետ էս դեպքում չգիտեմ ինչ կարելի է անել, ինչ օղակներով ճնշում գործադրել ոստիկանության վրա, բայց որ պեդոֆիլիան Հայաստանում ահավոր չափերի է, դրանում վստահ եմ։ Անգամ Ակումբում մի քանի հոգի (այդ թվում՝ ես) ակնարկել կամ բարձրաձայնել են հենց իրենց հետ տեղի ունեցածի մասին, պատկերացնում եմ՝ քանիսն էլ լռում են, իսկ իմ անձնական բազմաթիվ խոսակցությունները ցույց են տվել, որ գրեթե բոլոր աղջիկները գոնե մի անգամ պեդոֆիլի հետ առնչվել են։ Տղաների մասին համեմատաբար ավելի քիչ գիտեմ՝ 2-3 հոգի են հետս էդ մասին խոսել. դե նրանք ավելի դժվար են խոստովանում։ Ընդ որում՝ բավական հաճախ պեդոֆիլը ընտանիքին մոտ, վստահություն վայելող տղամարդ է լինում, նենց որ ծնողներին էլ չես կարող մեղադրել կասկածելի ձյաձյաների հետ երեխեքին մենակ թողնելու համար։

Հ.Գ. Բյուր, ինձ էլ գրի անունը։

[Sagittarius]

Մենք մենակ հոմոֆոբ չենք, մենք օբշի բռի հասարակություն են, ու սա բռի հասարակության ֆենոմեն ա - թույլը մեղավոր ա, զոհը մեղավոր ա՝ անկախ սեռից, տարիքից, սեռական կողմնորոշումից, առողջական վիճակից։

Ես ավելի քան համոզված եմ, որ մանկապղծության ենթարկված երեխայի ծնողը, եթե իմանա, որ տենց բան ա եղել, ավելի շուտ կթաքցնի, որ տնովի խայտառակ չլինեն, քան կդիմի ոստիկանություն։ Նախ ինքն ա բռի, չի ուզում, որ մարդիկ իմանան, որ իրա երեխու նկատմամ ոտնձգություն ա եղել, երկրորդ՝ գիտի որ ոստիկանն էլ իրանից բռի ա, մի բան էլ կարող ա քթների տակ խնդմնդան, կայֆեր վառեն։

Ու վաբշե, մենք մեր երեխեքին չենք սիրում․ էտ մուտիտ ա, որ մենք երեխա սիրող ազգ ենք։ Էն սութի պուսի-մուսիները, պապան ուտի պուպուլը, մաման մեռնի մազինկերը, չեմ հաշվում։ Մենք որ մեր երեխեքին սիրեինք, չէինք թողնի սենց անասուն երկրում ապրեին։

ես Տրիբուն ձյային սիրեմ գը էլի նո հոմո

[Վիշապ]

Ինձ թվում է, հայերիս մոտ սիրո, արդարության, ազատության ու մարդու իրավունքների ու էլի շատ ընդհանուր հարցերի նկատմամբ ռացիոնալիստական ու պրագմատիստական ընկալումների մեջ պրոգրեսը դանդաղ է, ու կարող է մենակ հայերիս մոտ չի:
Թարմ օրինակ՝ Զավեն Կարապետյանի կյանքի ու ազատության իրավունքը ազգովի առանձնապես շատ ծանր չտարանք, անտեր, խելագար մարդ էր, մոռացանք, կորավ գնաց: Երևի մի քիչ դժվար է 30-40% օրվա հացի խնդիր ունեցող բնակչության ու միևնույն ժամանակ թալանով ապրող իշխանությունների պարագայում խորանալ արդարության ու մարդու իրավունքների խնդիրների մեջ: Մի քիչ չի նայվում:

[Cassiopeia]

Մեր թաղում մի խանութ կար: Տերը ինձնից մեծ տղա ուներ: 15 տարեկան չկայի: Մի անգամ խանութում մենակ էր, ձեռիցս քաշեց, ծնկին նստացրեց ու փորձեց համբուրել: Փախել եմ էդ խանութից ու էլ չէի գնում իրենց մոտ:
Ոչ ոքի չասեցի: Երևի ամաչում էի՞:
էդ ամենը ահավոր նստվածք ա տվել:
Ես էս տարիքիս չեմ ուզում հիշել ու բարձրաձայնել թաղի խանութի տիրոջ պահվածքի մասին:

Sent from my Lenovo B6000-HV using Tapatalk

[Rammstein]

Ես էն նյութը հենց կարդացի, մտքովս անցավ, որ ընդհանրապես երեխաների դաստիարակության մեջ ինչ-որ շատ առանցքային սխալ կա։ Երեխաների բացարձակ մեծամասնությունը, եթե թեկուզ Մանուի գրածի պես իրավիճակում հայտնվի, էլ չասեմ ավելի վատ վիճակներում, չի գնա հանգիստ ծնողներին պատմի, որտեւ թեկուզ ենթագիտակցորեն կհասկանա, որ դա ինչ-որ շատ ամոթալի մի բան ա, մտքով չի անցնի, որ էդ դեպքում ամոթը կապ չունի, պետք ա ասել։ Անգամ կարող ա վախենա, որ ծնողները հենց իրան ինչ-որ բաներում մեղադրեն։ Իմ հետ որ եղած լիներ, ես էլ կարող ա ռիսկ չանեի ասել։

Ինձ թվում ա էդ հարցին երեխաների դաստիարակության մեջ պիտի էական ուշադրություն դարձվի, ու առանց շատ փակագծեր բացելու երեխան տեղեկացված լինի որոշ բաներից, որ եթե նման իրավիճակ ստեղծվի, իմանա՝ ոնց վարվել։

[StrangeLittleGirl]

Ես էն նյութը հենց կարդացի, մտքովս անցավ, որ ընդհանրապես երեխաների դաստիարակության մեջ ինչ-որ շատ առանցքային սխալ կա։ Երեխաների բացարձակ մեծամասնությունը, եթե թեկուզ Մանուի գրածի պես իրավիճակում հայտնվի, էլ չասեմ ավելի վատ վիճակներում, չի գնա հանգիստ ծնողներին պատմի, որտեւ թեկուզ ենթագիտակցորեն կհասկանա, որ դա ինչ-որ շատ ամոթալի մի բան ա, մտքով չի անցնի, որ էդ դեպքում ամոթը կապ չունի, պետք ա ասել։ Անգամ կարող ա վախենա, որ ծնողները հենց իրան ինչ-որ բաներում մեղադրեն։ Իմ հետ որ եղած լիներ, ես էլ կարող ա ռիսկ չանեի ասել։

Ինձ թվում ա էդ հարցին երեխաների դաստիարակության մեջ պիտի էական ուշադրություն դարձվի, ու առանց շատ փակագծեր բացելու երեխան տեղեկացված լինի որոշ բաներից, որ եթե նման իրավիճակ ստեղծվի, իմանա՝ ոնց վարվել։

Ռամշ, կարծում եմ՝ երեխաներն էստեղ կապ չունեն: Այսինքն, եթե նույնիսկ ամենալավ ձևով բացատրես, որ ծնողին վստահի ու պատմի, մեկ ա, կան բաներ, որ ծնողներից թաքցնելու են: Որպես անալոգ վերցնենք բռնաբարությունը, որը կատարվում ա հասուն կանանց նկատմամբ: Անգամ ամենազարգացած հասարակություններում, որտեղ ինտիմ պատմություններ պատմելն ամոթ չի, մարդիկ դժվարանում են դիմել ոստիկանություն ու պատմել, որ բռնաբարվել են: Դրա համար էս աղջիկն իսկական հերոս ա, որ սենց բաց ամբողջ պատմությունը պատմել ա:

[Rammstein]

Ռամշ, կարծում եմ՝ երեխաներն էստեղ կապ չունեն: Այսինքն, եթե նույնիսկ ամենալավ ձևով բացատրես, որ ծնողին վստահի ու պատմի, մեկ ա, կան բաներ, որ ծնողներից թաքցնելու են: Որպես անալոգ վերցնենք բռնաբարությունը, որը կատարվում ա հասուն կանանց նկատմամբ: Անգամ ամենազարգացած հասարակություններում, որտեղ ինտիմ պատմություններ պատմելն ամոթ չի, մարդիկ դժվարանում են դիմել ոստիկանություն ու պատմել, որ բռնաբարվել են: Դրա համար էս աղջիկն իսկական հերոս ա, որ սենց բաց ամբողջ պատմությունը պատմել ա:

Բյուր, բայց ինչքանո՞վ ա ճիշտ համեմատելը հասուն, արդեն ձեւավորված մարդուն երեխայի հետ, ում մտածելակերպը նոր ա ձեւավորվում ու դաստիարակությունից ա սովորում, թե ինչն ա ամոթ, ինչի մասին խոսել պետք չի եւ այլն, առավել եւս, որ ոստիկանը ինչքան էլ լավը լինի, օտար մարդ ա, իսկ ծնողը՝ հարազատ։
Երեխան ինչի՞ ա մտածում, որ դա ամոթ ա։ Ինչ-որ տեղից լսել, իմացել ա, չէ՞, որ տենց ա ենթադրում ու բան չի ասում իրա հարազատ ծնողին։

[Rhayader]

Ինչպես ես սիրում եմ ասել, երբ դու մուրճ ես, աչքիդ ամեն ինչ մեխ է երևում:

Թեման եկեք չպրիմիտիվացնենք:

Նախ՝ տարանջատենք իրարից պեդոֆիլիան (մանկապղծությունը) որպես ակտ ու որպես հակում՝ սեռական հասունացման տարիքի չհասած երեխաների նկատմամբ սեռական հակումը շեղում է, բայց դա կոնկրետ մարդու անձնական խնդիրն է, որն ինքը կարող է լուծել կամ չլուծել: Իր հակումից ոչ ոք, բացի իրենից, չի տուժում: Ակտը լրիվ ուրիշ պատմություն է, ու դատապարտվում է քրեորեն:

Տարանջատենք նաև պեդոֆիլիան էֆեբոֆիլիայից (սեռական հասունացման հասածների նկատմամբ սեռական հակումը կամ ակտը): Էֆեբոֆիլիան որոշ դեպքերում նույնպես քրեորեն դատապարտելի է, բայց ինձ համար հանդիսանում է մոխրագույն տարածք. կախված կոնկրետ միջադեպի հանգամանքներից, կարող է թե՛ լրիվ նորմալ դեպք լինել, թե՛ դատապարտելի: Դրա համար նորմալ երկրներում կա sexual predator հասկացությունը՝ երբ հասուն մարդը, օգտվելով երիտասարդ տղայի կամ աղջկա անփորձությունից ու միամտությունից, օգտագործում է նրան ու վնաս հասցնում:

Ներեցեք, բայց ես չեմ կարող դատապարտել Վիլյամ Սարոյանին, Էդգար Պոյին, Չարլի Չապլինին որոշ վերապահումներով իրենց էֆեբոֆիլիայի համար: Մասնավորապես, Վիրջինիա Էլզա Կլեմն ու Էդգար Ալան Պոն այնքան էին սիրում իրար, որ հենց Վիրջինիայի մահը ջարդեց Պոյին ( "Each time I felt all the agonies of her death—and at each accession of the disorder I loved her more dearly & clung to her life with more desperate pertinacity. But I am constitutionally sensitive—nervous in a very unusual degree. I became insane, with long intervals of horrible sanity." Meyers, Jeffrey. Edgar Allan Poe: His Life and Legacy. Cooper Square Press, 1992.):

Մյուս կողմից, պետք է ընդունենք նաև, որ պեդոֆիլիայի կեղծ մեղադրանքը հանգիստ կարող է կործանել մարդու կյանքն ու հեղինակությունը:

Կոնկրետ այս դեպքում, մեր Լուսանկարչի անունը կշրջի PM-ներով, ու ինքը զրկված կլինի հնարավորությունից վիճարկել մեղադրանքները: Մարդկանց մի փոքր մասը զոհին կդատապարտի, մյուս, ավելի մեծ մասը կխոսի victim-blaming-ի մասին ու կդատապարտի Լուսանկարչին, իսկ երրորդ, ամենամեծ խումբն անտարբեր կանցնի:

Ես չեմ կարող վստահորեն պնդել, թե ինչ է եղել իրականում: Ու խնդիրն այնքան լուրջ է, որ ես ուզում եմ իմանալ, բայց չեմ կարող, մինչև կողմերը դա չցանկանան: Ես ցանկանում եմ, որ դատական գործ լինի, ու մեղավորները պատժվեն: Ես ցանկանում եմ, որ երեխաների ու անչափահասների ու թեկուզ չափահասների նկատմամբ սեռական ոտնձգություններ անողները պատժվեն: Իմ ցանկությունը քիչ է, որ սա իրականություն դառնա:

Հայաստանում կա սեռական բռնության սարսափելի խնդիր: Եթե ես սկսեմ հիշատակել բոլոր անձամբ իմ ճանաչած կանանց ու աղջիկներին, ովքեր սեռական բռնության են ենթարկվել ժամանակի այս կամ այն պահին (ու սեռական բռնություն ասելով նկատի ունեմ բռնությամբ, մարդու կամքին դեմ իրականացված սեռական ակտ), դուք բոլորդ շոկի մեջ կլինեք: Բայց ես դրա իրավունքը չունեմ: Եթե զոհը չի ցանկանում բարձրաձայնել, ես իր փոխարեն դա անելու իրավունքը չունեմ:

Հայաստանում չկա սեռական էթիկա, չկա consent-ի գաղափար, ու կանանց սեռական էմանցիպացիայի բացակայության պայմաններում լիքը մարդիկ խարխափում են մոխրագույն տարածքներում («իրոք չէ՞, թե՞ ուզում ես, որ համոզեմ» կարգի), ու դրանից սահել դեպի սև, նողկալի տեղեր, նամանավանդ երբ մարդն իր էությամբ թույլ ու ողորմելի է, հնարավոր է:

Մյուս կողմից, այս հարցում պետք է մասնագիտական, համակարգային մոտեցում, ոչ թե ինքնագործունեություն ու հասարակական հիստերիա՝ մարդկանց լինչելով ու «աստված վերևում կջոկի մեղավորներին անմեղներից» դատողությամբ:

Պարզ օրինակ՝

https://en.wikipedia.org/wiki/Satanic_ritual_abuse

Լիքը անմեղ մարդու կյանք է կոտրել:

[StrangeLittleGirl]

Բյուր, բայց ինչքանո՞վ ա ճիշտ համեմատելը հասուն, արդեն ձեւավորված մարդուն երեխայի հետ, ում մտածելակերպը նոր ա ձեւավորվում ու դաստիարակությունից ա սովորում, թե ինչն ա ամոթ, ինչի մասին խոսել պետք չի եւ այլն, առավել եւս, որ ոստիկանը ինչքան էլ լավը լինի, օտար մարդ ա, իսկ ծնողը՝ հարազատ։
Երեխան ինչի՞ ա մտածում, որ դա ամոթ ա։ Ինչ-որ տեղից լսել, իմացել ա, չէ՞, որ տենց ա ենթադրում ու բան չի ասում իրա հարազատ ծնողին։

Ռամշ, ամոթի հարցը չի մենակ: Ավելի բարդ բան ա: Չգիտեմ՝ որտեղից ա գալիս, արդյոք հասարակության ճնշումն ա, թե դաստիարակություն, բայց ընդհանուր առմամբ ինտիմ մանրամասներից խոսելը մարդկանց համար հեշտ չի, հատկապես երբ խոսքը բռնության մասին ա: Անգամ ամենավստահելի մարդու հետ դրանից խոսելը հեշտ չի: Հետո, էն ծնողների խմբում մարդիկ էնպես էին խոսում իրենց էրեխեքի մասին, ոնց որ էրեխեքը ռոբոտներ են, ու իրենց կառավարելը հեշտ ա: Ի վերջո, երեխան ինքն ա ընտրում ինչը ծնողին պատմի, ինչը՝ չէ, անկախ վստահության մակարդակից:

Պեդոֆիլիայի խնդիրը լուծելու համար հարցը պեդոֆիլներից ու դատաիրավական համակարգից դեպի դաստիարակություն շեղելու դեպքում պեդոֆիլների գործունեությունը չի սահմանափակվելու:

[Rhayader]

Ռամշ, էստեղ մի հատ կարևոր խնդիր կա՝ ցանկացած երեխա իրավունք ունի պաշտպանված լինել սեռական բռնությունից ու sexual predator-ներից: Ասենք պատմեց՝ պոստ-ֆակտում է, damage is done, հետո էլ պետք է ապացուցվի, և այլն, երեխաներն էլ վառ երևակայություն ունեն ու իրենք հակված են մասսայական հիստերիայի (ես ինքս տեսել եմ դեպքեր, երբ մի երեխան մնացածին պատմել է իր նկատմամբ իրականացրած սեռական բռնության մասին, ու մի քանի ուրիշը հորինել են իրենց հետ կապված նման պատմություններ): Նույնիսկ մեծահասակները դրա նկատմամբ հակում ունեն (կինը, որը պնդում էր, որ իր ամուսինը տեսել է, թե ինչպես է երեխան ընկնում Դավթաշենի կամրջից, մինչև պարզվեց, որ ոչ իր նշած ժամը, ոչ ընկնելու հանգամանքներն իրականությանը չեն համապատասխանում):

Երեխան չունի պարտավորություն պատրաստ լինել իրեն պաշտպանել սեռական ոտնձգություններից: Դրանով էլ երեխա է:

Համակարգային մոտեցում է պետք, ու իրավական համակարգը, ուսուցիչները, ծնողները պետք է առաջին հերթին պատրաստված լինեն նկատել ու կանխել պոտենցիալ ոտնձգությունները երեխաների նկատմամբ: Իրավական համակարգն առաջին հերթին, ուսուցիչներն ու ծնողները՝ քանի որ շատ ժամանակ երեխաները հենց իրենց խնամքի, հսկողության ու պատասխանատվության տակ են:

[Rammstein]

Բայ, վառ երեւակայության մասին գրածդ ընդունում եմ, բայց դա ոչ թե պետք ա հիմք լինի երեխաների ասածներին լուրջ չվերաբերելու համար, այլ ավելի խորը ուսումնասիրելու։ Պատկերացնո՞ւմ ես՝ քանի պատիկ տրավմա կլինի երեխայի համար, եթե մի կերպ իրա մեջ ուժ գտնի ինչ-որ իրական բանի մասին հայտնելու, ու ոչ մեկ լուրջ չընդունի։

Բայց լավ, էդ դեռ մի կողմ։ Իմ ասածն էն էր, որ ցանկալի կլինի՝ երեխան, եթե իրոք բան ա եղել, չթաքցնի ծնողներից։ Ու նկատի չունեմ դաստիարակելիս ինչ-որ կոնկրետ բաներ ասել, կոնկրետ ցուցումներ տալ երեխաներին, ինչ-որ բան պարտավորեցնել եւ այլն։ Գուցե մտածածս էնքան էլ իրատեսական չի, բայց եթե ծնող-երեխա հարաբերություններն ավելի անմիջական, ընկերական լինեն, քան են (օր.՝ հայ հասարակության մեծ մասում), ասածս մասամբ կարող ա լինի։

Անգամ ամենազարգացած ու օրինապաշտ հասարակությունում ոչ ոք ապահվոագրված չի սենց դեպքերից։ Դրա համար էլ՝ բացի երեխային տարատեսակ բռնություններից պաշտպանելու մեծերի պարտավորությունից, քննարկում ենք նաեւ էս թեմայի բուն նյութը, որ արդեն կան դեպքեր, որոնք չնայած եղած պրծած են, բայց կարան ծառայեն հետագա այլ դեպքեր կանխելու համար, եթե լինի նորմալ դատաիրավական համակարգ (ինչը, իհարկե, էս ամեն ինչի մեջ առաջնային կարեւորության ա)։

[Rhayader]

Լավ կլինի, իհարկե լավ կլինի նաև եթե պեդոֆիլներ չլինեն: Ցավոք, երկու պնդումներն էլ իրատեսական չեն: Դու չես կարող ծնողների նկատմամբ իրավական պահանջ դնել երեխաների հետ կոնկրետ ձևի կոմմունիկացիա պահպանել: Իսկ իրավական համակարգն ավելի իրատեսական ա կարգավորել:

[Rammstein]

Դու չես կարող ծնողների նկատմամբ իրավական պահանջ դնել երեխաների հետ կոնկրետ ձևի կոմմունիկացիա պահպանել:

Մտքիս ծերով էլ չի անցել ինչ-որ իրավական պահանջ դնելու տարբերակը։ Իմ պատկերացրած տարբերակն ավելի շատ հասարակության մտածելակերպի լավացմանն ա վերաբերում, որից կարա բխի էն, ինչ գրել էի։

Իսկ իրավական համակարգն ավելի իրատեսական ա կարգավորել:

Տառակերություն անեմ. իրավական համակարգը կարգավորելը խնդրի լուծման ամենաիրատեսական քայլն ա։ Բայց էսօրվա մեր իրավական համակարգում առկա Վովայի վկաներով նորմալ իրավական համակարգ ստանալը էնքան էլ իրատեսական չեմ համարում։ ։Դ

[Cassiopeia]

Ասեմ, որ նման դեպքերը կտրուկ փոխում են երեխայի, դեռահասի կյանքի որակը։

Իսկ երեխայի դաստիարակության ժամանակ ո՞նց կարելի է սովորեցնել կիսվել ծնողի հետ, չեմ պատկերացնում ոչ մի ձև։ Երեխայի հետ անկեղծ լինելը, ամեն ինչ վստահել ու կիսվելը չեն օգնում։ Աստղը դեռ մի մատ երեխա է, բայց որ մի բան լինում է, ժամերով կլացի, բայց չի ասի, թե լացի պատճառն ինչ է։ Ու ոչ մի ձև ոչ մեկս չենք կարողանում փոխել նրա այդ բնավորությունը։

[ivy]

Ցավոք, իմ անձնական փորձով գիտեմ, թե ինչ է պեդոֆիլիան, ու ոնց է լինում, որ չես կարող ոչ մեկին պատմել: Ու էն կարգի չես կարող, որ էդ ամբողջը սկսում ես արդեն ինքդ քեզնից էլ թաքցնել ու հիշողությունից հետ մղել: Տարիներով, մինչև մեծանում ու ուժ ես գտնում էդ ամենը նորից ջրի երես բերել, ընդունել կատարվածը ու մտածել դրա մասին՝ առանց էն վախերի, որոնք ժամանակին ունեցել ես:

Էստեղ դպրոցներում հատուկ խոսում են երեխաների հետ «գաղտնիքներ» թեմայով: Որոնք են լավ գաղտնիքներ, որոնք քեզ վստահել են ու պիտի պահես, և որոնք են վատ գաղտնիքներ: Ահագին հավանում եմ էս կարգի դասընթացների գաղափարը: Ուղիղ չեն սկսում սեռական բռնության թեմայից, այլ ամեն ինչ գալիս է հենց «գաղտնիք»-ի գաղափարից: Ինչն է, որ չարժի կիսել ուրիշների հետ ու ինչն է, որ անմիջապես պիտի հայտնել: Ինձ թվում է, տանն էլ կարելի է խոսել հենց «գաղտնիք» թեմայով ու գալ բուն հարցին: Բայց որ տարեկիցների խմբում են քննարկում, պիտի որ ավելի էֆեկտիվ լինի: Դիսկուսիաներ, հարցուպատասխան, պիտի որ լավ ազդի երեխաների վրա, ահագին մտածեն դրա շուրջ: