Կարոտ
Ասում են՝ կարոտը երկու տեսակ է լինում՝ ժամանակավոր, որը սկզբում անգթորեն կրծում է հոգիդ, վայրի գազանի նման հուժկու հարվածում է քեզ, տեղատարափ անձրևի է նման, հետո աստիճանաբար մարում է՝ վերածվելով հուշերից հյուսված նուրբ ամպիկի: Մյուս տեսակը հավերժական կարոտն է՝ սկզբում աննկատ, սակայն գնալով սաստկացող, գիշերները կոկորդդ խեղդող, աստիճանաբար քո էության մի մասը դարձող, թուլացնող և միաժամանակ հետագա պայքարի ուժ ու իմաստ տվող... Առաջին տեսակը հանդիպում է, երբ բաժանվում ենք մարդկանցից կամ երևույթներից, որոնց հույս ունենք էլի հանդիպել այս կյանքում: Երկրորդը հավետ բաժանման խորհուրդն է կրում իր մեջ, երբ սարսափելի է գիտակցումն այն բանի, որ կարոտդ երբեք չի հագենալու և բութ ցավ դառնալով՝ անբաժան ընկերդ է դառնալու...
Մեջբերել
Էջանիշներ