Բայց, սենց ասենք, արդյոք երեխան մինչև մի որոշակի տարիք ունի այնքան խելք և աշխարհայացքի մակարդակ, որ հասկանա, թե որն է լավը, որը վատը? Այո, իդեալում ճիշտ է երեխային չպարտադրելը, նրան ՞ազատ՞ թողնելը, բայց համաձայնեք, որ արդյունքում կարող է պրակտիկորեն ուղղակի անընդունելի արդյունք դառնալ, քանի որ երեխան ուղղակի կարող է չհասկանալ, որնէ լավը, որը վատը: Օրինակ, երեխան կարող է չհասկանալ, որ, ասենք, ծխելը կամ ալկոհոլը իրեն վնասակար են, հիմա ինչ անենք, զուտ նրա համար, որ նրա ՞ազատությունը չոտնահարենք՞, նրան չարգելենք այդ արատներից օգտվել? Իհարկե ոչ:
Կոնկրետ այս դեպքում՝ չեմ կարծում, որ 4 տարեկան երեխան այնքան խորն աշխարհայացք է ունեցել, որ ինչ-ինչ հայացքներից կամ կրոնա-փիլիսոփայական համոզմունքներից ելնելով չի ուզեցել ծնկի գալ, ծնողն էլ նրան ստիպել է, այսինքն՝ ոտնահարել երեխայի ազատության իրավունքը: Մենք այս պարագայում երեխային դիտում ենք որպես մեծ մարդուն համարժեք, լիարժեք մտածողության տեր մարդ, բայց դա այդպես չէ ու այս հարցում պետք չէ խաբվել: Իրականում երեխան ուղղակի չի իմացել, որ նման դեպքում պետք է ծնկի գալ, այսքան բան, մի ինչ որ պահի չի լսել ծնողին, նա էլ ստիպել է:
Իսկ ընդհանրապես՝ երեխային, այո, պետք է ազատ դաստիարակել՝ ազատ մարդ, ազատ, անկախ, սեփական մտածողության տեր: Մի խոսքով, ճշմարտությունն ինչ որ տեղ մեջտեղում է...
Մեջբերել
Էջանիշներ