Si vis pacem, para bellum
Քայլ առ քայլ՝ դարից դար
Խենթ եմ
ի միջի այլոց՝ էդ «զարգացած երկրներում» երեխեքին առաջին օրվանից դպրոցում սովորեցնում են, որ դու մարդ ես ու ունես իրավունքներ, իսկ այ ծնողդ իրավունք չունի քեզ հետ շատ խիստ լինելու:
դեմ չեմ՝ թող երեխեքին իրենց իրավունքներն ու լիարժեքությունը ներարկեն, բայց իմ գնահատմամբ՝ մարդու իրավունքների սքողի տակ՝ պետությունն ավելի շուտ իր լրտեսն է պատրաստում քո տան մեջ հանձինս քո սեփական երեխայի:
քանի որ հատուկ դասաժամեր կան, որի ընթացքում յուրաքանչյուր երեխա կանգնում է դասարանի առջև ու մանրամասն պատմում, թե իրենց տանն ինչ է կատարվում:
ըստ իս՝ ծնողն իհարկե չպիտի երեխայից կոմպլեքսավորված մեկին մեծացնի՝ պարբերաբար ճնշում գործադրելով նրա վրա, բայց և պիտի բավարար հեղինակություն ունենա, հարկ եղած դեպքում, երեխային սաստելու ու ինչ որ բաներ արգելելու:
իհարկե կան լիքը աննորմալ ընտանիքներ, բայց բոլորովին պարտադիր չի ինի որ վատ բանով զբաղվել տանը, որ իուզենաս քո տան անցուդարձը դառնա տան պատերից դուրս քննարկելի:
ինձ օրինակ հեչ էքստազի չի հասցնում էն միտքը, որ դասատուն ու այլ երեխեք՝ իրենց ծնողների հետ պիտի իմանան, թե ես քանի անգամ եմ օրական զուգարան գնում ու որաան ժամանակ էնտեղ անցկացնում: ու ունեմ դրա դեմ պայքարելու իմ մեթոդները ))
մասնավորապես՝ ժամանակին կինս ամեն երեկո երեխուն նախօրոք հարցուփորձ էր անում, թե ինչ է պատրաստվում պատմել ու տեղ-տեղ ուղղում նրան...
Verzonden vanaf mijn iPhone met Tapatalk
Տիեզերքում բանականության առկայության ամենավառ ապացույցն այն է, որ ոչ-ոք չի ցանկանում մեզ հետ կապի մեջ մտնել..
Ուլուանա (20.04.2017)
Փոքրիկ ամփոփում էս պահի դրությամբ.
Աթեիստը կոնկրետ ասել է, որ խնդիրը ոչ թե «ձեռքով սեղմելն» է, այլ «կրոնը պարտադրելը»:
Վիշապը նույնպես կոնկրետ ասել է, որ «կրոնական ծեսերին չմասնակցելու երեխայի ցանկությունը ավելի քան օբյեկտիվ է, ծնողի կողմից դա չհասկանալը՝ դեգեներատություն»:
Սպասում եմ, որ մյուսներն էլ այս մասին անկեղծ խոսեն ու հաստատեն թեմայի սկզբից պնդածս, որ խնդիրն ամենևին բռնությունը չէ, այլ ձեր հայացքներին դեմ բան երեխային սովորացնելը:
Մինչդեռ ցանկացած քաղաքակիրթ երկրում էլ ընդունված նորմ է, որ հավատացյալ ծնողները իրենց երեխեքին դաստիարակում են ըստ իրենց կրոնի, հաղորդում իրենց կրոնը, սովորեցնում ծեսերն ու աղոթքները:
Քայլ առ քայլ՝ դարից դար
Խենթ եմ
Արտ, էս ի՜նչ լավ օրինակ բերեցիր։ Էս օրինակն իմ սեփական մանկությունը հիշեցրեց, ավելի ճիշտ՝ պատանեկությունը։ Իմ ընտանիքում բռնություն չի եղել, բավական ազատ ենք մեծացել ու մեր սեփական նախասիրությունները ձևավորել, բայց երբ մոտավորապես տասնմեկ-տասներկու տարեկան էի, որ ռոք երաժշտությամբ էի տարվել, տատիկս որոշել էր ինձ ճիշտ ուղու վրա դնել ու գրեթե զոռով դասական համերգների էր տանում։ Ու դա հերիք չի, երբ առաջին անգամ ջինսով գնացի, հաջորդ անգամների համար պարտադրեց, որ երեկոյան հագուստով գնամ։ Կյանքում մտքովս չի անցել էս երևույթը որպես բռնություն դիտարկել։ Բայց էկեք փոխենք կոնտեքստը․ ինչ-որ գոյություն չունեցող տատիկ անհանգստանում ա, որ ես աթեիստ եմ մեծանում, կիրակի օրն ինձ տանում ա եկեղեցի, ջինսերով եմ գնում։ Հաջորդ անգամ պարտադրում ա ուրիշ հագուստով գնալ։ Ու միանգամից սա դառնում ա բռնություն։
Ջուլյան երբեմն հետը երեխին տանում ա համերգների (որտեղ որ թույլատրում են երեխու մուտքը): Երբեմն դա «հարկադրված» ա, որտև էդ պահին ոչ ինձ, ոչ տատիկ-պաիկներին հարմար չի լինում երեխով զբաղվելը, երբեմն էլ ուղղակի ուզում ա, որ երեխեն լսի էդ երաժշտությունը: Երեխեն բնականաբար ձանձրանում ա: Գործը հասնում ա համոզելուն: Գլխին չի սեղմում, բայց փաստացի հասնում ա նրան (խաթրով, ուրիշ բաներ առաջարկելով, ծայրահեղ դեպքում՝ հեռախոսով մուլտիկ դնելով), որ երեխեն ինչ-որ ժամանակ ձանձրանալով, բայց մնում ա:
Հիմա էս թեմայի գրառումների համաձայն մենք երեխու նկատմամբ բռնություն ենք կիրառում ու «դեգեներատ» ենք:
Վստահ եմ, որ շատերը կասեն, որ դե չէ, էդ նորմալ պրոցես ա, բոլորս էլ սենց կամ նենց էդպիսի բան անում ենք:
Բայց հենց կոնտեքստը փոխվում ա համերգից եկեղեցի, խաթրը առնելով համոզելը «ձեռից քաշելով» կամ «գլխին սեղմելով» համոզելուն, մարդկանց գիտակցության մեջ էդ որպես բռնություն ա նստում, ծնողն էլ «դեգեներատ» ա դառնում:
Քայլ առ քայլ՝ դարից դար
Խենթ եմ
StrangeLittleGirl (19.04.2017), Ուլուանա (20.04.2017)
Չուկ, եթե դոմագոգիան դնենք մի կողմ, քննարկումն ավելի կոնստրուկտիվ կստացվի։
Եթե մեկը երեխային սոված ա պահում, որտև իրա կրոնն ա տենց պահանջում, իսկ մյուսը՝ որտև տանը սնունդ չկա, սրանք լրիվ տարբեր երևույթներ են։
Մեկը երեխային տանում ա համերգ, որտև տենց ա ուզում, մյուսը՝ որտև այլ տարբերակ չկա։ Տարբերություն չկա՞ մեջը։
Ու հա, ես հոգու խորքում դեմ եմ զոռով լիքը բաներին, զոռով բանաստեղծություն անգիր անելուն, զոռով դասական լսելուն, զոռով հայկական պատմավեպեր կարդալուն։
Բայց սրանց դեմ չեմ արտահայտվում, որտև եթե էդ պահին որևէ կերպ չստիպես, կարող ինքը երբեք չիմանա, թե ինչ ա կորցնում (անգիրներն ու հայ պատմավեպերը կորցնելուց ըսկի դեմ չեմ)։
Բայց ասենք սննդի պարտադրմանը խիստ դեմ եմ։ Էդ են բանն ա, ինչի դեմ ես սաղ կյանքս պայքարում եմ։ Ու դա մարդկանց մեջ նստած ա, որ պտի պարտադրեն, անկախ տարիքից, որտև սաղ ավելի լավ գիտեն, թե ինչն ա օգտակար, առողջարար ու համով։
Էն անգիր, մանգիրը մի քանի անգամ կպարտադրես, կամ կսիրի, կամ չէ։ Դա հաստատ սաղ կյանքի վրա հետք չի թողնելու, իսկ կրոնը տենց չի։
artak.am De gustibus et coloribus non est disputandum.
artak.am De gustibus et coloribus non est disputandum.
artak.am De gustibus et coloribus non est disputandum.
Վիշապը գրել էր. «դասական համերգին կամ կրոնական ծեսերին չմասնակցելու երեխայի ցանկությունը ավելի քան օբյեկտիվ է, ծնողի կողմից դա չհասկանալը՝ դեգեներատություն»:
Դրան ես արձագանքել էի: Արձագանքիս դու էիր արձագանքել էսպես. «Մեկը երեխային տանում ա համերգ, որտև տենց ա ուզում, մյուսը՝ որտև այլ տարբերակ չկա։ Տարբերություն չկա՞ մեջը։»
Ֆիքսեցինք: Քո համար փաստորեն չկա տարբերություն: Մնում ա պարզել էս դեպքում թե նույն գրառմանդ սկզբի «դոմագոգիան դնենք մի կողմ» ինչ գործ ուներ էդտեղ, եթե հաջորդ տողում գրում ես տարբերության մասին, որը տարբերություն չես համարում
Բայց դա անցնենք:
Սնունդի հարցը առանձին թեմա ա: Անկեղծ ասած քո ու Վերայի էդ գրառումները լրիվ չեմ կարդացել (դեռ), հետո դրանց մասին էլ կխոսենք:
Քննարկումը տանում եմ կոնստրուկտիվ ուղղությամբ: Թողնում ենք մի կողմ թեմայի հիմք հանդիսացող դեպքը:
Դրա կոնկրետ դրվագը, ձեռքով սեղմելու ու հոր խիստ նայելու, կարծես եկանք էն եզրակացության, որ սարսափելի բան չի, եթե ուրիշ դեպքերի է վերաբերում, ասենք համերգի գնալուն, վարսավիրանոցում մազերը կտրելուն, երեխու կոմպի մոտ երկար նստել չթողնելուն, դասերը սովորելուն և այլն: Եթե չենք եկել էդ եզրակացության (ես ու դու), ապա ասա, նորից վերադառնանք էդ հարցին:
Իսկ մինչ էդ գնանք Նաիրուհու հաջորդ հարցին, թե «Ի վերջո որտե՞ղ է սահմանը, որից այն կողմ երեխայի իրավունքների ոտնահարումը կամ բռնությունն է։»
Դու ասում ես, որ կրոնական դաստիարակությունը դրա օրինակն է: Ինչու՞:
Քո ասածը բարոյակա՞ն, թե իրավական դաշտու՞մ է:
Եթե իրավականում է, կարո՞ղ ես նշել որևէ զարգացած երկիր, որտեղ կա օրենք, որը ծնողին արգելում է երեխային իր կրոնը փոխանցել, սովորեցնել ծեսերը, աղոթքները, կառույցներ այցելելը:
Եթե բարոյականում է, ապա ի՞նչ նորմերի համաձայն ես էդ բարոյական նորմերը սահմանել: Ով ա քեզ ասել, որ եթե դու էդպես ես մտածում, ուրեմն մյուսներն էլ պիտի քո նման մտածեն ու որ քեզնից էն կողմ ճշմարտություն չկա: Ո՞վ ա քեզ ասել, որ դու պետք ա հավատացյալին թելադրես իրա վարքը, բռնանանաս իրա՝ օրենքին չհակասող վարքին:
Եվ ի վերջո անկեղծ ասա, անգամ բազմազանություն տալով երեխեքիդ, դու իրանց որպես աթեիստ չե՞ս դաստիարակում:
Քայլ առ քայլ՝ դարից դար
Խենթ եմ
artak.am De gustibus et coloribus non est disputandum.
artak.am De gustibus et coloribus non est disputandum.
Այսինքն հարցդ պարբերությունների տարբերությանն էր վերաբերվում, որն իսկապես չէի ընկալել։ Հարցդ հասկացել էի էղ պարբերության մեջ։ Մնացած ասելիքս նույնն ա մնում, հարցերս էլ։
Sent from my A0001 using Tapatalk
Քայլ առ քայլ՝ դարից դար
Խենթ եմ
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Էջանիշներ