Նախընտրական վերջին քարոզարշավի ընթացքում Կոնգրես-ՀԺԿ դաշինքի ընտրված կարգախոսն ու մասնավորապես Լևոն Տեր-Պետրոսյանի կողմից արված հայտարարություններն առիթ հանդիսացան բուռն քննարկումների:
Բանավիճող երկու կողմերը հիմնականում մեղադրում էին իրար` մեկմեկու <ոչմիթիզհողական դավաճաններ> ու <հողհանձնողական դավաճաններ> պիտակավորելով:
Իսկ ինքը ԼՏՊ-ն պնդում էր, թե պետք է անհապաղ ստորագրել բանակցությունների սեղանին դրված այսպես կոչված <Մադրիդյան Սկզբունքների> համաձայնագիրը, հիմնավորելով, թե հայկական դիրքերը` բանակցություններում ու ընդհանրապես, օրեցօր թուլանում են:
Հարևան թեման հիմնվել էր ԼՏՊ-ի տարբեր ժամանակներում կատարած հայտարարությունների, ունեցած ելույթների ու տրված հարցազրույցների քննարկման վրա:
ՈՒ տարբեր օգտատերերի կողմից կրկնվեց ԼՏՊ-ի այն արտահայտությունը, թե ով էլ գտնվի ՀՀ ղեկի մոտ` այսպես թե այնպես պիտի մասնակցի բանակցություններին հենց <մադրիդյան> ֆորմատով:
Իրո՞ք դա այդպես է:
ՈՒ իրո՞ք սա հենց այն էր, ինչի համար հայ ազգը պայքարում էր տասնամյակներ շարունակ:
Առաջարկում եմ այս թեմայում լուրջ վերլուծության ենթարկել <Մադրիդյան Սկզբունքներ>-ը կետ առ կետ (մի կողմ թողնելով ԼՏՊ-ի անձը) ու փորձել հասկանալ, թե որքանով են դրանք բխում մեր ազգային շահերից կամ հակասում դրանց:
Էջանիշներ