Փաստորեն, սպանության ու մարդասպանի նկատմամբ բացասական վերաբերմունքը «թայֆիզմի» արտահայտում է: Իսկական ազատամիտը նման դեպքում պիտի երևի ասի «մարդ ա էլի, ում հետ չի պատահում»:Ուլուանա-ի խոսքերից
Էս համեմատությունը նույնն էր, ինչ ասել, թե վույ ջանա, մա՞րդ ես սպանել, ոչինչ, ես էլ էն օրը չայնիկը գցեցի ջարդեցի, պատահում է: Լրիվ նույն կատեգորիայի համեմատություն է:
Ուրիշ բան է մարդուն տարբեր լինելու համար հալածելն, ուրիշ՝ մարդասպանի ներկայությունը կոնկրետ սոցիումում սահմանափակելը: Կներես, եթե իմ շրջապատում հայտնվի մարդ, ով դաժանորեն անպաշտպան մեկին է սպանել (ես մի քանի կարևոր գործոն նշեցի՝ սպանել, դաժանություն, անպաշտպան), ես, բնականաբար, չեմ մտածի այդ մարդուն իմ շրջապատի տված օգուտի մասին, այլ ամեն կերպ դուրս կմղեմ իմ շրջապատից, ինձ մոտիկ մարդկանց հետ իր շփումն էլ, ինչքանով կարող եմ, կսահմանափակեմ: Ինչու՝ որովհետև իմ շրջապատի մարդիկ ինձ համար էական են, իսկ ինչ-որ սադիստը, եսիմ, ես չէի սպանի, բայց եթե մահանար, դժվար շատ նեղվեի:
Կներես, բայց ստում ես:
Մի անգամ ինչ-որ մեկը նշեց որ սպանվածին «տուժող» անվանելն արդեն իր վերաբերմունքն արտահայտում է: Ու դա բնավ հիմնական արգումենտ չէր:
Հիմնական արգումենտներից էին՝ ինչու՞ էր ինքը որպես իր անմեղության ապացույց բերում ԴՆԹ փորձանմուշ չվերցնելը (ես նշել էի, թե որ դեպքում չեն վերցնում), ինչու՞ էր ինքը պնդում, որ իրեն ցմահ են տվել չհիմնավորված սեռական բռնության մեղադրանքի հիման վրա (ինչքան հասկացա, իրեն ընդհանրապես սեռական բռնության համար չեն դատապարտել, նման հոդված չկար), ինչու՞ էր ինքն իրեն ներկայացնում որպես անարդարության զոհ, պնդում, որ իր փաստաբանին սպառնացել են, որ գործը գլխին կոծկեն, ինչու՞ էր ինքն իր զոհին մեղադրում տեղի ունեցածի մեջ, ընդ որում՝ ուղղակիորեն: Ավելի կոնկրետ՝ «ինքը վատ բաներ էր անում, ես իրեն դրա համար պատժում էի», ինչը, մեր մեջ ասած, լավ էլ բռնում է մեղադրական կողմի ներկայացրածի հետ: Ու, ի վերջո, ինչու՞ էր ինքը համարում, որ մարդիկ պարտավոր են հավատալ հենց իրեն, ոչ թե մյուս վկաներին և ապացույցներին:
Ես մանրամասն գրել եմ, թե ինչ է Զաքարն այստեղ փնտրում ու ինչու է ժխտման փուլում: Ու, կներես, եթե դու «դատաիրավականից» այս աստիճանի ես հասկանում, նշեմ, որ իրավական տեսանկյունից իր ներկայացրածի կեսը սուտ էր, կեսն՝ անգրագետ: Ու, մյուս կողմից, ցույց էին տալիս, որ Զաքարը կամ կոմպետենտ չի խոսել իրավական տեսանկյունից, կամ ենթադրում է, որ օրենքից չհասկացող մարդկանց հետ է խոսում, ում աչքերին կարող է թոզ փչել (մեկը մյուսին չի հակասում):
Մյուս կողմից, «դատաիրավական տեսանկյունով» արդարացնել, որ մեկն իր սպանած մարդու մասին արտահայտվում է որպես «քոծ», «տուժող», եսիմ: Հաջորդ անգամ դատաիրավական տեսանկյունով ներկայացնելիս թող գլուխը պատով տա, ինքը ոչ քննիչի մոտ է, ոչ էլ դատարանում:
Մեկը ութ տարեկան երեխա է բռնաբարում, մտնում է ֆորում, ու իր արարքը բացատրելուց ասում «Ախպեր դե թույն պ** էր, էդ կարճ յուբկեքով դեմովս անցնում էր, ուզում էի, ինքն էլ իրան թանկացնում էր, բռնի ****ի, կյանքիս ամենաապուշ բանն էր, որ արել եմ, էնքան եմ զղջում», հետաքրքիր կհնչի, չէ՞:
Սուրբ Անահիտ, ով երբեք աչքի չի ընկել մարդկանց չդատապարտելով ու ներողամտությամբ, ով հավատում էր վերջին տվյալներով նույնիսկ տելեգոնիայի գոյությանը, ես չեմ հասկանում հենց էս մեղսավորի նկատմամբ քո գթասրտությունը: Մոտիվացիան չեմ հասկանում: Բացի անձնական սիմպատիայից ուրիշ բան միտքս չի գալիս:
Հավատա, անձամբ իմ դեպքում, եթե նույնիսկ իրա ոտքերի մատները դանդաղ իջացնեին եռացող ձեթի մեջ, ինձ համար լրիվ մեկ կլիներ: Իրա զղջումն իրան պակաս մարդասպան չի դարձնելու, ոչ էլ սպանվածին ա կենդանացնելու: Զղջումը զուտ ֆունկցիոնալ ա էստեղ՝ ռիցեդիվի հավանականությունը կանխատեսելու համար: Ասենք, ոնց որ շունը կծի մեկին, նայում ես, տեսնես երկրորդ անգամ պատրաստվու՞մ է կծել, թե՞ չէ:
Խեղճ մարդ, հալածված, մերժված հասարակությունից, լրիվ անարդար:
Իսկ հիմա պատկերացրու, որ ես մտնում եմ ֆորում, իմ ընկերներին հրավիրում եմ էստեղ, շփվում եմ մարդկանց հետ, առանց մտածելու, որ ֆորումում մանյակ պսիխոպատ կա, ով մարդ է տանջամահ արել: Ասենք պատկերացրու՝ երեխայիդ տանում ես մանկապարտեզ, մեկ էլ մի օր պարզում ես, որ ուսուցիչներից մեկը դատապարտված պեդոֆիլ է:
Մեր մեջ ասած, յոթ ժամ շարունակ ինտերնետից ազատ օգտվելը բավականին լուրջ կոմֆորտ է:
Փոքրիկ Ադոլֆիկին շատ էր հուզել Վերսալյան պայմանագրով Գերմանիայի ողորմելի վիճակը, բռնեց վեց միլիոն հրեա սպանեց գազախցիկներում: Ընդ որում, ոչ մեկին անձամբ չի սպանել: Մի խեղճ մարդ: Ամբողջ աշխարհից հալածված, վերջում ինքնասպանության հասցրեցին:
Ինչ վերաբերում է գրառման շարունակության լիրիկական զեղումներին, կներես, բայց ձենով խնդում էի:
Իսկ էն, որ դու չգիտես, թե ում մասին է խոսքը գնում (մարդկանց, ում մասին Սուրբ Անահիտն, ի տարբերություն Զաքարի, արհամարհանքով է խոսում), միգուցե ընդամենը քեզ բավականաչափ չեն վստահում, ու շատ արդարացի, որ պատմեն, որովհետև ինչքան հասկացա՝ ֆորումի կեսն արդեն գիտի, խոսքն ում մասին է:
Էջանիշներ