Ախպորս 2.5 տարեկան երեխան միաժամանակ լսում ու ընդօրինակում է 3 լեզվով- հայերեն, անգլերեն, ռուսերեն:
Ու ինքը ոչ մի գաղափար անգամ չունի, թե որն է մայրենին որը հայրենրին, որը պապենին:
Ամեն ինչ շատ պարզ է ստացվել: Մայրը խոսում է իր հետ հայերեն, հայրը անգլերեն /իր մայրենին է/ , ու մի կողմի պապ-տատը ռուսերեն /ռուսախոս հայեր են/:
Փողոցում երեխաների հետ արագորեն փոխանջատվում է անգլերեն լեզվի: Ուղեղը մի հետաքրքիր բազմահոսքային խառնարան է, որը ունակ է արագորեն փոխանջատվել ու միանալ իր հարմար ադապտացիային:
Երեխան ցանկության ու հնարավորություն դեպքում ունակ է անսահման լեզվուներով բազա հավաքել ու շատ իդենտիֆիկացված այդ տվյալենրը հավաքել իրենց համար ունիկալ բազաների մեջ: Ու ամենակարևորը - առանց իր կողմից որևէ գիտական մոտեցումենի, օրենքներ ու կանոնների:
Երեխայի մոտ ծնդիրները սկսում են առաջանալ էն ժամանակից սկսած, երբ որ մեծերը սկսում են իրենց "դաստիրակչական" քայլերը, հա ուղղելով ու ասելով որ "սենց մի ասա, սենց ասա": Դրենցի հետո սկսում է ամաչկոտություն շրջանը որը տոռմուզ է տալիս իրեալական աշխատող "մեքենային":
Իսկ քո մոտեցումը, - դա մարդկանց ֆունդամենտալ ձևի անգարգետ դարձնելու ժամանակակից ձևն է, երբ որ լեզուն սկսում են այբուբեյից ու բալերի ժամանակներից, հոլովումներից, դեմքերից ու այլ սովորական ոչ մասնագիտական մարդու համար էշություններից: մարդկանց կոմպելսավորում են ու հետո էտ կոմպլեկսների վրա լիքը "մասնագետներ" իրանց հացի փողն են աշխատում:
Էջանիշներ