Արէա-ի խոսքերից
Կանխազգալով կարծիք, որ թարգմանության ժամանակ պարտադիր չի պահպանել բնօրինակի բանաստեղծական չափը, միանգամից տեղադրեմ ինձ համար որպես թարգմանության անգերազանցելի գլուխգործոց հանդիսացող, Թումանյանի Ձմեռվա իրիկունը։
Буря мглою небо кроет,
Вихри снежные крутя;
То, как зверь, она завоет,
То заплачет, как дитя.
Հողմը մեգով երկինքն առնում,
Գալարում է բուքը ձյան,
Մին՝ մանկան պես լաց է լինում,
Մին՝ ոռնում է զերթ գազան։
Ոչ միայն չափն է պահպանված, այլ տեղ-տեղ անգամ հանգավորումը։
Տպավորություն է, թե Պուշկինն է թարգմանել Թումանյանին, ոչ թե հակառակը։
Էջանիշներ