Իոսիֆ Բրոդսկի

[Sambitbaba]

* * *

Մնաս բարով,
մոռացիր
և մի մեղադրիր:
Իսկ նամակներն այրիր,
որպես կամուրջ:
Եվ քո ճանապարհը տղամարդկային
թող լինի,
թող լինի ուղիղ
և անպաճույճ:
Եվ թող մեգի մեջ
վառվի քեզ համար
փայլազարդն աստեղնային,
և թող հույսն
իր ափերը տաքացնի
քո խարույկի կողքին:
Թող լինեն մրրիկներ,
ձյուներ, անձրևներ
ու մոլի մռնչոց կրակի,
թող հաջողություններ լինեն քո առջև
ավելի շատ, քան իմ:
Թող քո կրծքում շառաչող
կռիվը
լինի հզոր ու սքանչելի:

Երջանիկ եմ նրանց համար,
ովքեր, կարող է,
քեզ կլինեն
ուղեկից:


1957

Թարգմանությունը Ս-բաբա

[Marcus]

[Sambitbaba]

ԽԱՂԱՂՈՒԹՅՈՒՆ ԿՆՔԵԼՈՒ ՄԱՍԻՆ


Այդ ամենը եղել է, եղել է:
Այդ ամենը մեզ հրկիզել է:
Այդ ամենը հոսել է, ձաղկել է,
կախաղան է հանել և օրորել է,
և մեր ուժերն էլ խլել է,
և գերեզման էլ քարշ տվել է,
և պատվանդաններ էլ բարձրացրել է,
իսկ հետո ցած նետել է,
իսկ հետո՝ մոռացել է,
իսկ հետո հրավիրել է
տարբեր ճշմարտություններ որոնելու,
որ ամբողջապես մոլորվենք
գոռոզամտության նոսր թփերի մեջ,
հուսալքության վայրի կեղտի մեջ,
զուգորդությունների, կոնցեպտների
և՝ ուղղակի զգացմունքների մեջ:

Բայց մենք պայքարել սովորեցինք
և տաքանալ սովորեցինք
նույնիսկ թաքնված արևից
և հասնել ցամաքին
առանց նավատարի,
բայց՝ գխավորը, - սովորեցինք չկրկնվել:
Մեզ դուր է գալիս մշտականությունը:
Մեզ դուր են գալիս ճարպի ծալքերը
մեր մայրիկի վզի վրա,
ինչպես նաև՝ մեր բնակարանը,
որը փոքրոտ է
տաճարի բնակիչների համար:

Մեզ դուր է գալիս փթթել:
Մեզ դուր է գալիս հասկավորվել:
Մեզ դուր է գալիս չիթի շրշյունը
և ժայթքալեզվի ճարճատյունը,
և, ընդհանուր առմամբ, մեր մոլորակը,
որը նման է նորակոչիկի՝
շքերթի ժամանակ քրտնած:


3 դեկտեմբերի 1958

[Sambitbaba]

[Sambitbaba]

* * *

Հրեական գերեզմանոց է Լենինգրադի կողքին:
Ծուռ ցանկապատ է՝ փտած նրբատախտակից:
Ծուռ ցանկապատի հետևում կողք-կողքի պառկած են
իրավաբաններ, առևտրականներ, երաժիշտներ, հեղափոխականներ:

Իրենց համար էին երգում:
Իրենց համար էին կուտակում:
Ուրիշների համար էին նահատակվում:
Բայց սկզբում հարկերն էին վճարում,
պրիստավին էին հարգում
և այս, անելանելի նյութական աշխարհում,
մնալով գաղափարապաշտ,
թալմուդն էին մեկնաբանում:

Կարող է, տեսել էին ավելի շատ,
Իսկ հնարավոր է, հավատում էին կուրորեն,
բայց սովորեցնում էին երեխաներին, որ համբերող լինեն
և դառնան համառ:
Եվ չէին ցանում հաց:
Հաց երբեք չէին ցանում:
Ուղղակի հենց իրենք
սառը հողում պառկում էին, սերմերի նման:
Եվ հավերժ քուն էին մտնում:
Իսկ հետո՝ նրանց ծածկում էին հողով,
մոմ էին վառում,
և Մեռելոցին
սոված բիձուկները բարձր ձայներով,
ցրտից շնչասպառ,
հանգստյան մասին էին գոռում:
Եվ գտնում էին այն:
Նյութի քայքայման տեսքով:

Ոչինչ չհիշելով:
Ոչինչ չմոռանալով:
Փտած նրբատախտակից ծուռ ցանկապատի հետևում,
տրամվայի վերջին կանգառից չորս կիլոմետր այն կողմ:


1958

[Sambitbaba]

ՈՒԽՏԱԳՆԱՑՆԵՐԸ


Իմ երազներն ու զգացմունքները հարյուրերորդ անգամ
դեպի քեզ են գալիս ուխտագնացների ճանապարհով:

Վ. Շեքսպիր



Մեհյանների, ասպարեզների կողքով,
տաճարների ու բարերի կողքով,
շքեղ գերեզմանների կողքով,
մեծ շուկաների կողքով,
կողքով աշխարհի և սգի,
կողքով Հռոմի և Մեքքայի,
կապույտ արևից խանձվելով,
ուխտագնացներն են քայլում աշխարհով:
Խեղանդամ են նրանք, սապատավորված են,
կիսամերկ են նրանք, քաղցած են,
աչքերում նրանց մայրամուտ է,
սրտերում նրանց այգաբաց է:
Նրանց հետևից երգում են անապատները,
բոցավառվում են փայլակները,
նրանց գլխի վերևում կանգնում են աստղերը,
և խռպոտ ճչում են թռչունները.
որ աշխարհը կմնա նախկինը,
շլացուցիչ ձյունոտ կմնա
և կասկածելիորեն նուրբ կմնա,
աշխարհը կմնա կեղծ,
աշխարհը կմնա հավերժ,
կարող է, ճանաչելի նաև,
և այնուհանդերձ անվերջ:
Եվ, ուրեմն, չի լինի օգուտ
թե քեզ հավատաս, թե Աստծուն:
...Եվ, նշանակում է, մնացին
պատրանքն ու ճանապարհը միայն:
Եվ ուրեմն, երկրի վրա մայրամուտներ կլինեն,
և ուրեմն երկրի վրա լուսաբացները կմնան:
Զինվորները նրան կպարարտացնեն:
Պոետները նրանով կհպարտանան:


1958