Դե հա, պարզ է - ու այստեղ արդեն մենք մտնում նք մի ոլորտ, երբ չկան ճշտի հստակ չափանիշներ՝ դու այսպես ես ասում մենք՝ այլ կերպ, և ոչ մի չափանիշ չկա: Ես ասում եմ՝ չենք դիմանա, դու ասում ես՝ կդիմանանք, ես ասում եմ ռիսկը անընդունելի մեծ է, դու ասում ես՝ փորձենք, ես ասում եմ զգուշորեն երկրի վիճակը դզենք, դու ասում ես՝ սաղ միանգամից...
Ես չեմ ընդունում քո դիրքորոշումը՝ ռիսկը անընդունելի մեծ է, ընդ որում իմ կողմում են տրամաբանական, քաղաքական, միջազգային, տնտեսական, սոցիալ-հոգեբանական և էթնոլոգիական փաստարկներ, ինչպիսիք են, համապատասխանաբար.
- Չեն բանակցում նրա հետ, ով չի ուզում, չեն զիջում նրան, ով պատրաստ չէ զիջել ու քո զիջումը ընկալում է որպես թուլության նշան,
- Իրերի քաղաքական ներկա դասավորության պայմաններում, երբ Էրդողանն իրեն նոր Օսմանի տեղ է դրել, իսկ Ալիևն էլ լրիվ ցնդվել է, չես կարող բանակցել, զիջել կամ փոխզիջել,
- Միջազգային հանրությունը երբեք էլ միակամ չի եղել ու, նաև, մենք շատ ենք դրա երեսից տուժվել՝ 1920-1921 թվերը վկա,
- Քո երկրի տնտեսական խնդիրների գլխավոր մեղավորը պատերազմը չի,
- Զիջողին, հատկապես Կովկասում, միշտ թույլի տեղ են դնում և նրան միշտ արհամարում ու ճնշում են՝ խլելով նույնիսկ վերջին ունեցածը,
- Հայերն ու թուրքերը, որպես ազգեր, այլ ոչ թե որպես անհատներ, իրար հետ քաղաքակրթական, աշխարհայացքային հակասություններ ունեն և ուղղակի, նույնիսկ տեսականորեն էլ, չեն կարող խաղաղ ապրել միմյանց կողիքն՝ հիմա և այս տարածաշրջանում:
Մեջբերել
Էջանիշներ