Chuk-ի խոսքերից
Հիմա փորձենք թարմացնել քննարկումը:
Եթե ամփոփենք, հիմնական տեսակետն էս է, որ պետք է հզորանալ: Շատ լավ, համաձայն եմ, պետք է հզորանալ:
Իսկ մինչ հզորանալը եկեք հարցը փորձենք դարակ առ դարակ բաժանել:
Ունենք իրավիճակ, ունենք հակամարտություն: Հակամարտության մի կողմը (հայկականը) պնդում է, որ ներկայումս ԼՂԻՄ-ի տակ մտնող ողջ տարածքն իրենն է ու ոչ մի միլիմետր չի փոխանցելու այլ երկրի: Հիմնավորման միջազգային հիմքը ազգերի ինքնորոշման իրավունքն է: Հակամարտության մյուս կողմը (ադրբեջանականը) պնդում է ծայրահեղ հակառակը, որ այդ ամբողջ տարածքն իրենն է ու պետք է վերադարձվի: Հիմնավորման միջազգային հիմքը տարածքային ամբողջականության իրավունքն է:
Կներեք, որ սենց բանալ բաներից եմ գալիս, գիտեմ, որ բոլորդ էլ սա գիտեք, բայց գրառմանս տրամաբանությունը ճիշտ կառուցելու համար ուզում եմ կետ առ կետ գնանք: Ուրեմն ֆիքսում ենք, որ սա իրողություն է, ու որ ուզենք թե չուզենք ներկա պահին գործ ունենք դրա հետ: Իհարկե կան մարդիկ, ովքեր ասում են, թե եթե 94-ին «ճիշտ քաղաքականություն» վարվեր, ապա Ադրբեջանին կապիտուլյացիայի ենթարկած կլինեինք ու հիմա խնդիրն էս տեսքը չէր ունենա: Մարդիկ էլ կան, որ պնդում են, որ եթե 97 թվականին փոխզիջման գնացած լինեինք, ապա հիմա արդեն հաշտություն ու խաղաղություն կլիներ, խնդիրն էս տեսքը չէր ունենա: Ես համարում եմ, որ էս պահին ինչքան էլ քննենք երկու տարբերակներն էլ (իսկ քննել միշտ է պետք), համաձայնվենք կամ չհամաձայնվենք, մեր ներկա պահի խնդիրը հիմա չի փոխվում ու մեր առաջ խնդիրը պետք է լուծենք հիմա:
Հիմա գանք խնդրի լուծմանը: Ինչքան էլ մեր Ծլնգը բերի տարբերակներ, իրականում շատ հստակ բաժանումներ կարելի է անել, ենթատարբերակենրը թողնելով հետագա քննարկման: Իսկ տարբերակները ամենասկզբում երկուսն են.
1. Գնալ լուծման
2. Գնալ ժամանակի ձգման, 10, 20, 100, 200 տարով՝ լուծումը թողնելով պատեհ պահի
Այսինքն մեզ պետք է քննարկել էս 2 դեպքերը ու հասկանալ, թե որ դեպք ինչ ենք ստանում ու ինչ ենք կորցնում, ինչն ենք վտանգում կամ ինչն ենք երաշխավորում:
Վերցնենք կետ 1-ը: ԳՆալ լուծման: Եթե ես չեմ սխալվում, ապա մարդկությանն ընդամենը լուծման երկու տարբերակ է հայտնի:
Ա. Կապիտուլյացիայի ենթարկել թշնամուդ
Բ. Հասնել փոխզիջման
Եթե վերցնում ենք կապիտուլյացիայի ենթարկումը, ապա դա ուղղակի նշանակում է պատերազմ: Որովհետև հակամարտության առկա իրավիճակում չկա որևէ այլ տարբերակ, որ կողմերից մեկն առանց պատերազմի ընդունի իր ամբողջական պարտությունն ու ամբողջովին հրաժարվի իր հավակնություններից: Պատերազմը կարող է լինել ինչպես հիմա, էնպես էլ 2 կետով որոշակի ժամանակ ձգելուց հետո, նպատակը հնարավորինս հզորանալն է էդ ընթացքում:
Եթե զգացմունքային պահերը թողնում ենք մի կողմ (մարդկային կյանքեր, խեղված ճակատագրեր և այլն), որպես պետություն մենք կշահենք, եթե կարողանանք պատերազմել ու հաղթել: Որպես պետություն եմ ասում, դուք կարող եք հասկանալ որպես երկու հայկական պետություն՝ Հայաստան ու Արցախ, կարող եք հասկանալ մեկը՝ միացյալ Հայաստան, ըստ ձեր ճաշակի: Միավորվել-չմիավորվելը հետագայի խնդիր է իմ համոզմամբ:
Ու պատերազմի ընտրությունն, ըստ այդմ, իմ համար ընդունելի տարբերակ է: Բայց մի դեպքում, եթե իրատեսական ենք նայում ու ճիշտ հաշվարկներ անում:
Կներեք, կանչեցին գործ անելու, շարունակությունն ավելի ուշ:
Մեջբերել
Էջանիշներ