User Tag List

Նայել հարցման արդյունքները: Ո՞ր ստեղծագործությունն եք ավելի շատ հավանել.

Քվեարկողներ
12. Դուք չեք կարող մասնակցել այս հարցմանը
  • Օտարը (Sambitbaba)

    3 25.00%
  • Թեյ, ամերիկանո, լատե, գինի (impression)

    9 75.00%
Էջ 1 7-ից 12345 ... ՎերջինըՎերջինը
Ցույց են տրվում 1 համարից մինչև 15 համարի արդյունքները՝ ընդհանուր 91 հատից

Թեմա: Գրական դուետ. օտար մնալ կամ մոտենալ

  1. #1
    այվի ivy-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.04.2006
    Գրառումներ
    11,016
    Mentioned
    52 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Գրական դուետ. օտար մնալ կամ մոտենալ

    Էս խառը ժամանակներում էլ մարդիկ շարունակում են գրանցվել գրական դուետների համար, ինչից ես միայն ուրախանում եմ։

    Երկու հոգի գրանցվեց. ունենք նոր դուետ։

    Պահանջը հետևյալն է։
    Ներկայացնել արձակ ստեղծագործություն, որի առանցքում որևէ երևույթի, իրավիճակի կամ մարդու հանդեպ ունեցած օտարության զգացումն է։ Արդյո՞ք կփոխի այդ զգացողությունը պատմության ընթացքում, թե կմնա նույնը կամ գուցե դեռ ավելի կխորանա։ Սա մնում է հեղինակի որոշմանը։

    Ծավալային և ժանրային սահմանափակումներ չկան։

    Ընդունվում են նաև արտամրցութային աշխատանքներ։

    Վերջնաժամկետը` փետրվարի 19, Երևանի ժամանակով երեկոյան 9։

    Մաղթում եմ բոլորին բարի ստեղծագործական շաբաթ

  2. Գրառմանը 9 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    LisBeth (12.02.2017), Marcus (12.02.2017), Mr. Annoying (12.02.2017), Sambitbaba (13.02.2017), Աթեիստ (12.02.2017), Ծլնգ (12.02.2017), Հայկօ (12.02.2017), Մուշու (13.02.2017), Նիկեա (12.02.2017)

  3. #2
    այվի ivy-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.04.2006
    Գրառումներ
    11,016
    Mentioned
    52 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Երեկ ստացա երկու ստեղծագործություն, փաստորեն «սպոնտան ուղարկելը» կախարդական արտահայտություն էր

    Հիմա կդնեմ:
    Քվեարկությունը՝ 3 օր:
    Ինքնաբացահայտումն արգելվում է, բայց հեղինակները նույնպես կարող են մասնակցել քննարկումներին:

    Ակնկալում եմ բոլորի ակտիվ մասնակցությունը

  4. #3
    այվի ivy-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.04.2006
    Գրառումներ
    11,016
    Mentioned
    52 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Օտարը

    Երբ դարպասը բացվեց... Ե՞րբ էր, դարպասը բացվեց. գիշե՞ր էր, թե՞ ամառ... թե՞ հինգշաբթի...

    * * *

    Ուշ երեկոյան տուն էի վերադառնում գործից, երբ ավտոմեքենայիս շարժիչը հանկարծակի լռեց: Իջա բարկացած՝ այս հոգնած հալիս սա էր մնացել պակաս... Ահա ևս մեկ հերթական պատճառ, ցուցադրող, որ Երվանդը, որը դեռ երկու շաբաթ առաջ ամուսինս էր, միայն անունով էր տղամարդ: Նույնիսկ ավտոմեքենան չկարողացավ կարգի բերել: Եվ դեռ երեխա էր ցանկանում: Ի՜նչ լավ էր, չկարողացավ համոզել:

    Բացել շարժիչի ծածկոցն ու կանգնել եմ մոլորված: Ի՞նչ անեմ: Բան չեմ հասկանում այս մեքենայից: Եթե ավտոքարշակ կանչեմ, այս ժամին որքա՞ն եմ սպասելու: Սառելու եմ հաստատ: Տունս էլ այնքան հեռու չէ արդեն, չկողպե՞մ ավտոմեքենան, գնամ, իսկ առավոտյան կորոշեմ, թե ինչ անել: Լավ է, շարժիչը հանգչելիս մոտ էի մայթին, կարելի է այսպես էլ թողնել...

    - Խնդիրնե՞ր...

    Անսպասելի ձայնից վախեցած հետ թռա: Ինձանից երկու գլուխ բարձր կլիներ: Երկար ու լայն անրձևանոց էր հագին, օձիքը բարձրացրած: Մթի մեջ դեմքը համարյա չէր երևում, առավել ևս, որ հեռու լապտերի գցած աղոտ լույսն ամբողջովին կլանում էին շեկ մազերը:

    - Սատանան գիտի, թե ինչ պատահեց այս սայլակին, - ասում եմ: - Ոչ մի կերպ չի ուզում ինձ տուն հասցնել:

    Հեռվից մոտեցող լույսերը հարկադրեցին երկուսիս էլ սեղմվել ավտոմեքենային, որ ճանապարհ տանք: Մոտեցող մեքենան անցավ մեր կողքով ու անսպասելի կանգ առավ մեզանից ոչ հեռու: Վարորդը մի երկու անգամ փորձեց գործի գցել ավտոմեքենան, բայց շարժիչն ընդամենը խեղճուկրակ վնգստոցներ արձակեց ու լռեց: Վարորդը բարկացած դուրս թռավ մեքենայից ու սկսեց ոտքով հարվածել անիվին.

    - Ի՜նչ պատահեց քեզ, անտերի մեկը...

    Մենք լուռ նայում էինք:

    - Հեռու՞ եք ապրում, - հարցրեց անծանոթը:
    - Այնքան էլ չէ:
    - Ավելի լավ է, ոտքով գնաք: Մի վախեցեք, ես կուղեկցեմ:
    - Իսկ ես չեմ վախենում: Ուղղակի մեքենաս...
    - Անիմաստ է: Հիմա ոչինչ չես անի: Դարպասը բաց է:
    - Ի՞նչ դարպաս...
    - Անիմաստ է, - մի պահ հապաղելուց հետո կրկնեց ու սուր հայացքով ծակեց աչքերս: Հետո հանեց անձրևանոցն ու գցեց ուսերիս: - Ցուրտ է, եկեք քայլենք:

    Ասես հիպնոսի տակ, լուռ քայլեցի նրա հետևից: Ու մտածում եմ. ի՞նչ գիտի, թե որտեղ եմ ապրում: Կարծես գուշակեց մտքերս.

    - Դե, եթե մեքենան դեպի այս կողմ էր գնում... Բայց խաչմերուկից արդեն դուք կուղեվարեք: Հանաձա՞յն եք:

    Մեխվել եմ տեղումս, իսկ նա դանդաղ առաջ է քայլում: Ասես ընտրելով փողոցի ավելի լուսավոր մասը, կանգ առավ ու շրջվեց դեպի ինձ, միգուցե կռահելո՞վ, որ քիչ վախենում եմ իրենից... Բայց այնքան բաց էր նրա հայացքը լապտերի լույսի տակ, այնքան եթերային էր նրա տեսքն ամբողջովին, որ վախի նշույլ անգամ չմնաց իմ մեջ: Հետ սանրած շեկ, երկար մազերն ամբողջովին բացել էին ճակատը, իսկ աչքերից աստղեր էին ինձ ժպտում... Մտածեցի. ճիշտ ու ճիշտ երիտասարդ Դեյվիդ Բոուին է՝ այլմոլորակայինի դերում: Դանդաղ սկսեցի քայլել: Երբ հավասարվեցի նրան, քայլեց կողքովս:

    - Դուք... ո՞վ եք:
    - Անվանեք ինձ Դեյվիդ, - նորից ժպտացին աչքերի աստղերը:

    Դեյվիդ... Պատահականությու՞ն էր, թե նորից կռահեց մտքերս և սիրաշահում է ուղղակի: Բայց այնպիսի վստահություն էի զգում նրա հանդեպ, որ ինձ համար մեկ էր արդեն: Միայն թե լիներ կողքիս ու այսպես քայլեինք անվերջ: Ու նաև, այնպիսի ջերմություն էր գալիս նրանից, ասես քայլող վառարան լիներ: Հանգիստ կարող էի վերադարձնել անձրևանոցը, բայց մի առանձին հաճույք էր նրա անձրևանոցը կրելն էլ:

    - Ես արդեն տաքացա, - փորձեցի հանել ուսերիցս...
    - Ոչ-ոչ, - շտապ կանխեց շարժումներս: - Ես մրսկան չեմ: Եվ հետո, անձրևանոցը ձերն է արդեն, Հաս:

    Շշմած կանգ առա ու նայեցի նրան: Այնքան բարձր էր նրա դեմքն իմից, որ ասես թռչելիս լիներ երկնում: Ու հեչ էլ զարմանալի միտք չէր դա. այդքան ջերմ աչքեր ունեցողն ինչու՞ չէր կարող հրեշտակի թևեր էլ ունենալ: Եվ զարմանալի էլ չէր արդեն, որ ոչ միայն կռահեց անունս, այլև որ արտասանեց այն հենց այնպես, ինչպես ես եմ սիրում... Էլ ոչ մի կասկած չմնաց. նա ամեն ինչ գիտի:

    Շարժվեցինք լուռ: Ամենացավալին այն էր, որ մի հինգ րոպեից տեղ էինք հասնելու, իսկ ես ուզում էի այսպես քայլել անվերջ: Չորս տարիների ամուսնական կյանքիս ընթացքում երբեք այսքան ապահովություն չէի զգացել տղամարդու կողքին, որքան այս մի քանի րոպեների ընթացքում: Ու որքա՜ն հաճելի էր այդ զգացումը: Եվ տևելու էր մեկ ակնթարթ... Եթե Դեյվիդից եկող ապահովության նշույլն անգամ զգացած լինեի Երվանդից, միգուցե կզիջեի՞ նրա երեխա ունենալու ցանկությանն ու չէ՞ինք բաժանվի: Փորձեցի մի պահ պատկերացնել այդ երեխային և... Դեյվիդի շեկ մազերով մի աղջնակ տեսա...

    Հանկարծ հիշեցի, որ նա հավանաբար կարդում է մտքերս, շիկնեցի ամոթից և արագացրի քայլերս:

    Շուտով տեղ հասանք: Լուռ կանգնել եմ նրա առջև գլխիկոր:

    - Հաս, թեյ կհյուրասիրե՞ս...

    * * *

    - Դեյվ...
    - Հա՞, Հաս:
    - Ո՞վ ես դու: - Հարմար տեղավորվում եմ անկողնում, գլուխս նրա կրծքին:
    - Սերը:
    - Ի՞նչ է դա նշանակում:
    - Այն, որ երբ ամեն ինչ արվում է հանուն սիրո, դու ինքդ էլ սեր ես դառնում, և դու պատրաստ ես տալ ամեն ինչ, առանց վարձատրության:
    - Ուզում ես ասել, որ դու ինձ... սիրու՞մ ես:
    - Իհարկե:
    - Բայց ինչպե՞ս... դու ինձ չես էլ ճանաչում:
    - Որովհետև միակ բանը, որ ես կարող եմ անել, սիրելն է: Եվ այդ պատճառով է, որ ես ինքը սերն եմ:
    - Ոչ, դու այս աշխարհից չես...
    - ...
    - Դեյվ...
    - Հա՞, Հաս:
    - Դու ասացիր. դուռը բաց է...
    - Դուռը չէ, դարպասը: Դրանք տարբեր բաներ են:
    - Լավ, դարպասը: Բայց ի՞նչ է դա նշանակում: Դու ասացիր, որ դարպասը բաց է, և ավտոմեքենայի հետ ոչինչ անել չի կարելի... Ի՞նչ է դա նշանակում:
    - Դա այդքան կարևո՞ր է քեզ համար:
    - Քո այս պատասխանից հետո՝ այո: Ինչու՞, երբ բաց է ինչ-որ դարպաս, անհնար է ավտոմեքենա վերանորոգել: Ասա:
    - "Աստղային դարպասներ" ֆիլմը տեսե՞լ ես:
    - Տեսել եմ: Հետո՞:
    - Դե, ուրեմն, գիտես, թե ինչ է դարպասը: Իսկ եթե դարպասը բաց է, ուրեմն ձեր մոլորակի վրա դարպասին մոտ գտնվող մեխանիկական սարքերը չեն աշխատում:
    - Մեր մոլորակի վրա՞... Ինչու՞ ես այդպես ասում: Դու ինչ է, "մեր" մոլորակից չե՞ս...
    - Բայց չէ՞ որ դու արդեն գիտես այդ: Դու չասացի՞ր արդյոք, որ ես այս աշխարհից չեմ:
    - Ես կատակ էի անում...
    - Բայց քո կատակը լիովին համապատասխանեց իրականությանը:
    - Ահա՛, հավատացի: Լավ, իսկ ինչու՞ են դուռն ու դարպասը "տարբեր":
    - Դարպասները՝ մուտքեր են դեպի այլ մոլորակներ, կամ աստղեր: Ճիշտ ինչպես ֆիլմում: Իսկ դռները՝ մուտքեր են կոնկրետ մոլորակի վրա: Դուք, օրինակ, Հայաստանում, ունեք Մհերի դուռը: Իսկ Գվատեմալայում գոյություն ունի մեկ այլ, Արամի դուռը, - և այդպիսի դռները շատ են ձեր մոլորակի վրա: Թե դռները և թե դարպասները գործում են միևնույն սկզբունքով: Երբ նրանք բաց են, կարելի է ակնթարթորեն տեղափոխվել մի տեղից մյուսը: Եթե գիտես, թե ինչպես բանալ, կարող ես ինքդ օգտվել դրանցից: Իսկ եթե ոչ, դարպասները բացվում են ամեն յոթ տարի, տասնմեկ ժամով, իսկ դռները բացվում են տարին երկու անգամ, վեց ժամով: Կան մարդիկ, ովքեր զգում են այդ և նույնիսկ օգտվում են:
    - Դու... այլմոլորակայի՞ն ես...
    - Ի՞նչ տարբերություն: Ես սերն եմ: Դու ինձ կանչեցիր, ու ես եկա: Իսկ ես կամ ամենուր: Ի՞նչ տարբերություն, թե կոնկրետ այս պահին որտեղից եկա:

    Բան չէի հասկանում... Բայց նա ճիշտ էր մի հարցում. այս վերջին երկու շաբաթվա ընթացքում, ինչ Երվանդը գնացել էր, ես այնքա՜ն էի զգում սիրո կարիքը: Իր ներկայությամբ ամուսինս կարծես թե խցանել էր այդ զգացմունքի անոթն իրենով, որովհետև ամուսնացել էի նույնիսկ առանց առանձնապես սիրելու նրան, այլ, ավելի շուտ, տեղի տալով նրա սիրահետումներին: Իսկ վերջին օրերս ուղղակի խեղդվում էի մի տեսակ իմ միայնության մեջ և այնքա՜ն զգում էի մեկին կողքիս ունենալու պակասը:

    - Դեյվ...
    - Հա՞, Հաս:
    - Հիմա դու միշտ ինձ հե՞տ ես լինելու:
    - Որպես Դեյվ, ոչ, բայց որպես սեր, ընդմիշտ:
    - Իսկ ինչու՞ որպես Դեյվ չես կարող...
    - Որովհետև իմ մարմինը չի համապատասխանում ձեր մոլորակի վրա երկար կյանքի համար:
    - Բայց ինչպե՞ս հիմա ես կարող եմ սեր ունենալ առանց քեզ:
    - Որովհետև ամենակարևորը, որ սեր լինի քո մեջ:
    - Իսկ ի՞նչ կմնա իմ սիրուց, եթե դու չլինես...
    - Սերը:
    - Առանց քե՞զ...
    - Հասկանում եմ քեզ: Ցավում եմ: Ներիր, բայց այդպես ստացվեց: Այլ կերպ ես քեզ անկարող էի օգնել: Շուտով դու կհասկանաս այդ: Որովհետև ամենակարևորն արդեն ունես: Իսկ շուտով կհայտնվի նաև նա, ում վրա դու կսփռես քո սերը:

    Իսկ առավոտյան, երբ նա չկար այլևս, ես նույնիսկ չզարմացա... Ավելի ճիշտ, զարմացա, բայց բարձիս տակ խրած թղթի կտորից, որի վրա նա գրություն էր թողել.

    "Հիմա դու սիրում ես: Հիմա դու ամեն ինչ ունես:
    Բայց երբ հանկարծ գա մի պահ, որ ելք չունենաս, հիշիր, որ կարող ես օգտվել մուտքից:
    Հիշիր:"


    * * *

    Իմ փոքրիկ Հյուլեն վեց տարեկան է: Ու հիմա մահանում է նա, իմ աղջնակը...

    Երբ հասկացա, որ հղի եմ, կարծում էի, թե Երվանդն այնուհանդերձ հասցրեց հասնել իր ուզածին: Եվ նույնիսկ այն բանից հետո, երբ պատահաբար հանդիպեցինք փողոցում ու նա տեսավ արդեն ինձանից առաջ ընկած փորս, այլևս չկարողանալով մերժել նրա թախանձանքները, նորից ընդունեցի նրան: Մինչ այդ, մի քանի ամիսների ընթացքում հասցրել էի անհավանական պատմությունը Դեյվի հետ համարել ուղղակի երազ կամ ցնորք, առավել ևս, որ այն ժամանակ, առավոտյան, տանից դուրս գալով, տեսա ավտոմեքենաս, շքամուտքի առջև անխափան կանգնած...

    Իսկ երեք տարի անց, Երվանդն առաջինն էր, որ հրաժարվեց իմ Հյուլեից ու հեռացավ մեզանից: Նա այդպես էլ չկարողացավ ներել ինձ Հյուլեի շիկահեր մազերը և օտարության զգացումն այդպես էլ չլքեց նրան:

    Եվ ընդհանրապես, իմ Հյուլեն, իր կարճ կյանքի ամբողջ ընթացքում օտար մնաց բոլորի համար: Նույնիսկ նրա համատարած սերը բոլորի հանդեպ, նույնիսկ նրա հրեշտակի արտաքինը չկարողացան օգնել, որպեսզի թե հասակակիցների և թե մեծերի մեջ նա որևէ մեկից կարողանա ինչ-որ ջերմություն կորզել իր հանդեպ:

    Ճիշտն ասած, նա այդ ջերմության կարիքը չէր էլ զգում կարծես: Սեփական ջերմությունը բավարար էր թե իր, թե ուրիշների համար: Հյուլեի մեջ ինչ-որ ներքին լույս կար: Ու մարդիկ զգում էին դա համարյա ֆիզիկապես: Այդ պատճառով մեծերը նրան վերաբերվում էին ակնածանքով, համարում էին ոչ այս աշխարհից, և գուցե դա՞ էր պատճառը, որ աշխատում էին մոտ չթողնել իրենց երեխաներին:

    Չնայած... առանց մեծերի արգելքների էլ երեխաներն առանձնապես չէին ձգվում դեպի Հյուլեն: Ի՞նչ էր դա. վա՞խ, նախա՞նձ... Բայց չէ՞ որ Հյուլեն սիրում էր անխտիր բոլորին: Իրեն մեջ էր գցում յուրաքանչյուր վեճի մեջ և հաշտեցնում էր վիճող կողմերին: Ունեցած ցանկացած բան ուրախությամբ կնվիրեր ում ասես:

    Եվ այնուամենայնիվ, բոլորի համար նա այդպես էլ մնաց օտար...

    Իսկ մի անգամ իմ Հյուլեն կորավ: Ուղղակի չվերադարձավ դպրոցից: Դպրոցը մեր տանը կպած էր, և նա մենակ էր վերադառնում: Փնտրեցինք երեք օր: Տակնուվրա արեցինք ամեն ինչ: Հարցուփորձ արեցինք բոլորին: Ես զգում էի, որ երեխաները թաքցնում են ինչ-որ բան...

    Երրորդ օրը երեկոյան, երբ անուժ նստած էի շքամուտքի կողքի նստարանին, թեթև ձեռքիս դիպավ աղջկաս դասընկերուհներից մեկը և ասաց.

    - Գնանք:

    Ընկերները Հյուլեին գաղտնի փակել էին երեխաներից մեկի տատիկի տան նկուղում: Անվերջ հարցուփորձերից, թե ինչու այդ արեցին, ոչ մի կոնկրետ բան այդպես էլ չիմացանք, բոլորը միաբերան ասում էին, որ ոչ մի պատճառ չկար: Իսկ ես, երկու շաբաթ անց կացնելով հիվանդանոցում դստերս հյուծված մարմնի կողքին, մի բան էի միայն անընդհատ վերհիշում մտքումս. երկար տարիներ առաջ հորս պատմած դեպքը մի հարևանի մասին, ով սպանել էր իր ամենամոտ ընկերոջը: Երբ նրան հարցրել էին, թե ինչու է այդ արել, պատասխանել էր, որ ընկերն իրեն այնպիսի լավություն էր արել, որ ինքն այդ լավության տակից դուրս գալ ուղղակի անկարող էր...

    Ամենասարսափելին այն էր, որ Հյուլես կուրացել էր... Նա բացարձակապես ոչինչ չէր տեսնում... Ու հորինել էր իր համար, որ դա ընդամենը երկար քուն է, որտեղ նա պետք է շատ կարևոր երազներ տեսնի իր համար, և այդ պատճառով որոշել է չարթնանալ: Իսկ ինչ կարող էի անել ես, եթե ոչ ընդունել նրա խաղն ու հուսալ, հուսալ, հուսալ...

    Երկար քննություններից ու թեսթերից հետո բժիշկներն ինձ հրավիրեցին կոնսիլիում:

    - Այն, ինչ մենք հիմա կասենք ձեզ, ուղղակի անհավանական է: Բայց այլ տարբերակ մենք չունենք... Ձեր դստեր մարմնի հիսուն տոկոսը բաղկացած է լույսի մասնիկներից: Եվ մենք ոչ մի կերպ չենք կարող գտնել, թե որն է դրա պատճառը: Մեր բազմաթիվ փորձերում ու քննարկումներում մենք այդպես էլ ոչնչի չհասանք: Պարզ է մի բան միայն, որ երակար ժամանակ մթի մեջ մնալու շնորհիվ այդ լույսի մասնիկները, չլիցքավորվելով արևի լույսից, սկսել են մահանալ: Ցավում ենք, բայց Հյուլեի կուրությունը սկիզբն է միայն. շուտով դուք կկրոցնեք Հյուլեին: Մեր մոլորակի վրա նրան վերալիցքավորելու հնարավորություն մենք չունենք...

    շարունակելի

  5. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Աթեիստ (22.02.2017)

  6. #4
    այվի ivy-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.04.2006
    Գրառումներ
    11,016
    Mentioned
    52 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    * * *

    Այսօր լրանում է Դեյվիդի հետ իմ հանդիպման յոթերորդ տարին:

    Մինչև կվերադառնայի կոնսիլիումից, Հյուլեն քնել էր արդեն: Հենց այդպես էլ վերցրեցի նրան հիվանդանոցից՝ քնած, հարմար պառկեցրեցի մեքենայի հետին նստարահին և առանց տուն մտնելու, դանդաղ, զգուշորեն, վարում եմ մեքենան դեպի Դեյվի հետ մեր հանդիպման վայրը: Համոզված եմ, որ գտնելու եմ այդ դարպասը: Ես գիտեմ:

    Հետևում Հյուլեն շարժվեց:

    - Մայրիկ...
    - Այո, սիրելիս:
    - Ես արթնանու՞մ եմ:
    - Այո, հոգիս:
    - Վերջապես կտեսնեմ արևին, այնքան կարոտել եմ նրան... Իսկ ու՞ր ենք գնում, մայրիկ: Տու՞ն:
    - Ոչ, Հյուլես: Գնում ենք դեպի արևը:
    - Ինչ լավ է... Մայրիկ, հենց հասնենք, արթնացրու անպայման:
    - Անպայման, փոքրիկս, անպայման:

  7. Գրառմանը 2 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Smokie (08.03.2017), Աթեիստ (22.02.2017)

  8. #5
    այվի ivy-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.04.2006
    Գրառումներ
    11,016
    Mentioned
    52 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Թեյ, ամերիկանո, լատե, գինի

    Բանալին կախվեց դռան կողափայտին մեխած մեխից ու մի քիչ այսուայն կողմ օրորվելուց հետո անշարժացավ։ Թեյնիկը ջրով լցվեց ու դրվեց գազօջախի կապտականաչ կրակին։ Կատուն քսմսվեց ոտքերին, պոչը վեր տնկած գնաց եկավ, անշշուկ, բայց համառ իրեն սիրել տվեց, կարճ, անտարբեր շոյանք ստացավ ականջների հետևում, էլի փորձեց, հետո պատշգամբի առաստաղի տակ բուն դրած աղավնիներին հիշեց, ցատկեց պատուհանի գոգին ու սկսեց երազկոտ հայացքով նայել թռչուններին, որ գլուխ գլխի կպել էին իրար ու փորձում էին ցուրտ երեկոյան միմյանց մարմնի ջերմությամբ տաքանալ։
    Տունը տաք էր, Սոֆին տաքացուցիչը միացրած էր թողել աշխատանքի գնալուց առաջ։ Նյարդայնացավ դրանից։ Սոֆին իրենց հետ կապ չուներ։ Չնայած, Սոֆին ընդհանրապես որևէ բանի հետ կապ չուներ, չհաշված վերջին մի շաբաթվա աշխատանքը վեգան սրճարանում։ Անարխիստ էր, մերժում էր ցանկացած համակարգ, ու իրենց տանն էլ մնում էր ընկերական զգացմունքների ու բարության հաշվին։ Երբ դեռ նոր էր Սոֆին եկել, ինքը դեմ չէր։ Ճիշտ է, ուրախ էլ չէր։ Ուղղակի գոհ էր, որ Լենան մենակ չէր զգում իրեն, երբ ինքը մի քանի ամսով բացակայում էր։ Իսկ հիմա, երբ վերադարձել էր, Լենան գործուղման մեջ էր, Սոֆին էլ կամ գործի էր կամ հերթական գինու շշի շուրջը իր նման անարխիստների հետ կամայական համակարգ էր հիմնահատակ ավիրում։
    Տնկվել էր երկու քառակուսի մետրանոց խոհանոցում ու անթարթ նայում էր բլթբլթացող թեյնիկին։ Չէր ուզում կրակից վերցնել ու վերջ դնել եռման ընթացքին։ Թող գոնե մի բան էլ չվերջանա, մտածեց։ Քմծիծաղ տվեց ինքն իր մտացածից ու անմիջապես թեյ լցրեց։ Կապտականաչ կրակը կարճացավ, խեղճացավ ու հետ քաշվեց իր բույնը։
    Ճաշասենյակի սեղանին մի քանի քաղցրեղեն դրեց, որոնք գտավ հին, փայտե կոմոդի խորքերից։ Տեղավորվեց ճռճռան թախտին ու նայեց պատուհանագոգին նստած երազկոտ մռլտացող կենդանուն։ Երկու ձեռքերով գրկեց բաժակը։ Լենան երբեք կրակով չէր տաքացնում ջուրը, երբ թեյ էր ուզում խմել։ Էլեկտրական թեյնիկն էր միացնում։ Ինքը զարմանում էր։ Ասում էր, որ էլեկտրական թեյնիկի նեոնային լույսին չէր վստահում, որ դա էժանացնում էր թեյախմությունը, ջուրը արհեստական տաք էր թվում, թեյն՝ անհամ։ Լենան ծիծաղում էր միշտ իր փաստարկների վրա, մազերը խառնշտում ու գլուխը գրկելով՝ ասում, որ ինքը շատ լավն է ու մի քիչ գիժ։ Երկու բաժակ թեյի համար երկու թեյնիկ էր գործի դրվում միշտ։
    Համարյա միշտ։
    Վերջին մի քանի շաբաթը, միասին չէին, ամեն մեկն իր դասընթացների հետևից էր գնացել ու հայտնվել էին տարբեր երկրներում, նույնիսկ՝ տարբեր մայրցամաքներում, ավելին՝ տարբեր կիսագնդերում, երբեք դեռ այդքան հեռու չէին եղել իրարից, բայց գիտեին, որ երկրագնդում ինչ-որ տեղ երկուսով թեյ են պատրաստում, մեկը՝ էլեկտրական թեյնիկով, մյուսը՝ սովորական։
    Իսկ հիմա չգիտեր, թե Լենան ինչով էր զբաղված։ Մինչև ժամը վեցը՝ թրեյնինգներն էին, բայց դրանից հետո նա կամ կորում էր՝ ժամերով չէր լինում օնլայն, կամ օնլայն էր, բայց չէր շփվում իր հետ։ Համակարգիչը ճաշասենյակի սեղանին դրած՝ գնում գալիս էր ու հայացք գցում․ օնլայն է, օնլայն չէ, երեսուներկու րոպե առաջ է եղել կայքում, օնլայն է։ Անկախ կարգավիճակի փոփոխությունից՝ նոր հաղորդագրություններ չկային։
    Կատուն կուչ էր եկել դռան մոտ ու մլավում էր։ «Դուրս է ուզում գնալ»,-մտածեց, բայց չբացեց դուռը։ Վերջին անգամ, երբ կատվին դուրս էր թողել, հետո երեք օր փնտրել էր, վերջում գտել էր նկուղում՝ մրսած, սոված ու կեղտոտ։ Դրանով վերջացել էին կենդանու զբոսանքները։ Էլ դուրս թողնել չկար։ Բայց այդքանը նրան ոնց բացատրես։ Ստիպված պետք է դիմանալ բողոքներին, որոնք սկսել էին մռլտոցներով չսահմանափակվել։ Նայեց ձեռքի վերքերին։ «Էս գազանն ինձ մի օր կուտի»։ Թեյի բաժակը դրեց համակարգչի կողքը, գնաց ծխախոտ վերցնելու։ Հեռախոսը զանգեց։ Սոֆին էր։ Հարցնում էր, թե ինչ կուզեր ուտել ընթրիքին, խանութ էր մտնում։ Ասաց, որ իրեն ոչինչ պետք չի, հետո մտափոխվեց, խնդրեց մի շիշ թանկ գինի։ Ծխախոտը կպցրեց ու նստեց համակարգչի դիմաց։ Ոչինչ չէր անում։ Նայում էր անվան կողքի կանաչ կլորակին։ Բացում էր չատը, նայում վերջին երկխոսությանը, որը, ինչպես դրա նախորդ կես տասնյակը, ոչ մի բանի մասին էր։ Մտածում էր ինչ-որ բան գրել, հետո փոշմանում էր, նորից չատը փակում ու նայում կլորակին։
    Նորից հետ եկավ իրականություն, երբ ոտներին նստած փիսոն կտրուկ շարժումով թռավ ցած ու վազեց դեպի դուռը։ Սոֆին էր։ Դուրս սողոսկելու կատվի փորձը ձախողվեց, որի դիմաց Սոֆին էլ ճանկռվածքներ ստացավ ձեռքերին։
    Սոֆիի մազերի կեսը կարմիր էր, մյուս կեսը՝ սև։ Դրանք երկար էին, հասնում էին մինչև գոտկատեղը։ Նա հյուսում էր մազերը առավոտյան, երբ նոր էր արթնանում ու դեռ անկողինը չհավաքած՝ նստում էր բազմոցի եզրին։ Ինքը հաճախ էր տեսել այդ տեսարանը։ Կոշիկի մեկը հագած, մյուսը՝ դեռ հողաթափի մեջ, մազի ռեզինը դաստակն անցկացրած, արագ-արագ հյուսում էր մազերն ու ստացվում էր կարմիր ու սև հաստ մի հյուս։
    Երբ արթնացավ, գինու շշերը դատարկ էին, ինքը այլանդակ գլխացավ ուներ ու երբ շրջվեց, տեսավ, որ Սոֆին կողքին քնած է: Երկուսն էլ մերկ էին: Գիշերվա կատարվածը սկսեց կամաց-կամաց ձև ու բովանդակություն ձեռք բերել հիշողության մեջ: Ինքն իրենից զզվելով՝ գնաց լոգարան:

    *****
    - Սոֆիին տեսնու՞մ ես,- Լենան ամաններն էր լվանում։ Հագին սև անթև մայկա էր ու մուգ ջինս։ Գանգուր մազերը երբեմն առաջ էին իջնում, ինքն էլ թևը դեմ էր անում ճակատին ու մազերը փորձում հետ տանել, բայց երբ զգում էր՝ օգուտ չկա, ներքևի շուրթն առաջ էր տնկում ու ուժեղ փչում դեպի վեր։
    - Հա։ Երբ հեղափոխություն չեն ունենում, գալիս է։ Ամեն դեպքում, լվացքի մեջ նրա շորերն ավելանում են։ Անձամբ երևի երկու անգամ եմ տեսել, ինչ էստեղ չէիր։
    - Ու՞։
    - Ի՞նչ ու։
    - Ոչ մի բան չի՞ եղել։
    - Եղել է։ Երեկ:
    Ամանների շխկշխկոցը մի պահ դադարեց։ Լենան չշրջվեց։ Շարունակեց լվանալ, թեև շարժումները փութկոտ դարձան։
    - Քեզ դուր եկա՞վ։
    Լենան շրջվեց։
    - Ես քեզ շատ սիրում եմ, գիտե՞ս,- ասաց ու մի տեսակ աղերսական նայեց իրեն։
    - Հա։
    - Էլ բան չե՞ս ասի։
    - Ի՞նչ ասեմ։
    - Ի՞նչ ես մտածում էս վիճակի մասին, ինչ էմոցիաներ ունես։
    - Էմոցիանե՞ր, Լեն, մի քիչ ուշ չի՞ իմ էմոցիաներով հետաքրքրվելու համար,- գրպանից հանեց կրակայրիչն ու վառեց գլանակը, որ մի քանի րոպե մատներով խաղացնում էր, ծուխը խորը շնչեց ու կրակայրիչը շպրտեց սեղանին։
    - Ես քեզ հետ անկեղծ եղա, ոնց որ որոշել էինք։ Ես մեղավոր չեմ, որ ինձ շատերն են դուր գալիս, հասկանու՞մ ես։ Ոնց որ դու, մի օր ամերիկանո ես խմում, մյուս օրը՝ լատե։ Ես էլ դա՛ չեմ հասկանում։ Բայց ընդունում եմ քեզ, չէ՞։
    - Ուզում ես ասել՝ ես ամերիկանոն եմ, Լուկասը՝ լատե՞ն։
    - Ուզում եմ ասել՝ ես քեզ ընդունում եմ ոնց որ կաս։ Բացի այդ՝ մենք պայմանավորվել էինք․․․
    - Նաև պայմանավորվել էինք չսիրահարվել իրար,-ձայնը գնալով բարձրանում էր, գլանակը հազիվ էր կպցնում շուրթերին, էլի հեռու էր տանում ու ավելացնում,- բայց էդ բաները պայմանավորվել չի լինում։ Ոնց որ պայմանավորվես, որ չես քրտնելու էլ երբեք, կամ լիմոն ուտելիս դեմքդ չես ծամածռել։
    - Մի՛ գոռա,- Լենան շրջվեց ու նայեց ուղիղ աչքերին․- ես մեղավոր չեմ, սիրում եմ Լուկասին։ Քեզ էլ եմ սիրում։ Ուզում եմ մնաս մեր տանը։
    - Քեզ հե՞տ։
    - Ինձ հետ, բայց ուղղակի մնաս։ Ուղղակի լինես։
    - Ոնց որ կատուն, որ ուղղակի կա։ Վերջին անգամ ավազը ե՞րբ ես փոխել։ Չէ, մերսի։

    *****
    Գաղտագողի մտավ իր ու Լենայի ննջասենյակը, որն արդեն Լենայինն էր միայն: Լենան քնած էր: Փորձեց հնարավորինս անաղմուկ վերցնել համակարգիչը, բայց արթնացրեց:
    - Քեզ լա՞վ էր,- լսվեց քնատ ձայնը:
    - Վատ չէր:
    - Լսվում էր:
    Զգաց, որ դեպի գլուխ բարձրացող արյունից ուղեղը կպայթի ուր որ է: Ուզում էր գոնե վիճեին, ուզում էր ինչ-որ բան նշանակել Լենայի համար: Ուզում էր ցավեցնել, նեղացնել, թող թեկուզ ատեր իրեն, միայն թե զգար ինչ-որ բան իր հանդեպ: Ամբողջ օրը Լենան հեռախոսը ձեռքից չէր գցում, կամ Լուկասի հետ էր խոսում վոթսափով, կամ օնլայն խաղ էին խաղում միասին: Իրենից մեկ-մեկ որոշ բաներ էր հարցնում, ու ինքը անտարբեր նայում էր հեռախոսը ձեռքին հարցական իրեն նայող կնոջն ու ի միջի այլոց պատասխանում: Ճիշտ պատասխանը նշում էին նրա մատներն ու ևս մի միավոր ստանում:
    - Մայքլ Ջեքսոնը քանի՞ տարեկանում մահացավ, կհիշե՞ս: 46, 48, 50, 51:
    - Հիսուն:
    Մատները պատասխանը նշեցին, միավորը ստացավ: Իրենց հարաբերություններն ինչ-որ տեղ նման էին Ջեքսոնի մահվանը: Մինչև վերջ չէր կարողանում հավատալ, որ վերջացավ ամեն բան: Նմանակերպ չէր հավատում, որ Մայքլն էլ չկա: Ջորջ Մայքլի մահվան ժամանակ ոչ մեկի մտքով չանցավ չհավատալ, որ մեռավ երգիչը, էլ չկա ինքը, վերջ: Բայց Մայքլն ուրիշ էր: Իրենց հարաբերություններն էլ էին ուրիշ: Հիմա էլ, երբ փաստացի դրանք վերջացած էին, ու ինքը ուղղակի մնում էր տանը, մինչև նոր տուն կգտնի, ու որտեղ Լենան իրեն պարզապես վատ չէր վերաբերվում, ուղղակի չէր վերաբերվում ընդհանրապես ոչ մի կերպ, հարաբերություններ էր սկսել ուրիշի հետ, ինքը միևնույն է, հավատում էր, որ Ջեքսոնը դուրս էր ցատկել շտապ օգնության մեքենայից, ինչպես տեսել էր յութուբի վիդեոներից մեկում, ու հիմա ապրում է իր համար Կանադայում:
    - Ես վաղը կգնամ էստեղից,-ասաց՝ նայելով Լենային:
    - Տու՞ն ես գտել,- դեռ չէր հասցրել նորից քնել:
    - Հա, քեզ ու Լուկասին ազատ տարածք պետք կլինի:
    - Լա՞վ տուն է:
    - Նորմալ, յոլա կգնանք:
    - Սոֆիի հե՞տ ես վարձում:
    - Հա:
    Լենան շրջվեց ու նայեց իրեն: Գանգուր մազերը թափվել էին ուսերին ու ճակատին, աչքերի փոխարեն նեղ գծեր էին, կոպերն՝ ուռած: Մի կերպ հենվեց արմունկին ու մի աչքը մի քիչ ավել բացեց:
    - Լու՞րջ:
    - Հա: Ի՞նչ կա որ:
    - Ոչ մի բան, ուղղակի զարմացած եմ, կարծում էի՝ չես հավանում իրեն, ուղղակի ուզում էիր խանդեի:
    - Դու քեզ վա՞տ ես զգում դրանից:
    - Չէ, ուրախ եմ ձեզ համար:
    Ժպտաց տխուր:
    - Ինչի՞ ես ժպտում,-հարցրեց Լենան:
    - Չգիտեմ, ուրախ եմ, որ վատ չզգացիր:
    - Ինչի համար վատ զգամ, դմբո: Հիմա հանգիստ կլինեմ քեզ համար,- Լենան նորից շուռ եկավ ու խորը շունչ քաշեց:
    Ինքը ամենաշատն ուզում էր Լենային գրկել, սիրել գժի պես, վերջին անգամ, բայց նայում էր պառկած կնոջն ու չէր կարողանում դիպչել նրան: Աչքերը պինդ սեղմեց, ձեռքով մաքրեց արցունքի կաթիլները ու համակարգիչը տարավ խոհանոց, որը առանց միացնելու մնաց սեղանին դրված, իսկ մոխրամանը մի քանի ժամում լցվեց:

    *****
    - Ասել եմ, որ քույրեր ենք,-ասաց Սոֆին, երբ բարձրանում էին տանտիրոջ հետ ծանոթանալու:
    - Բայց մենք իրար նման չենք, - ժպտաց:
    - Հա ինչ անենք, կարևորը՝ իրար չգրկենք, քանի դեռ չի գնացել,- Սոֆին արագ համբուրեց իրեն ու դռան զանգը տվեց:

  9. Գրառմանը 2 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Աթեիստ (22.02.2017), Շինարար (22.02.2017)

  10. #6
    այվի ivy-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.04.2006
    Գրառումներ
    11,016
    Mentioned
    52 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Կարդացե՜ք ու կարծիք թողեք

  11. #7
    Պատվավոր անդամ
    Բարեկամ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.09.2006
    Գրառումներ
    3,542
    Բլոգի գրառումներ
    6
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Օտարը

    Առայժմ միայն առաջինն եմ կարդացել, և լավ է գրել առանց հաջորդը կարդացած լինելու, որպեսզի ինքնաբերական համեմատությունը չխաթարի մաքուր կարծիքը։

    Թախծոտ ոգով էր գրված պատմվածքը, օտարված զգացմունքով։ Էքզյուպերիի իշխանից որոշակի ոգեշնչում կար՝ լուսե երեխան, և ելքը (գրանիտե ծանր աշխարհից) դեպի աստղերն էր՝ վերադարձ։
    Պատմվածքի թույլ կետերից էր՝ բժիշկների եզրակացությունը, և դրանից հետո երեխայի հանձնումը մորը, հանգիստ, ասես ոչ մի արտառոց բան։ Սիրո մարմնավորիչը ևս խարիզմատիկ չէր, սիրո ռոբոտի էր նմանվում, ճիշտ ինչպես "Արհեստական բանականություն" ֆիլմում էր։

    Պատմվածքի ուժեղ նախադասությունը՝ ՛՛ Երբ հանկարծ գա մի պահ, որ ելք չունենաս, հիշիր, որ կարող ես օգտվել մուտքից

    Ընդհանուր առմամբ, փոխանցեց պատմողի տրամադրությունը՝ մելամաղձոտ, հուսահատ, երազանքով սնվող․ երևի դա էլ հենց օտարացումն է։
    Վերջին խմբագրող՝ Բարեկամ: 21.02.2017, 16:26:

  12. #8
    Պատվավոր անդամ
    StrangeLittleGirl-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.03.2006
    Հասցե
    Լապլանդիա
    Գրառումներ
    24,576
    Բլոգի գրառումներ
    18
    Mentioned
    41 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Օտարը

    Դուրս չեկավ: Նախ, շարադրանքն ահագին անհարթություններ ուներ, տեղ-տեղ ոնց որ հայերեն չլիներ: Հետո, էդ Դեյվիդի հետ երկխոսություններն անհեթեթ, պրիմիտիվ ու կլիշեոտ էին: Հեղինակը մի տեսակ ոնց որ փորձի թաթախվել նենց ջրերում, որտեղ չի եղել: Գաղափարը լավն էր, բայց իրականացումը՝ վատը: Կերպարների մոտիվացիաները չես հասկանում:

  13. #9
    Պատվավոր անդամ
    StrangeLittleGirl-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.03.2006
    Հասցե
    Լապլանդիա
    Գրառումներ
    24,576
    Բլոգի գրառումներ
    18
    Mentioned
    41 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Թեյ, ամերիկանո, լատե, գինի
    Սա էլ ոնց որ հայերեն չլիներ (կամ էլ հայերենի իմ ընկալումն ա փոխվել, եսի՞մ): Հիացած չեմ, բայց լավ գործ էր, էս մեկի օգտին էլ կքվեարկեմ: Հիմնական թերությունն էն էր, որ կերպարներին հազիվ էի իրարից տարբերում: Անընդհատ հետուառաջ էի անում, որ հասկանամ՝ ով ով է: Ոնց որ լավ զարգացրած չէին կերպարները:

  14. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Աթեիստ (22.02.2017)

  15. #10
    Պատվավոր անդամ
    Բարեկամ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.09.2006
    Գրառումներ
    3,542
    Բլոգի գրառումներ
    6
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Թեյ, ամերիկանո, լատե, գինի

    Պատմվածքը ոչինչ չտվեց: Վերջում մնաց այն տպավորությունը, որ հեղինակի նպատակն իբրև թե էքստրավագանտությունն էր՝ հարաբերությունների միասեռականությունն ի հայտ բերելով, այլապես այդ ՛՛ինտրիգը՛՛ չէր թողնի վերջում: Այսինքն, եթե հանենք այդ ինտրիգը՝ ենթադրենք, թե հեղինակը տղամարդ է, ապա պատմվածքը միանգամից դառնում է ոչնչի մասին, ոչինչ հետաքրքիր չի ասում: Հարաբերություններն էլ կիսատ-պռատ էին ինչ-որ, մակերեսային ներկայացված, այնպես որ ոչ մի ամբողջական պատկեր այս եռյակից ու իրենց հարաբերություններից չմնաց:

    Հանուն քվեարկությունը կայանալու, առաջինի օգտին կքվեարկեմ, քանի որ երկրորդի օգտին քվեարկելու ոչինչ չունեմ:

  16. #11
    Պապա x3 Աթեիստ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    26.05.2007
    Հասցե
    Հայաստան
    Տարիք
    45
    Գրառումներ
    8,706
    Mentioned
    49 Post(s)
    Tagged
    1 Thread(s)
    Համաձայն եմ Բյուրի հետ, առաջինի երկխոսությունները շատ արհեստական էին, երեխայի պահն էլ դուրըս չեկավ։ Լրիվ թեմայից դուրս էր։
    Երկրորդում ես էլ երկխոսությունների ժամանակ խառնում էի, ով ով ա։ Մեկ էլ վերնագիրը էդքան էլ չհավանեցի։ Բայց վիճակը շատ բնական էր ու ծանոթ։
    Քվեարկում եմ երկրորդի օգտին։
    artak.am De gustibus et coloribus non est disputandum.

  17. #12
    Պապա x3 Աթեիստ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    26.05.2007
    Հասցե
    Հայաստան
    Տարիք
    45
    Գրառումներ
    8,706
    Mentioned
    49 Post(s)
    Tagged
    1 Thread(s)
    Օտարը հիշեցրեց Տրավոլտայի «Մայքլ» ֆիլմը, որտեղ ինքը հրեշտակ ա, ու էլի առաջին հայացքից գրավում ա կանանց։
    ԲԱՅՑ ինքն էլ կարիք չունի սենց խոսալու։ Ինքը շատ ավելի մարդկային ա, քան իրան ուղեկցող մարդիկ։
    artak.am De gustibus et coloribus non est disputandum.

  18. #13
    Պատվավոր անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    06.05.2010
    Գրառումներ
    2,711
    Mentioned
    13 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Երեխաների մահերն ու տառապանքները ավելի ճոխ նկարագրեք ժողովուրդ, համեմեք ավելի շատ հուզիչ երկխոսություններով ու սրտաճմլիկ պատկերներով, սենց լավ չեմ կարողանում պատկերացնել էդ տեսարանները։

  19. #14
    Պապա x3 Աթեիստ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    26.05.2007
    Հասցե
    Հայաստան
    Տարիք
    45
    Գրառումներ
    8,706
    Mentioned
    49 Post(s)
    Tagged
    1 Thread(s)
    Մեջբերում Արէա-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Երեխաների մահերն ու տառապանքները ավելի ճոխ նկարագրեք ժողովուրդ, համեմեք ավելի շատ հուզիչ երկխոսություններով ու սրտաճմլիկ պատկերներով, սենց լավ չեմ կարողանում պատկերացնել էդ տեսարանները։
    Ստեղ ընդհանրապես պետք չէր երեխան։ Ոչ ծնվելը, ոչ էլ մեռնելը։
    artak.am De gustibus et coloribus non est disputandum.

  20. #15
    Պատվավոր անդամ

    Գրանցման ամսաթիվ
    05.09.2009
    Հասցե
    Ժամի թաղ
    Գրառումներ
    7,824
    Mentioned
    12 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Դեռ առաջինը չեմ կարդացել։ Երկրորդը մի տեսակ շատ իսկական էր։ Ասեմ որ միասեռականության պահը վերջում չբացահայտվեր էլ էլի պարզ էր որ հերոսը աղջիկ ա։ Աղջկա պես էր աշխարհը տեսնում։ Եթե տղա դուրս գար, մի տեսակ կեղծ կլիներ։ Բարեկամի հետ համաձայն եմ որ մի տեսակ հա ինչ, ոնց որ նյութ չլիներ մեջը, բայց ոճը շատ լավն էր։ Մի շնչում հոսում էր։ Պատումի կրավորականությունը հետաքրքիր էր մտածված, մի տեսակ հերոսի անտարբերությունը բաժանման ընթացքում ոնց որ ցույց տար։ Օնլայն ա թե չէ, երբ ա վերջին անգամ օնլայն եղել, էս շատ լավն էր։ Ես էս սիրային տվայտանքների մասին չեմ սիրում։ Մի քիչ ավելի լայն կտավի մեջ փոքր չափաբաժնով կուտվի, բայց մենակ իրանով մնում ա անալի։ Ամեն դեպքում գնահատում եմ ոնց ա պատմված, իսկ պատմված ա շատ լավ։

  21. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Աթեիստ (22.02.2017)

Էջ 1 7-ից 12345 ... ՎերջինըՎերջինը

Թեմայի մասին

Այս թեման նայող անդամներ

Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)

Համանման թեմաներ

  1. Գրական դուետ. Կախել-կախվել
    Հեղինակ՝ ivy, բաժին` Թեմատիկ մրցույթներ
    Գրառումներ: 181
    Վերջինը: 19.02.2017, 19:08
  2. Գրական դուետ. Ճամփա ընկնել
    Հեղինակ՝ ivy, բաժին` Թեմատիկ մրցույթներ
    Գրառումներ: 123
    Վերջինը: 19.01.2017, 23:00
  3. Գրական դուետ. Կոտրե՞լ, թե՞ չկոտրել
    Հեղինակ՝ ivy, բաժին` Թեմատիկ մրցույթներ
    Գրառումներ: 51
    Վերջինը: 13.01.2017, 03:17
  4. Գրական դուետ. Ամաչել 24 ժամում
    Հեղինակ՝ ivy, բաժին` Թեմատիկ մրցույթներ
    Գրառումներ: 34
    Վերջինը: 07.01.2017, 19:13
  5. Գրական դուետ. Փնտրել
    Հեղինակ՝ ivy, բաժին` Թեմատիկ մրցույթներ
    Գրառումներ: 17
    Վերջինը: 26.12.2016, 01:40

Էջանիշներ

Էջանիշներ

Ձեր իրավունքները բաժնում

  • Դուք չեք կարող նոր թեմաներ ստեղծել
  • Դուք չեք կարող պատասխանել
  • Դուք չեք կարող կցորդներ տեղադրել
  • Դուք չեք կարող խմբագրել ձեր գրառումները
  •