Առաջինն էլ կարդացի։ Շատ գրագետ էր գրված։ Մի քիչ խիստ շատ։ Ասում ա սատանան գիտե ինչ պատահեց այս սայլակին։ Ոնց որ թարգմանություն լիներ։ Հետաքրքիր պատմություն էր, բայց պատմողը՝ հերոսուհին, ակնհայտ սեքսիստ էր։ Ասենք տղամարդը պիտի ավտոյից գլուխ հանի բան։ Դեյվի կերպարը սենց վեհի մեջ եկավ սիրով լցրեց։ Դե տենց չի լինում։ Մենակ այլմոլորակայինը կարար տենց լիներ։ Ես հույս ունեմ որ այլմոլորակայինները ավելի հավես մարդիկ են։
Մի բան էի ուզում ասել էստեղ իմ գնահատման մոտեցման հետ կապված։ Ես ի սկզբանե նախատրամադրված եմ, որ այստեղ ստեղծագործելու փորձեր են, և ուժեղ, հզոր, անթերի գործերի սպասելիքներ բնավ չունեմ, ու գնահատման ստանդարտներս էլ փորձերի մակարդակով են։ Նաև նկատի եմ ունենում, որ ստեղծագործողների մեջ կան շատ երիտասարդներ, դեռահասային աշխարհահայացքով, ու փորձում եմ նրանց հասկանալ ևս։
Օրինակ, Օտարը պիտի որ աղջիկ գրած լինի, ու տարիքն էլ շատ ջահելոտ։ Ու դա աչքիս առաջ ունենալով եմ գնահատել։ Հասկանում էի ինչ ապրումներից ելնելով է գրել, և օտարացման, այլ աշխարհներում մխիթարանք գտնելու երազանքները նույնպես պատկերացնելի են։
Երկրորդից ոչ մի տպավորություն չստացա, չապրվեց մի տեսակ, թեև սրա գրողն էլ իրենից էր ինչ-որ բաժին դրել՝ իրական կամ երևակայական, ուղղակի տրամադրության հետք չի թողնում։
Վերջին խմբագրող՝ Բարեկամ: 22.02.2017, 12:03:
Sambitbaba (22.02.2017)
Բարեկամ ջան, էստեղ ոչ սեռ է նշված, ոչ տարիք. չարժի քվերակությունը զուտ հեղինակի մասին ենթադրությունների վրա հիմնել: Գնահատվում է նախ և առաջ ստեղծագործությունը՝ անկախ հեղինակից:
Գուցե հնարավոր է, որ հեղինակի մասին քո ենթադրությունները սխալ են, էդ դեպքում փաստորեն տվածդ ձայնը լրիվ կորցնում է իր արժեքը: Սա կարծում եմ հեղինակի համար էլ հաճելի չի լինի:
Բացի դրանից, անպայման չի սա որպես «փորձ» դիտարկել: Մարդ գուցե շատ էլ լուրջ է մոտեցել իր աշխատանքին և դեռ պատրաստվում է մրցույթից դուրս էլ դրան կյանք տալ: Էնպես որ, խիստ եղեք, իհարկե ոչ կոպիտ
Բայց ՛՛փորձը" կոպի՞տ որակում է։ Ցանկացած մարդ էլ իր փորձերին լուրջ է վերաբերվում, ՛՛փորձ՛՛ չի նշանակում անլուրջ մոտեցում։
Եթե խիստ դատեմ, այսինքն որպես գրական գործ, ոչ թե որպես փորձ, ապա երկուսն էլ ակնհայտորեն շատ թույլ են, և դրանով վերջակետ կդրվի։ Բայց ես փորձում եմ դատել որպես գրական փորձ՝ նշելով ստացված ու անհաջող մասերը՝ էլի փորձի մակարդակում։
Ինչ վերաբերում է հեղինակի և ստեղծագործության նույնացմանը, այդպիսի բան չեմ գրել։ Գրել եմ՝ իրենից ինչ-որ բաժին է դրել, որը նշանակում է՝ իր ապրումներից, իր տեսա և մտահորիզոնից, թեմայից, որ իրեն հետաքրքրում է կամ ուշարժան է գտել նստելու ու շարադրելու․ դա անվանում եմ իրենից մաս դնել, որն այդպես էլ պետք է լիներ․ էլ ինչպե՞ս է հեղինակը կապված իր գրած գործին։
Հ․Գ․ Բայց աչքիս ես քո մեկնաբանությունը ճիշտ չեմ հասկացել
Բարեկամ (22.02.2017)
Հա, սխալ էի հասկացել։
Բայց դե չեմ ուզում մի տեսակ խիստ դատել․․․ Մարդիկ չարչարվել աշխատել են, ինչի՞ տրամադրություններն ընկնի, հուսալքվեն։ Ու մի տեսակ արդար չի գրական գործի մակարդակում խիստ դատելը, որովհետև ոչ մեկ էստեղ կայացած գրող չի, բայց կայանում են փորձերով։ Ու էնպես չի, որ սուտի լավ բաներ եմ գրում․ ուղղակի ուրիշ մոտեցմամբ եմ նայում։ Չգիտեմ, ես էդպես ավելի կոմֆորտ եմ զգում քննարկելու էստեղի ստեղծագործությունները։
ivy (22.02.2017)
Օտարի մեջ դուրեկան մոտիվներ կային, բայց տենց էլ պատմության իմաստը չհասկացա: Կամ թույլ էր (էն ինչ ես տեսա), կամ ես չտեսա: Կարծում եմ առաջինը: Նմանատիպ պատմությունները նմանացնում եմ գրքերից պոկված ընկած մի էջի: Որ կարող ես գտնել կարդալ, բայց դա ընդամենը ոչ ամբողջական մաս ա մի ավելի մեծ պատմության:
Թեյ, ամերիկանո, լատե, գինի պատմվածքը նախ շփոթմունք առաջացրեց նախորդ մրցույթներից մեկում եղած պատմության անվան հետ (կարծեմ Կոկա կոլա, սուրճ): Կարդալուց հետո զգացում կար, թե հեղինակը դժվարացել ա վերնագրի պատմվածքն ու սենց մի տարբերակի ա հանգել՝ հոգնելով որոնումներից: Կարդալուց հաճախ էի շփոթվում թե ով՝ ով ա, ով ինչ ա ասում: Ընդհանրապես ժամանակակից պատմվածքներում նկատել եմ երկու շատ ծեծված ոճ.
- Ծերունին, որի հագին հին ու մաշված վերարկու էր՝ քայլում էր ցուրտ ու նեղ փողոցով...
- Նունեն հանեց ծխախոտը, սկսեց պտտել մատների մեջ...
Առաջինում ճնշող մինիմալիզմ, որտեղ ամեն ինչ պետք ա հին լինի, ցուրտ լինի, մաշված, ճմրթված, մութ, տխուր, մռայլ: Իսկ երկրորդում աղջիկ - տղա չստացված հարաբերություններ, ինադու սեքս, սիգարետ, խմիչք, փաբ, ամեն ինչ անիմաստ ա, ներվ, ներվ, նեռվ…
Երկու ոճերն էլ արդեն շատ են ծեծվել: Ոնց որ իրարից կարդալով մարդիկ մտած լինեն նույն գույների մեջ ու արդեն անհետաքրքիր ա:
Կքվերարկեի Օտարի ոգտին, եթե նույն մոտիվներով ավելի լավ գրված լիներ:
Երկրորդում հենց սկզբից էլ պարզից էլ պարզ ա լինում, որ էդ տանը բնակվող երեք կերպարներն էլ աղջիկներ են։ Չգիտեմ, երևի հեղինակը փորձում ա դա թաքցնել մինչև վերջ, որ իբր ընթերցողն անակնկալի գա, բայց դա սկզբում շատ պարզ ա էրևում։ Երևի նաև դրանից ա գործը թուլանում։
Աթեիստ (22.02.2017)
Թեյ, ամերիկանո, լատե, գինի
Լավն է:
Ու գրված է ձեռքով, որ լավ էլ հաստատուն բռնում է գրիչը ձեռքին, և այդ պատճառով համաձայն չեմ Բարեկամի "նախատրամադրվածության" հետ: Ես, օրինակ, հաճախ Ակումբի ստեղծագործողների "փորձերն" ավելի մեծ հաճույքով եմ կարդում, քան շատ հայ գրողների լրացրած ոչ թե մեկ հատորները, և այս պատմվածքն էլ, հաստատ, կարդացի շատ մեծ հաճույքով:
Վերնագրի հաշվով... Երբ հասա վերջին, հասկացա, որ ինձ համար սրանից ավելի լավ վերնագիր ուղղակի չէր կարող լինել. երբ գիտես պատմվածքը, տեսնում ես, որ այն ամբողջովին խտացված է հենց վերնագրի մեջ, և շատ հաջող ընտրություն էր նույնիսկ խմիչքների հաջորդականությունն էլ:
Կասկածի պահ անգամ չունեցա, որ պատմողը կարող է տղամարդ լինել, հենց ամենասկզբից շատ լավ տեսանելի էր խիստ կանացի աշխարհընկալումը: Ավելի ճիշտ... Այս "ավելիճիշտն" արդեն քիչ վախվխելով եմ ասում, քանզի այնուհանդերձ ինքս կին չեմ ու կարող է ինչ-որ բան սխալ եմ հասկանում, բայց... հնարավոր է, կարելի է ասել, հայ կնոջ աշխարհընկալումը: Խոսքս Հարդի շատ ճիշտ նկատած "մատների արանքում սիգարետը պտտեցնող Նունեի" ստերեոտիպն է, գումարած "գինու գավաթը" կամ "գարեջրի շիշը": Ինձ թվում է, մեր երիտասարդ կանայք ինչ-որ լռվել են իրենց պատկերացումներում, որ խմել-ծխելը դեռևս անկախության և ազատության սիմվոլ կարող է լինել: Ինձ թվում է, թե սա արհեստական մոտիվ է և, բնականաբար, պատմվածքի մեջ էլ որոշակի արհեստականություն է մտցնում:
Հա, մեկ էլ, ոնց որ կատուն էր չափից դուրս հիշատակվում: Դա էլ նման էր "Ինչպես գրել պատմվածք" բրոշյուրը գերընթերցելուն: Ինչպես, ասենք, սիրում ես լիմոնով թեյ, բայց երբ լիմոնը քիչ ավելի ես ճզմում, արդեն տհաճ է...
Բայց այս երկու, ըստ իս չստացված պահերը մանրուքներ կարելի է համարել: Հիմնականը՝ Սոֆի-հերոսուհի-Լենա եռյակը շատ հաջող էր ստացվել ու գերազանց էր կառուցված: Կարդացի մեծ հաճույքով և այդ է պատճառը նաև, որ այսքան շատ եմ խոսում...
Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267
Աթեիստ (22.02.2017)
Օտարը
Ինչ-որ անառողջ բան կա մեջը... Կամ, կարող է, հեղինակն ինքն է գրելիս անառողջ եղել: Համենայն դեպս, ինչ-որ բան խանգարել է նրան ուզածն ամբողջովին տեղ հասցնելու...
Բայց մեսիջը պարզ է. մեր մեջ կան բաներ, որ եթե չսնուցենք, մեռնում են: Դա ինձ դուր է գալիս:
Հա, չեմ կարող հաճույքով չհիշել Հարդի խոսքերը. "Նմանատիպ պատմությունները նմանացնում եմ գրքերից պոկված ընկած մի էջի: Որ կարող ես գտնել կարդալ, բայց դա ընդամենը ոչ ամբողջական մաս ա մի ավելի մեծ պատմության:" Ինչ լավ ես նկատել, Հարդ ջան... Բայց կարծում եմ, որ այստեղ ավելի կարևոր է փորձել որոշել, թե այլ գրքից պոկված հենց այդ էջը ինչպե՞ս կարելի է ամբողջականացնել քո սեփական կյանքի մեծ պատմության հետ: Կամ ընդհանրապես, կարելի՞ էե թե ոչ...
Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267
Թեյ, ամերիկանո, լատե, գինի֊ում պատմությունը շատ դուր եկավ (հա, ես նոր եմ կարդում), բայց շարադրանքը` էդքան էլ չէ։
Շինի մոտ էլ ոնց որ թե հակառակն էր ։)
Օտար֊ի մեջ լիքը սեր կար, բարի ու էմոցիոնալ էր գրված, բայց որպես գրական գործ էդքան էլ չհետաքրքրեց։
Ամեն դեպքում լիքը շնորհակալություն հեղինակին` մի շնչով գրելու ու ուղարկելու համար
Մի հատ արտաթեմային բան հարցնեմ. համատեղ պատմվածքներ չե՞ն կազմակերպվում, էն որ երեք հոգով էին գրում: Հավես բան էր: Առաջինը սկսում էր, երկրորդը՝ շարունակում, երրորդն էլ ավարտում։ Հերթականությունն էլ նախընտրելի է վիճակ գցելով լինի։
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Էջանիշներ