Երկրորդ շանս

[Գաղթական]

Բոլորն էլ սխալվելու «իրավունք» ունեն..
Մարդն արժանի է երկրորդ (երրորդ/չորրորդ ...) շանս ստանալուն..
Եթե ապտակել են մի այտիդ, մյուսը դեմ տուր..

Այո, հումանիզմը վեհ գաղափար է:
Այո, ներելու և/կամ ներողություն խնդրելու փիլիսոփայությունը բոլորին չէ, որ հասու է..

Բայց արդյո՞ք ցանկացած արարք է, որ ներել է կարելի..
Արդյո՞ք ցանկացած մարդ է, որ երկրորդ շանսի է արժանի..

կարծում եմ՝ մեծամասնության համար առաջին տրամաբանական պատասխանն «այո» է:
բայց ամեն ինչ մի քիչ ավելի է բարդանում, եթե գիտակցում ես, որ, շատ դեպքերում, դու էլ ես այդ քո «այո»-ով որոշակի պատասխանատվություն վերցնում քեզ վրա..
ասենք եթե դու քենզնից թաշկինակ գողացողին, բռնելուց
հետո, ներես ու բաց թողնես ու նա 1ժ հետո մեկ ուրիշի ամբողջ ունեցվածքը թալանի, ուրեմն չէ՞ որ այդտեղ քո մեղքի չափաբաժինն էլ կա (իսկ գուցե քո ներումն իրեն ավելի՞ քաջալերեց)..

իհարկե՝ այստեղ պիտի փաստենք, որ մեր մեծահոգությունն ու ներելու ընդունակությունը միշտ չէ, որ զուգահեռ է քայլում «մեղավոր»-ի զղջման ու ներումի հայցման հետ..
(սա շատ կարևոր նրբություն է)


Սա հարցի մի մասն է, որ առաջարկում եմ քննարկել այս թեմայում:

Իսկ մյուս մասը.

Պատկերացնենք, թե մենք չենք սպասում «մեղավոր»-ի զղջմանը կամ դրա ակնհայտ նշաների ցուցադրմանը ու առաջինն ենք քայլ անում՝ ներելով նրան (մեջներս խղճմտանք արթնացավ, առաջնորդվեցինք հումանիզմի/ներողամտության/.., կամ այլ վեհ գաղափարով և այլն)..
Սա միամտությո՞ւն է, թուլությո՞ւն, թե՞ մեծություն ու մարդասիրություն..