Վերադառնանք պատանեկություն
Չգիտեմ սենց թեմա ունենք թե չէ ու արդյոք ճիշտ բաժնում եմ բացում: Առիթը Ժառի՝ Զաքարին պաշտպանող, և Ռայադերի՝ իր հերթին Ժառին պաշտպանող գրառումներն են, որոնցում նշվեց ընկեր բառը: Ասում են չէ՞՝ մարդ ամենաշատ մեկ կամ երկու ընկեր կունենա և այլն, կամ ընկերոջ համար կյանքս կտամ և այլն: Չգիտեմ, ես մի քիչ ավելի մեծ թվով մարդկանց կարող եմ ընկեր անվանել քան մեկ երկուսը, իսկ էն բաները, որ պատրատ եմ անել մարդկանց համար, չի սահմանափակվում ընկերներով: Այսինքն, եթե կարող եմ մարդուն օգնել ինչ-որ հարցում՝ ինձ համար հեչ կապ չունի՝ ընկեր ա, թե չէ: Եթե դիմում են ու կարող են, պատրաստ եմ: Եթե պիտի հրավերք անեմ նույնիսկ, ես չեմ կարող առանձնացնել ասենք չորս ամենամոտ մարդու, սովորաբար առանձնացնում եմ այլ սկզբունքներով՝ օֆիսի ընկերներ, դպրոցի ընկերներ, աշխատասենյակի ընկերներ, եթե տեղը սահմանափակ ա: Իհարկե կան մարդիկ՝ մեկ կամ երկու ում հետ էնպես ա ստացվել, որ ավելի շատ եմ շփվում, իրար մասին ավելի շատ բան գիտենք, որովհետև շատ ենք շփվում, բայց ասենք ես որևէ կերպ չեմ կարող իրանց առանձնացնել մնացածից: Հա, կյանքս ոչ մի ընկերոջ համար էլ պատրաստ չեմ տալ: Ու էս ամենի հետ էնպես ա ստացվել, որ չգիտեմ ինչ որ, ընդ որում միշտ ա տենց եղել, իմ շատ ընկերներ նույն խմբերի մեջ, ավելի մտերիմ հենց ինձ հետ են լինում: Ավելի վաղ տարիքում մի քանի ընկեր ունեի, որոնց ասելով իրանց ամենամոտ ընկերն էի…ԴԴ Հիմա էլ լինում ա՝ ինչ-որ տեղ ենք ասենք հրավիրված՝ ես ու իմ ընկերներ, մարդիկ կան, հատուկ ճշտում են՝ ես գնալու եմ, թե չէ, որ իրանք գնան, թե չէ: Այսինքն՝ իմ իրանց չառանձնացնելը չի հանգեցնում նրան, որ ինձ չառանձնանցնեն, ինչը անկեղծ ասեմ՝ հաճելի ա:
Հիմա վերադառնանք օբյեկտիվությանը: Ինչի համար բացել եմ էս թեման: Ինչքանո՞վ եմ ես պատրաստ արդարացնել կամ աչք փակել ընկերոջս վատ արարքի համար, ինչ ա թե նա իմ ընկերն ա, ասենք՝ կամընտրական մոտեցում ունենալ մարդկանց պահվածքի վերաբերյալ: Մեկի բացահայտ կոպտության վրա՝ շրջապատի հանդեպ, աչք փակել, մյուսինը դատափետել և այլն, ինչ է թե առաջինը ընկերս ա: Կամ գնալ լիքը մարդու վրա ցեխ շպրտել՝ հանցագործ ընկերոջս պաշտպանելու համար: Գուցե ես լավ ընկեր չեմ, բայց ոչ մի քանով պատրաստ չեմ: Ես հա կօգնեմ ընկերոջս եթե սխալ գործի ու կփորձեմ օգտակար լինել դուրս գալու իրավիճակից, բայց չեմ կարա դնեմ ամեն կերպ արդարացնեմ՝ մոռացած ամեն օբյեկտիվություն, իհարկե յուրաքանչյուրիս օբյեկտիվությունը սուբյկտիվ ա, բայց վերջին թեման բերելով՝ չեմ կարող առանձնահատուկ դաժանությամբ մարդ սպանած ընկերոջս պաշտպանելու համար իր արարքից սահմռկած մարդկանց իրանց ինտելիգենտի տեղ դրած քառակուսի ու տափակ անվանեմ: Իհարկե նման մարդը չի էլ մնա ինձ ընկեր: Ձև չունի:
Ես ունեցել եմ ընկեր, որ նույն շրջպատում համընդհանուր հարձակման ա ենթարկվել՝ բաց հագնվելու համար …ԴԴ Չմոռանանք՝ ես վանաձորցի եմ: Էդ դեպքում՝ հա, իհարկե, ես պիտի բոլորի դեմ խոսայի ու պաշտպանեի, որովհետև հետամնացությունը հարձակվել էր մարդու իրեն ազատ դրսևելու իրավունքի վրա: Բայց նույն մարդու այլ արարքներ, որոնցից ոչ մեկը հանցագործություն չի, բայց ես սխալ եմ համարում, երբեք չեմ փորձել արադարացնել: Ինձ ասել են, ասել եմ՝ իմ գործը չի, ինքը տենց ա գտնում, դրանից ավել թևերս չեմ փռել երբեք ու չէի էլ անի, որվհետև ես տենց չգտնում:
Մի խոսքով, կարճ՝ ինձ համար ընկերն էն մարդն ա, ում հետ կյանքի բերումով ավելի շատ եմ շփվում՝ նույն տեղում ենք սովորում, իրար հետ ջիմ ենք գնում, պրոյեկտներ ենք անում, հարևան ենք, աշխատում ենք ու միաժամանակ մեզ հաճելի ա իրար ընկերակցությունը, բայց միևնույն ժամանակ մեծ հաշվով իրանք ավելի շատ առավելություններ չունեն իմ աչքում մնացած բոլոր մարդկանցից, բացի նրանից, որ քանի որ իրար հետ շատ ենք շփվում, իրար խնդիրների մասին կարող ենք իմանալ, իսկ ում հետ չեմ շփվում, ի՞նչ իմանամ: Ոչ մի ընկերոջս համար երբեք չեմ գնա կուրծք ծեծեմ, եթե համաձայն չեմ իր հետ: Չեմ գնա որևէ մեկին ասեմ՝ ընկերոջս հետ մի կռվի, ինչ ա թե քեզ քառակուսի ա ասել: Եթե նույնիսկ ընկերս ինձ դիմի, կասեմ՝ ես համաձայն չեմ քեզ հետ, բայց կռիվդ պրծնես՝ գնանք իրար հետ խմելու, որովհետև դե քառակուսի ասելը տենց մի սարսափելի արարք չի, որ դրա համար դադարեմ ընկերություն անել:
Հետաքրքիր ա ձեր կարծիքը էս վեհ գաղափարի մասին :դԴԴԴ
Էջանիշներ