Փերիի անկյուն

[Մուշու]

Փաստորեն նախաամուսնական իրար խառնվել մենակ տղաներին չի բնորոշ և ոչ բոլոր տղաներին ա բնորոշ։ Մեր ապագա օֆիցալ ընտանիքում պանիկայի մեջ մենակ ես եմ։ Էն տիպի որ օրերե առաջ դեբիլ մտքեր էր եկել գլխուս։ Կապ չունի ինչքան շատ ես սիրում մարդուն միտքը որ վերջ դու ընդմիշտ զբաղված ես դառնալու, սարսափեցնում ա։ Սկսում ես մտածել ինչ կարա լիներ, եթե ինչ-որ պահի, ինչ-որ բան այլ կերպ անեիր։
Հաճելին էն ա, որ երբ մտքերը անցնում են հասկանում ես, որ ամեն ինչ շատ ճիշտ ա ընթացել ու դու էս կյանքում հանդիպածդ լավագույն մարդու հետ ես, ով իդեալական ա քո համար։
Հ;Գ. Մնաց 8 օր

[Մուշու]

Ես սարսափում եմ պատերզամից։ Ես դեմ եմ պատերազմին իմ ամեն բջիջով։
Ես սարսափում ու կատաղում եմ, երբ Երևանի իրանց տներում <<անհանգիստ>> նստած մասսան կանգում ու գոռում ա, որ Արցախը ոչ մի դեպքում չի տալու։

Իմ համար Արցախի կորուստ ավելի քիչ սարսափելի էր, քան էն օրերը ու ժամերը որոնց ընթացքում ես սպասում էի, զանգի որ գոնե էդ մի քանի րոպեն վստահ լինեմ որ Հայկը ողջ ա։

Իմ համար Արցախի կորուստը սարսափելի էր, բայց ոչ էնքան ինչքան էն պահը երբ մարդս խնայողական հաշից ամբողջ գումարը փոխանցեց քարտին, քարտը տվեց ձեռքս ու ասեց որ ուժեղ լինեմ։

Արցախի կորուստը իրոք շատ սարսափելի ա, բայց ոչ էնքան ինչքան էն պահը երբ տեգրս եկավ տուն, ասեց որ Հայկի համար շորեր վերցնեմ ու գնամ հետը հիվանդանոց, որովհետև Հայկը թեթև վնասել ա ոտքը ։)

Իսկ գիտեք երբ էր ավելի սարսափելի, երբ նայում էի մեքենայից մնացած անհասկանալի զանգվածի նկարներին ու ուրախանում որ Հայկին էլ հետ չեն թողնի պատերզամի։ Հետ չեն թողնի որովհետև իրան չէին տարել, ինքը գնացել էր, իսկ էդ դեպքում չեն ասում հետ չեն տանի։

Ես դեմ չեմ կարան դրսում և իրանց հարմար տներում նստած մարդիկ գնան Արցախը նորից ազատելու, կամքը ու կյանքը իրանցն ա, իսկ ես պատրաստ չեմ հանուն հողի սիրելի մարդու կորցնել։

Գիտեմ որ ես մենակ չեմ, գիտեմ որ ես շատ <<լավ եմ պրծել>>, որ սիրելիս հիմա կողքիս ա ոչ թե մահացած կամ անհայտ կորած, որ կարար շատ ավելի վատ լիներ։

Ես սարսափում եմ պատերզամից, ես ուզում եմ պատերզամի մասին ուղղակի հեռվից լսած կամ կարդացած լինեմ։

[Մուշու]

Ես երբեք արքայադուստր չեմ եղել։ Աղջիկներին սովորաբար որպես արքայադուստր են մեծացնում, իսկ ես միշտ անճոռնի ճուտիկն եմ եղել։ Փոքր տարիքում մտածում էի, ահա կմեծանամ ու կարապ կդառնամ, բայց պարզվեց ոնց անճոռնի ճուտիկ կայի, տենց էլ մնացի։ Էս գրառումը բողոք չի իմ արտաքին տեսքից, սա ներքին զգացողության մասին ա, որը չի հաղթահարվում։

Էնքան դժվար ա անընդհատ ինքնամոտիվացվել, երբ ամենամոտ մարդիկ ամեն ինչ անում են, որ քեզ թերագնահատես, երբ անընդհատ քեզ համոզում են, որ դու ոչ մի բանի չես կարա հասնես )))

Սկսեցի գրել ու զգացի, որ կարող եմ հավերժ շարունակել, որ կյանքի էս փուլում ինձ խիստ դժբախտ եմ զգում, սպառված, հոգնած, որ սուիցիդալ մտքերը էլի հետ են եկել ու շատ հազվադեպ են լռում։

Սկսել եմ լացել, վաղուց չէի լացում։ Օգնում ա երևի, չգիտեմ, բայց չեմ կարողանում չլացել։

Էնքան դժվար ա ինքնամոտիվացվել, երբ միակն բանը ինչի մասին երեզում ես չլինեին ա։

[Մուշու]

- Եթե էդ տիպի հոգնել ես, կարանք բաժանվենք
- Փաստորեն գիտես, որ կարանք բաժանվեք

Լռություն
Վարագույր

Ինձ թվում էր կրիզիսը մի քիչ ավելի ուշ ա վրա տալիս։ Տեսնենք ոնց են դեպքերը զարգանում ։

[Մուշու]

Էն ամենը ինչ ունի սկիզբ, ունի և վերջ։
Ահա և վերջին էջը փակվեց։
Փորձենք բացել նոր էջ ու ամեն ինչ սկսել նորից։