Բայց վերջում երկուսն էլ կոլա զակազ տվեցին, ինչը կնշանակեր որ թույնը մոգական ձևով անհետացավ, որ ավելի ահավանական ա, քանզի ամբողջ ընթացքում աղջիկը կարծես թե հիացած չէր իր նախկին սիրու մետամորֆոզներից։ Մնացած առումներով համձայն եմ։ 15 տարի էր մթոմ անցել, բայց հերոսուհու մեջ հասունություն չկար։ Էդքան տարվա ընթացքում ինքը ահագին բան պետք ա որ վերամտածած լիներ, ու այո՝ կամ վաբշէ չէր խոսի հետը կամ էլ ջերմ կլիներ։ Թե չէ գզվռտոց, կոլա, ամերիկանո․․․, ոչ մի էական բան։
SWTS
Sambitbaba (30.01.2017), Շինարար (30.01.2017)
1. Օուեն Մարթընը
Ներեցեք ծեր պահպանողականիս՝ առաջվա պես չեմ կարողանում կարդալ հայի գրած Օուեն Մարթըն, Ջեք, Ջիմ, Էնդրու տիպի ստեղծագործություններ:
3. Երեք Արվեստները
Չհասկացա, թե ինչու ա սա գեղարվեստական ստեղծագործություն: Հետաքրքիր էր գրված: Կարա հզոր բան դառնար հենց էսպիսի պատմումեմներով պարբերություններով: Վիսոցկի-բան, չգիտեմ, օֆ-օֆ:
Էս Շինն էսինչ չմահավան ա էս անգամ:
4. Պարասոմնիա
Սկիզբը մի այլ կարգի հարազատ էր: ես էլ էի փոքր ժամանակ պատը քերելով «գլուխգործոցներ» ստեղծելով, բայց երբեք նկատողություն չեմ ստացել դրա համար: Հլա մերոնց էգուց հարցնեմ՝ չեն նկատե՞լ, թե՞ խի չէին բան ասում: Առայժմ երի էս գործի օգտին քվեարկեմ, բայց դե հլա տեսնեմ՝ հետո ինչ ա գալու: Մնացածը հետո կկարդամ:
Marcus (30.01.2017)
3. Երեք Արվեստները
Մի քիչ Շինի հետ կռիվ անեմ
Նախ Վիսոցկին տեղին էր, որովհետև խոսքը հենց սարերի ու նոր բարձունքներ հաղթահարելու մասին էր: Երկրորդ, ամեն մարդ ինքն է որոշում՝ ինչն է իր համար գրական ստեղծագործություն, ինչը ոչ: Պայմանների մեջ չկար, որ պիտի հենց պատմվածք ներկայացնել, ու ես հարցնելու դեպքում, ամեն անգամ էլ ասել եմ, որ կարող են նաև այլ տեսակի արձակ ստեղծագործություն գրել՝ էսսե, մանրապատում և այլն: Էնպես որ, ով ինչ ներկայացրել է, լավ է արել:
Հիմա իմ կարծիքը աշխատանքի մասին:
Շատ լավ շարադրանք էր, ու մեծ հետաքրքրությամբ եմ կարդացել: Հետն էլ՝ մի շնչով: Ու տխրեցի, երբ վերջացավ. էլի էի ուզում: Ամբողջ կայֆն էն էր, որ էս գործում կախվելը ուղիղ իմաստով էլ կարելի էր հասկանալ. մարդը ալպինիստ էր՝ մագլցում էր, կախվում:
Հետաքրքիր է, ոչ մեկիդ մտքով չի՞ անցել, թե ով էր էդ պատմողը: Ինձ մոտ անմիջապես առաջացավ էդ հարցը, որն էլ չդիմացա ու տվեցի հեղինակին՝ դեռ մինչև մրցույթի սկիզբը: Ինքն էլ ասեց, որ խոսքը Դին Փոթերի մասին էր: Ես էլ մի քիչ կարդացի իր մասին: Լրիվ տարել էին իրեն բարձունքային կրքերը. մոտ մի տարի առաջ էլ մահացավ՝ ընկնելով ու ջարդուփշուր լինելով:
Հավես էր էսպիսի աշխատանք կարդալը:
Վերջին խմբագրող՝ ivy: 30.01.2017, 23:31:
Միտքը շատ հետաքրքիր ա, էդ ազատությունից կախման մեջ լինելը ու դրա հակասությունը հենց ազատության մտքի հետ:
Հատկապես դուր եկած "մահը թռչելով փոխակերպելու գաղափարը իր կյանքի հիմնական սկզբունքն էր"
ու մատուցման ձևը, որ պատմում էր․․
լավն ա
ու հակառակ Վոլտերայի, չեմ կարծում թե տերմինալոգիան չարաշահվել ա, զգացվում էր որ հեղինակը լավ ուսումնասիրել ա թեման, դա դրական ա ու չէր խանգարում ընթերցելուց։
SWTS
Ես դեպքին տեղյակ էի, բայց նույնիսկ եթե իրական դեպք էլ չլիներ, լրիվ սպասելի էր։)
Շարադրանքը լավն է, սաղ զգացմունքները փոխանցում էր, մենակ էդ սպորտաձևերի անունները ծանոթ չէին, փնտրելու հավես էլ չկար, մանավանդ, որ անունները հայերեն էին գրած։ Էդ պահը ինձ խանգարեց, որ ավելի լավ պատկերացնեմ, թե որ պահին ինչ էր զգում։
Ընդհանուր, էս մի մրցույթն իհարկե հզոր ա։)
Ոչ մի ակնհայտ թույլ գործ չկա։
artak.am De gustibus et coloribus non est disputandum.
Sambitbaba (30.01.2017)
1. Օուեն Մարթընը
Խոնարհվել միայն կարելի է այսպես վարպետորեն շարադրողի առջև: Շատ հաջող է կառուցված նաև միջին բրիտանացու կերպարը և այդ պատճառով, չնայած ինքս էլ օտար անուններ օգտագործելու սիրահար չեմ, բայց այս դեպքում Շինի հետ համաձայնվել չեմ կարող. Վասիլի Պետրովիչը կամ պարոն Կառլենը հեչ տեղին չէին լինի այստեղ:
Ինչու եմ ռուսական անունը նու՞յնպես հիշատակում: Որպեսզի ասեմ, որ գործողությունը ոչ Հայաստանում և ոչ էլ Ռուսաստանում տեղի չի ունենում: Եվ ուրեմն շատ տգեղ է թվում (Сзади – пионерка, спереди – пенсионерка) արտահայտությունը, ասես թե սխալմամբ ինչ-որ տեղից եկել-ընկել է այստեղ...
Տխուրն այն է, որ կարծես մնացած ամեն ինչ լավ է, բայց ինչ-որ վանում է պատմվածքը... Երևի որովհետև շատ է երկար: Նույնիսկ, կներեք, ձանձրալի... Երևի շատ է մանրամասնած: Իսկ բոլորի վերջին այդ հիշողությունները Օուենի սառնարանային հակումների մասին... Պե՞տք էր արդյոք, չեմ կարծում, թե ինչ-որ բան տվեց պատմվածքին: Բարեկամների նամակն ընդհանրապես համը հանեց...
Հիշու՞մ եք Կաֆկայի մոտ. հերոսին ավլեցին-թափեցին ու վերջ... Շատ ավելի համոզիչ է:
Վերջաբանը՝ Բորխեսից սկսած, շատ էր լավը: Պատմվածքն էլ, ընդհանուր առմամբ, լավն է, և մեծ հաճույք կպատճառեր, եթե քիչ կարճ լիներ...
Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267
Marcus (30.01.2017)
Երեք արվեստների վերջը մի տեսակ վերջ չի: Շատ կուզենայի, որ ուրիշ ձև վերջանար: Ինքը էնքան կիսատ էր, որ ես էլ ինձ կիսատ զգացի: Բայց մեջը լիքը կապույտ կար ու սպիտակ ու թռիչք:
1. Օուեն Մարթընը
Ի տարբերություն մյուս գործերի /բացառությամբ, հնարավոր է, երրորդի/, սա,ամենայն հավանականությամբ, իրապատում է, ոչ հնարովի պատմվածք, անգամ անունները թողնված են այնպես, ինչպիսին իրականում են եղել, առանց հայացնելու ։ Հեղինակի շարադրանքն ականատեսի պատմելու հատկություններն ունի․ բացակայում են ինտրիգները, կտրուկ շրջադարձները, իրադարձությունների/տեղեկությունների հիշողություն-վերարտադրում է, տեղ-տեղ նույնքան հարթ ու անկարևոր, ինչպես իրական կյանքում, երբեմն էլ՝ անհարկի երկար ու մանրամասն։
Տպավորություն է, որ Օուեն Մարթընի մասին պատմելու հիմնական մոտիվացիան հեղինակի՝ հուղարկավորությանը ներկա գտնվելուց հետո է առաջացել, կյանքի՝ իր սովոր և արևմտյան արժեքատվության բախումից ծնված հակասականությունից, որտեղ Օուեն Մարթընը դառնում է արևմտյան քաղաքակրթության կրողը՝ ապրել իրեն հատկացված կյանքը բացառապես սեփական հաճույքի համար, և միայն կյանքի ավարտին է շրջվում մեդալի մյուս կողմը․ պազվում է մարդը ողջ կյանք ինքն իրենից խնայել է - կիլոմետրեր քայլել է՝ ափսոսացել է տաքսի վերցնել, շերտավարագույրները փոխել է ծայրահեղ անհրաժեշտության դեպքում, իր հիվանդության ժամանակ կյանքի վերջին ամիսներն անց է կացրել հանրային վատ պայմաններով հիվանդանոցներում՝ ափսոսալով ծախսել իր մինչև խոր ծերություն աշխատանքի վաստակը, որպեսզի կտակեր իր ինչ-որ ազգականների, որոնք անգամ չեն գալու իր հուղարկավորությանը՝ թեև ժառանգել էին կես միլիոն, և դեռ մի բան էլ՝ այդ մարդուց գլխավոր հուշը խմիչքի նկատմամբ սերը հեգնելն էր լինելու իրենց մահախոսականում։
Օուեն Մարթընի պատմության մեջ կյանքի ունայնության տխրությունը կար, որը, թերևս ապրել է հեղինակը, որ փորձել է դեպքերի շարադրման պարզ ընթացքով հասանելի դարձնել։ Հնարավոր է՝ այդպես ոչ միանշանակ է դառնում հասանելի, գրական գործերում երբեմն հարկ է լինում թանձրացնել գույներն ու պատկերները, բոցավառել ինտրիգներ, աճեցնել կուլմինացիա։
Վերջին խմբագրող՝ Բարեկամ: 30.01.2017, 23:31:
2. Սուրճ ու կոկա-կոլա
Առաջին երկու պարբերությունները շատ դուր եկան, հոյակապ էր, հնարամիտ սկիզբ:
Երրորդը կարդալով, տրամադրեցի ինձ հավես պատմություն լսելու... բայց հեղինակը խաբեց ինձ: Որովհետև, երբ ինձ ասում են "Համալսարանն ավարտելուց հետո Տիկոյին առաջին անգամ տասնհինգ տարի անց տեսա", - ես հասկանում եմ, որ առնվազն երկու հանդիպման մասին ինձ պետք է պատմեն...
Լեզուն շատ է ընտիր, չհաշված Տիկո-Լիլո-միլոները, բայց ցավոք, ոչ մի տեղ չբերեց:
Կարծում եմ, որ սա այն դեպքերից է, երբ հեղինակին ամեն ինչ պարզ է, ու նա համարում է, որ քանի որ իրեն ամեն ինչ պարզ է, ուրեմն ուրիշներին էլ է պարզ: Այդ պատճառով է երևի, որ ամբողջ դիալոգը վերածվել է սթից գզվռտոցի: Սթից, որովհետև, լավ, ասենք թե էն սկզբի ժամանակները Տիկոյի վարմունքը կարող էր ջահել աղջկան "ինքնասպանության" հասցնել, բայց ինչպե՞ս կարելի էր տասնհինգ տարի անց արդեն հասուն կնոջը զրույցն այդ մարդու հետ հասցնել նրան, որ վերջինս իրեն "հարգանքի արժանի" մեկը համարի...
Մեր ցավն այն է, որ մենք կարծում ենք, որ հոգևոր լինելն ընտրության հարց է, այլ ոչ մեր էությունը: (մի հաղորդատվությունից)
http://www.akumb.am/showthread.php/60784, http://www.akumb.am/showthread.php/56471
http://www.akumb.am/showthread.php/61017, http://www.akumb.am/showthread.php/57267
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Էջանիշներ